Równanie Antyżycia? Jeśli nie stronicie od superbohaterszczyzny ta nazwa zapewne obiła się wam o uszy. Czas zatem cofnąć się o ponad trzy dekady i sięgnąć po – wprawdzie nie pierwszy, lecz jeden z istotniejszych – komiksów wykorzystujących ową formułę jako kluczowy punkt fabuły.

"Kosmiczna Odyseja" to kolejny tytuł wpisany w linię DC Deluxe wydawnictwa Egmont, którego premiera miała miejsce w końcówce lat 80. Niegdyś budząca strach formuła Antyżycia, która zniszczyła setki układów planetarnych, odeszła w zapomnienie. Do czasu gdy Darkseid, poszukujący nowych źródeł mocy mających pomóc w zaspokojeniu jego żądzy władzy, dostrzegł, że Antyżycie ponownie zagraża wszechświatowi. Aby powstrzymać niebezpieczeństwo, jest zmuszony szukać pomocy wśród superbohaterów.

"Batman: Sekta" promowany jest jako "kontrowersyjna opowieść o Mrocznym Rycerzu". Kontrowersje nie dotyczą tylko podjętego tematu, choć to naturalnie główna przyczyna, ale także sposobu jego ukazania. Chodzi mianowicie o brutalność – niby w każdym superhero nie brakuje okładania się po pyskach, czasem zdarza się łamanie kończyn (lub kręgosłupa Zamaskowanego Krzyżowca), lecz "sekta" wynosi drastyczność na wyższy poziom, rzadko kiedy widziany w trykociarskich komiksach. Ale po kolei.

W 1988 roku duet złożony z Jima Starlina (scenariusz) oraz Berniego Wrightsona (którego horrorowe i zarazem bardzo efektowne dzieła publikowane są przez wydawnictwo KBOOM) stworzył "Batmana: Sektę". W tym 200–stronicowym komiksie Gacek mierzy się z charyzmatycznym Diakonem Blackfire'em, przywódcą zgromadzenia–sekty religijnej w podziemiach Gotham. Jako świetny mówca, silny i stanowczy człowiek rzekomo cieszący się boskim namaszczeniem, przygarnął pod swoje skrzydła rzesze bezdomnych i prędko uczynił z nich wiernych wyznawców. W efekcie problem pozostających bez dachu nad głową na terenie Gotham po prostu zniknął.

"Preludia i nokturny" rozpoczynają wielokrotnie nagradzaną serię "Sandman". Niebawem jej ekranizacja trafi na Netfliksa, ale wcześniej warto poznać pierwowzór, który przez lata nic nie stracił na swojej sile. Opowieść o władcy snów jest fantasmagorią na najwyższym poziomie.

Morfeusz to jeden z siedmiorga Nieśmiertelnych – potężnych istot reprezentujących najważniejsze siły rządzące światem. Śmierć, Rozpacz, Maligna, Pożądanie, Zniszczenie, Los i wspomniany główny bohater serii, czyli Sen. Ostatni z nich zostaje schwytany przez śmiertelników za sprawą magicznego rytuału. Narusza to równowagę w królestwie snu i powoduje szereg reperkusji, takich jak częste koszmary, trudności z wysypianiem się czy śpiączki. Mija wiele lat i Sandmanowi w końcu udaje się uciec, ale powrót do dawnej roli pana snów nie będzie łatwy. Po pierwsze, protagonista jest osłabiony. Po drugie, utracił swoje atrybuty. Po trzecie, musi zmierzyć się z powstałym podczas jego nieobecności bałaganem.

"Tom Strong" nie miał łatwej drogi. Alan Moore, skłócony z DC i Marvelem, publikował swoje komiksy pod szyldem America's Best Comics, imprintu Wildstorm, którego założycielem był nie kto inny, jak Jim Lee. Z czasem jednak i Wildstorm, a co za tym idzie America's Best Comics, zostało wykupione przez DC. Pomimo niechęci Moore postanowił kontynuować pisanie przygód Toma Stronga i jego niezwykłej rodziny, lecz z czasem krucha współpraca poskutkowała zakończeniem serii na 36 zeszytach.

