Anduin Lothar

Sir Anduin Lothar, Lew Azeroth, był ostatnim prawdziwym potomkiem starożytnej linni Arathi, czempionem Królestwa Azeroth (znanego później jako Królestwo Stormwind) podczas Pierwszej Wojny i głównym dowódcą wojsk Przymierza Lordaeronu podczas Drugiej Wojny. Poległ w starciu z orkowym wodzem Orgrimarem Doomhammer i uznawany jest za jednego z największych ludzkich wojowników wszech czasów.

Biografia

Przed wojną

Lothar dorastał na dworze Azeroth jako przyjaciel księcia Llane’a Wrynn i Medivha. Ta trójka przeżyła za młodu wiele przygód w dzikich ostępach. Z czasem przyszły Lew Azeroth zaciągnął się do armii, później został mianowany rycerzem i w krótkim czasie zajął wysoką pozycję w Bractwie Rumaka [the Brotherhood of the Horse], ostatecznie prowadząc wojsko Azeroth.

Pierwsza Wojna

Kiedy Orkowie po raz pierwszy przybyli do Azeroth i rozpoczęli atak na Twierdzę Stormwind, Lothar stanowczo popierał walkę z nimi. Król Adamant Wrynn III podzielał poglądy rycerza i przyrzekł wyprzeć ze swojego ukochanego kraju zielonoskórych, jednakże zmarł, zanim mógł spełnić obietnicę, zastąpiony przez swego syna, Llane’a Wrynna I. Nowy władca kontynuował pracę ojca i walki z Orkami rozgorzały. Z czasem najeźdźcy zostali odparci z powrotem na Moczary Smutków [the Swamp of Sorrows].

W pewnym momencie wojny Tom Boskości [the Tome of Divinity], wartościowa księga dla Kleryków Northshire [the Clerics of Northshire], został skradziony przez grupę Ogrów dowodzonych przez lorda Turoka. Lothar poprowadził drużynę poszukiwawczą do ich kryjówki – Martwych Kopalni [the Deadmines] w Westfall. Jednakże grupa ta została zaskoczona i zniewolona. Lothar był więziony w jaskiniach przez dwadzieścia miesięcy, zanim on i kilku innych towarzyszy zostali uratowani przez oddziały Azeroth. Rycerz odzyskał Tom Boskości i powrócił do kraju, eskortując wolumin do Opactwa Northshire.

Powróciwszy na pole walki, Lothar znów objął dowództwo nad siłami Azeroth. Bohater był zaszokowany, gdy czarownik Khadgar, uczeń jego starego przyjaciela Medivha, poinformował go o zdradzie przyjaciela, który przyzwał Orków na te ziemie. Po gorączkowej dyskusji w Stormwind, rycerz osobiście poprowadził siły, mające na celu szturm Karazhan i zabicie maga. Grupa piechurów, wraz z Lotharem, Khadgarem i półorczycą Garoną, zeszła do niższej wieży i stanęła twarzą w twarz z szalonym strażnikiem. Ostatecznie były uczeń czarownika zdecydował, by zasztyletować Medivha, a rycerz odciął mu głowę swym ogromnym mieczem.

Niestety, śmierć maga nie mogła powstrzymać zniszczeń dokonanych przez Hordę. Szala zwycięstwa odsuwała się od Azeroth, gdyż Orkowie zaczęli uczyć się na własnych błędach pod dowództwem Blackhanda. Król Llane został wkrótce zamordowany przez mistrzynię szpiegów Garonę i miasto Stormwind splądrowano. Lothar, wiedząc, że Królestwo Azeroth jest zgubione, postanowił uratować to, co pozostało w nim najlepszego – ludzi. Zebrał resztki dywizji oraz tylu cywili ilu mógł i rozpoczął rozpaczliwe wycofywanie się przez Wielkie Morze [the Great Sea], ostatecznie dopływając do brzegów Lordaeronu.

Druga Wojna

Będąc na dworze króla Lordaeronu Terenasa Menethil II, Lothar opowiedział swoją straszliwą historię każdemu, kto zechciał słuchać. Jego krasomówcze apele spowodowały zebranie się ludzkich królestw na radzie stanu wyjątkowego, na której potężni politycy zawarli Przymierze Lordaeronu. Zapoznane przez Terenasa z opowieścią Lothara, zawsze powściągliwe Wysokie Elfy wysłały swoich reprezentantów, wiedząc, że w końcu nadeszła chwila, by spłacić swój dług wobec dynastii Arathi za uratowanie ich podczas Wojen Trolli [the Troll Wars]. Krasnoludy z klanu Dzikiego Młota [the Wildhammer clan] oraz Orlego Szczuty [the Aerie Peak] były również atakowane przez Hordę, więc bez zastanowienia ofiarowały swoją pomoc Lotharowi. Przymierze później poszerzyło się o Krasnoludy z klanu Miedziobrodych [the Bronzebeard clan] oraz Gnomy z Khaz Modan, którzy zostali wyparci przez najeźdźców z ich ziem.

