Gdy skończyłem czytać powieść Johna Brunnera, musiałem na chwilę ironicznie się uśmiechnąć i cicho pozłorzeczyć na los. „Na fali szoku” to Artefakt, opatrzony numerem szóstym, a więc wchodzący na rynek w niemal idealnym momencie. Wystarczająca liczba poprzedników ugruntowała pozycję serii, a nie zdążyła jeszcze znużyć lub przytłoczyć odbiorców. Brunner także nie wyskoczył nagle niczym przysłowiowy Filip – skąd więc moje narzekania na krzywe szczęście? Ano stąd, iż „Na fali szoku” to prawdopodobnie najsłabsza pozycja z dotychczas wydanych.

Boli podwójnie, gdyż smak rozbudził we mnie genialny, niemalże idealny „Przedrzeźniacz”. Boli jeszcze bardziej, gdyż koncept wydawał się znakomity, jak na tamte realia wręcz pionierski i dający niemal nieograniczone pole do popisu. Mamy XXI wiek. Człowiek bez nazwiska, stale zmieniający tożsamości, będący jednocześnie wyrzutkiem społecznym, kaznodzieją i wysokiej klasy specjalistą od informatyki. Ścigany przez ogromną, narodową korporację za zdradę, znajduje oparcie w nieznajomej kobiecie, która bezinteresownie pragnie mu pomóc. Czy razem zdołają przeciwstawić się bezdusznemu systemowi?

Czytaj dalej...

Artystyczność i artyzm to pojęcia właściwie niedefiniowalne. Szczególnie dzisiaj, kiedy namnożyła nam się masa pretendentów, chcących za artystów uchodzić. Z przykrością jednak konstatuję, że obecnie wystarczy zrobić coś zupełnie bezsensownego lub głupiego, aby owym artystą, przynajmniej w szerokim rozumieniu tego słowa, zostać. Nie wierzycie, posłuchajcie muzyki współczesnych gwiazd lub popatrzcie na dzieła w galeriach sztuki. To jest artyzm totalny, bowiem nietykalny. Ktoś krytykuje – prostak, burak lub głupiec (najczęściej trzy w jednym), nie rozumie wielkiej sztuki. Liczą się jedynie pochwały – no bo wówczas odbiorca oświecony, uświadomiony, taki jaki być powinien. Wygodna postawa, nie powiem.

Skąd wzięły się moje rozważania? Boć „Wróżenie z wnętrzności” Wita Szostaka jest książką bardzo specyficzną. Trudną. Niejednoznaczną. Niby współczesną, a jednak uniwersalną.

Czytaj dalej...

Już 20 listopada! Ależ ten czas leci! Dawno nie było u nas żadnego konkursu, dlatego aby umilić czas przed naszym Jubileuszem, chcemy dać Wam możliwość zdobycia kolejnych nagród! Zadanie konkursowe jest związane z książką "Imperium mrówek", a mianowicie trzeba odpowiedzieć na pytanie "Jak ułożyć cztery trójkąty równoboczne z sześciu zapałek"?

Czas macie do 3 grudnia, zgłoszenia należy wysyłać na adres mailowy konkurs@gameexe.pl, podając również swoje dane korespondencyjne. Życzymy powodzenia!

Informacja prasowa

Do księgarń trafiła już najnowsza powieść Jacka Piekary pt. "Kościany galeon". Wydawca zapewnia, że będzie to "Najdłuższa i najbardziej mroczna z opowieści o Mordimerze Mdderdinie łącząca cały cykl w całość."

Czy inkwizytor może zawrzeć przymierze z księciem piekieł?

Czy Demony potrafią modlić się do Boga?

Czy raj to tylko ułuda stworzona przez zło?

Najważniejszy tom cyklu. Łączy losy Mordimera z czasów nauki w Akademii Inkwizytorium z późniejszymi przygodami w życiu dorosłym w jedną całość.

