Risen

Saga Gothic należy do jednych z najlepszych gier cRPG, lecz trzecia część z powodu wielu błędów nie należała do udanych. Z tego względu firma Piranha Bytes postanowiła się zrehabilitować, tym razem bez towarzystwa JoWooD, próbując zebrać najlepsze rozwiązania z poprzedniej serii i wprowadzić je do nowego świata. Z tych prób powstała gra Risen, która nazywana jest nieoficjalną kontynuacją poprzedniego tworu, w czym jest wiele prawdy.

Cała historia rozgrywa się na odciętej od świata wyspie z położonym na niej centralnie wulkanem. Nasz bohater, będąc na okręcie w roli gapowicza, trafia w wyniku sztormu, jako rozbitek, na wyspę Faranga. Tubylcy z przerażeniem w oczach poinformują nas o dziwnych wydarzeniach. Po serii niepokojących wstrząsów wyrosły z pod ziemi antyczne świątynie. Z tego powodu przybyła na wyspę inkwizycja. Klerycy zaczęli terroryzować miejscową ludność, ograniczając przywileje, zabraniając wychodzić poza granice miasta i zmuszając do niewolniczej pracy na wykopaliskach. Wielu mieszkańców Farangi nie zaakceptowało obecnej władzy i z własnej woli udało się na tamtejsze bagna. Do frakcji zamieszkujących wyspę zaliczamy owych buntowników, a także inkwizycję oraz magów, którzy w mniejszym lub większym stopniu podlegają zakonowi. Przypomina to trochę, a nawet bardzo, podział sił z serii Gothic. Podobieństw jest jednak więcej, nie tylko w sferze fabularnej.

W mechanice gra łudząco przypomina swojego protoplastę. Twórcy bez skrupułów przenieśli prawie każdy aspekt dawnej produkcji, wprowadzając do nich ulepszenia i kilka zmian. Pewne jest to, że gracze znający już serię Gothic, na pewno nie będą musieli długo zapoznawać się z nowym tytułem. Zacznijmy od zamieszkujących wyspę frakcji. Przed przybyciem inkwizycji, Don Esteban był gubernatorem portowego miasta, ale jako że nie był skłonny poddać się jurysdykcji kleryków, uciekł wraz poplecznikami na bagna. Bandyci specjalizują się we władaniu toporami i mieczami, lecz ich zdolności magiczne ograniczają się do używania magicznych zwojów. Inkwizycja składa się z wojowników, których głównym celem jest radzenie sobie ze wszystkimi magicznymi problemami. Członkowie organizacji z wielką wprawą posługują się kosturami, a dzięki wsparciu magów mogą korzystać z podstawowych zaklęć. Magowie z wulkanicznej twierdzy, pomimo zwierzchnictwa Inkwizytora Mendozy, mogą w pełni zajmować się swoimi dawnymi sprawami. To oni mają całkowity dostęp do sztuk magicznych, ale z nieudolnością posługują się bronią białą. Prawdopodobnie jest się do nich najtrudniej dostać, gdyż droga nie jest w grze dokładnie wytłumaczona. Wielu graczy miało z tym problem, a przecież to jedna z ciekawszych profesji. W zależności do której frakcji przystaniemy, nie dość, że zmieni się sposób postrzegania nas przez inne grupy, to w efekcie nasz bohater będzie miał dostęp tylko do niektórych lokacji i umiejętności, co zmusza nas do kilkukrotnego ukończenia gry, jeśli chcemy w pełni poznać jej wszystkie tajniki.

Skupmy się jednak na najistotniejszej cesze tego typu gier – walce. W Gothic 3 ten aspekt rozgrywki pozostawiał wiele do życzenia, jednakże w Risen uległ on znacznemu usprawnieniu. Nie wystarczy już wyłącznie wyprowadzać kolejnych ciosów, gdyż w wielu przypadkach skończy się to naszą śmiercią. Używanie tarczy bądź parowania może uratować nam życie w wielu niekorzystnych sytuacjach. Sam poziom trudności w grze jest dość wysoki, szczególnie na początku rozgrywki, kiedy zabił mnie wygłodniały wilk, bo nie używałem zdolności blokowania ciosów. By skorzystać z bardziej zaawansowanych ruchów, wymagany jest odpowiedni trening, dzięki czemu, używając odpowiedniej kombinacji klawiszy, możemy w efektowny, a zarazem skuteczny sposób pozbyć się przeciwnika. System czarowania natomiast jest wiernym odwzorowaniem tego, co widzieliśmy w poprzedniej serii, chociaż znajdą się pewne różnice. Mamy do dyspozycji magię runiczną i kryształów. Ta pierwsza dostępna jest wyłącznie dla magów, a druga może być rozwijana wraz z uzyskiwanym doświadczeniem! Co prawda są to tylko trzy zaklęcia, ale mogą zostać wzmocnione, przez inwestowanie w nie punktów nauki.

