Lodowy oddech

Gdzieś u podnóża Grzbietu Świata...

Była zimna, ciemna noc. Ciszę raz po raz przerywało wycie wilka. Cała wioska sprawiała wrażenie uśpionej. Kilka smaganych wiatrem postaci, powoli posuwało się w stronę karczmy, która była jak wyspa na morzu ciemności...

Gwar w karczmie był jak zwykle wielki, kilka rozbitych kufli, mała bójka, to zwykły widok w tutejszej karczmie.
-Hej Albor! Opowiedz temu niedowiarkowi jak to ja sam pokonałem watahę wilków! – krzyknął lekko wstawiony, brzuchaty człowiek, wskazując na innego, wcale nie chudszego.
-Ty, sam? Watahę wilków? Ha! Przedni dowcip, naprawdę przedni, ty byś nawet kury nie umiał ubić na obiad. Watahę wilków- Naśmiewał się niski człowiek z wełnianą czapką na głowie.
-CO!? ŚMIESZ WĄTPIĆ W MOJĄ SIŁĘ?! – Oburzył się grubas – Ja ci zaraz pokażę.
Grubas zakasał rękawy do bójki i powoli, chwiejnym krokiem, skierował się w stronę małego. Ten, widząc zamiary „towarzysza”, wyciągnął pałkę i nie czekając na pierwszy cios, walnął napastnika w brzuch. Zwalił się on na ziemię pojękując. Na małego nagle poleciał grad ciosów. Każdy chciał pobić nieszczęśnika. Po chwili bójki nikt nie wiedział, kto jest z kim i wszyscy bili się nawzajem.
Nagle drzwi karczmy otworzyły się. W wejściu stanęły cztery postacie, lodowaty oddech zimy smagał ich zatwardziałe twarze. Śnieg wdzierał się w każdy zakamarek ich ubrań, tworząc coś w rodzaju śnieżnego kożucha.
Wszyscy w karczmie ustali, każdy wpatrywał się w nowo przybyłych. W tamtejszej wiosce goście byli rzeczą rzadko spotykaną.
-Wchodzicie czy nie!? – ryknął ktoś z biesiadujących – Mróz się wdziera do karczmy!
Ośnieżone postacie powoli wkroczyły do oberży. Dopiero w świetle lamp można im się było przyjrzeć. Byli to półelf, krasnolud, gnom i niziołek. Bez pośpiechu ściągnęli swoje grube płaszcze i zawiesili je na wieszaku. Gdy już mięli się kierować do stolika, drogę zastawił im ten sam jegomość, który podobno pokonał stado wilków.
-Ee! My tutaj nie wpuszczamy takich jak wy – powoli spojrzał na każdego – Sio!
-Hammo! Daj spokój, widać to nieszkodliwi jegomoście... – Powiedział niski z czapką, po czym spojrzał na przypięte bronie do pasa – gdy są nieuzbrojeni.
-Ja ci zaraz pokażę, jaki jestem nieszkodliwy – Krasnolud szybkim ruchem wyciągnął toporek, lecz nim zdążył cokolwiek z nim zrobić, półelf wyciągnął rękę i powiedział:
-Dobrze więc, zostawimy tu nasze bronie – i wskazał na stolik przy wieszaku.
Wyciągnął z pochwy miecz i położył go na stoliku. Niziołek wyciągnął swój krótki miecz oraz sztylet. Gnom położył procę oraz sakiewkę z kamieniami. Natomiast krasnolud trochę się wahał, nie przywykł do oddawania broni, lecz po chwili położył na blacie swój wór, dwa małe ręczne toporki, średniej wielkości buzdygan, lekką kuszę, kołczan bełtów, pięć sztyletów do rzucania...
Pozostali szybko zasiedli przy stoliku, półelf podszedł do barmanki i z uśmiechem na ustach powiedział:
-Witam piękna pani, czy znajdzie się dla mnie butelka wina? – Zapytał z wdziękiem – I piwo dla mych towarzyszy?
-Ależ oczywiście, proszę chwilę poczekać zaraz przyniosę.