W polskiej edycji od wydawnictwa Egmont seria ma się zamknąć w trzech tomach zbiorczych. Pierwszy oczywiście przedstawia nam grono bohaterów na czele z samym Tomem Strongiem – cudownym dzieckiem, urodzonym na wyspie Attabar Teru, u której brzegu rozbił się okręt przewożący Susan i Sinclaira Strongów, rodziców Toma. Zamiłowanie do nauki i przychylność tubylców pozwoliły młodej parze na założenie obozu, przyjęcie potomstwa i zaplanowanie dlań przyszłości. Kolejne lata dziecko spędziło bowiem w zaprojektowanej przez Sinclaira komorze o znacznie większym ciążeniu, w efekcie czego Tom nabrał nieprawdopodobnej krzepy i wytrzymałości.

Świat Azeroth to miejsce, do którego już i tak niedawno zaglądałem, przez co brak mi pomysłu na jakiś wyrafinowany wstęp. Tak więc bez dalszego przeciągania prezentuję wam kolejne dzieło tej stajni, którego autorem jest tym razem Michael A. Stackpole – "World of Warcraft: Vol'Jin: Cienie Hordy".

Pandaria – legendarna kraina Azeroth, pełna mistycznej mgły i owiana licznymi tajemnicami. Jednocześnie może też stanowić klucz do zmiany równowagi sił między Hordą a Przymierzem. Gdy Vol'jin, wódz plemienia Mrocznych Włóczni, ledwo umyka z życiem z zasadzki przygotowanej przez łotrów Garosza Piekłorycza, zostaje uratowany przez pandareńskiego przyjaciela, Czena Gromowara, i wysłany na rekonwalescencję do ustronnego klasztoru. Miejsce to oferuje leczenie, ale także wyzwanie w formie znajdującego się w podobnej sytuacji tajemniczego żołnierza służącego Przymierzu.

"New X–Men: Z jak Zagłada" miło mnie zaskoczyło. Grant Morrison z powodzeniem wyeksponował kluczowe cechy komiksów o mutantach i dorzucił garść ciekawych pomysłów, w tym jeden wstrząsający światem X–Menów. W efekcie otrzymaliśmy jeden z lepszych albumów o mutantach ostatnich lat.

Grant Morrison namieszał w życiu X–Menów za pośrednictwem siostry bliźniaczki profesora Xaviera, którą nie kierowały tak szlachetne pobudki, co nim samym. Cassandra Nova nie poprzestała jednak na manifestacji swojego sprytu i sianiu chaosu na Ziemi. Po przejęciu ciała Charlesa Xaviera udała się w kosmos, aby stanąć na czele armii Imperium Shi'ar. Jej prawdziwym celem jest zaś pozbycie się wszelkich mutantów.

Zamiary Cassandry Novy do najwymyślniejszych nie należały, lecz Morrison przekuł sztampowe polowanie na mutantów w wartką opowieść, pełną zwrotów akcji. Mogło się to podobać nawet osobom – które podobnie jak wyżej podpisany – nie są szczególnymi miłośnikami Xaviera i spółki.

"Potępienie" to kolejny tom serii "Wojna Pajęczej Królowej", który wraz z coraz bardziej rozpaczliwym nazewnictwem jest zarazem środkiem całej historii. Richard Baker dostał za zadanie rozruszanie całej wyprawy, która nieco rozleniwiła się podczas swojego pobytu w Ched Nasad. Gdyby ktoś pokusił się o serial, to "Potępienie" byłoby środkiem sezonu, a więc na samym końcu dając nam przedsmak prawdziwego finału i jednocześnie starając się zaostrzyć apetyt na pozostałe odcinki. Sztuka ta niełatwa, więc autor musiał wyjść z nie lada opałów. Próbował, walczył, ale koniec końców ten debiut wśród polskich czytelników nie będzie zbyt długo rozpamiętywany, zaś nowonarodzone dzieci nie otrzymają w metryce imion najważniejszych postaci z książki.

