Dzisiaj, tj. 26 czerwca 2012 roku, w warszawskiej KluboKawiarni Grawitacja ogłoszono nominacje do najgłośniejszej nagrody polskiego fandomu – im. Janusza A. Zajdla. Laureatów, jak co roku, poznamy podczas zamknięcia tegorocznego Polconu. Oczywiście zanim poznacie tak wyczekiwaną listę, ja skorzystam jeszcze ze swojego "czasu antenowego" i pokrótce zarysuję wam historię tejże błyszczącej statuetki.

Jej początki sięgają kwitnących dla polskiej fantastyki lat '80, a konkretniej roku 1984, kiedy to w Łodzi na spotkaniu klubów fantastyki powołano do życia nagrodę Sfinksa. Natomiast rok później, w Świnoujściu, postanowiono, że nagroda będzie przyznawana na każdym Polconie. Wtedy też, jako pierwszy, nagrodę tę otrzymał właśnie Janusz A. Zajdel za swoją powieść Paradyzja. Książka należała do nurtu fantastyki socjologiczno-politycznej, dość kontrowersyjnej, jak na tamte czasy. Opowiadała o totalitarnej antyutopii – sztucznej planecie Paradyzji będącej satelitą planety Tartar, której rząd w swej rozwijającej się paranoicznej obsesji nawet nie informuje społeczeństwa, chociażby o jej położeniu. Nieszczęśliwie autor zmarł tuż przed jej otrzymaniem, a statuetkę ku jego czci nazwano właśnie nazwiskiem pisarza.

Po dziś dzień laureaci tzw "Zajdlów" wyznaczają żelazny trzon polskiej fantastyki, a do ich grona należą takie nazwiska jak: Andrzej Sapkowski, Feliks W. Kres, Ewa Białołęcka, Marek S. Huberath, Rafał A. Ziemkiewicz, Anna Brzezińska, Jacek Dukaj, Andrzej Ziemiański, Jarosław Grzędowicz i wielu innych, bo chociaż nazwiska się powtarzają, nie sposób ich wszystkich wymienić. Ale przyznacie, że każdy z was słyszał większość z tych, które wymieniłam? Zatem nie sposób nie zapytać – których lubicie najbardziej?

Książka o antybohaterach, poruszająca dogłębnie, smutna, wstrząsająca i ukazująca świat w złym świetle. Tak widzi mi się Smutną historię braci Grossbart. A to jest wrażenie po przeczytaniu opisu i spojrzeniu na okładkę, przedstawiającą starannie zrobiony drzeworyt. Lionel postanowił sprawdzić tę pozycję i wynikiem jego starań ukazała się recenzja "Smutnej historii braci Grossbart"! Czy ta książka okazała się godna polecenia? Zapraszam do przeczytania recenzji Lionela, naszego nadwornego krytyka!

Książek poświęconych antybohaterom jest znikoma ilość. Częściej spycha się ich do roli drugorzędnej, jako cel wypraw pozytywnych postaci, i nie rozwija się ich wątków w znaczny sposób. Jesse Bullington, literacki debiutant, postanowił jednak skupić się na antagonistach, odtwarzając historię braci Grossbart, legendy średniowiecznych traktów, bo nie ma najmniejszej wątpliwości, że rodzeństwo to odpychające istoty, chociażby z powodu samej profesji – ograbiania grobów.

Czytaj dalej...

Dziękujemy wydawnictwu MAG za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.

Jeżeli zastanawialiście się kiedyś nad przyszłością ludzkości, to wiedzcie, że jej losy w XXXI tysiącleciu odmieniły całkowicie oblicze naszej rasy. Już jakiś czas temu pisaliśmy o patronacie, jakim objęliśmy świeżutką serię spod znaku Fabryki Słów. W najbliższy piątek nadejdzie ten chwalebny dzień, w którym Wielka Krucjata rozleje się po polskich księgarniach rozpoczynając Czas Horusa. Jeżeli jeszcze nie wiecie, ile prawdy jest w słowach Imperatora, a strach nie pozwala wam sięgnąć po pisma Jego wiernego sługi Dana Abnetta, sięgnijcie umysłami do treści pióra Hassana – naszego nadwornego epistolarza szerzącego słowo Imperatora.

Nigdy nie rozumiałem niezwykłej popularności świata Warhammera 40,000. Stworzony w 1987 roku jako przeciwwaga do świata zwykłego Warhammera (bez daty), 40k jest niezwykłym dowodem na to, że można wziąć założenie typowo fantasy, przenieść je do futurystycznej, dystopijnej przyszłości i zrobić to dobrze – wręcz bardzo dobrze. Próżno bowiem doszukiwać się w 40k elementów charakterystycznych dla fantastyki naukowej; nie ma tutaj ani bogato opisywanych zagadnień naukowych, ani wyszukanej technologii odziedziczonej po zagubionej rasie obcych, nie ma tu nawet komputerów i korporacji. Nie, w czterdziestym milenium jest tylko wojna.