Ale jak tu walczyć bez broni? W tej sferze Risen również nie odbiega od swego protoplasty. Gromadzenie różnorakiego, niemagicznego złomu zaczynamy już na początku rozgrywki, przeszukując ciała topielców. W nasze ręce wpadną kusze, łuki, tarcze, różnorodne zioła, mikstury i zwoje. Niestety w kwestii zróżnicowania oręża i pancerzy, gra wypada dość kiepsko. Jedynie okazyjnie natrafimy na potężniejszą, magiczną broń, a o cudownych pancerzach można zapomnieć. Oczywiście można samemu wykonać zbroję (dzięki kowalstwu), ale to nie zmienia faktu, że ekwipunku jest po prostu za mało. Za nieco lepszy pancerz od zwykłej tuniki musimy zapłacić, jak za małą, tropikalną wyspę.

Naszą postać możemy rozwijać na bazie zdobytych punktów nauki u nauczycieli. Profesje, jakimi możemy się parać, to dobrze nam znane kowalstwo, alchemia, otwieranie zamków, poszukiwanie rudy oraz myślistwo. Jako że przeróżnych nauk jest całkiem sporo, to nie jesteśmy w stanie doprowadzić do mistrzostwa każdej z nich. Zdolności złodziejskie w Risen zostały nieco udoskonalone. W serii Gothic byliśmy zdani na ślepy przypadek i trafiały nam się zwykle jakieś ochłapy w formie jabłka, lagi bądź mikstury. Teraz mamy bezpośredni wgląd w ekwipunek ofiary, z którego możemy zabrać dowolny przedmiot.

Misje i zadania polegają głównie na udaniu się w konkretne miejsce i zabiciu potworów bądź rozmowie z kolejna postacią. Ponadto, w grze pojawiają się przeróżne łamigłówki, podobne do tych z filmów przygodowych. Tak więc, by dostać się na drugi kraniec zwodzonego mostu, należy użyć czaru telekinezy lub strzelić w nią strzałą, by przekręcić dźwignię. Istnieją oczywiście bardziej skomplikowane zadania. Na przykład sprawa morderstwa w klasztorze lub tajemnica skarbu Gregoriusa Emanuela Stalowobrodego. Owe misje stanowią największą wartość nowego tytułu Piranha Bytes. Wprowadza nas to w świat, gdzie brak jest przerysowanych elfów i gderliwych krasnoludów, a władzę sprawuje pieniądz i siła.

W odróżnieniu od Myrtany, Faranga jest dużo mniejsza – może to nawet lepiej, bo dzięki temu jest dużo gęściej usiana ciekawymi lokacjami ze skarbami i tajemnicami do odkrycia. Chociaż na pierwszy rzut oka świat wydaje się mały i ograniczony brzegami wyspy, to zagłębiając się w tropikalny las, można napotkać wiele szczegółowo dopracowanych skarp, wzniesień, świątyń, jaskiń i zatok.

Silnik gry to w większości autorski projekt Piranha Bytes, ale został on wzbogacony o cenne nowinki techniczne, m.in. AGEIA PhysX czy SpeedTree. Widać, że twórcom bardzo zależy na tym, by optymalizacja gry była o wiele lepsza niż Gothic 3, co było zdecydowanie największą wadą produktu. Świat jest bardzo rzeczywisty. Gdzieniegdzie napotkamy zieloną łąkę z rozkwitającymi pączkami, a czasem mroczne i uwidaczniające biedę mieszkańców miejskie slumsy. Wielkim plusem jest generowanie scenerii w czasie rzeczywistym, więc możemy pożegnać się z wieloma panelami wczytującym (przynajmniej w niektórych wypadkach). Muzyką zajął się sam Kai Rosenkranz, który obdarował nasze uszy pięknymi kompozycjami w całej serii Gothic, więc mój komentarz jest tu zbędny. Cenega postanowiła skupić się w ramach polonizacji wyłącznie na tekście, więc nie uświadczymy mówionych dialogów w naszym ojczystym języku. Nie wiem, czy można uznać to za rażącą wadę, gdyż wielu graczom może to pomóc w nauce języka angielskiego.

Jak już uprzedzałem w mojej zapowiedzi, ciągłych porównań Risena do serii Gothic nie da się uniknąć, gdyż zbyt wiele łączy produkt Piranha Bytes z przeszłością. Jest to ten sam stary tytuł, odziany w nową skórę, ale jak wiadomo z kury znoszącej złote jajka nie robi się rosołu. Puentą moich dywagacji na temat tego tytułu może być fraza, którą przeczytałem na jednym z forum fanów Bezimiennego – „Jest to tylko ewolucja, a nie rewolucja”.

Dziękujemy firmie Cenega S.A. za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.