Historia Cesarstwa

Przed objęciem tronu przez Tibera Septima całe Tamriel było pogrążone w chaosie – poeta Tracyt nazwał ten okres ciągłych niepokojów "dniami i nocami pełnymi jadu i krwi". Królowie z tego okresu to nędzna zbieranina żadnych władzy tyranów przeciwstawiających się mającym na celu zaprowadzenie pokoju działaniom Tibera – byli jednak równie buntowniczy co niezorganizowani, dzięki czemu silna ręka Septima siłą zaprowadziła spokój na kontynencie. Był rok 2E896 – w następnym Tiber Septim ogłosił początek nowej Ery, a rok 2E896 jest od tej pory znany jako Rok Zerowy Trzeciej Ery.

Rządy Tibera trwały trzydzieści osiem długich i wspaniałych lat. Były to rządy pobożności i prawa, podczas których jedną miarą oceniano poczynania tak pana jak i sługi. Po śmierci Cesarza padało przez dwa tygodnie bez przerwy, jakby sam kontynent płakał po stracie ukochanego władcy.

Następcą Tibera został jego wnuk, Pelagius. Jego rządy, mimo że mądre i silne, nie zapewniły Tamriel kontynuacji Złotej Epoki, gdyż trwały niecałe trzy lata. Nieznany wróg dynastii panującej wynajął przeciwko niej bandę zbirów określającą się mianem Mrocznego Bractwa i jeden z jego członków bestialsko zamordował Cesarza Pelagiusa I podczas modlitwy w Świątyni Jedynego w Cesarskim Mieście.

Pelagius nie zostawił potomka i jego diadem przeszedł na kuzynkę, córkę brata Tibera Septima, Agnoritha. Na tron wstąpiła Kintyra, dawna królowa Silvenar, a jej rządy wiązały się z dobrobytem i doskonałymi zbiorami, a także państwowym mecenatem nad sztuką, muzyką i tańcem.

Po śmierci Kintyry I na tron wstąpił jej syn, a zarazem pierwszy Cesarz Tamriel imieniem Uriel. Uriel I okazał się być wielkim prawodawcą a także patronem wielu gildii i organizacji niezależnych – pod jego stanowczymi, ale i wyrozumiałymi rządami znacznie wzrosło znaczenie Gildii Wojowników i Magów. Niestety, jego syn i następca, Uriel II, odziedziczył po ojcu głównie delikatne usposobienie. Jego osiemnastoletnie rządy nie przysłużyły się kontynentowi – trudno było wyegzekwować sprawiedliwość, a na dodatek Cesarstwo nawiedziły w tym okresie liczne plagi, choroby i powstania.

Pelagius II, który wstąpił na tron w roku 3E82, odziedziczył po ojcu nie tylko tron, ale i skutki jego braku talentów do zarządzania i finansów – solidne długi. Powziął jednak sprytny plan wykaraskania się z kłopotów finansowych – rozwiązał swoją Radę i zezwolił na ponowne objęcie stanowisk tylko tym, którzy byli za to gotowi słono zapłacić. Podobnie działali w tym czasie jego wasale, królowie krain Tamriel (z pewnością z jego inspiracji), dzięki czemu pod koniec siedemnastoletnich rządów Pelagiusa II cesarska kasa znowu wypełniła się żywą gotówką. Wrogowie Cesarza zarzucają mu jednak, że nigdy nie zagrzał u jego boku miejsca żaden, choćby najmądrzejszy nawet doradca, który nie miał wystarczającej fortuny – te zarzuty częściowo potwierdzają się w problemach, jakie napotkał podczas swoich rządów następca Pelagiusa, Antiochus.

