Z radością informujemy o nowej powieści spod pióra Pawła Palińskiego pt. "Polaroidy z zagłady", która swoją premierę będzie miała już we wrześniu bieżącego roku.

Jak czytamy:

"Kiedy przychodzi zbyt wcześnie, przynosi cierpienie. Co jednak, jeśli nadejdzie za późno? Opowieść o śmierci zawsze jest historią o samotności.

Teresę Szulc opuścili wszyscy. Podobnie jak jej miasto i wszystkie miejscowości w okolicy. Czy jednak naprawdę jest sama? Co można uczynić, kiedy zostało się ostatnim człowiekiem – w S., w Polsce, na Ziemi? Pozostaje walka o przetrwanie."

Powracamy z recenzowaniem serii Cassandry Clare, "Dary Anioła". Na czym to ostatnio skończyliśmy? A, tak, na trzecim tomie zatytułowanym "Miasto szkła". W takim razie serdecznie zapraszam do oceny czwartej części, "Miasta Upadłych Aniołów". Czy trzyma poziom poprzedniczek? Tego dowiecie się z niniejszej recenzji.

Zdawało mi się, że na okładkach poprzednich tomów „Darów Anioła” albo przynajmniej gdzieś w odmętach Internetu, seria Cassandry Clare była nazywana trylogią. A tu proszę – jest już część czwarta i piąta, a szósta swoją premierę będzie mieć na koniec września. Nie ma jednak co udawać zdziwionego. Jeśli jest popyt i ludzie kupują, to trzeba dać im upragnionego towaru jak najwięcej. Zapewne podobnie uznała popularna autorka, którą sława i sukces zachęciły do kontynuowania przygód Clary. Pytanie brzmi: z jakim skutkiem?

Czytaj dalej...

Są takie opowieści, których nigdy się nie zapomni, nawet jeśli zapoznawano się z nimi za dziecięcych lat. Historie o świnkach, syrenkach czy kaczątkach (wcale nimi nie będących) wpisały się głęboko nie tylko w świadomość dziecka, ale i kulturę. Nic więc dziwnego, że wciąż pojawiają się nowe-stare historie. Jak to wygląda w przypadku "Czerwone jak krew" Salli Simukki? Na to pytanie odpowiada Courun.

Opowieść o losach Czerwonego Kapturka, którego los pchnął w podróż do babci, zna chyba każdy. Z dużą dozą ciekawości sięgnąłem po „Czerwone jak krew” w oczekiwaniu na obcy mi powiew skandynawskiej literatury z lekkim posmakiem wspomnianej historii. Czy Salla Simukka dobrze obeszła się ze starą opowieścią?

Czytaj dalej...

Szanowni czytelnicy! Mam niezmierną przyjemność poinformować, że wraz z tą chwilą na Game Exe pojawił się nowy artykuł. Wszystko za sprawą wydawnictwa Fabryka Słów, które umożliwiło mi przeczytanie i zrecenzowanie książki pt. "Genoboty". Jeśli więc zastanawiacie się, czy warto wydać odłożone pieniążki na tę lekturę, przeczytajcie świeżutką recenzję i przekonajcie się sami. Serdecznie polecam!

"T.C. McCarthy jest absolwentem Uniwersytetu Virginia i ekspertem od patentów w dziedzinie biotechnologii, a dzięki pracy w CIA w czasach natarcia amerykańskich sił na Afganistan i Irak miał okazję przyglądać się działaniom armii z punktu analityka. Posiadana wiedza i zebrane doświadczenie umożliwiły mu napisanie osadzonej w wojennych klimatach książki pt. "Genoboty", otwierającej cykl "Podziemna Wojna". Jako że przepadam za takim motywem, czym prędzej zabrałem się do lektury, by dowiedzieć się, ile warte jest to literackie dzieło."

Czytaj dalej...

Gdybym nie wiedziała, że "Kotku, jestem w ogniu" jest tytułem książki, to prawdopodobnie bym uznała, że ktoś chce zawrócić mi ogon i odciągnąć od wielce zajmujących kocich spraw. Na szczęście jest to coś, co można dorwać w łapki i przykładnie zmolestować, zaciągając się cudownym zapachem świeżo wypuszczonej z drukarni pozycji...

Uch, stop, stop, zbytnio się rozmarzyłam. W każdym razie, pewne ptaszki mi wyćwierkały, że wydawnictwo Genius Creations wypuści w świat omawianą książkę już 18 sierpnia. Zapewniam, jeśli uwielbiacie lekturę przesyconą wręcz humorem, jeśli sympatyzujecie z Monthy Pythonem – to jest coś dla Was.

A jeśli wciąż nie jesteście przekonani, to zapraszam do rozwinięcia newsa, w którym został zawarty nieco dokładniejszy opis.

Podejrzana sprawa. Czytam książkę – wspomina się w niej o wirusie wampiryzmu. Odpalam film – o, znów wirus i kiełki. A teraz jeszcze gardło mnie boli! Czyżby dopadł mnie jakiś przebrzydły zarazek? Mam nadzieję, że nie, bo kto to widział, by chorować wakacyjną porą? Ale już pal licho mnie, bardziej martwię o Lionela, który zadzierzgnął z "Wirusem" znacznie bliższą znajomość...

Od dobrych kilku lat wampiry znów są w modzie, nie tylko w sferach typowo fantastycznych, gdzie zawsze odgrywały pewną znaczącą rolę, ale obecnie także w świecie popkultury. Dla literatury jest to jednocześnie dobry i zły omen. Ukazuje się więcej tytułów, w których dzieci nocy otrzymują coraz to dziwniejsze cechy i moce, co stanowi nie lada gratkę dla fanów sceny grozy, ale jednocześnie niegdyś dumna postać wampira, czy to w roli przystojnego nieśmiertelnika bądź szkaradnego monstrum, obecnie zaczęła być degradowana przez nie dość dobre książki czy filmy, próbujące wykorzystać ich komercyjny potencjał.

