Informacja prasowa

Pamiętacie serię Metro? Ostatnią jak na razie książką projektu było Dziedzictwo przodków. Tym razem rosyjski autor wydał nową powieść – co ciekawe, nie post-apokaliptyczną.

FUTU.RE jest opowieścią o świecie, w którym śmierć została pokonana; badania naukowe, prowadzone jeszcze przez nasze pokolenie, zapewniły kolejnym nieśmiertelność, zatrzymały starzenie się i sprawiły, że ludzkość weszła w posiadanie Graala, poszukiwanego przez nią od zarania dziejów. Ziemię zaludniają wiecznie młode, zdrowe i piękne istoty. Jednak każda utopia ma swoje cienie. Przeludniony świat pęka w szwach. Środki potrzebne do życia muszą być ściśle racjonowane – dotyczy to również mieszkań: Europa, Ameryka, olbrzymie połacie pozostałych kontynentów zostały zabudowane ogromnymi wieżowcami, których najniższe kondygnacje przykryły znany nam świat, a najwyższe sięgają ponad chmury. To w nich, w koszmarnie ciasnych kubikach, gnieździ się ludzkość, zmagająca się z niedoborem środków i legislaturą, która ma utrzymać przeludnienie w ryzach.

Są tu fani "Imienia wiatru"? Nie tak dawno premierę miała książka osadzona w świecie wspomnianego tytułu, oczywiście napisana przez Patricka Rothfussa. Czy warto się nią zainteresować? Czy "Muzyka milczącego świata" udowadnia, że sukces autora nie był dziełem przypadku? Tego dowiecie się z recenzji!

Tradycyjnie w tym momencie powinien pojawić się akapit zarysowujący fabułę. Problem jest taki, że dostajemy jedynie szczątki mogące przypominać historię i pretendować do jej miana. Wiemy, że Auri czeka na gościa, którym najpewniej jest Kvothe. Do jego przyjścia zostało siedem dni – z jednej strony dużo, bo dziewczyna nie może się doczekać spotkania ze swoim przyjacielem. Z drugiej mało, ponieważ w tym czasie musi znaleźć dla niego prezent. Odpowiedni (inne w grę nie wchodzą). „Muzyka milczącego świata” to więc wędrówka po Podspodziu (z chwilowymi wyjściami na powierzchnię), poszukiwanie podarku oraz... ustawianie rzeczy na właściwych miejscach. Stworzenie ciekawej książki z tych niezbyt atrakcyjnych tematów graniczyło z cudem...

Czytaj dalej...

Już niedługo, bo 17 lutego w księgarniach pojawi się nowa pozycja z serii Horyzonty Zdarzeń. Mowa tutaj o Osobliwości autorstwa Dariusza Domagalskiego. Nie jest to jego debiut, na swoim koncie ma klasyczne powieści historyczne Vlad Dracula i Piraci Północy: Bractwo, powieść science fiction Silentium Universi i kryminał Cherem. Jeśli jednak nie znacie serii, w której najnowsza pozycja zostanie opublikowana, nic straconego – możecie przeczytać ich recenzje na GE! Łatwo być bogiem, Aposiopesis czy Światło cieni.

Statek zwiadowczy Selene podąża do gromady kulistej 47 Tucanae. Zwiadowcy mają ocenić, czy znajdują się tam zasoby, które warto wydobywać, oraz nadające się do kolonizacji planety. W trakcie wyprawy zachodzi jednak podejrzenie, że 47 Tucanae nie jest rejonem dziewiczym i Federacja Solarna wysyłała tam już swoje statki, z których żaden nie wrócił. Podczas prac badawczych ginie jeden z członków zespołu i wygląda na to, że to dopiero początek dziwnych zgonów. Nadchodzi czas ostatecznej konfrontacji z obcą rasą.

Królestwo Sześciu Księstw upada pod rządami samozwańczego władcy, wciąż atakowane przez najeźdźców z Wysp Zewnętrznych. Młody skrytobójca Bastard wyrusza na poszukiwanie króla Szczerego, który powinien objąć tron. Posłuszny nieubłaganemu przeznaczeniu podąża trudnymi ścieżkami do krainy Najstarszych, gdzie od pokoleń nie postała ludzka stopa. Poznaje, co znaczy poświęcenie, lojalność i odwaga – za tę naukę przyjdzie mu zapłacić wysoką cenę.

