Nie jestem jakimś wielkim fanem talentu aktorskiego Jasona Mamoa, a tym bardziej reżyserii w wykonaniu Marcusa Nispela. Jak dla mnie obaj do tej pory nie zabłysnęli i wydaje mi się, że nowy „Conan” będzie ostatecznym testem, który zweryfikuje, czy panowie mają czego szukać w ekstraklasie kinematografii, czy też pozostaje im tylko błądzenie po niższych ligach i wyrabianie chałtury, aby związać koniec z końcem. Tym bardziej, że mowa tutaj o ekranizacji legendarnej postaci wykreowanej w umyśle Roberta E. Howarda, a w końcu powszechnie wiadomo, że pasjonaci rzadko zapominają wpadki, a gdy chodzi o profanacje ich ulubionych światów, potrafią być naprawdę nieprzychylni w swoich komentarzach. Hollywood bywa bezwzględne – nie oni, to kto inny, a na ich miejsce czyhają tabuny konkurentów, którzy wykorzystają nawet najmniejszy błąd.

No cóż, pisząc kolokwialnie – miejmy nadzieje, że tego nie spieprzą. Osobiście bardzo chętnie obejrzę dumnego Conana bez charakterystycznego germańskiego akcentu, tym bardziej, że najnowszy zwiastun produkcji wygląda naprawdę obiecująco.

To już pewne. Gubernator oficjalnie odkłada na bok kapcie i wełniany szlafrok, aby ponownie wcielić się w postać Terminatora – legendę popkultury, która przyniosła mu sławę oraz bogactwo. Pytanie tylko, po co?

Nie da się ukryć, że ta seria dawno umarła, a ze starego T-800 pozostała już tylko kupa rdzewiejącego żelastwa. Jedynym pozytywem „Buntu maszyn” była bardzo klimatyczna końcówka, ale ostatnie trzy minuty nie są w stanie przesłonić ponad półtoragodzinnej nudy i tandety. „Ocalenie” było finalnym gwoździem do trumny cyklu – już dawno nie widziałem produkcji tak bezdennie głupiej, której sukces opierał się wyłącznie na nostalgii fanów, dobrych efektach specjalnych i zawadiackiej buźce Christiana Bale’a. Dlaczego więc nadal bezczeszczą jeden z największych symboli kina lat 80’ i 90’, skoro wciąż nie mają pomysłu, jak go dobrze zagospodarować? Ha, ponieważ zawsze znajdą się takie jelenie jak ja, które wydadzą te całe 20 zł na bilet, aby znów zobaczyć „austriacki dąb” w akcji (co z tego, że trochę próchniejący), licząc na to, że dostaną klimatyczne kino w starym i dobrym stylu. Ech… marzenia.

Plik wideo nie jest już dostępny.

Wiem, jestem sceptyczny – nie było jeszcze zwiastunów, nie znam fabuły i nie mam nawet zielonego pojęcia, kto stanie u boku Schwarzeneggera. Wolę jednak bezpieczną podejrzliwość, aby nie sparzyć się tak, jak to było w przypadku dwóch poprzednich części cyklu. Tym bardziej, że Justin Lin (znany z serii „Szybcy i wściekli”), który zasiądzie na stołku reżyserskim, nie jest raczej dobrym materiałem na nowego mesjasza, a pośpiech producentów filmowych (prawa do sagi wracają w 2018 roku do Jamesa Camerona) może skutecznie zdusić ambitne projekty.

Piękna Kate Beckinsale, którą wielu może kojarzyć z roli Seleny w Underworld, dołączyła do obsady Total Recall – nowej wersji kultowej Pamięci absolutnej.

Reżyserem filmu jest mąż aktorki, Len Wiseman, tak więc nikogo nie powinno dziwić, że to właśnie swoją żonę chce widzieć w roli głównej femmme fatale – Lori. Jest ona żoną głównego bohatera, któremu wydaje się, że jest szpiegiem. Nie wie tylko, czy pracuje dla Euromeryki, czy Nowego Szanghaju – dwóch potęg, które podzieliły między siebie Ziemię. Próbując odkryć prawdę trafia na kolonię na Marsie, gdzie popada w konflikt z szefem koncernu produkującego powietrze.

