Wiedźmin 2: Zabójcy Królów

"Wiedźmin 2" – nie będę tu pisał o związku gry z prozą Foltesta, władcy sporego królestwa – Temerii. Zamyśla, w jaki by to sposób, nie narażając się majestatowi szefa, porzucić "zaszczytną", bądź co bądź, fuchę. Póki to nie nastąpi, koncentruje się na innym zgoła celu – dobieraniu się do wdzięków królewskiej doradczyni – Triss Merigold. Tej samej czarodziejki, która była bohaterką pełnej golizny kampanii reklamowej gry. Czasy jednak nie są spokojne i Wiedźmin szybko (ku uciesze gracza, a zgrozie bohatera) pakuje się w kłopoty...

Gra jest bardziej zręcznościowa od poprzednika – blokowanie uderzeń, uniki – to podstawa wiedźmińskich bojów. Wyleciał styl grupowy, odpadł również dawniejszy podział dzielący umiejętności walki mieczem na te związane ze stalowym bądź srebrnym ostrzem. Gracz ma możność nakierowania rozwoju bohatera na jedną z trzech ścieżek związanych z wiedźmińskim rzemiosłem. A zatem może wyspecjalizować postać w walce mieczem, alchemii lub znakach, tudzież bawić się w rozmaite wariacje tych modeli. Cóż można jeszcze dodać na koniec? "Wiedźmin 2" to, obok poprzednika i "Two Worlds II", najbardziej znana polska gra cRPG na świecie, a na pewno ta najbardziej uhonorowana przez prasę.