„Wyprawa skrytobójcy” nie jest udanym zwieńczeniem trylogii – to trzeba powiedzieć wprost, bez owijania w bawełnę. Książka została maksymalnie rozciągnięta niczym guma (lub – jak kto woli – filmowy „Hobbit”). Prawda jest okrutna. Autorka zupełnie nie miała pomysłu na historię. Trzeci tom to ciąg przewidywalnych wydarzeń i krótkich epizodów, w których Bastard daje się poznać z tej złej strony.

Czytaj dalej...

Coś się kończy, coś się zaczyna. Wydawnictwo MAG niedawno zapowiedziało zakończenie słynnej serii Uczta wyobraźni.

Na szczęście to nie definitywny koniec. Miejsce zakończonej na pięćdziesiątym tomie zajmie seria Artefakty, która, podobnie jak poprzedniczka, charakteryzować się będzie podobną szatą graficzną dla wszystkich tytułów. Wydawana w niej będzie fantastyka, hity, które przeszły bez echa i tomy opowiadań, ale również i klasyka tego gatunku.

Jeśli chcecie przypomnieć sobie ostatnie tytuły, zajrzyjcie do naszych recenzji – Pusta przestrzeń czy Cudzoziemiec w Olondrii, zobaczycie jak oceniają książki nasi redaktorzy.

W rozszerzeniu prezentujemy okładki i najbliższy terminarz.

I choć ostatnio mowa była o całkiem innych Kronikach, to wydawnictwo Jaguar nie ma zamiaru na nich poprzestać. Już 13.02.2014 światło dzienne ma ujrzeć książka pt. "Nieskończoność", stanowiąca jednocześnie pierwszy tom cyklu "Kroniki Nicka". Nie wiem, jak Wy, ale osobiście uważam, że zapowiada się całkiem interesująco. Dlatego też wyglądajcie recenzji i konkursu – z pewnością pojawią się na łamach GameExe wcześniej niż później!

"Nazywam się Nick Gautier, oto historia mojego życia. Zacznijmy od sprawy zasadniczej, czyli jak się wymawia moje nazwisko: "Go-szej", a nie "Go-ti-ee" czy "Goa-czej". W moim nazwisku brakuje "h", bo – jak twierdzi moja mama – jesteśmy biedni i nie stać nas na dodatkową literę. Nie jestem jakimś ekstrawaganckim francuskim projektantem mody. Jestem zwykłym chłopakiem... którego mama jest striptizerką, a ojciec zawodowym przestępcą."

Nick Gautier ma 14 lat i jest zwyczajnym chłopkiem, który wpadł w nieodpowiednie towarzystwo. Gdy jednak przychodzi co do czego, Nick postanawia nie zejść na ścieżkę przestępstwa i odmawia napaści na niewinnych turystów. Koledzy zwracają się wtedy przeciwko niemu. Już się wydaje, że życie Nicka dobiega końca? gdy jednak rozpoczyna się nowe. Kyrian z Tracji nie jest zwykłym pogromcą wampirów, lecz Mrocznym Łowcą, który wprowadza Nicka w nieznany, niewyobrażalny świat. Nick musi teraz stawić czoła innym wrogom, w porównaniu z którymi starzy wyglądają jak mięczaki?

Trafić na porządną książkę lub film o fabule związanej z mitami Cthulhu to rzecz równie trudna, co ominięcie rolniczej blokady w drodze do Warszawy. Zwłaszcza w wypadku powieści utrzymanie konwencji H. P. Lovecrafta bez naśladowania jego stylu przerasta siły większości autorów. Nie przeszkadza im to oczywiście w pisaniu, na pewno nie tak jak czytelnikom w lekturze. Na naszym rodzimym podwórku udaną krótką formą w tym stylu popisał się choćby Marcin Rusnak w Opowieściach Niesamowitych. Czy Eugeniusz Dębski w pierwszym tomie "Hell-P – Moherfucker" spisał się równie dobrze?

I co, do diabła, mają wspólnego mackowate pomioty Cthulhu i moherowe berety?! Jeśli chcecie poznać odpowiedź, przeczytajcie naszą recenzję i weźcie udział w konkursie, w którym czekają na Was – podpisane przez autora – egzemplarze właśnie tej powieści!

