Pył po premierze "Diablo III" zdążył już opaść. Ci, co jeszcze nie mieli okazji zapoznać się z tą produkcją, mogą zawsze zajrzeć do uznanej we wszystkich dziewięciu kręgach piekieł recenzji Wiktula. Inni z pewnością mają już wyrobione zdanie. Mimo iż emocje zdążyły opaść, machina marketingowa nigdy się nie zatrzymuje. Stąd też w nasze ręce oddano kolejną książkę z serii "Diablo", pt. "Diablo III: Zakon". Jaka jest? Odpowiedź poznacie z ust Couruna. Zapraszamy do czytania!

Niedawno zakończone mistrzostwa Europy w piłce nożnej raz jeszcze pokazały, że logo wielkiej imprezy można wcisnąć praktycznie wszędzie – od kubków, po flagi, długopisy czy nawet choinki zapachowe do samochodów. Wydaje się wtedy, że to tylko kwestia czasu, zanim dany towar zniknie z półek, bowiem szczęśliwy nabywca chce mieć wszystko, co z daną marką związane. Właśnie dlatego nad Wisłą dość niespodziewanie pojawia się "Zakon", którego akcja poprzedza wydarzenia z gry "Diablo III". Chcąc fabułę książki przedstawić możliwie najzwięźlej powiedziałbym, że to w zasadzie książka o Decardzie Cainie oraz jego wyprawie, której wynik pozwala tchnąć iskierkę nadziei w świat szykujący się do ostatecznego konfliktu Niebios i Płonących Piekieł. Horadrimski uczony dociera do Kaldeum, gdzie spotyka Leę – dziewczynkę o niezwykłym potencjale, który pragnie wykorzystać także sam Belial.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

Zbliża się jubileusz setnej rocznicy istnienia WayEmpire. Imperator Ludzkości, Gorgon Nemezjus Ezra, ma zamiar zaskoczyć trzysta miliardów ludzi zamieszkujących 25 światów Imperium i… odbić ojczysty glob.

Terra Damnata, Ziemia Utracona, kolebka ludzkości, ma dołączyć do WayEmpire. Siedemnaście miliardów Erthirów zainfekowanych niegdyś cyfrową Bestią to nie jedyny problem. Spaczeni Unithirowie, którzy po Wielkiej Przegranej uciekli w Kosmos, kiedyś powrócą by dokonać wyimaginowanej zemsty. A wtedy Imperium Tao zatrzęsie się w posadach.

Torkil Aymore, znamienity Podróżnik i Gamedec, a przede wszystkim Ran, żołnierz elitarnej Pierwszej Centurii Pierwszego Maodionu, będzie walczył o przetrwanie. We wszystkich pięciu wcieleniach.

Są książki, które uwielbia się mimo upływu czasu. Z takimi tytułami najśmieszniejsze jest zawsze to, że niezależnie od tego ile razy się przez nie już przebrnęło i tak ciężko określić "co" w zasadzie nas do nich przyciąga. Ja niedawno zdałam sobie sprawę, że dla mnie takim tytułem są "Naznaczeni Błękitem". Chociaż książkę Białołęckiej znam już niemal na pamięć, a w swojej recenzenckiej karierze przebiłam już trzecią dziesiątkę, nadal moja opinia kończy się zazwyczaj na "szalenie uwielbiam". I to wszystko. A jeżeli ktoś mnie zapyta "dlaczego?", będę jedynie mogła odpowiedzieć "bo tak". Ale postarałam się z siebie wycisnąć nieco więcej. Oto efekty:

Fabryka Słów jest ostatnio zdecydowanie na fali. Wydaje mnóstwo nowych tytułów i to zarówno znanych jak i początkujących pisarzy. Ewę Białołęcką można zaliczyć zdecydowanie do tych rozpoznawalnych. Pierwsza powieść “Tkacz Iluzji”, przyniosła jej nie tylko nagrodę Zajdla, ale również rzeszę wiernych po wsze czasy fanów. Sama się do nich zaliczam i chociaż każdą kolejną powieść spod jej pióra przyjmowałam z otwartymi ramionami, nadal pozostawała pewna nuta rozczarowania i niezadowolenia, ponieważ nie był to kolejny tom “Kronik Drugiego Kręgu”. Ale czasem okazywała się następnym wznowieniem dotychczas wydanych powieści z tegoż cyklu. I tak “Tkacz Iluzji” doczekał się już wydań w liczbie czterech. Pierwsze – dziewicze, wydała SuperNowa, następne dwa już pt. "Naznaczeni Błękitem" Runa, a ostatnie najnowsze właśnie wspomniana na początku Fabryka Słów. Nieśmiało przyznam się, że zaliczyłam wszystkie cztery wydania.

... czytaj dalej!