Inkwizytor Mordimer Madderdin zostaje nakłoniony, by w poszukiwaniu zaginionego bogacza, wyruszyć w daleki rejs na północ od Szkocji. Nieoczekiwanie w czasie tej podróży zdarzą się gorsze wypadki niż sztorm, atak piratów czy napaść morskich potworów. Na horyzoncie zjawi się coś co zagraża życiu i duszy każdego chrześcijanina...

Czy można porozumieć się z obcą cywilizacją? I czy ta cywilizacja może być wewnątrzziemska? Bernard Werber w powieści "Dzień mrówek" ponownie zabiera nas w niezwykły świat mikroskopijnych, lekceważonych stworzeń, które pod pewnymi względami są dużo bardziej rozwinięte niż ludzie.

Królowa Chli-pou-ni wypowiedziała wojnę ludziom i właśnie rozpoczęła przygotowanie wielkiej krucjaty przeciwko Palcom, których w jej mniemaniu jest około dwudziestu. Jednocześnie obserwujemy poczynania poznanej w poprzednim tomie serii mrówki 103, gdyż jako jedyna dotarła na kraniec świata (czyli przeszła przez pasy) i wróciła stamtąd żywa. Trzeba jednak przyznać, że rzeczywiście ta mrówka jest wyjątkowa, ponieważ zastanawia się, zadaje pytania, poddaje w wątpliwość usłyszane sądy oraz pragnie zdobywać jeszcze większą wiedzę. Równolegle obserwujemy rozwój swego rodzaju dziwacznej, ludzkiej komuny pod mrowiskiem, gdzie działania dziecka mogą wpłynąć na los wielu istnień. Przy tym wszystkim kryminalny wątek tajemniczych morderstw grupy wybitnych chemików jest tylko jedną ze składowych fabuły.

Czytaj dalej...

"Hyperion" jest jednym z "pewniaków" w serii wydawnictwa MAG, "Artefaktach", ponieważ przeszedł już chrzest bojowy na polskim rynku, na którym został przyjęty bardzo ciepło. Jednak czego innego można było spodziewać się po powieści uważanej za klasyka gatunku science fiction oraz wyróżnionej nagrodami Hugo i Locusa? Nowe wydanie w tłumaczeniu Wojciecha Szypuły, straszące dziwnym osobnikiem na okładce (trochę sugerującym horror...), to okazja przede wszystkim dla czytelników, którzy do tej pory nie mieli styczności ze sztandarowym dziełem Dana Simmonsa. Grzechem byłoby z niej nie skorzystać.

Na tytułową planetę przybywa siedmiu pielgrzymów: Kapłan, Żołnierz, Uczony, Poeta, Kapitan, Detektyw i Konsul. Celem ich stawienia się na Hyperionie są mityczne Grobowce Czasu, które w najbliższym czasie mają odkryć swoje tajemnice. Być może pozwolą też zapobiegnąć nadchodzącej wojnie z Wygnańcami, a najlepiej przechylić szalę korzyści na stronę Hegemonii.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

Zastanawiacie się, jakie pozycje planuje wydać w sezonie jesienno-zimowym wydawnictwo Genius Creations. Trochę tego będzie. Wśród tytułów znalazły się między innymi "Spalić wiedźmę" autorstwa Magdaleny Kubasiewicz, czy "Po drugiej stronie" spod pióra Rafała Rafal Cuprjaka.

"Spalić wiedźmę", Magdalena Kubasiewicz

Pochodzenie Saniki, królewskiej wiedźmy, jest owiane tajemnicą. Nikt nie wie, skąd pochodzi ani kto był jej mentorem. Otaczająca bohaterkę aura tajemniczości nie przeszkodziła jej w zostaniu najpotężniejszą kobietą w królestwie Polanii – to ona chroni władcę i biada każdemu, kto postanowi zagrozić monarsze. Jednak nawet moce wiedźmy mogą okazać się niewystarczające w starciu z przeciwnikiem, który jest o krok od zdobycia i zniszczenia stolicy królestwa. Sanika będzie musiała stawić czoła wrogowi, za którym stoi pradawna, niezwykle potężna magia.