Antiochus był nietypowym członkiem rodu Septimów – w przeciwieństwie do swoich poważnych i statecznych przodków uwielbiał zbytki i zabawę, miał ogromną liczbę żon (i jeszcze większą kochanek), a przepych jego strojów i poczucie humoru stały się na pewien czas wręcz legendarne. Na pewien czas, gdyż wkrótce mieszkańcy Tamriel napotkali poważniejsze problemy – rządy Antiochusa wiązały się z takim nasileniem wojen domowych, jakich nie znało nawet Cesarstwo jego dziadka, Uriela II. W dwunastym roku tego panowania (czyli w roku 3E110) wybuchła Wojna o Wyspę, na skutek której niemalże doszło do oderwania Wyspy Summurset od Tamriel – połączone siły Cesarstwa i sojuszu władców wyspy pokonały wojska pyandoneańskiego króla Orghuna jedynie dzięki niesamowitemu sztormowi, podobno efektowi magicznych starań Zakonu Psyjicznego z Wyspy Artaeum.

Historia Kintyry II, córki Antiochusa, nie zakończyła się już jednak pomyślnie. Jeden z jej kuzynów, Uriel, syn władczyni Samotnego Królestwa Potemy, zarzucił Kintyrze, że jest dzieckiem z nieprawego łoża (odnosząc się do panującej na dworze jej ojca rozwiązłości). Oskarżenia te nie powstrzymały koronacji, jednak Urielowi udało się pozyskać potężnych sojuszników – niezadowolonych z centralistycznych rządów królów Wysokiej Skały, Skyrim i Morrowind. Dzięki nim oraz pomocy matki udało mu się zaatakować Cesarstwo Septimów z trzech różnych stron.

Pierwszy atak nastąpił w oddzielającym Wysoką Skałę od Hammerfell regionie Zatoki Iliac. Drużyna Kintyry została dosłownie zmasakrowana, a ona sama wzięta do niewoli, w której po dwóch latach przenoszenia z lochu do lochu zamordowano ją w tajemniczych okolicznościach. Drugi atak to kampania przeciwko fortom Cesarstwa na wyspach przy brzegu Morrowind – w ich obronie poległ między innymi małżonek Kintyry, Kontin Arynx. Trzecim i ostatnim atakiem było oblężenie stolicy Cesarstwa. Rada Starszych rozdzieliła armię tak, aby móc zaatakować jednocześnie Morrowind i Wysoką Skałę, nie pozostawiając sobie dość sił do obrony przed atakiem Uriela i poddając miasto po zaledwie dwóch tygodniach obrony. Natychmiast po wkroczeniu do miasta najeźdźca zasiadł na tronie jako Uriel III, Cesarz Tamriel. Był rok 3E121 – początek Wojny o Czerwony Diament, opisanej w drugim tomie niniejszego dzieła.

Morderca Kintyry zasiadł na tronie, przyjmując tytuł Uriela Septima III – uwydatniając nazwisko, do którego tak naprawdę nie miał prawa, gdyż jego ojcem był niejaki Mantiarco. Z czasem Uriel III utracił bezprawnie zagarnięty tron, a jego zbrodnie zostały ujawnione, jednak od jego rządów datuje się tradycja przyjmowania przez wszystkich kolejnych władców nazwiska Septim jako symbolu prawowitości ich władzy.

Wojna o Czerwony Diament (taki właśnie symbol widnieje na herbie rodu Septimów) toczyła się przez sześć lat pomiędzy żyjącymi dziećmi Pelagiusa II – Potemą, Cephorusem i Magnusem, wspomaganymi przez ich własne potomstwo. Potema oczywiście popierała pretensje do tronu jej syna, Uriela III, zapewniając mu tym samym silną bazę w Skyrim i północnej Morrowind (należy jednak zwrócić uwagę, że ta frakcja straciła dzięki wysiłkom pozostałych pretendentów kontrolę nad Wysoką Skałą). Pozostałe prowincje (czyli Hammerfell, Wyspa Summurset, Puszcza Valen, Elsweyr i Czarne Mokradła) przechodziły z jednego obozu do drugiego, najczęściej jednak wspierając Cephorusa i Magnusa.