Czytaj dalej...

Nigdy nie lubiłem pana Bonda. Jego sposób bycia zawsze mnie odrzucał. Ta pewność siebie, miny... jakbym widział samego siebie. Nie zdzierżę jakichś tanich imitacji Lio. O nie! Jestem wyjątkowy i niepowtarzalny, więc nie groźny jest mi jakiś oddany sługa Jej Królewskiej Mości. Eddie Drood, tytułowy "Człowiek ze złotym amuletem", przypomina nieco tajnego agenta, lecz zajmuje się zgoła innym zadania. Również ratuje świat przez zagrożeniami, ale tymi ze świata fantazji, pełnego nie tylko niskich krasnali, wróżek i jednorożców, ale również wilkołakami, demonami i duchami czyhającymi na nic nieświadomych śmiertelnych.

Jak też oceniła przygody wyjątkowego agenta nasza Ati, dowiecie się z jej recenzji, której premiera na łamach GameExe następuje w dzisiejszym dniu.

Jeżeli myślicie, że prawdziwe heroic fantasy kończy się na fantastycznych krainach przesyconych magią i smokami – cóż, jesteście w błędzie. Równie błędne jest zakładanie, że smoki i elfy nie mogą egzystować tuż obok obcych, czy nowoczesnej technologii. Dowodem na to jest ostatnio wydana nakładem Fabryki Słów powieść Simona R. Greena „Człowiek ze złotym amuletem”, rozgrywająca się we współczesnym Londynie.

Głównym bohaterem jest Edwin Drood, dla przyjaciół Eddie, agent terenowy wspaniałego i potężnego rodu. Droodowie przed tysiącami lat, właściwie tak dawno, że szczegóły początków jego historii już dawno się zatarły, otrzymał błogosławieństwo w postaci złotych amuletów; celtyckich obręczy pozwalających na żądanie właściciela oblać jego ciało niezwykłym, złotym, żywym metalem, tym samym obdarzając ich potęgą daleko większą niż ta leżąca w możliwościach zwykłego śmiertelnika. Dlatego właśnie należą do tego „drugiego równoległego świata”, będącego poza zasięgiem świadomości zwykłych zjadaczy chleba.

Czytaj dalej...

Dziękujemy wydawnictwu Fabryka Słów za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.

Informacja prasowa

Dzisiaj publikujemy czwarty, przedostatni już fragment najnowszej książki z cyklu Uniwersum Metro 2033 – „Do światła”. Wszystkim, którzy czekają na pełny tekst książki przypominamy, że premiera już za 9 dni – 27 czerwca.

W czwartym fragmencie, który można pobrać z oficjalnej strony, przeczytacie o trudnych początkach wspólnej wyprawy Gleba i Tarana, kryjówce stalkera i o tym, jak w metrze smakują… brzoskwinie.

Fragment dostępny jest też w formie audio w niezrównanej interpretacji Krzysztofa Gosztyły.

Zapraszamy też do udziału w konkursie i wykorzystania przedostatniej szansy, by wygrać termos z logo Uniwersum Metro 2033.

Pewnie wspominam o tym już o raz któryś, ale literatura rosyjska jest naprawdę dobra. Nie mówię tu tylko o klasykach, bo ich nie wypada nie znać. W ostatnich latach Polska i świat otworzył się na wschodnią część literackiego globu, można tu wspomnieć o bardzo popularnej serii Metro Dmitra Glukhovskiego. I dobrze! Bo nasi wschodni sąsiedzi mogą pochwalić się długa historią związaną z fantastyką, dlatego też cieszy mnie fakt, że Fabryka Słów coraz częściej zerka na prawą stronę Europy i wydaje poczytne tytuły.

Ostatnio miałem szansę na przeczytanie drugiego tomu Cyklu Najlisskiego autorstwa Eleonory Ratkiewicz i, nie powiem, pisarka mnie zaintrygowała w tym stopniu, że postanowiłem przeczytać również inne jej pozycje, niewydane w Polsce. Ale o tym w przyszłości. Teraz zapraszam do przeczytania recenzji "Lare-i-t'ae".

High fantasy cechuje się tym, że rozgrywa się w rozbudowanym świecie, o długiej historii przepełnionej polityką, bitwami i innymi ważnymi wydarzeniami, które w niepośledni sposób wpłynęły na obecny kształt opisywanej krainy. Do najsłynniejszych twórców tego podgatunku literackiego zalicza się J.R.R. Tolkiena, C.S. Lewisa czy naszego rodzimego Andrzeja Sapkowskiego, lecz wielu innych autorów próbuje kreować własne rozwinięte uniwersa, czego częstym efektem jest dość płytki bądź mało intrygujący świat. Takiej próby podjęła się także Eleonora Ratkiewicz, rosyjska autorka, znana bardziej na wschodzie niż w naszym kraju za sprawą cyklu "Деревянный меч" (ros. Drewniany Miecz) czy "Наёмник мёртвых богов" (ros. Najemnik Martwych Bogów), tworząc wpierw "Tae Ekkejr!" oraz ostatnio wydany przez Fabrykę Słów "Lare-i-t'ae".

