„Pół króla” rozbudziło mój apetyt na zapoznanie się z całą trylogią "Morza Drzazg". Świat skonstruowany przez autora być może nie powala szczegółowością i dopracowaniem niczym u profesora Tolkiena, aczkolwiek potrafi zaabsorbować i przyciągnąć uwagę czytelnika. Chociaż seria przeznaczona jest raczej dla młodzieży, część pierwsza może spodobać się także dojrzałemu czytelnikowi. Jak rzecz ma się z kontynuacją, czyli z „Pół świata”?

Mamy do czynienia z dalszym ciągiem poczynań Yarviego, ale ma on już zupełnie inny status społeczny. W roli głównej Abercrombie obsadził zupełnie nową postać. Zadra Bathu jest absolutnym ewenementem – to dziewczyna-wojownik, dzielnie stająca w szranki z silniejszymi od niej rówieśnikami. Podczas jednego z treningowych pojedynków dochodzi do nieszczęśliwego, tragicznego w skutkach incydentu.

Czytaj dalej...

Co wyjdzie z połączenia kryminału, urban fantasy i paranormal romance z domieszką erotycznej pseudoliteratury w stylu harlequinów? Darynda Jones postanowiła zaryzykować i zaserwowała czytelnikowi właśnie taką mieszankę wybuchową. Zdecydowanie nie był to najlepszy pomysł.

Powieść miała być połączeniem kryminału, romansu oraz elementów paranormalnych, ale detektywistyczne wątki zostały potraktowane po macoszemu. Bohaterka niby jest detektywem, ale jej działania ograniczają się niemal wyłącznie do pytania o odpowiedź duchów lub wykorzystywania ich wypowiedzi do przekonywania innych do swoich racji. Tym sposobem czytelnik otrzymuje co prawda rozwiązanie zagadki, ale bez zwyczajowego poszukiwania odpowiedzi, przesłuchiwania świadków czy łączenia pozornie całkowicie niezależnych wątków. Autorka poświęca natomiast mnóstwo uwagi bujnemu życiu erotycznemu bohaterki ze szczególnym naciskiem na: "zręczne dłonie", "gorące usta", "jedwabiste fałdki" oraz "płomienie liżące wszystkie miejsca intymne, podkreślając tym samym szał pożogi i pożądania".

Czytaj dalej...

Twórczość Paula Myrona Anthony'ego Linebargera jakimś cudem umknęła polskiemu rynkowi i na jej odkrycie musieliśmy czekać aż do 2015 roku, kiedy ukazała się w nowej serii wydawnictwa MAG – „Artefaktach”. „Drugie odkrycie ludzkości. Norstrilia” pozwala na bliższe zapoznanie się z wizjami pisarza, który wydawał fantastykę pod pseudonimem Cordwainer Smith i prowadził bardzo interesujące życie – poczynając od dzieciństwa częściowo spędzonego w Chinach, przez służbę w Korpusie Wywiadu Armii USA, a kończąc na doradzaniu prezydentowi Kennedy'emu. Po takiej prezentacji od książki można oczekiwać wiele. Czy spełnia pokładane w niej nadzieje?

Czytaj dalej...

Czy można połączyć profesjonalne policyjne dochodzenie, prowadzone przy użyciu najnowszych metod z wróżeniem z kart? Graham Masterton udowadnia w powieści "Sissy Sawyer. Przepowiednia", że nie tylko można, ale także da się to zrobić skutecznie.

Pomysł na fabułę pojawił się po lekturze artykułu o serii ataków snajperskich, w wyniku których zginęło wówczas dziesięć osób, a trzy zostały ciężko ranne. Napastnicy strzelali bez żadnego powodu do losowo wybranych ofiar. Inspiracja codziennymi wydarzeniami nie jest niczym szczególnym, gdyż wielu autorów wielokrotnie wspomina, że historie są wszędzie, a prawdziwa sztuka polega na tym, by umieć je dostrzec oraz przekazać innym. Powieść Mastertona wyróżnia się przede wszystkim umiejętnością pokazania rzeczywistości z różnych perspektyw. Czytelnik od początku wie, kto stoi za atakami, ale prawdziwą przyjemność stanowi powolne odkrywanie motywacji bohaterów.

Czytaj dalej...

Mówi się, że Marcin Mortka to gawędziarz, marzyciel i pracoholik, którego odwiecznym marzeniem jest napisanie bajki idealnej. Czy człowiek, nawet tak zasłużony na poletku rodzimej fantastyki, jest w stanie spełnić swoje fantazje i musnąć perfekcji? Nasza etatowa recenzentka książkowa, Audrey, postanowiła to sprawdzić, sięgając po przygody przyjaznego wikinga Tappiego.

Czy Mortka okazał się stworzony do pisania prozy dziecięcej, czy też może eksperyment na tym polu nieszczególnie się udał? Przekonajcie się sami.

