Tworzymy drużynę!

Poziom trudności Icewinda w stosunku do pierwszej części znacząco poszedł w górę. Tutaj (szczególnie jeżeli zdecydujemy się na grę w trybie „Serce Furii”) nie można stosować znanej strategii „Kupą, mości panowie, kupą” ani „Hurra, na nich!”. Przed walką należy pomyśleć i zaplanować taktykę. Na samym początku przydałoby się stworzyć drużynę. Porządną, mocną kompanię, gotową do uratowania Dziesięciu Miast przed Siłami Zła. Od czego powinniśmy zacząć?

Oczywiście od ZBROJNEGO. Początkującym graczom poleciłbym zwykłego wojownika, najlepiej krasnoluda albo barbarzyńcę półorka. Odradzałbym natomiast wybranie niziołka pierwotnego na pierwszego pancernego w drużynie. Co to za barbarzyńca, który rasowo otrzymuje kary do siły? Natomiast w przypadku półorka należy pamiętać, że na wstępie dostaje on aż cztery ujemne punkty do charyzmy, toteż niezbyt nadaje się na przywódcę i kogoś, kto ma reprezentować naszą drużynę. Jeżeli nie możemy zdecydować się na konkretną rasę, wybierzmy po prostu człowieka. Nie uzyskuje on żadnych konkretnych premii ani wad.

Nieco bardziej zaawansowanym chciałbym zasugerować wybór paladyna bądź mnicha. W przypadku paladyna wybrałbym rasę aasimara, ze względu na premię do charyzmy i mądrości (a także po to, aby nasza postać zyskała nieco klimatu). Pamiętamy jednak, że aasimarowie awansują wolniej, aniżeli zwykli śmiertelnicy! Należy również odpowiednio rozdysponować cechy – umiejętności praworządnego wojownika zależą od charyzmy (rzuty obronne), mądrości (rzucanie czarów), siły i kondycji (przydałoby się, żeby miał je na przyzwoitym poziomie, wszak jego głównym zadaniem będzie walka). Jeszcze bardziej skomplikowanym wyborem jest mnich. Na początku to bardzo słaba postać, ale z czasem dochodzi do poziomu nieosiągalnego dla większości postaci. Mnichowi nie powinniśmy dawać żadnego ekwipunku, gdyż najlepszą jego bronią są pięści, a zbroja odbiera mu bonusy, dodawane do KP przez zręczność i mądrość. Można zastanowić się nad graniem aasimarem, być może gnomem głębinowym (który jednak awansuje bardzo wolno) lub wybrać rozwiązanie najprostsze i spróbować swoich sił człowiekiem.

PAMIĘTAJ! Jeżeli nie chcesz prowadzić batalii z Legionem Chimery jako organizacja charytatywna, nigdy nie wysyłaj do rozmów o nagrodzie mnicha albo paladyna! Te klasy, znane ze swojej praworządności, zazwyczaj odmawiają przyjęcia gratyfikacji pieniężnej.

Następną nieodzowną w drużynie postacią jest KAPŁAN. Możemy tutaj wybrać dwie drogi – kleryka defensywnego, skupiającego się na rzucaniu zaklęć pomocniczych i leczących, lub takiego, który będzie wspierał naszą drużynę w pierwszej linii. W tym pierwszym przypadku radziłbym wybrać Pana Poranka Lathandera. W mojej opinii jest to najlepszy typ kapłana, otrzymuje najciekawsze dodatkowe zaklęcia ze swojej domeny. Jeżeli zaś chcemy wybrać kapłana z aspiracjami do walki, należy zastanowić się nad Obserwatorem Helma, Strażnikiem Bitewnym Tempusa lub Władcą Burzy Talosa. Helm skupia się głównie nad wzmacnianiem własnej postaci poprzez czary dodające cechy, premie do rzutów obronnych itp. Tempus, oprócz typowych czarów, takich jak „Recytacja”, „Modlitwa”, dodaje swojemu kapłanowi te bezpośrednio przydatne w walce, np. „Animację Martwego”, „Łaknienie Krwi”, „Krąg Ostrzy”, „Słowo Mocy: Giń”. Talosowi zaś bardziej zależy, aby Władca Burzy ciskał potężnymi zaklęciami ofensywnymi, opartymi głównie na elektryczności. Jaki styl preferujemy, takiego kapłana wybieramy.