Czytaj dalej...

Dziękujemy wydawnictwu Fabryka Słów za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.

Informacja prasowa

Nastały czasy Przepowiedni Ognia. Zakon Smoka rzuca wyzwanie hordom Hadesu.

W przededniu wielkiej bitwy na Kosowym Polu Zakon Smoka staje w obliczu starodawnej przepowiedni. Głosi ona, że wśród jego członków znajduje się wybraniec, który na zawsze powstrzyma ataki potworów z Hadesu. Podczas gdy rycerze przygotowują się do ostatecznej bitwy, siły podziemnego królestwa robią wszystko, by unicestwić Wojownika Przepowiedni.

Od autora:

Opisane w książce wierzenia i rytuały należą do historycznego dziedzictwa Serbii i nadal praktykuje się je w niektórych regionach kraju, a przedstawione stworzenia to autentyczni bohaterowie serbskiej mitologii.

Informacja prasowa

Deckard Cain ostatni z horadrimów, jedyny żyjący członek tajemniczego legendarnego zakonu. Powołani przez archanioła Tyraela horadrimowie przyjęli na siebie święty obowiązek – przysięgli ścigać i zgładzić trzech Najwyższych Złych: Diablo – Władcę Grozy, Mefista – Władcę Nienawiści, i Baala – Władcę Zniszczenia. Jednak zadania tego dopełnili przed laty i z upływem kolejnych dekad ich siły malały. W końcu horadrimowie stali się tylko legendą. Pozostałości ich rozległej wiedzy historycznej i taktycznej, ich całej mądrości, zmieściły się w torbie jednego starego człowieka. Człowieka, którego z dnia na dzień coraz bardziej przygniata troska.

Szept mroku wypełnia powietrze, słychać wciąż to nowe pogłoski o nadchodzącej ciemności, o inwazji demonów, która świat obróci w niwecz.

I nagle wśród opowieści o rychłej zagładzie Deckard Cain trafia na wieść niezwykłą, wieść budzącą nadzieję w równej mierze co i lęk. Wieść, która może być zapowiedzią zarówno zagłady, jak i zbawienia świata śmiertelnych. Deckard Cain nie jest jedynym. Są jeszcze inni horadrimowie, a on musi ich odnaleźć i dowiedzieć się, dlaczego ukrywali się przed nim, który jest im bratem.

Dwudziestego dziewiątego maja premierę miała książka pt. Wrzawa śmiertelnych. Opis książki dawał duże nadzieje, dotyczące jakości zawartości, a opinia Fantasy Book Critic, twierdząca, że to "przyszły klasyk" tylko wzmagała apetyt na tę pozycję. A pozostaje jeszcze autor, który współpracował przy bardzo dobrych grach (między innymi przy "Gears of War"). Czy wykazał się on talentem przy pisaniu Wrzawy śmiertelnych? Zapraszam do zapoznania się z recenzją tego tytułu!

Wrzawa śmiertelnych otwiera pięciotomową serię o przygodach rodzeństwa Post. Autorem tej powieści jest Eric Nylund, pracujący na co dzień w Microsoft Game Studios (współpracował między innymi przy Mass Effect!). Na swoim koncie ma wiele książek, więc posiada już doświadczenie w tym zawodzie. Jego ostatnio wydany tytuł w Polsce zapowiadał się bardzo ciekawie i liczyłem na porządną lekturę.

Czytaj dalej...

Powieści na podstawie gier są teraz na topie. Zawsze jednak pojawiają się przed czytelnikiem wątpliwości – Czy książka jest dobra? W powieściach na podstawie gier, najczęściej jest wprost przeciwnie. Czy podobnie jest z drugim tomem Gears of War? Zapraszam do zapoznania się recenzją tego tytułu!

„Gears Of War” jest jedną z najlepszych produkcji Epic Games. Dzieło amerykańskiego producenta zyskało liczną rzeszę fanów oraz znacząco przyczyniła się do popularyzacji konsoli Xbox 360. Sama gra doczekała się już trzech części a każda z nich była pożądana przez graczy na całym świecie. Nic więc dziwnego, że twórcy postanowili pójść za ciosem i stworzyć powieści na podstawie tej legendarnej gry. Skutkiem tego pomysłu jest książka pt. „Gears Of War: Apsho Fields” (pol. Pola Aspho) z 2008 roku, która uzyskała pozytywne recenzje w amerykańskich mediach. Na kontynuację nie trzeba było długo czekać, bo już rok później została wydana kolejna część autorstwa Karen Traviss pt. „Gears Of War: Jacintos Remnant” (pol. Ostatni z Jacinto), która w tym roku została wydana w Polsce. Czy warto po nią sięgnąć?

Czytaj dalej...