W roku 3E127 Uriel III poniósł sromotną klęskę pod Ichidag w Hammerfell i trafił do niewoli swojego wuja, Cephorusa. Podczas transportu na proces do Cesarskiego Miasta wóz, którym przewożono uzurpatora został otoczony przez żądną pomsty tłuszczę i spalony wraz z pasażerem. Cephorus kontynuował jednak podróż i za zgodą wszystkich zainteresowanych stron koronował się na Cesarza Tamriel.

Rządy nowego władcy nie przyniosły jego państwu pokoju – aż dziesięć lat zajęło temu niezwykle inteligentnemu i spokojnemu mężowi (który na szczęście dla Tamriel okazał się również być wielkim wojownikiem) pokonanie jego siostry, Potemy. Tak zwana Wilcza Królowa Samotnego Królestwa zginęła podczas oblężenia swojej stolicy w roku 137, ale Cephorus przeżył ją jedynie o trzy lata. Ciągłe wojny nie pozwoliły mu postarać się o dziedzica, więc następcą tronu został jego brat, czwarte dziecko Pelagiusa II.

W chwili koronacji Magnus był już w podeszłym wieku, a dużą część pozostałych mu lat strawił na rozprawianie się ze zdrajcami z czasów Wojny o Czerwony Diament. Legendy głoszą, że jego syn, Pelagius III, zdobył tron w wyniku ojcobójstwa, wydaje się to jednak mało prawdopodobne – chociażby z powodu jego nader rzadkich wizyt w stolicy Cesarstwa.

Pelagius III zwany był również Szalonym – wkrótce po jego koronacji w 145 roku Trzeciej Ery zaczęto dostrzegać jego dziwne zachowanie. Często zawstydzał dygnitarzy i obrażał swoich wasali, a pewnego razu postanowił zakończyć cesarski bal próbą (nieudaną) powieszenia się. Jego żona, cierpiąca z powodu wybryków Cesarza, została w pewien sposób nagrodzona regenturą gdy on sam został skierowany na kolejne kuracje lecznicze i psychiatryczne. Zmarł w roku 3E153 w wieku zaledwie trzydziestu czterech lat.

Regentka Tamriel została po śmierci Cesarza jego następczynią, przybierając imię Katariah I. Część badaczy nie upatrujących końca 'czystej krwi' dynastii Septimów w śmierci Kintyry II utożsamia go właśnie z objęciem tronu przez tę mroczną elfkę, jednak jej obrońcy wskazują, że pomimo braku jej związków krwi z Tiberem, jej syn był także dzieckiem Pelagiusa III, a tym samym linia krwi Septimów nie została przerwana. Wbrew częstym nieprawdziwym opiniom i interpretacjom o podłożu rasistowskim, czterdziestosześcioletnie rządy Katariah były jednymi z najlepszych w całej historii Tamriel. Cesarzowa nie przepadała za swoją stolicą, podróżowała więc po całym imperium na skalę nieznaną od czasów Tibera, co pozwoliło jej na naprawienie wielu szkód wyrządzonych przez wojny i zdrady poprzednich władców. Lud Tamriel gorąco pokochał swoją władczynię – czego nie można niestety powiedzieć o arystokracji Tamriel. Śmierć Katariah była zaskoczeniem dla niemal wszystkich – nastąpiła w jakiejś zupełnie przypadkowej potyczce na Czarnych Mokradłach i do dziś stanowi przedmiot niezliczonych opracowań z gatunku spiskowej teorii dziejów i political fiction... Prawdziwą rewelacją było jednak odkrycie przez mędrca Montaliusa odsuniętej od władzy linii rodu Septimów i jej udziału w całej sprawie.