Pozostaje pytanie, czy Kate poradzi sobie z rolą, w którą niegdyś brawurowo wcieliła się Sharon Stone. Światowa premiera filmu została wyznaczona na 3 sierpnia 2012, tak więc na odpowiedź przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać.

– Dzień dobry – powiedział Bilbo i powiedział to z całym przekonaniem, bo słońce świeciło, a trawa zieleniła się pięknie. Gandalf jednak spojrzał na niego spod bujnych, krzaczastych brwi, które sterczały aż poza szerokie rondo kapelusza. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał. – Czy życzysz mi dobrego dnia, czy oznajmiasz, że dzień jest dobry, niezależnie od tego, co ja o nim myślę; czy sam dobrze się tego ranka czujesz, czy może uważasz, że dzisiaj należy być dobrym? – Wszystko naraz – rzekł Bilbo. – A na dodatek, że w taki piękny dzień dobrze jest wypalić fajkę na świeżym powietrzu.

Dawno nie podawaliśmy informacji o "Hobbicie", na którego niewątpliwe czeka całe morze ludzi, wliczając w to mnie. Jak wiadomo zdjęcia są kręcone w Nowej Zelandii, a akcja "Hobbita" jest osadzona 60 lat przed "Władcą Pierścieni".

"Hobbit" to podróż tytułowego bohatera, Bilbo Baggins'a, który dołącza do epickiej misji krasnoludów w celu odzyskania władzy nad Królestwem Krasnoludów – Samotną Górą (Erebor), która była siedzibą krasnoludów z plemienia Durina do czasu, ataku Smauga Złotego. Drużyną dowodzi Thorin Dębowa Tarcza. Koniec tego wstępu, bierzmy się za ciekawsze informacje.

Co prawda początek kwietnia można traktować z pewnym przymrużeniem oka, ale jak najbardziej poważnie zaglądamy do polskich kin szukając czegoś dla miłośników fantastyki.

Rozpoczyna się naprawdę głośno za sprawą filmu Krzyk 4 (Scream 4), czyli kontynuacji sagi horrorów, która zrywa z konwencją, wyśmiewając modę na tworzenie remake'ów i sequeli. Kevin Williamson przygotował niezwykle nieskomplikowaną historię Sidney Prescott (w tej roli Neve Campbell), która podczas trasy promocji swojej książki dociera do Woodsboro. Tutejszy szeryf i zarazem znajomy głównej bohaterki, Dewey Riley (David Arquette), poślubił Gale (Courteney Cox). Nie spodziewają się oni, ze Sidney sprowadzi do miasteczka zabójcę. Wkrótce wszyscy znajdą się w, rzecz jasna śmiertelnym, niebezpieczeństwie.

Budżet filmu to 40 milionów dolarów. Aktorzy otrzymali ponoć do przeczytania tylko fragment scenariusza, zaś podczas pracy na planie nie zdradzono im tożsamości zabójcy oraz wielu istotnych elementów fabuły. Wszystko po to, aby widz poszedł na film zaciekawiony. Jeśli nie przyciągnie go historia, to na pewno dość interesująca obsada, gdzie poza wymienionymi już nazwiskami, znalazło się także miejsce dla Hayden Panettiere, Adama Brody'ego, Emmy Roberts czy Briana Krause.

Polska premiera 15 kwietnia, czyli dwa dni po pierwszym, oficjalnym pokazie filmu.

Doskonale znany fanom fantasy i horroru Neil Gaiman ma już na swoim koncie kilka udanych kontaktów z kinem, wśród których znajdują się jego "Koralina" i "Gwiezdny Pył" albo też bardzo dobre tłumaczenie japońskiej wersji "Mononoke Hime". Tym razem ekranizacji doczeka się jego powieść uhonorowana nagrodami Hugo oraz Nebula – "Amerykańscy Bogowie".