W kwestii rasy zdania są podzielone. I znów przydałoby się wybrać aasimara, który ma najlepszą premię do mądrości, nieodzownej przy tej klasie. Jednak należy pamiętać, że postacie wolniej awansujące nie powinny raczej skupiać się na rzucaniu zaklęć – po prostu później niż zwykle mają dostęp do potężnych czarów. Wobec tego, należałoby zastanowić się nad księżycowym elfem, w przypadku kleryka defensywnego lub niziołkiem wędrowcą/osiadłym, jeżeli mówimy o wojowniczym kapłanie. Uważam jednak, iż dla kapłana nie ma jednej, dobrej rasy, dlatego też z czystym sumieniem zaleciłbym człowieka lub półelfa.

Pamiętać należy, że rzucanie czarów kapłańskich zależy od mądrości. Do poziomu czaru, którego chcemy użyć, dodajemy 10 – przykładowo, aby rzucić zaklęcie z poziomu ósmego, potrzebujemy osiemnaście punktów mądrości. Tę cechę musimy ustawić co najmniej na 19, bo tyle poziomów magii ma kapłan. Niekoniecznie robimy to na samym początku, można zainwestować w inne cechy, a mądrość stopniowo dodawać w czasie gry, podczas poszczególnych awansów.

W przypadku kapłana charakter jest jednym z ważniejszych wyborów. Otóż wszyscy klerycy posiadają umiejętność spontanicznego czarowania. Polega ona na przemienieniu dowolnego zaklęcia (poprzez trzymanie SHIFT i kliknięcie na ikonę czaru) na leczenie ran lub zadawanie ran. Dobrzy i neutralni kapłani mogą leczyć obrażenia, źli kapłani potrafią zadawać ból. Ścieżka, którą podążymy, zależy od naszej taktyki, aczkolwiek po wkroczeniu na wyższe poziomy, kiedy mamy już dostęp do Grupowych Uzdrowień, leczenie ran nie wydaje się tak atrakcyjną opcją.

Następną postacią, przydatną w naszej wesołej kompanii, będzie ŁOTRZYK. Przemyślmy dobrze sposób jego prowadzenia – stworzymy cichego zabójcę, zdolnego zadawać potężne ciosy z ukrycia i świetnie się skradać, czy wszechstronnego złodzieja, wspierającego drużynę celnymi strzałami z łuku bądź kuszy? W pierwszym wypadku pamiętajmy, że łotrzyk po pewnym czasie otrzymuje specjalne atuty, pozwalające na dodatkowe efekty podczas ataków z zaskoczenia, np. spowolnienie wroga, wywołanie krwawienia. W drugim weźmy pod uwagę, iż niziołki raczej nie wezmą w dłoń długiego łuku, ponieważ broń spokojnie dorównywałaby im wzrostem.

Jeżeli zdecydujemy się na mordercę, najlepszą opcją wydaje się być tiefling. Spore premie do zręczności i inteligencji, których to cech łotrzyk potrzebuje najbardziej, bonusy do blefu i ukrywania się. Kara do charyzmy nie jest zbyt dotkliwa, a wolniejsze awansowanie, jeżeli mówimy o łotrzyku, również można przecierpieć. Rozsądnym pomysłem wydaje się zaopatrzenie zabójcy w spory zapas mikstur niewidzialności. Będzie mógł on zadać mordercze uderzenie, po czym ponownie błyskawicznie zniknąć.

