"Lords of Xulima II" to kontynuacja wydanego w 2014 roku "Lords of Xulima". W pierwszej części wcielaliśmy się w wybrańca ludzi Gaulena. Jego celem było odnalezienie mitycznego kontynentu Xulimy i poproszenie zamieszkujących go bogów o pomoc w zaprowadzeniu pokoju między innymi rasami. Pierwsza część kupiło ledwo 50 000 graczy co może wydawać się małą liczbą jak na współczesne standardy growe, ale wystarczającą na produkcję sequela.
Są filmy, które zapadają w pamięć od razu po seansie, szokując i zadziwiając swoją formą i treścią. Takim tytułem jest zdecydowanie "Blair Witch Project", przynajmniej dla pamiętających buntownicze lata 90. Film, który nadał horrorowatemu gatunkowi nowego wymiaru i spopularyzował technikę found footage, jako kolejnego środka do jerzenia włosów na głowie widza.
Dlatego też, z wielkim zainteresowaniem reagowałem na kontynuację produkcji, mając pewne obawy, czy podoła podnieść ciężar legendy. Jednak po przeczytaniu recenzji manfreta na temat "Blair Witch" moje wątpliwości zostały rozwiane. Lepiej stworzyć własną legendę niż próbować wykorzystać już istniejącą. Z tego powodu, a także nostalgicznych pobudek, zachęcam do zapoznania się z opinią Ati dotyczącą wspomnianego kultowego filmu, który poruszył wielu.
Nowy gameplay z "Dishonored 2" przedstawia ucieczkę pary główny bohaterów z alarmem wyjącym nad ich głowami. Taktyczny odwrót jest dla nich dobrą okazją do pokazania wszystkich swoich mocy i gadżetów w akcji.
Nowy zwiastun "Assassin's Creed" zawiera wszystko co bliskie sercom fanom serii. Skakanie po dachach, templariuszy oraz Animusa.
Nowy film od spółki Obsidian Entertainment i Paradox Interactive to ponad 100 minut solidnego gameplay'u. Pierwsze 20 minut przedstawia sekwencję Conquest Mode czyli kreowanie naszej przeszłości za pomocą wyborów i ich konsekwencji. Wybierając na mapie strategicznej miasta i sposoby ich zdobycia kształtujemy wojenną karierę bohatera i wynikające z niej atuty. Po zakończeniu tego procesu rozpoczyna się właściwa gra gdzie gracz wykorzystując swoje umiejętności i wpływy musi zdobyć wsparcie dwóch skłóconych ze sobą armii Suwerena, Cmentarnego Prochu i Karmazynowego Chóru. Już pogodzenie dwóch sprzecznych sił jest trudnym zadaniem, ale gdy dojdzie do tego limit czasowy jest to niemal niemożliwe.
Seria "Kronik Podziemia" w końcu dobiegła końca. Suzanne Collins zajęło pięć lat, żeby ukończyć cykl, na szczęście polskim czytelnikom wypadło czekać jedynie około półtora roku, aby wszystkie części zostały przetłumaczone. Co ciekawe, dla mnie ten okres wydawał się znacznie dłuższy. Opowieść o Gregorze zaliczała swoje wzloty i upadki, przy czym szczególnie te drugie zniechęcały trochę do czytania. Nie da się jednak ukryć, iż świat stworzony przez pisarkę wciągnął mnie na tyle, że z niecierpliwością chciałem poznać zakończenie przygód nastolatka. I w końcu niedawno otrzymałem "Gregora i Kod Pazura", najdłuższy tom sagi. W przypadku serii "Igrzysk śmierci" końcówka "Kosogłosa" nie za bardzo przypadła mi do gustu, bowiem potraktowana była zbyt powierzchownie. Przyznam, że tego samego obawiałem się po "Kronikach Podziemia", jednakże zupełnie niepotrzebnie. Ostatnia część cyklu jest zdecydowanie najlepsza ze wszystkich.
Po całym świecie gry rozrzucono czytniki eBook. Używane są od 2027 do 2052 roku, kiedy to zostały wyparte przez nowy format pozwalający nie tylko wyświetlać tekst, ale także przechowywać obrazy. Przeczytanie każdego z nich jest nagradzane zastrzykiem (150) Punktów Doświadczenia. Niektóre pozycje powtarzają się. Powtórne czytanie nie ma sensu, bowiem bonus dostajemy tylko raz.
Konkurs z książkami Warcraft zakończony. Prezentujemy wam prawidłowe odpowiedzi oraz oczywiście zwycięzców – serdecznie wam gratulujemy!
Odpowiedzi:
Zwycięzcy:
Dziękujemy wydawnictwu Insignis za ufundowanie nagród.
Naprawdę trudno zainteresować czytelnika kontynuacją opowieści, gdy pod koniec jej pierwszej części jednym zdaniem oznajmiamy, że wszystkie poczynania jej bohaterów to pic na wodę, fotomontaż i jedna wielka ściema. Denis Szabałow zdecydował się podjąć taki trud, gdy w ostatnich słowach "Prawa do użycia siły" zdemaskował (bez uprzedniego zarysowania jakiejkolwiek intrygi) jedną z najważniejszych postaci jako zdrajcę posyłającego wszystkich protagonistów na pewną śmierć. Osobiście nie przepadam za takimi "cliffhangerami", zbyt tanie to zagrywki jak na mój osobliwy gust, niemniej nie skreślam ich na starcie. Potężne "O nie!", które autor próbuje zainstalować w umyśle czytelnika podobnym zabiegiem, może przerodzić się w coś więcej niż tylko chwilową podnietę, niejako wymuszającą na odbiorcy kupienie kolejnej książki, rozwijającej zaskakujący wątek. Może, o ile pisarz zaprezentuje dzieło na wysokim poziomie, oferujące nie tylko sensowne postscriptum szokującej sceny, lecz także pełnowartościową kontynuację pierwotnej koncepcji.
Jest kilku reżyserów, których filmy można już po kilku scenach bez pudła przyporządkować właściwemu autorowi. Ich dzieła cechują się interesującą formą, specyficznymi dialogami czy niepowtarzalnym klimatem. Jedna z takich osób to bez wątpienia Tim Burton – jego produkcje są bardzo charakterystyczne, szczególnie jeśli chodzi o mroczne elementy czy przerysowane postacie. Nie da się ukryć, że dobór aktorów również momentami naprowadza na twórczość Amerykanina – najczęściej główne role grają Johnny Depp czy była partnerka życiowa Burtona – Helena Bonham Carter. Tym razem jednak na ekranie nie ujrzymy żadnej z tych osób – szansę dostali nowi aktorzy. Ponadto "Osobliwy dom Pani Peregrine" różni się od innych prac reżysera nie tylko w kwestii obsady, ale również pod wieloma innymi względami. O czym więc traktuje ekranizacja bestsellera Ransoma Riggsa?