Nie uprzedzajmy jednak faktów, bowiem patronujący serii R. A. Salvatore przygotował dla swojego kolegi odpowiednie podwaliny pod całkiem niezłą historię. Scementowana walkami w Ched Nasad drużyna wyrusza w nieznane, dobrowolnie rezygnując z powrotu do domu na rzecz odkrycia powodu, dla którego Lolth postanowiła nie odpowiadać na wezwania i modlitwy. Niezbędnym impulsem jest także Valas Hune, który proponuje zasięgnięcia informacji u kapłana konkurencyjnego bóstwa. Normalnie od razu uznano by ten pomysł za haniebne bluźnierstwo, ale w ciężkich czasach trzeba się chwytać niekonwencjonalnych metod. Dotarcie do Tzirika Jaerle jest zatem główną osią fabuły, choć Baker zadbał także o pokazanie wydarzeń zwiastujących niebezpieczeństwo dla samego Menzoberranzan.

Od dziś możemy kupić najnowszą książkę znanego z "Kłamcy i Chłopców" Jakuba Ćwieka. "Panie Czarowne" poruszają tematykę czarownic, które zadomowiły się na polsko-czeskim pograniczu. Z opisu wydawcy wiemy tylko, że zawsze są to trzy panie, oczywiście różniące się zarówno mocami, jak i temperamentem, jednak trudno nazwać je złymi. Pomagają swoim, dzięki czemu miejscowi lepiej radzili sobie z problemami niż inni. Wiemy jednak, że nie do końca wszystkim się to podobało, stąd też zaczęło się polowanie oraz stosy. Tytułowe panie czarowne uniknęły prześladowań, jednak stoją przed wyzwaniami XXI wieku.

Za 464 strony ukryte pod miękką okładką Wydawnictwo SQN życzy sobie niespełna 45 PLN, choć oficjalny sklep kusi premierową przeceną w wysokości 30 procent.

Zacznijmy nietypowo, bo od ostatnich stron albumu "New X–Men #1: Z jak zagłada", pozwalających lepiej wejrzeć w zamysł twórczy Granta Morrisona. A to dlatego, że na końcu polskiego wydania zamieszczono kilkustronicowy wywód scenarzysty, w którym analizuje mocne strony komiksów z X–Menami, odwołuje się do innych superbohaterskich historii i tworzących je autorów. Nade wszystko to jednak wizja, jaką w oparciu o te analizy roztacza Morrison, okazuje się najbardziej intrygująca. Wizja na tyle ciekawa, że swego czasu włodarze Marvela umożliwili jej zmaterializowanie na kartach komiksu.

Mimo znacznej liczebności homo superior wciąż nie czują się bezpiecznie wśród innych ludzi. Ostoją dla mutantów pozostaje Instytut Nauk Wyższych Xaviera, lecz ostatnimi czasy nawet on przestał być bezpiecznym miejscem. Wszystko za sprawą Cassandry Novy, tajemniczej kobiety legitymującej się niezwykle silnymi zdolnościami telepatycznymi. A przy tym bardzo podobnej do pewnego sprzymierzeńca mutantów.

"Uncanny X–Force" od początku porusza się wokół tytułowej drużyny i zagrożenia, jakie dla świata stanowi Apocalypse. Pierwszemu z mutantów narodzonemu w starożytności Celestianie zawierzyli zastąpienie homo sapiens gatunkiem homo superior. Motyw ten dominuje także w czwartym i ostatnim albumie serii, lecz czy zgodnie z podtytułem dochodzi w nim do "Ostatecznej egzekucji"?

Fantomex, jeden z członków X–Force, zastrzelił klona Apocalypse'a będącego jeszcze chłopcem. Mutant nie wierzył, że da się go zawrócić ze ścieżki, na której końcu stałby się potężnym tyranem dla ludzkości. Na skutek wielu wydarzeń Fantomex otrzymał szansę na naprawienie swojego błędu – postanowił ponownie sklonować chłopca i zapewnić mu właściwą edukację w szkole dla mutantów imienia Jean Grey. Genesis, bo taki pseudonim przybrał młodzian, nie ma pojęcia o niedoszłym przeznaczeniu. Jednak pewna grupa osób zrobi wiele, aby mu o tym przypomnieć.