Tron po matce objął Cassynder, pół-elf starzejący się niczym Breton, w chwili objęcia tronu osobnik nieco już podstarzały i chorowity (wcześniej przekazał władzę nad swoim królestwem Wayrest przyrodniemu bratu Urielowi, właśnie z powodu złego stanu zdrowia). Nie chciał tej władzy, ale był ostatnim żyjącym potomkiem krwi Septimów. Jego rządy nie potrwały długo i po dwóch latach dołączył do przodków. Nikogo to nie zaskoczyło.

Kolejnym władcą został Uriel Lariat, przyrodni brat Cassyndra, syn Katariah I i jej drugiego małżonka, Gallivere'a Lariata. Według prawa był Septimem – Cassynder przyjął go w poczet rodu po przekazaniu mu władzy nad Wayrest, jednak dla Rady i ludu Tamriel był tylko bękartem elfickiej władczyni. Czterdziestotrzyletnie rządy Uriela IV oznaczały powrót do niepokojów, jakie udało się zażegnać jego matce, gdyż nie posiadał on ani jej dynamizmu, ani uroku.

Szczegóły jego historii czytelnik znajdzie w trzecim tomie niniejszego opracowania.

Ważne jest, aby czytelnik pamiętał, że Uriel IV nie pochodził z rodu Septimów – jego matką była mroczna elfka, Katariah I, która objęła tron po śmierci męża – Pelagiusa III Septima, ojcem zaś – jej drugi małżonek, bretoński arystokrata imieniem Gallivere Lariat. Syn Katariah z pierwszego małżeństwa, Cassynder I, rządził najpierw królestwem Wayrest, jednak z powodu złego stanu zdrowia scedował swe obowiązki na przyrodniego brata, a siedem lat później (po objęciu cesarskiego tronu) usynowił go (sam nie miał potomstwa). Po kolejnych trzech latach Uriel ponownie odziedziczył władzę po bracie – tym razem w całym Tamriel.

Rządy Uriela IV były długie, ale niełatwe. Mimo tego, że został przyjęty w poczet rodu Septimów zgodnie ze wszelkimi przepisami prawa, członkowie jego Rady nie dali się przekonać i nie uznawali go za potomka krwi Septimów – i to mimo wysokiej pozycji rodu Lariat oraz jego historycznych koligacji z rodziną panującą. Rada wywalczyła sobie wysoką pozycją w czasie rządów najpierw Katariah I a następnie jej syna i teraz nie w smak było jej podporządkowywanie się silnemu 'obcemu' władcy. Uriel IV nigdy nie zdołał zyskać sobie poparcia Rady – ich spory były częste i górą byli prawie zawsze cesarscy doradcy – już od czasów Pelagiusa II rekrutowali się oni spośród najbogatszych rodów Cesarstwa i ich władza była ogromna.

Ostatnie zwycięstwo Rady nad Cesarzem miało miejsce już po jego śmierci, kiedy to na tajnym głosowaniu odebrano synowi Uriela IV, Andorakowi, prawo do dziedziczenia tronu i przekazano cesarski diadem Cephorusowi II, osobie o rzekomo bliższych związkach z rodziną Septimów. Miało to miejsce w roku 3E244 i doprowadziło do dziewięcioletnich bojów pomiędzy zwolennikami obu pretendentów, którym kres położył dopiero akt Rady nazwany przez radykalnego mędrca Eraintine'a "ostatecznym potwierdzeniem zatracenia w Cesarstwie ducha wielkiego Tibera" – nadanie Andorakowi we władanie królestwa Shornhelm w Wysokiej Skale. Jego potomkowie rządzą tam po dziś dzień.

Cephorus II miał jednak także znacznie poważniejszych wrogów niż Andoraka. Używając słów Eraintine'a, "z mroków nocy powstał mąż jak ona czarny, mroczny i złowrogi" – osobnik każący się nazywać Camorańskim Uzurpatorem, który poprowadził armię Daedr i ożywionych wojowników przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Sianie spustoszenia rozpoczął od Puszczy Valen, podbijając kolejne królestwa – mało kto był się w stanie oprzeć jego atakom, a wraz z mijaniem kolejnych krwawych miesięcy roku 3E249 zmniejszały się szeregi tych, którzy byli gotowi choćby spróbować. Cephorus II nie umiał sobie poradzić z sytuacją, zaciągając kolejne kompanie najemników i wysyłając je na wroga tylko po to, aby zostały przez niego przekupione lub wyrżnięte w pień i wskrzeszone.