• Przygody Tappiego z Szepczącego Lasu
• Podróże Tappiego po Szumiących Morzach
• Wędrówki Tappiego po Mruczących Górach

Największym zagrożeniem dla historii osadzonych w realiach uniwersum zdefiniowanego tak mocno jak "Metro" jest wtórność. Obawy o powtarzalność kolejnych koncepcji oraz schematyczność ich wykonania rodzą się automatycznie w umyśle potencjalnego odbiorcy nowej "powieści z cyklu...". Trudno się temu dziwić zwłaszcza w wypadku gatunku postapo. Opakowywanie kolejnych produktów w efektowne hasła, takie jak "Pierwsza polska powieść Metro 2033", nie zda się na wiele, jeśli reklamowana nimi treść nie okaże się dostatecznie intrygująca i nowatorska. Pogodzić oryginalność z wiernością wobec wymogów franczyzy, nawiązać do najlepszych, najbardziej lubianych przez fanów serii pomysłów, jednocześnie nie kopiując ich, a do tego wszystkiego dodać szczyptę regionalnego "folkloru", ale inaczej niż zrobił to wcześniej inny autor. Zachwycić czytelników, nie wkurzyć recenzentów... Czy w wypadku nowej, bodaj sześćdziesiątej trzeciej już odsłony serii "Metro" (lecz dopiero drugiej z polskim rodowodem) spełnienie wszystkich tych wymogów jest jeszcze w ogóle możliwe?

Tak, jest możliwe.

Ale potrzeba do tego cholernie dobrego warsztatu.

Czytaj dalej...

O twórczości Neila Gaimana, człowieka posądzanego o bycie jednym z najbardziej utalentowanych współczesnych pisarzy fantasy, niestety niewiele mogę powiedzieć. Nie jestem zatwardziałym fanem jego twórczości, podszedłem więc do "Dymu i luster", jego zbioru opowiadań, bez żadnych uprzedzeń, nie do końca wiedząc, czego się spodziewać.

Przed tą lekturą Gaimana znałem głównie jako całkiem pomysłowego scenarzystę – jest on chociażby autorem dwóch zakręconych i pozytywnie wyróżniających się odcinków kultowego serialu "Doctor Who". Obiło mi się też o uszy, jakim to genialnym tworem jest jego seria komiksowa "Sandman", wydawana przez DC Comics. Prócz tego Gaiman dał się poznać światu jako powieściopisarz. Można by tu wymienić takie jego pozycje jak "Nigdziebądź", "Koralina", "Amerykańscy bogowie" czy napisany w duecie z samym Terrym Pratchettem "Dobry omen".

Czytaj dalej...

Na tegorocznym Polconie, który odbył się tym razem w stolicy Pyrlandii, Poznaniu, wręczono jedną z najważniejszych nagród polskiej literackiej sceny fantastycznej dedykowanej Januszowi A. Zajdlowi. Ten rodzimy prekursor nurtu fantastyki socjologicznej znany jest przede wszystkim z "Limes inferior", "Paradyzja" czy "Wyjście z cienia".

W kategorii opowiadanie zwyciężyła Anna Kańtoch i jej "Sztuka porozumienia" opowiadająca krótką historię detektywa na obcej planecie. To oraz inne opowiadania można przeczytać w wersji PDF na oficjalnej stronie wyróżnienia.

Natomiast najlepszą nominowaną powieścią została "Forta" Michała Cholewy. Kolejna część serii Gambit autora. Znajdująca się na planecie Atropos kolonia na wiele lat została odcięta od reszty ludzkości. Teraz wreszcie na pokładzie unijnego krążownika przybywa ekspedycja ratunkowa. Odcięci od wsparcia na surowej planecie, żołnierze Unii muszą stawić czoła tajemniczemu wrogowi, by rozwiązać zagadkę z czasów świata, który przeminął.

Poniżej znajduje się lista nominowanych i laureatów w poszczególnych kategoriach:

Informacja prasowa

We wszechświecie dogasa największa wojna, jaką pamięta ludzkość. Zrujnowano całe systemy. Wraki dziesiątków orbitalnych miast spadają na ruiny spustoszonych planet. Związek Wspólnych Przestrzeni szykuje się do odbudowy po zdławieniu wojny domowej. Niedobitki pokonanych starają się przetrwać, zwycięzcy zaczynają już walczyć między sobą o łupy.

Na tle zgliszczy korespondent wojenny szuka dla siebie nowych, mocnych tematów. Prywatny detektyw przyjmuje enigmatyczne zlecenie. Generał przegranej strony daje się ponieść rozpaczliwej nadziei dla siebie i swoich żołnierzy. Garstka teoretycznie zwycięskich weteranów odkrywa, że nowi liderzy skazali ich na zagładę – Pniak, Pies i Rachuba zostają uwikłani w wielką politykę i wyruszają na poszukiwanie zaginionej floty. Wojna pokaże jeszcze pazury, wszyscy oni spotkają się w ogniu walki. Niektórzy zaś odkryją, że śmierć to dopiero początek problemów…

Doskonały tekst łączący mistrzowskie inspiracje: rozmach space opery Petera F. Hamiltona metafizykę Franka Herberta i twardy realizm wojny spod znaku Glena Cooka.

Ponownie przyznano wreszcie najważniejszą nagrodę z dziedziny fantastyki. Na Worldcon doszło do rozdania nagrody Hugo w licznych kategoriach, nagradzając tytuły bądź osoby zasłużone w pewien sposób dla światowej fantastyki. Co ciekawe, w tym roku nie przyznano nagrody w kilku kategoriach – opowiadanie, miniatura literacka, pozycja powiązana z fantastyką oraz wydawca. Ostatnio taka sytuacja miała miejsce w 1977 roku.