Planując wszechstronnego złodzieja, można zastanowić się nad wyborem księżycowego elfa lub drowa. Księżycowy elf jest nieco łatwiejszy w prowadzeniu, ze względu na tylko jedną rasową karę, ale drow posiada dużo więcej przydatnych premii, takich jak odporność na magię, odporność na zaklęcia usypiające czy dodatek do Inteligencji. Niestety, drowy podatne są na światło słoneczne. Kiedy będą wędrowały z drużyną w dzień pod otwartym niebem, będą osłabione w wyniku oślepienia. Drowy awansują o dwa poziomy później względem innych ras. Obydwie te rasy posiadają przyrodzoną biegłość w łukach, toteż właśnie w tę broń powinniśmy się zaopatrzyć. Jeżeli jesteśmy miłośnikami kusz, powinniśmy raczej postawić na któryś z dwóch typów niziołków lub tieflinga. Niziołki mają naturalne skłonności do „łotrzykowania”, jednakże w mojej opinii, rasy opisane wyżej lepiej nadają się na złodziei i można z nich stworzyć dużo mocniejsze postacie.

Pamiętajmy, że im więcej punktów inteligencji, tym więcej punktów umiejętności. Głównymi cechami, w które powinniśmy inwestować, rozwijając łotrzyka, będą więc inteligencja i zręczność. Oprócz tego oczywiście siła, ważna chyba dla każdej postaci. Jeżeli planujemy ustawić łotra jako dowódcę drużyny (co nie jest złym pomysłem, zważywszy, iż właśnie taka postać najbardziej nadaje się do blefowania lub zastraszania), możemy dodać parę punktów charyzmy.

Czas na postać, która licznymi hukami, błyskawicami lub wybuchami będzie wyciągała naszą drużynę z opresji – mowa oczywiście o CZARODZIEJU. Kapitalnym wyborem byłby drow, jego premie są wręcz stworzone dla potężnego maga. Niestety, spowolnione awansowanie (aż o 2 poziomy) dyskwalifikuje mrocznego elfa już na starcie. Drugą rasą, otrzymującą premie do Inteligencji, jest tiefling. Ma on gorsze rasowe dodatki, jednakże zdobywanie poziomu przychodzi mu nieco łatwiej (spowolnienie o 1). Moim zdaniem nie ma sensu grać postaciami czarującymi, które odstają od reszty drużyny. Najkorzystniej wybrać księżycowego elfa, który poza swoimi potężnymi klątwami będzie dysponował łukiem, albo pójść po najmniejszej linii oporu i zdecydować się na człowieka.

Mag może wybrać specjalizację. Sprawia ona, że na każdy nowy poziom zaklęć dostaniemy dodatkowe miejsce na czary. Jednakże automatycznie traci wtedy zdolność rzucania czarów ze szkoły przeciwnej, np. Nekromanta nie będzie mógł poznać zaklęć ze szkoły Iluzji i Przemian. Przyznam szczerze, że nie wydaje mi się to korzystnym interesem, chyba że w drużynie posiadamy dwóch magików. Wtedy możemy z jednego uczynić specjalistę, a z drugiego czystego czarodzieja lub dwóch specjalistów z opozycyjnych szkół.

Magowie, tak jak kapłani, potrzebują odpowiednio rozwiniętej cechy, aby rzucać czary – w ich przypadku będzie to Inteligencja. Rozwijamy ją więc co najmniej do poziomu 19. Drugim ważnym czynnikiem jest zręczność – czarodzieje nie powinni nosić żadnych zbroi, a wysoka zręczność nieco podreperuje ich Klasę Pancerza. Jak widać, ich dwie najważniejsze cechy są takie jak u łotrzyków, toteż można zastanowić się nad jedną, wieloklasową postacią, magiem/łotrzykiem. Jednakże należy wtedy bardzo rozważnie rozdawać punkty umiejętności, ponieważ te dwie klasy mają ich właściwie najwięcej – Koncentracja, Czaroznawstwo, Wiedza Tajemna, Skradanie się, Ukrywanie się, Rozbrajanie Magicznych Urządzeń, Otwieranie Zamków…

Cztery postacie, które tutaj wymieniłem, to minimum do rozpoczęcia pierwszej przygody z IWD II. Bystrzy czytelnicy na pewno zauważą, że pozostały jeszcze dwa wolne miejsca w naszej kompanii. Najlepszym pomysłem jest granie pięcioosobową drużyną z dwójką zbrojnych, ale można stosować różne kombinacje, np. dwóch magów, dwóch zbrojnych, kapłan, łotr; jeden wojownik, dwaj kapłani, łotrzyk, dwóch magów itp. Można również te miejsca przeznaczyć na trzy dodatkowe klasy, które nie znalazły się w niezbędniku. Oto one:

BARD

Klimatyczna, aczkolwiek mało przydatna postać. Bard jest wszystkim po trochu – łotrzykiem, magiem, wojownikiem, a do tego potrafi jeszcze grać na instrumentach i śpiewać. Wiadomo, jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego… Bard walczy słabiej wręcz oraz wolniej przyswaja sobie zaklęcia. Tworząc tę postać, musimy rozwijać inteligencję, zręczność i charyzmę, a w następnej kolejności siłę i kondycję. Cech jest dużo, nie sposób wszystkie odpowiednio zbalansować, dlatego musimy zdecydować się na barda-wojownika lub barda-łotrzyka-maga. W obydwu tych przypadkach najlepszym wyborem będzie drow – bard nie nadaje się na samodzielnego czarodzieja w drużynie, może ewentualnie wspomagać głównego magika, a więc wolniejsze awansowanie nie jest tutaj tak bardzo odczuwalne. Barda najlepiej trzymać z tyłu, gdzie będzie raził przeciwników bronią dystansową, a kompanię wspomagał śpiewanymi przez siebie pieśniami. Jeżeli już zdecydowaliśmy się stworzyć grajka do swojej drużyny, zawsze jego posyłajmy po nagrody i do sklepów – ze względu na swą wysoką charyzmę, będzie on w stanie wynegocjować korzystniejsze ceny.

ŁOWCA

Niestety, postać łowcy jest tak słaba w IWD II, że nie ośmieliłem się go wymienić nawet wśród potencjalnych zbrojnych. Osobiście, kierując się sentymentem, zawsze biorę łowcę do drużyny, jednakże posłuchawszy głosu rozsądku, zdecydowanie odradzam. Jedynym atutem tej postaci jest możliwość wybierania sobie wrogów klasowych. Bo cóż to za bonus, iż nosząc lekką zbroję, mamy umiejętności „Oburęczność” i „Walka dwiema broniami”? Zwykły wojownik, odziany w płytówkę, w kilka poziomów zdobędzie te atuty i rozsiecze łowcę na plasterki. Jeżeli jednak postanowimy wybrać tę postać do naszej kompanii, nie twórzmy jej jako jedynego zbrojnego. Łowca może być wsparciem dla wojownika z prawdziwego zdarzenia, sam nie podoła zastępom wrogów, stających na naszej drodze. Cechy powinniśmy rozwijać tak samo jak u zbrojnego, z tym że łowca po pewnym czasie zyskuje zdolność rzucania czarów druidzkich, więc nie możemy zapomnieć o mądrości. Najlepszym wyborem dla naszego łowcy będzie dziki elf.

DRUID

Ciekawa, naprawdę ciekawa postać. Druid jest podobny do kapłana, jednakże jego czary mają zazwyczaj ofensywne usposobienie. Znam wielu, którzy zamiast wyznawcy danego boga, stają po stronie równowagi i swą kompanię uzupełniają właśnie tą klasą. Druidzi opierają swoje zdolności o mądrość, dlatego ustawiamy ją co najmniej na poziomie 19. Przydatna będzie również zręczność, aby podreperować niewielkie KP, a resztę cech możemy rozłożyć na siłę i kondycję. W kwestii rasy nieźle sprawdzi się dziki elf, jednakże zawsze wydawało mi się, iż najbardziej klimatycznego sprzymierzeńca natury będzie odgrywał człowiek. Druidzi powinni wspierać drużynę swoją magią, od czasu do czasu uleczyć towarzyszy, a w odpowiedniej sytuacji wkroczyć do walki pod postacią zwierzęcia. Wraz ze wzrostem poziomu, przedstawiciele tej klasy zyskują zdolność zmiany kształtu, a przy doświadczonej postaci mogą metamorfować w naprawdę potężne istoty, jak np. żywiołaki. W takiej formie z łatwością są w stanie wspierać wojowników na pierwszej linii. Polecam, ponieważ druid jest naprawdę godną uwagi, potężną postacią.