Lektura pierwszej części serii "Endgame" – "Wezwanie" wywołała we mnie mieszane odczucia. Z jednej strony pomysł wciągnięcia czytelnika w opowieść oraz wykorzystanie wielu różnych multimediów był ciekawy, z drugiej fabule brakowało głębi. "Klucz niebios" jest pod tym względem lepszy, choć nadal wzbudza moje zastrzeżenia.

Razem z bohaterami, których zostało dziewięcioro, wracamy do gry i zanurzamy się w ponurej wizji świata pogrążonego w chaosie. Nie ma tutaj żadnych zasad poza jedną – żeby wygrać, trzeba grać, a żeby grać – mordować. Dostajemy wszystko to, co w poprzedniej części: wzajemną niechęć, walkę, trupy ścielące się grubą warstwą oraz młodych ludzi pozbawionych skrupułów, którzy za wszelką cenę pragną zwyciężyć. Na szczęście w tym tomie wreszcie zaczynają oni dostrzegać głupotę gry, część z nich przestaje ślepo podążać ścieżką wyznaczoną przez nauczycieli i zaczyna ustalać własne reguły.

Niestety całość nadal jest chaotyczna, przeskakujemy ze sceny do sceny, od jednego bohatera do następnego, ale towarzyszymy im zaledwie przez parę chwil. Powieść przypominała mi bardzo filmy o Jamesie Bondzie i mam wrażenie, że gdyby słynny agent 007 występował jako grupa nastolatków, to tak zostałby przedstawiony. Dlaczego?

Czytaj dalej...

Sztuką jest pisać kolejne książki cyklu w taki sposób, by ich poziom nie spadał, a wręcz przeciwnie – systematycznie wzrastał i coraz bardziej "wkręcał" czytelnika w historię w nim opowiadaną. Mistrzostwem jest tak poprowadzić fabułę, by stawała się coraz bardziej skomplikowana, obfitowała w zaskakujące zwroty akcji i wprowadzała do literackiej gry nowe elementy, a jednocześnie systematycznie rozjaśniać całość opowieści i odpowiadać na pytania budzące się w nas podczas lektury. Wspomniane umiejętności cechują pisarzy wybitnych, a takim w swej dziedzinie jest na pewno Stephen King. Trzecią częścią ośmiotomowej epopei "Mroczna Wieża" pisarz zdecydowanie udowadnia swoją klasę i broni wszelkich nadawanych mu tytułów. "Ziemie jałowe" są bowiem powieścią – według mnie – fenomenalną, balansującą gdzieś na pograniczu science – fiction, thrillera i dobrej przygodówki, pozostając zarazem w klimacie mocno fantastycznym i ukazując przebogatą wyobraźnię autora. Czym tym razem zachwyca mistrz horroru opisując przygody Rolanda, ostatniego rewolwerowca "świata, który poszedł naprzód"?

Czytaj dalej...

Któż ze współczesnych nie słyszał o Neilu Gaimanie? Jeden z najsłynniejszych autorów naszych czasów, odpowiedzialny za wysoko oceniane na naszych łamach „Nigdziebądź” i „Amerykańskich bogów”, popełnił także kilka zbiorów opowiadań. Jeden z nich, „Cuda i zmyślenia”, ukazał się w Polsce nakładem wydawnictwa MAG i trafił również w moje ręce. Mówiąc szczerze, Gaimana zbyt dobrze nie znam – jedynie z „Gwiezdnego pyłu”, który był dla mnie po prostu niezłą książką – toteż recenzję pisałem bez żadnych wcześniejszych sympatii czy zaszłości.

„Cuda i zmyślenia” są pozycją, gdzie proza miesza się z poezją (tej pierwszej uświadczymy zdecydowanie więcej). Każde opowiadanie opatrzono przedmową, przybliżającą nam genezę powstania, informującą o otrzymanych zań nagrodach lub po prostu zawierającą autorską anegdotkę.

Czytaj dalej...