Nie będę ukrywał – na nowe dzieło niezwykle utalentowanego Zacka Snydera, czekałem z prawdziwymi wypiekami na twarzy. Zwiastuny zapowiadały film z ambitną fabułą, fascynującą mieszanką różnych gatunków filmowych oraz niesamowite doznania audio-wizualne. „Sucker Punch” miał posiadać dosłownie wszystko i być spełnieniem najskrytszych marzeń pasjonatów fantastyki oraz gier komputerowych. Niestety, stara i brzydka prawda ponownie dała o sobie znać. Jak coś jest od wszystkiego, to jest do niczego. Dziecko Snydera z pewnością nie jest powykręcanym bękartem, którego reżyser musi się wstydzić, jednakowoż finalnie rozczarowuje na zbyt wielu polach – daleko mu do roli mesjasza kinematografii. Apetyty były zdecydowanie większe.

Co nie wyszło? Gdzie tkwi siła tego filmu? Czy otrzymaliśmy typowy przerost formy nad treścią, a może eksperymentowi Snydera warto dać kolejną szansę? Zapraszam do zapoznania się z gorącą oraz frapującą recenzją autorstwa Ati, która odpowiada na te i na inne nurtujące kwestie.

Kumpelska komedia obśmiewająca wszystkie schematy fantasy? To makabryczny, choć niezwykle smakowity koncept. Przerażający dlatego, że w tego typu produkcjach zbyt często brakuje dobrego smaku – nadmierna ilość klozetowego humoru i żartów wepchniętych na siłę, potrafi zepsuć nawet najlepsze fundamenty oraz niegłupi scenariusz. Z drugiej strony to świetny pomysł, bo nasz umiłowany gatunek już od dawna prosi się o przekłucie strasznie nadętego balonu patosu i „dojrzałości”.

Dlatego też, pomimo pewnych obaw, cieszy mnie niezmiernie, że już za niedługo do kin trafi „Your Highness”, który ma spore szanse na wprowadzenie do tego smutnego gatunku dużej dawki (może topornego, ale za to zabawnego) humoru. Tym bardziej, że najnowszy zwiastun nastraja mnie bardzo optymistycznie do tego dzieła.

Plik wideo nie jest już dostępny.

Natalie Portman i niezapomniany duet z „Boskiego chilloutu”? Szalony miks. Szkoda, że nie zaangażowano również Setha Rogena, ale i tak kupuję to w ciemno. Film zawita na ekrany naszych kin już 20 maja.

Bardzo nie lubię plotkowania i w związku z tym jak ognia unikam częstowania Was pseudonewsami o tym, że coś być może się pojawi, że ktoś coś gdzieś powiedział, ale nie do końca itp. Jednak tym razem zrobię wyjątek, bo pojawia się informacja szczególnie bliska mojemu sercu – najprawdopodobniej powstanie nowy "Blade Runner".

Jak zwykle w cieniu „najgorętszej nocy w roku”, jaką jest gala rozdania Oskarów, odbywa się impreza niemniej medialna i ważna dla światowej kinematografii – wręczenie nagród „Złotych Malin”. Sobotni wieczór jest zawsze przeznaczony dla tych najgorszych tytułów, największych rozczarowań i najżałośniejszych kreacji aktorskich. Trzeba mieć prawdziwy talent, aby stworzyć takie dzieło, które wywoła u człowieka całą paletę emocji – uśmiech politowania, załamanie nerwowe, bezsilność, uczucie niedowierzania i nabicia w butelkę. Nie ma najmniejszej wątpliwości – filmy złe do szpiku kości zwyczajnie zasługują na swoją galę i może tylko cieszyć, że od ponad trzydziestu lat istnieje taka marka jak „Złota Malina”.

Dobra, do rzeczy. Niezaprzeczalnym zwycięzcą tegorocznej imprezy jest M. Night Shyamalan i jego „Ostatni Władca Wiatru”. Pomyśleć, że ten pan stoi za znakomitym „Szóstym zmysłem” i „Niezniszczalnym”, a na przełomie wieków był uważany za jednego z wizjonerów kinematografii. Los bywa naprawdę przewrotny, a sam film zgarnął w sumie pięć statuetek, w tym trzy „najbardziej prestiżowe” – za najgorszy film, reżyserię oraz scenariusz.