"Łączenie powieści sensacyjnej z horrorem opatrzonym szyldem wielkiej marki i nazwiskiem kultowego autora wydaje się być wyjątkowo karkołomną formą literackiego samobójstwa. Jaki sens może mieć nawiązywanie do Lovecraftowskiej mitologii Cthulhu we współczesnej narracji grozy i akcji? Autor takich zabiegów skazany jest z góry na niezrozumienie ze strony odbiorców nieobeznanych z gatunkiem stanowiącym dlań punkt odniesienia, zaś ze strony "starych wyjadaczy" na standardowy pokaz krzywych min, protekcjonalnych uśmiechów oraz sarkania, że coś jest nie tak jak "powinno". Skazuje się więc... Czy może raczej skazujemy go my – bezgranicznie oczytani, pseudo eksperccy lub przeciwnie, "casualowi" aż do przesady? Wszak wszystko widzieliśmy, czytaliśmy, nic nas nie wzrusza ani nie przeraża, a już na pewno nie prastare, trącące glonami ktulowe kotlety z ubiegłego stulecia horroru."

Czytaj dalej...

Chimaera, dotąd będąca serią wydawnictwa Zysk i Sk-a, staje się samodzielnym wydawnictwem.

W skład dotychczasowej serii weszło kilka fantastycznych powieści, takich jak Wirus, Demonolog czy Na drugą stronę.

Co ciekawe, nowo utworzone wydawnictwo nie będzie orientowane na jedną gałąź literatury, a całą popkulturę. Może być to niepokojące, gdyż w parze z wymienionymi wyżej tytułami w zapowiedziach pojawia się pozycja "Jacy jesteśmy" i jest to biografia zespołu One Direction.

W rozszerzeniu przytaczamy komunikat, który opublikowało wydawnictwo.

Informacja prasowa

Dzisiaj premierę ma książka Rafała Dębskiego – "Kraniec nadziei" wydany przez wydawnictwo Drageus. Powieść jest pierwszym tomem serii "Rubieże Imperium" i stanowi kolejną przygodę autora z gatunkiem s-f. Poprzednim było "Światło cieni" należące do serii Horyzonty Zdarzeń.

W odległej przyszłości ludzie panują nad większą częścią ramienia Galaktyki. Jednak nie są to czasy pokoju. Dwie główne siły, Cesarstwo i Republika, wciąż toczą wojnę. Wrogie floty ścierają się, próbując przejąć kontrolę nad nowymi terytoriami i zasobami kosmosu.

Kapitan Aidan Samuels, dowódca niszczyciela „Sirene”, musi wziąć udział w tajemniczej misji. Uwielbiany przez własną załogę, Samuels jest solą w oku przełożonych. To mistrz wszechświata w lekceważeniu regulaminów, co nie przeszkadza mu znakomicie wykonywać powierzonych zadań. Podczas wojny tacy ludzie są na wagę złota. Bo właśnie ktoś tego pokroju potrafi rzucić się w wir walki, ryzykując wszystko, a jednocześnie jest w stanie wyjść obronną ręką z największego niebezpieczeństwa.

Informacja prasowa

Mało Wam s-f? W takim razie wydawnictwo MAG o Was już zadbało, ponieważ ledwie dzień temu, wydana została "Diaspora" Grega Egana. Nie sądzę, aby to była lekka powieść – raczej książka, która nastręcza tyle trudności, co proza Petera Wattsa i (przynajmniej wszystko na to wskazuje) daje równie wielką satysfakcję z czytania.

Najśmielszy ze współczesnych pisarzy fantastyki, Greg Egan, stworzył kwantowy nowy wspaniały świat, doskonałą opowieść o czasach, w których nie tylko ludzkie życie, lecz również sama cielesna rzeczywistość jest już tylko wspomnieniem...

Jest trzydziesty wiek. „Świat” przerodził się w szeroką sieć sond, satelitów i serwerów, łączących cały Układ Słoneczny w jedno środowisko. Ludzkość również się przekształciła. Większość ludzi wybrała nieśmiertelność, stała się świadomym oprogramowaniem zamieszkującym rozmaite polis. Inni wybrali wymienne ciała robotów, pragnąc zachować kontakt ze światem fizycznym. Nieliczni uparcie trzymają się ciała, wiodąc anachroniczną egzystencję w błocie i dżunglach Ziemi.