Czytaj dalej...

Jak głosi wstęp, "Morza Wszeteczne" różnią od typowej historii pirackiej. Strata statku i większości załogi się zgadza, lecz zostanie tej mniej zaradnej i nie najmądrzejszej części przy kapitanie już nie. No i dodać trzeba, że niecodziennie załogę rekrutuje się spośród goblinów, półgoblinów, satyrów czy szamanów – stworzeń raczej rzadko spotykanych. Co wyjdzie z wymieszania tych awanturników i wyruszenia w morską podróż? Dowiecie się z niniejszej recenzji, do której czytania i komentowania serdecznie zapraszam!

Kto na tym padole łez pogardzi piracką fantasy? Tym maruderem z pewnością nigdy nie będę ja, który wszystko, co łączy się z morskimi przygodami i fantastyką, przyjmie z otwartymi ramionami, wcale nie chowając za plecami muszkietu, szabelki ani innej śmiercionośnej broni. Zbyt wymarły to gatunek, aby grymasić (ewentualnie tytuły z tej tematyki skrzętnie ukrywają się przed moim głodnym wzrokiem). Tym bardziej, jeśli powieść już zdążyła wyrobić sobie dobrą reputację. Spragniony więc chlania, rabowania, chędożenia i pływania po nieprzewidywalnych wodach w jak największych proporcjach wyruszyłem wraz z kapitanem Rolandem w podróż w książce Marcina Mortki pt. „Morza Wszeteczne”.

Czytaj dalej...

Co ma wspólnego mitologia japońska ze steampunkiem? Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że nic! A jednak pewnemu autorowi udało się znaleźć połączenie! Jak Jay Kristoff poradził sobie z zadaniem? Czy nowa seria odbije się głośnym echem? Kto może być zainteresowany nową pozycją? Wszystkiego dowiecie się w recenzji!

„Tancerze burzy” Jaya Kristoffa to pierwszy tom otwierający serię „Wojny lotosowej”. Co w nim znajdziemy? Przesyt czy doskonale wyważoną historię ze wszystkimi potrzebnymi elementami? Przekonajcie się.

Młoda, szesnastoletnia dziewczyna imieniem Yukiko służy szogunowi, władcy swojego kraju. Jej ojciec, Wielki Czarny Lis Shimy, który, chociaż dni chwały ma za sobą, wciąż pozostaje żywą legendą i mistrzem łowczym, zostaje wysłany na misję schwytania arashitory – tygrysa gromu, dziecka Raijina. Razem z ze swoimi przyjaciółmi i córką wyrusza w tę niebezpieczną wyprawę.

Czytaj dalej...

Lubicie historię? Doskonale! Krzyslewy przeczytał "Mongoliadę", którą napisało aż siedmiu autorów! Chcecie się dowiedzieć co z tego wynikło, kim był Chan nad Chanami oraz co łączy tę powieść z "Hobbitem"? Jesteście ciekawi? Wszystko to opisane jest w recenzji, do której przeczytania serdecznie zapraszam!

Nie interesuję się książkami historycznymi, ale potrafię docenić zręczne połączenie fikcji literackiej z faktami. Takim dziełem wydawał się być pierwszy tom "Mongoliady" napisany przez... siedmiu pisarzy, w tym powszechnie znanego Neala Stephensona, autora "Cyklu barokowego". Dla mnie dużym zaskoczeniem było podjęcie się stworzenia powieści przez tak sporą liczbę osób. Zdarzały się duety, rozumiem jeszcze tria czy niech będzie czwórkę autorów chcących razem dać upust swojej wyobraźni. Ale siedmiu? Z pewnością nie tylko mnie w tej chwili na myśl przychodzi pewne przysłowie: "Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść". Czy odnosi się ono również do "Mongoliady"?

Czytaj dalej...

Rozmawianie z nieboszczykami w krainie zmarłych nie należy chyba do normalnych zdolności, jakie powinien posiadać młody chłopak. Ale Roger, główny bohater książki "Na drugą stronę", nimi dysponuje. Co więcej dostaje się na dwór, gdzie zakochuje się w pewnej pięknej lady oraz angażuje w śmiercionośne intrygi. Brzmi ciekawie? Audrey odpowie Wam, czy naprawdę tak jest.

To zadziwiające, jak bardzo jesteśmy zakorzenieni w kulturze. Częścią owej kultury jest magia oparta na dawnych wierzeniach ludowych i przekonaniach społecznych. Ludzie na początku wyjaśniali w ten sposób zjawiska przyrodnicze, chcąc zracjonalizować to, czego nie pojmowali. Oczywiście nie można mówić o racjonalizmie magii, lecz był to powszechny sposób na przyjęcie istniejących odgórnie praw oraz znalezienia dla nich wyjaśnienia. Później zagadki tego typu zostały rozwiązane przez naukę, lecz, wbrew pozorom wiara w pewne zjawiska czy jej realny wpływ na ludzkie działania nie zniknęła, ale na stałe wpisała się w ludzką codzienność. Boimy się nieznanego, przeraża nas coś, czego nie możemy dotknąć, sprawdzić czy zbadać. Nic zatem dziwnego, że śmierć jest jednym z popularniejszych motywów ludowych opowieści i obiegowych wierzeń. Pragniemy wytłumaczyć sobie niewytłumaczalne, zrozumieć coś, czego zrozumienie nie jest nam pisane, a nawet więcej – może tylko zaszkodzić.

Czytaj dalej...