Historia Camorańskiego Uzurpatora zasługuje na osobne opracowanie (dociekliwy czytelnik może się zainteresować pracą Palauxa Illthre'a pt. 'Upadek Uzurpatora'), mówiąc jednak w skrócie do jego końca Cesarstwo nie przysłużyło się w zasadzie w ogóle. Wielkie zwycięstwo sił lokalnych zwiększyło ogólną wrogość wobec niewydolnego imperium.

Syn i następca Cephorusa II, Uriel V, ze wszystkich sił starał się zmienić tę opinię o swoim państwie, odwracając uwagę jego mieszkańców od waśni wewnętrznych poprzez liczne kampanie, rozpoczęte w zasadzie w momencie objęcia tronu w roku 3E268. W roku 271 udało mu się podbić Roscreę, w 276 – Cathnoquey, w 279 – Ynesleę i w 284 – Esroniet. W roku 3E288 wprowadził w życie swoje najambitniejsze przedsięwzięcie – inwazję na sąsiedni kontynent, Akavir. Inwazja nie powiodła się – po dwóch latach walk Uriel V poległ na polu bitwy pod Ionith. Mimo to jest on wymieniany wraz z wielkim Tiberem Septimem jako największy wojownik wśród Cesarzy Tamriel.

Dzieje ostatnich czterech władców Cesarstwa, poczynając oda młodocianego syna Uriela V, opisuje tom czwarty niniejszego opracowania.

W chwili śmierci Uriela V w dalekim i wrogim Akavirze jego syn miał zaledwie pięć lat. Oprócz niego jedynym potomstwem zmarłego Cesarza były bliźniaczki Morihatha i Eloisa, narodzone z morganatycznego związku skonsumowanego tuż przed wyruszeniem na zamorską wyprawę wojenną. W roku 290 Trzeciej Ery nastąpiła ceremonia koronacji Uriela VI, jednak ograniczoną regencję aż do osiągnięcia przez niego pełnoletniości miała sprawować matka, Thonica. Faktyczna władza spoczywała nadal w rękach Rady – tak zresztą, jak to miało miejsce już od czasów Katariah I.

Rada i regentka bardzo chwalili sobie swoje rządy (a zwłaszcza możliwości prawodawcze i związane z nimi nieczyste często dochody), że Uriel VI pełnię władzy uzyskał dopiero w roku 307, w wieku lat dwudziestu dwóch. Nowy władca zasiadł na tronie nie mając w zasadzie żadnej realnej władzy – oprócz prawa cesarskiego weta.

Było to jednak prawo, z którego korzystał regularnie i z uporem, doprowadzając w roku 313 do ponownego faktycznego objęcia przez siebie pełni władzy nad państwem. Z pomocą dawno niewykorzystywanych siatek szpiegowskich oraz oddziałów gwardyjskich zmuszał członków Rady (siłą lub podstępem) do podporządkowania się jego rozkazom, mając najwierniejszą sojuszniczkę w przyrodniej siostrze Morihacie – zwłaszcza po jej małżeństwie z baronem Ulfe Gersenem z Zimowej Twierdzy, które przywiodło ją do wielkiej fortuny i znaczenia. Mędrzec Ugaridge rzekł niegdyś, że "Uriel V podbił wprawdzie Esroniet, ale jego syn dokonał jeszcze większego wyczynu – pokonał Radę Starszych".