Le Monde – francuski dziennik przeprowadził wywiad z Christopherem Tolkienem, 87-letnim synem J. R. R. Tolkiena, którego zapewne wszyscy bardzo dobrze znacie. Chcieliśmy dla was ów wywiad przetłumaczyć, jednak Elendilion nas uprzedził. Niemniej i tak serdecznie zapraszam was do zapoznania się z tłumaczeniem Ryszarda Derdzińskiego.

"To rzadki, a nawet wyjątkowy przypadek. W czasach, gdy większość ludzi sprzedałaby swoje dusze, żeby tylko o nich mówiono, Christopher Tolkien nie udzielił się w mediach ani razu od czterdziestu lat. Żadnego wywiadu, żadnego ogłoszenia, żadnego spotkania – nic. To decyzja, którą podjął po śmierci swojego ojca, Johna Ronalda Reuela Tolkiena (1892-1973), brytyjskiego autora wybitnie sławnego Władcy Pierścieni (w trzech tomach wydanych w latach 1954-1955), jednego z najpoczytniejszych pisarzy, którego książki sprzedano w ilości 150 mln egzemplarzy i przetłumaczono na sześćdziesiąt języków."

... czytaj dalej!

Kolejna recenzja zawitała na łamach GameExe! Tym razem jest to "Zakon Smoka" serbskiego pisarza Aleksandara Tesica. Opowiada on historię bohaterów przed bitwą na Kosowym Polu, a to wszystko oblane jest gęstym sosem słowiańskiej mitologii. A zresztą co będę się produkował, skoro krzyslewy wszystko dokładniej wam wyłoży.

Powieść jest prowadzona z perspektywy Gabriela, będącego zarówno jej bohaterem. Opowiada on całą historię Jakubowi, który z kolei jego słowa "przelewa" na papier, aby ludzie poznali prawdziwe wydarzenia sprzed dnia bitwy na Kosowym Polu...

Akcja historii opowiadanej przez Gabriela rozgrywa się dokładnie rok przed historyczną bitwą na Kosowym Polu. Podczas gdy Serbowie przygotowują się do walki z Turkami, Zakon Smoka musi stawić czoła innemu, znacznie bardziej niebezpiecznemu zagrożeniu – złu z Hadesu. Wszystkie potwory i inne okropności mają niedługo wydostać się na powierzchnię, by zniszczyć świat, a powstrzymać ich może jedynie Wojownik Przepowiedni. Od lat jest ukrywany, a przez to nieświadomy swego przeznaczenia. Lecz nadszedł czas, aby wyszkolić go do zostania Kosingas, czyli jednym z najznamienitszych rycerzy Zakonu Smoka. Rusza on na wyprawę z "pierwszym spośród równych", mnichem Gabrielem, który poprzez ból i cierpienie zdobył ogromne doświadczenie, a także umiejętności. Posiada broń, stworzoną do walki ze stworzeniami z Hadesu, a jego misja polega na uzbrojeniu i wyszkoleniu Wojownika Przepowiedni oraz, oczywiście, na pokonaniu hord Hadesu.

Czytaj dalej...

Oprócz tego czeka na was również konkurs, w którym możecie wygrać tę książkę, ufundowaną przez wydawnictwo Prószyński i S-ka! Wszystko, co wystarczy zrobić, to udać się pod ten adres i odpowiedzieć na kilka pytań. Serdecznie zapraszamy do zabawy!

Nie tak dawno ogłoszono nominacje do Zajdli, a dzisiaj, dzięki serwisowi Polter.pl możemy się z nimi zapoznać za darmo. Jak? Wystarczy ściągnąć udostępnionego przez nich PDFa z tekstami. Jak sami o tym piszą:

"Marcin Zwierzchowski i Serwis Poltergeist prezentują zbiór tegorocznych opowiadań nominowanych do nagrody im. Janusza A. Zajdla.

Plik można pobrać tutaj (PDF, 3,33 MB).

Marcin Zwierzchowski:

Dzięki współpracy autorów i autorek opowiadań nominowanych w tegorocznej edycji Nagród Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla, a także wydawców książek i czasopism, na których łamach się one ukazały (jedno z opowiadań pochodzi z bloga), po raz pierwszy w historii udostępniamy Wam darmowy PDF z wszystkimi wyróżnionymi tekstami.

Czytajcie, udostępniajcie, linkujcie, zachęcajcie do czytania innych i przede wszystkim głosujcie! Koniec z wymówkami – teraz każdy z Was może na długo przed Polconem zapoznać się z nominowanymi opowiadaniami i oddać swój głos na samym konwencie."