...lekki oskard, stary powyszczerbiany brzeszczot, mały młotek, kilka strzałek. Po wyciągnięciu tego wszystkiego podszedł do towarzyszy.
-Nie ma to jak zasiąść z przyjaciółmi w ciepłej, przytulnej karczmie mimo, iż podróż była ciężka – powiedział zadowolony gnom.
-Tak, podróż była wyjątkowo ciężka, chyba odmroziłem sobie tyłek – powiedział z mniejszym zadowoleniem niziołek.
-E tam, gadacie jak jakieś staruchy, o to tylko na rynek wychodzą i z powrotem. – dodał krasnolud i zasiadł przy stole.
-No coś tam tak długo robił Kewrisie? – powiedział niziołek.
-Zamawiałem piwo i wino dla nas – odpowiedział Kewris.
-To dobrze bo strasznie mi się chce pić – dodał krasnolud.
-Ty byś nic innego nie robił, tylko piwsko chlał – powiedział niziołek – Dajcie Behromowi kilka goblińskich łbów i beczułkę trunku, a zabawi się, że hej!
-Ty Derrin nie bądź taki do przodu – powiedział Behrom i spojrzał gniewnie na Derrina.
-O, idą nasze trunki – powiedział zadowolony gnom.
-Na zdrowie panowie – powiedziała barmanka i podała im zamówienie.
-Hej wy, może byście tak drzwi zamknęli, ziąb się tu wdziera – warknął jeden z stałych bywalców.
-Idź Jebeddo i zamknij te drzwi – powiedział półelf.
Gnom szybkim krokiem pomknął ku drzwiom. Przez dłuższą chwilę siłował się z nimi, ponieważ pod próg napadała spora ilość śniegu, tworząc małą zaspę. Szybko podszedł do worka Behroma i wyciągnął małą łopatę, którą zaczął odgarniać śnieg. Po chwili śnieg prawie całkowicie zniknął. Po zamknięciu drzwi, Jebeddo powrócił do kompanów.
-Brrr, zimno mi. Napił bym się grzanego piwa, może da się go wymienić – powiedział Derrin, po czym spojrzał na swój kufel.
-Widzisz co tam jest napisane? – Kewris wskazał na ścianę przy szynkwasie – „Po zakupie trunku, zwrotu nie przyjmujemy”.
-Nie ma sprawy, mogę ci je podgrzać – powiedział gnom, po czym wymówił szybko jakieś inkantacje. Zawartość kufla Derrina wytrysnęła mu w twarz.
-Hahahaha, dobre – Powiedział Behrom.
W kącie karczmy całemu zajściu przyglądał się pewien człowiek. Jego twarz była schowana pod kapturem czerwonej szaty. Po chwili postać podeszła do stolika grupy.
-Witajcie, nazywam się Eldon, jestem wędrownym magiem. Miałbym dla was pewna propozycję, a mianowicie muszę zdobyć pewien prastary artefakt, lecz sam nie mogę się po niego wybrać – Mag mówił powoli, cała grupa słuchała go uważnie.
-A gdzie się ten artefakt znajduje, jeśli można wiedzieć? – spytał Kewris.
-Jego lokalizację poznacie później, ale muszę wiedzieć, czy bylibyście zainteresowani.
-Hmmmm, czemu nie – powiedział Behrom – Zawsze jestem rady, gdy mogę wyruszyć w nieznane.
-Tak, tylko że my musimy cię potem wyciągać z tego „nieznanego” – powiedział niziołek.
-A więc przyjdźcie do mnie jutro z samego rana, mieszkam parę domów od gospody – powiedziawszy to, Eldon wyszedł z karczmy, zostawiając grupę samą.
-Dobra idę załatwić pokoje – powiedział Kewris i podszedł do barmanki – Czy znajdą się cztery pokoje jednoosobowe?
-Panie czy to hotel, ciesz się pan że dam panu jeden jednoosobowy.
-To będzie długa noc – pomyślał Kewris i spojrzał na swych towarzyszy.

C.D.N