Drelle

Osiem wieków temu rozpoczął się proces szybkiego wyjaławiania suchej ojczyzny drelli, Rakhany, na skutek katastrofalnej industrializacji. Licząca jedenaście miliardów istot nierozwinięta cywilizacja nie opanowała podróży międzygwiezdnych, co doprowadziłoby do jej zagłady – gdyby nie interwencja hanarów.

Po pierwszym kontakcie hanarzy przetransportowali na swoją planetę, Kahje, 375 tysięcy drelli, którzy się zgłosili jako ochotnicy. Reszta społeczności wraz ze swym światem zginęła, tocząc zażarte wojny o malejące w ogromnym tempie zapasy wody i żywności. Dziś na Rakhanie pozostało ledwie parę tysięcy drelli żyjących w kilkusetosobowych skupiskach, choć drugie tyle przybywa na tę planetę–cmentarz w sezonie pielgrzymek.

Już od niemal dwóch wieków drelle wliczają się do galaktycznej wspólnoty. Większość z nich zamieszkuje Kahje, zadowolona z koegzystencji z hanarami. Opuszczające planetę jednostki najczęściej zajmują się poszukiwaniem przygód. Dzięki hanarom drelle potrafią rozpoznawać mowę ciała innych gatunków. Dlatego też często wyszukują inne rasy, przyjmują ich kulturę i przez to rzadko powracają na Kahje. Tysiące drelli żyje spokojnie wśród innych istot.

Na Kahje drelle mają za sprawą hanarów idealne warunki do życia. Obcy – a nawet niektórzy hanarzy – postrzegają wprawdzie drelle jako młodszych wspólników (lub nawet służących), zintegrowali się oni jednak ze społecznością hanarów na każdym poziomie i stanowią jej ceniony, produktywny element. Podsumowując całość można powiedzieć, że drelle zawdzięczają swój dalszy byt tylko hanarom, którzy jako jedyni zainteresowali się losem rasy skazanej na śmierć. Dlatego też niektórzy drelle bez żadnych sprzeciwów traktują swoich wybawców jak panów i władców. Można to nazwać umową bez żadnych papierów i podpisów, w której to hanar mówi, a drell wykonuje, chcąc się w ten sposób odwdzięczyć.

Biologia

Drelle to wszystkożerne, podobne do gadów humanoidy o średniej długości życia wynoszącej 85 standardowych lat galaktycznych. Żyworodne młode od chwili narodzin mogą przyjmować pokarmy stałe. Drelle swoim wyglądem najbardziej przypominają ludzi oraz asari, których jednak przewyższają nieznacznie gęstością tkanki mięśniowej, co przedkłada się na ich większą siłę. Wiele z ich gadzich cech – jak choćby trójkomorowe serce z mięśniową otoczką pozwalającą tłoczyć krew natlenioną lub nie – jest ukrytych. Wyróżnia ich również niespotykana wśród innych gatunków kość gnykowa, pozwalająca im nadymać gardła i wydawać z siebie dźwięki spoza zakresu wokalnego ludzi. Te dwie cechy sprawiają, że uduszenie drella jest bardzo trudne.

Przodkowie drelli wywodzą się z jałowych i kamienistych pustyń, więc ich zaistnienie na wilgotnej i pokrytej oceanami planecie hanarów – Kahje – było dla nich możliwe wyłącznie w okrytym kopułą mieście o kontrolowanym klimacie. Ogromna wręcz różnica w klimatach ojczyzn obu gatunków sprawia, że najczęstszą przyczyną zgonów drelli na Kahje jest bakteryjna choroba płuc określana mianem zespołu Keprala. W ciągu pokolenia po przybyciu tej rasy na wilgotną planetę, bakterie wykształciły odporność na hanarskie antybiotyki i inne formy terapii. Choroba ta postępuje powoli, ale jest nieunikniona – jedynym, co może ją nieco opóźnić, są przeszczepy, które jednak zatracają swoją skuteczność po zajęciu przez chorobę innych ważnych narządów.