Z powodu jego dużych umiejętności w sztuce wojennej i doświadczeniu w walce z Orkami oraz tego, że królowie z północy nie chcieli, by ich armie dowodziła sąsiednia nacja, Lothar – zachowując neutralność – został mianowany głównym dowódcą sił Przymierza. Natychmiastowo wybrał Turalyona swoim zastępcą, a admirała Daelina Proudmoore, Uthera the Lightbringer i arcymaga Khadgara swoimi porucznikami. Podczas wojny wiódł swoje siły od jednej zwycięskiej bitwy do drugiej. Po tajemniczym odwrocie Hordy z Lordaeronu i sukcesach admirała na morzu, Lothar wyzwolił większą cześć Azeroth i Khaz Modan (spotykając się z Muradinem i Brannem Miedziobrodymi), ostatecznie docierając do Czarnego Grzęzawiska [the Black Morass]. Rycerz został zabity u podnóża Iglicy Czarnej Skały [the Blackrock Spire], kiedy siły Przymierza zostały zaskoczone przez armię Hordy.

Oddzielony od reszty swego oddziału, został zmuszony zmierzyć się z Orgrimem Doomhammer, wodzem Hordy. Po długiej i wyczerpującej walce, Lothar został pokonany, po tym, jak Ork roztrzaskał jego miecz, a następnie czaszkę. Jednakże wielu wierzy, że orkowy wódz nie zwyciężył uczciwie, napadając na rycerza z grupą wojowników.

Doomhammer wierzył, że śmierć Lothara spowoduje obniżenie morale jego sił, jednak stało się inaczej. Po śmierci bohatera, jego najbardziej zaufany generał – Turalyon – podniósł jego miecz i tarczę, prowadząc armię Przymierza na fortyfikacje Iglicy Czarnej Skały i pozwalając Khadgarowi na zniszczenie Mrocznego Portalu.

Spuścizna i memoriał

Anduin nie zdążył ujrzeć swego kraju wolnego od Orków i jego odbudowy, jednakże masywny kamienny posąg przedstawiający szarżującego Lothara został zbudowany przez orkowych niewolników i wciąż stoi na Płonących Stepach [the Burning Steppes], wskazując na Iglicę Czarnej Skały. Dziedzictwo bohatera wciąż żyje w sercach wolnego ludu Stormwind, a obecny książę narodu nosi jego imię.

Ekspedycja Przymierza [the Alliance Expedition] do Draenor, dowodzona przez weteranów Drugiej Wojny, nazwała się mianem Synów Lothara – pamięci największego i altruistycznego człowieka jakiego znamy, jak głosi Khadgar. Monument Pamięci [the Monument of Remembrance] w Warowni Nadziei [the Honor Hold] został również wybudowany na znak pamięci o wszystkim czego dokonał i o co walczył.

Pas należący do Lothara znalazł się w posiadaniu Purpurowego Ringu [the Crimson Ring], grupy niewolników i gladiatorów w Orgrimmar, i trzymany był w Auli Legend [the Hall of Legends]. Obecnie znajduje się w rękach Variana Wrynn, znanego również jako gladiator Lo'Gosh, któremu pozwolono go zabrać.

Charakterystyka

Lothar był przystojnym, zdolnym do poświęceń i wiernym człowiekiem. Chociaż rzadko okazywał emocje, poświęcił się za swoich przyjaciół i kraj. Był bardzo przekonywujący, porywczy, promieniujący prawie namacalną siłą i pewnością. Jego głos był silny i donośny, wywołujący szacunek i przyciągający uwagę. Sam siebie uważał za sługę mieszkańców Azeroth, niż ich przywódcę.

Walka

Lothar preferował dowodzić dywizjami konnymi, szarżując na wroga i miażdżąc go swoim Quel’Zaramem. W czasie wydawania rozkazów często inspirował innych i wykorzystywał odwrót wojsk, by oszukać potężnych przeciwników. Wśród wrogich jednostek wyzyskiwał przywódcy, by na swoim rumaku wedrzeć się w ich linie i od razu się go pozbyć. Po zdradzie Medivha, Lothar poczuł respekt wobec czarowników, którzy stali się jego drugim celem, zaraz po dowódcach.

Cytaty

• "An ostler has a mood and he kicks the dog. A mage has his moods and a town disappears." // "Stajenny ma zły humor i kopie psa. Mag ma zły humor i miasto znika."
• "Charge! For Lordaeron!" // "Do boju! Za Lordaeron!"

Ciekawostki

• W Warcraft III, jeżeli kilkakrotnie klikniemy na Piechura, wypowie on zdanie: "Uncle Lothar wants YOU!" // “Wuj Lothar potrzebuje CIEBIE!”, co nawiązuje zarówno do Lothara jak i do Wuja Sama.
• Anduin jest nazwą najdłuższej rzeki Śródziemia, w Uniwersum Tolkiena.
• Imię Lothar może pochodzić od słowa Chlothar, "sławna armia", z germańskiego hlud (sława) i heri (armia). Był to frankoński król z IX w., syn Ludwika I, który władał regionem zwanym Lotaryngią. Władcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego również nosili to miano.

Źródło: wowwiki.com