Nie wiem dlaczego, ale wyraz "śmierć" w moim umyśle nierozerwalnie połączył się z jednym zdarzeniem – za każdym razem, gdy patrzę na niego, słyszę od razu moich umierających wieśniaków w "Black & White" i krzyczących doradców: "Śmierć. Śmieeeerć. Śmierć!". Ileż można? A przecież powszechnie wiadomo, że odejście z tego świata to dopiero początek, więc nad czym oni tak rozpaczali? Temat ten podjęła, w dosyć pokrętny sposób, Sylwia Błach, debiutująca opisywaną powieścią. Jak się spisała i o czym w ogóle jest ta książka? Tego dowiecie się z recenzji Couruna.

Sylwia Błach to imię i nazwisko pisarki, które nie mówi mi absolutnie nic. Normalnie należałoby się w tym momencie jakoś przejąć, jednak nic złego się nie stało, bowiem wspomniana studentka Politechniki Poznańskiej debiutuje w roli autorki pełnoprawnej książki, chociaż zebrała już pozytywne oceny za zbiór opowiadań "Strach". Skupmy się jednak na "Bo śmierć to dopiero początek" – czy, zgodnie z tytułem, będzie to początek, czy koniec drogi?

Niekiedy odpowiedź pada w recenzji od razu, zaś potem jej autor stara nas przekonać do swojego zdania. Skomplikowana sytuacja, gdyż już na wstępie zdradzamy wszystkie karty. Z podobnego założenia wyszła Sylwia Błach, dlatego początki książki, w której poznajemy próbę wybicia się na rynku wydawniczym początkującej pisarki imieniem Malwina, wcale nie zwiastują dość mrocznego zakończenia. Być może narażę się wszystkim matkom, jednak to rodzicielka decyduje się na dość desperacki krok. Podaje córce leki, dzięki którym finguje jej śmierć. Rzekomy zgon ma być trampoliną do kariery. Nie na darmo mówi się przecież, że wielu autorów dopiero po odejściu z tego świata zyskuje sławę i pieniądze. Dlaczego więc śmierć nie może być początkiem dostatku?

Czytaj dalej...

Edward, Stefano, Louis, Bill, Eric – niezależnie od imienia dzisiejszy wampir to całkiem nowa sylwetka. Jest przystojny (lub piękna oczywiście), pociągający, z poetyckim wyrazem cierpienia skrytym gdzieś w oczach. Słowem, jakby ktoś potraktował starego, dobrego Nosferatu blenderem, przy okazji dodając cukier, słodkości i różne śliczności (w tym oczywiście brokat). Tak, przyznaję się – nie przepadam za dzisiejszym wizerunkiem wampira, dlatego chciałam wam polecić książkę opisującą jego początki:

Śmiało można powiedzieć, że wampiry przeżywają swoją drugą młodość. Jednak po odrażającym Draculi pozostało już wspomnienie, podobnie zresztą jak po niskobudżetowych horrorach, które teraz ludzi bardziej śmieszą niż przerażają, a plastikowe kły Christophera Lee niedługo pewnie znajdą swoje miejsce z muzeum. Dzisiejszy wampir jest niemal udomowiony. Niemal zawsze przystojny, uwodzący i coraz częściej pożywający się syntetyczną krwią lub krwią zwierząt. Dlatego nie sposób nie zapytać, czy ktokolwiek jeszcze pamięta histerię, jaką jeszcze blisko 150 lat temu wywoływały te dzieci nocy?

... czytaj dalej!

Czy tworzenie powieści Science-Fiction jest trudnym zadaniem? Z pewnością tak. Autor musi posiadać zarówno rozmaitą wiedzę z wielu dziedzin życia jak i wielką wyobraźnie. Czy Michaił Achmanow – twórca książki pt. Inwazja posiada wymienione cechy? Tego dowiecie się z recenzji Pandemona.

"Inwazja" to pierwsza część dziesięciotomowego cyklu rosyjskiego autora, Michaiła Siergiejewicza Nahmansona, kryjącego się pod pseudonimem Michaiła Achmanowa. Książka ta jest wręcz idealnym przykładem "nowożytnej" space opery – nieprzeładowanej gadżetami i nie tak naiwnej, jak te pierwsze, ale też zachowującej klasyczne cechy tego podgatunku fantastyki naukowej. Lecz czy to wystarczy, by lektura była satysfakcjonująca?

Czytaj dalej...

Od czwartku (05.07) do niedzieli (08.07) trwa coroczny bankiet w Uniwersytecie stanowym Kansas, którego tegoroczną myślą przewodnią jest "komunikacja i informacja". Poza licznymi warsztatami, lektoratami i pogadankami z autorami fantasy, w grę wchodzi rozdanie Nagrody im. Johna W. Campbella 2012, które odbyło się właśnie dziś.

W tym roku wyłoniono aż dwóch laureatów spośród jedenastu.