Uriel VI spadł z konia na polowaniu i nie zdołali go reanimować najznamienitsi znachorzy Tamriel. Rządy przejęła jego ukochana siostra – Morihatha, dwudziestopięciolatka opisywana przez ówczesnych dyplomatów jako "najpiękniejsza istota w całym Tamriel". Z pewnością nie można jej odmówić doskonałego wykształcenia, żywotności, atletycznej sylwetki i obycia w polityce – sprowadziła do stolicy Cesarstwa Profesora Skyrim i stworzyła dopiero drugiego maga bitewnego w historii Tamriel po sławnym towarzyszu Tibera Septima – Zurinie Arctusie.

Morihatha dokończyła dzieło swojego brata, czyniąc z Cyrodiil doskonale funkcjonujący mechanizm w pełni podporządkowany Cesarzowej (a później także Cesarzom). Poza Cesarską Prowincją jednak państwo pogrążało się w chaosie – od czasów Cephorusa II nikt nie starał się powstrzymywać otwartych powstań i rewolucji. Zaczęła to robić dopiero Morihatha, dokładnie planując swoje uderzenia i z wolna pokonują buntowniczych wasali, uważając, aby zawsze mieć dość sił na każdym odcinku frontu.

Kampanie Cesarzowej były jednym wielkim pasmem oszałamiających wprost sukcesów, jednak ich wolne tempo (powodowane dokładnym planowaniem) często doprowadzały członków Rady do rozpaczy; mówi się, że to właśnie było powodem, dla którego Argonianin imieniem Thoricles Romus miał jakoby wynająć skrytobójców, którzy zabili Morihathę w roku 3E339 – w rewanżu za odmowę wysłania wojsk do jego ukochanych Czarnych Mokradeł... Romus szybko trafił przed sąd, a następnie do kata – mimo, że do samego końca twierdził, że jest niewinny.

Żadne z dzieci Cesarzowej nie dożyło jej śmierci, cztery lata wcześniej zmarła też jej siostra, Eloisa. W tej sytuacji następcą tronu został dwudziestopięcioletni syn tej drugiej, Pelagius IV. Kontynuował on politykę ciotki, powoli przywracając władzę Cesarstwa nad kolejnymi królestwami, baroniami i księstwami Tamriel. Mimo stosowania metod poprzedniczki, jego sukcesy były zdecydowanie mniejsze – po długich latach wolności nawet najlżejsza władza zwierzchnia okazywała się dla mieszkańców poszczególnych prowincji nie do zniesienia – jednak dość duże, aby pod koniec jego czterdziestodziewięcioletnich rządów Tamriel było bliższe jedności niż kiedykolwiek od czasów Uriela I.

Nasz obecny władca, Jego Wspaniała i Straszna Wysokość Uriel Septim VII, syn Pelagiusa IV, cieszy się ostrożnością Morihathy, zdolnościami politycznymi Uriela VI i talentami militarnymi Uriela V. Przez dwadzieścia jeden lat zaprowadzał w Tamriel rządy sprawiedliwości, dopóki w roku 3E389 Jagar Tharn, jego mag bitewny, go nie zdradził.

Tharn stworzył pułapkę międzywymiarową, w której uwięził Cesarza, a następnie z pomocą iluzji podszył się pod niego i przez dziesięć lat korzystał z cesarskich przywilejów nie kontynuując jednocześnie polityki rekonkwisty. Do dziś nie są znane pobudki, jakimi się kierował przez tę dekadę Tharn, ani też jego ewentualne sukcesy. W roku 3E399 nieznany bliżej bohater pokonał maga w lochach pod Pałacem Cesarskim i uwolnił Uriela VII z niewoli.

Od chwili odzyskania wolności Uriel Septim VII dokłada wszelkich starań, aby dokończyć wojny, które miały ponownie zjednoczyć Tamriel. Interwencja Tharna przerwała ten proces, ale wydarzenia, jakie nastąpiły po niej pozwalają wierzyć, że Złota Era rządów Tibera Septima może nastać w Cesarstwie jeszcze raz.