Dabus

Fabularnie

Dabus systemowo

Dabusy są sługami naszej Straszliwej Dostojności, Jej Pogodności Pani Bólu. Jej wola jest ich wolą. Jako pierwsi osadnicy Sigil są bardziej autochtoniczni niż sferowcy, którzy akurat tutaj się urodzili. Nie ma zapisków, opowieści czy nawet plotek o czasie, gdy dabusów nie było w Sigil, w milczeniu obserwujących Miasto Drzwi. Są zarówno sługami, jak i panami Sigil. Są unikalni w Klatce i nie spotka się ich nigdzie indziej. Innymi słowy, dabusy nigdy nie opuszczają Miasta Bram.

Krwawnicy wnioskują, że to dabusy zbudowały Sigil, dlatego też służą mu jak żadni inni Klatkowcy. Wydaje się, że uważają miasto za swojego mistrza, na równi z Panią Bólu, jako że cały czas łatają i naprawiają je, kładą kamienie brukowe i rury, chronią przed zawaleniem kanały i katakumby pod miastem, ścinają kolcokrzew, reperują dachy i sypiące się fasady budynków, odnawiają i zamiatają ulice. Równie często zamykają dzielnice i zabudowują ulice, które uznają z sobie tylko wiadomych powodów za nieprzydatne. Co ciekawe, zapytane odpowiadają, że to samo miasto ich stworzyło. Nikt nie wie dokładnie, co mają na myśli, a one same rzadko wchodzą w szczegóły. Kilka niejasnych wyjaśnień wcale nie sprawia, że staje się to bardziej zrozumiałe.

Niektórzy śmiałkowie odkryli ich inne obowiązki związane z pracą jako agenci Pani Bólu. Czasami karzą rycerzy, którzy zbytnio zapędzili się w swoich planach, bądź tłumią zamieszki, ale nie przejmują się zwykłymi występkami. To frakcje mają zajmować się złodziejami i mordercami Sigil. Dabusy pokazują się tylko wtedy, gdy coś grozi ich Pani, a to zazwyczaj oznacza, że pojawi się kolejny Labirynt.

Są wysocy i szczupli oraz posiadają fioletowawo-szarą skórę. Na szczycie głowy widnieją dwa koźle rogi, objęte drugą parą baranich rogów, a wokół nich leży pęk białych, burzliwie rozłożonych włosów. Ubierają się najczęściej w luźne szaty. Nigdy nie stoją na ziemi. Ani to latają, ani chodzą, ale egzystują na pograniczu obu, są więc odporne na czary, które wpływają na powierzchnię pod nimi, jak i te, które są efektywne przeciwko latającym stworzeniom. Oprócz tego nie mają żadnych specjalnych odporności.

Posiadają usta i wydaje się, że są całkowicie zdolne do mówienia, ale nigdy tego nie robią. Zamiast tego, gdy komunikują się z kimś spoza swojej rasy, tworzą obrazy. Są one odpowiednikami dźwięków pasującymi do języka, jakim posługuje się ich rozmówca. Ich myśli dosłownie wypełniają powietrze, gdy przechodzą. Kiedy dabus jest podniecony, rebusy zmieniają się ze znaczną szybkością.

Wszystkie dabusy są tej samej płci. Nie ma młodych dabusów, ale przypadkowo zabici są jakimś sposobem od razu zastępowani. Nikt nie wie, jak tego dokonują, ale najlepszy pomysł głosi, że nowy członek powstaje z zespolonych iluzji innych – rebusy przyjmują rzeczywistą formę.

Wiadomo, że ich domem są dzielnice głęboko pod miastem, ale niewielu je widziało. Nie interesują się zwiedzającymi w ich zatłoczonych warsztatach, lecz zwiodą każdego, kto spróbuje je śledzić w drodze do domu bez ich pozwolenia. Niektórzy Klatkowcy twierdzą, że całe podziemia to dzielnice dabusów, a część Sigil na powierzchni to tylko tyle, ile chcą pokazać podróżnikom. Właściwe miasto jest labiryntem tuneli, kopalń, lochów i korytarzy, które przez eony pozostały całkowicie niezdobyte. Inni (być może mniej skłonni do przesady lub nie chcący dostrzec prawdy) uważają, że domniemane dzielnice dabusów są nie głębsze niż lisie nory bądź leża slaadów – płytkie dziury będące schronieniem dla tych istot.

Nie są walecznymi stworzeniami. Nie szukają walki, jako że zniszczenie nie jest ich celem w życiu. Jednakże w mieście takim jak Sigil, unikanie potyczki nie zawsze jest możliwe, więc dabusy walczą, gdy zajdzie potrzeba. Nie posiadają specjalnych ataków. Mogą walczyć tylko za pomocą mieczy, toporów czy młotów – te ostatnie dwa mają najczęściej w gotowości.

Utrzymują, że są zorganizowane w komórki (jeżeli ich rebusy odczytywane są poprawnie). Każda z nich ma swoją powinność w mieście, ale nie są one przypisane do konkretnego miejsca bądź umiejętności. Jednego dnia członek komórki zbiera śmieci na Wielkim Bazarze, a kolejnego naprawia brukowaną drogę w pobliżu Ula. Cokolwiek przewodzi im w ich zadaniach, zdają się zawsze wiedzieć, czego się od nich oczekuje.

Wielu obawia się, że są prawdziwymi władcami Sigil, ukrytym geniuszem jego jestestwa. Dla innych są niczym innym, jak niewolnikami utrzymującymi miasto w jednym kawałku. Najmroczniejsze plotki głoszą, że dabusy chcą przywrócić nieskazitelny stan miasta, w którym mieszkały, zanim inne rasy zaczęły podróżować przez sfery, a Klatka była całkowicie pod kontrolą dabusów.

Tekst powstał na podstawie "In The Cage: A Guide to Sigil" oraz "Planescape Campaign Setting".

Dabus w "Planescape: Torment"

"Dabusy są sługami Pani Bólu, enigmatycznej władczyni Sigil. Unoszą się nad ziemią i mówią rebusami, symbolami, które po połączeniu tworzą słowa. Burzą mury i tworzą ulice przy milczącej zgodzie Pani. Jest w nich coś, co wydaje ci się niewłaściwe."

Dabusy można spotkać w różnych częściach Ula, gdzie zajęte są naprawianiem ulic. Są wysokimi postaciami z bujną czupryną siwych włosów. Ich skóra ma zielonkawy odcień, a z czoła wystaje para kozich rogów. Są ubrane w długie, zwiewne szaty i lekko unoszą się nad ziemią. W grze nie różnią się zbytnio od wersji systemowej.

Jeżeli masz mądrość lub inteligencję równą 13, zdołasz zrozumieć ich mowę i otrzymasz 1000 doświadczenia. Gdy masz inteligencję równą 13, natomiast mądrości mniej niż 13, otrzymasz jedynie 500 doświadczenia. Tłumaczyć rozmowę mogą również Anna, Dak’kon bądź Nie-Sława. Jeśli nie spełniasz żadnego z tych warunków, nie pogadasz z nimi. Mając minimum 15 inteligencji, będziesz w stanie dosłownie tłumaczyć ich słowa.

Jako że dabusy nie są zbyt rozmowne, niewiele wyciągniesz z rozmowy. Zapytane o Upadłego, kończą konwersację. Gdy zabijesz kilka dabusów, Pani Bólu wtrąci cię do Labiryntu Gracza.

Mechanicznie

Bronie/Specjalne zdolności

• Niewidzialna Maczuga: 1-6 obuchowe

Przedmioty

• Brak