Ku uciesze rodzimych komiksiarzy wydawnictwo Non Stop Comics kontynuuje publikowanie twórczości Alberto Brecci. "Dracula" to bowiem już czwarty tytuł Argentyńczyka w katalogu oficyny – lecz zarazem pierwszy w kolorze.

Czytelnicy, którzy mają już za sobą lekturę "Mitów Cthulhu", mogą być zaskoczeni najnowszym tytułem argentyńskiego artysty na polskim rynku. O ile bowiem w przypadku dzieł H.P. Lovecrafta słusznie mówi się o bardzo udanych adaptacjach, o tyle omawiany "Dracula" nie jest adaptacją powieści Brama Stokera ani żadnego z epigonów klasyka. Zamiast tego Breccia przygotował pięć całkowicie niemych historyjek z wampirem w roli głównej. Na dodatek są to historyjki humorystyczne. Zaciekawieni? Mając w pamięci "Bezdomne wampiry o zmroku" Tadeusza Baranowskiego oraz udane seriale i filmy ("Co robimy w ukryciu", "Dracula: Wampiry bez zębów") byłem więcej niż zaciekawiony wampirami w wydaniu komediowym. Tym bardziej że stał za nimi Breccia z całym swym warsztatem rysowniczym i w dodatku po raz pierwszy prezentowanym nad Wisłą w kolorze. Niestety oczekiwania rozmyły się błyskawicznie.

Po raz kolejny – i już ostatni – ruszamy w podróż do magicznego świata czarownicy Becky Kumar. Tym razem chcemy sprawdzić nie tylko czy po raz kolejny uda jej się z pomocą przyjaciół wyjść cało z opresji, lecz także jak zakończy się cała historia. Nikogo nie zaskoczy fakt, że rozczarowujące zakończenie może zepsuć nawet najlepsze wspomnienia po lekturze poprzednich tomów. Należy także pamiętać, że kolejne części ukazywały się średnio po rocznej przerwie, więc za każdym razem czytelnicy prawdopodobnie wracali do wcześniejszych odsłon opowieści, a takie odświeżenia po czasie niekiedy bywają niebezpieczne dla wytworu kultury, ponieważ kiedy walor nowości przestaje działać, odbiorcy bywają bardziej wymagający.

Megalodony, przynależność gatunkowa do thrillera ekologicznego, poprawna kreska i spora objętość. Seria "Mroczna otchłań" zniechęcała mnie do lektury na kilka sposobów. Być może właśnie ze względu na uprzedzenia sprawiła mi tak miłą niespodziankę.

Historia skupia się na kilkunastu postaciach, spośród których prym wiodą oceanolog Kim Melville, jej córka Lou posiadająca szczególne zdolności telepatyczne oraz Wolfgang Feiersinger, badacz i bogacz w jednej osobie. To ten ostatni jest motorem napędowym fabuły – za jego sprawą inni wybierają się na wyprawy, dostarcza im sprzętu, wykłada niemałe pieniądze i łapczywie poszukuje wyjaśnień nurtujących go zagadnień. Do tego dochodzi jeszcze Snyder, szef „Carthago" (oryginalny tytuł), olbrzymiej korporacji zajmującej się poszukiwaniem i eksploatacją złóż gazu ziemnego. W pierwszym tomie wszyscy oni rzucili się w pogoń za żywym megalodonem, a gdzieś tam daleko w tle rozwijały się pozostałe wątki. W kontynuacji bohaterowie próbowali wyjaśnić tajemnice ogromnych monolitów znajdujących się na dnie morza.

Niejeden scenarzysta przejmujący stery w serii z dobrze znanymi postaciami wciska miękki reset. Pozostawia część spuścizny poprzedników bez zmian, ale jednocześnie odcina przeszłość grubą kreską. Co nie przeszkadza w trzymaniu się dobrze znanej grupy bohaterów, urozmaiconej nowymi twarzami. Z podobnego założenia wyszedł Joss Whedon.

Nova – niebezpieczna bliźniaczka profesora Xaviera – pozostaje już tylko wspomnieniem, Jean Grey nie żyje, a Scott Summers opłakuje jej śmierć w ramionach Emmy Frost, która na powrót znalazła się w gronie pedagogicznym szkoły dla uzdolnionych. Razem z Loganem, Scottem, Bestią i Kitty Pride kierują przybytkiem pod nieobecność Xaviera. Aby ocieplić wizerunek mutantów, postanawiają odświeżyć stroje superherosów i pokazać się w mediach jako obrońcy ludzkości. Szkopuł w tym, że świat obiega transmisja konferencji, na której dawna znajoma McCoya informuje o preparacie całkowicie niwelującym gen odpowiadający za mutacje. I może liczyć na potężne wsparcie.

Na stronie Rebisu Cixin Liu opisywany jest jako "jedna z największych gwiazd chińskiej i światowej fantastyki naukowej". Przyznam szczerze, że jego nazwisko było mi do tej pory zupełnie nieznane, tak samo jak najsłynniejsza powieść – "Problem trzech ciał". Z azjatycką literaturą nie miałem do tej pory zbyt wiele do czynienia – czemu by więc tego nie nadrobić, do tego zaczynając od tak zacnego i cenionego pisarza?

Świat przedstawiony zaprasza czytelnika na Ziemię w okresie kredy. Obserwujemy dwa kompletnie odmienne gatunki – tytułowe mrówki oraz dinozaury. Do tej pory zwierzęta nie miały ze sobą zbyt wiele wspólnego – ot, wielki gad raz na jakiś czas przypadkiem zniszczył jakieś mrowisko. Pewnego dnia niecodzienne wydarzenie zmieniło ten stan rzeczy na zawsze. Mrówki zdecydowały się oczyścić zęby jednego wielkoluda, dzięki czemu zyskały znaczne ilości mięsa spomiędzy szczelin, a dinozaur przestał cierpieć. Sukces ten sprawił, że maleńkie owady zdecydowały się poszerzać swoją wiedzę o anatomii dinozaurów, co zapoczątkowało współpracę i w efekcie zaowocowało powstaniem dwóch wielkich cywilizacji zdolnych ostatecznie podróżować w kosmos.

Wyobraź sobie, że jesteś wygadanym bożyszczem tłumów, aby na drugi dzień stać się wrogiem ludzkości numer jeden. Taki los spotkał Nathana Brighta.

Cieszący się niezwykłą popularnością prezenter pogody jednej z marsjańskich stacji nieoczekiwanie został obarczony odpowiedzialnością za śmierć miliardów ludzi na Ziemi. Wiele wskazywało na to, że Bright jeszcze nie tak dawno wchodził w skład oddziału terrorystycznego, który doprowadził do niemal całkowitego wyginięcia homo sapiens na ich rodzinnej planecie. Potem jego pierwotna tożsamość została umieszczona na twardym dysku, a zastąpił ją nieustannie dowcipkujący i przesadnie otwarty Nathan Bright. W drugiej części "The Weatherman" ex–prezenter wraz z grupą towarzyszy pod przywództwem agentki Cross starają się odzyskać ten dysk, ponieważ ziemska tragedia może się powtórzyć na marsjańskiej kolonii.

Każdorazowo zakończenia tomów "Monstressy" zapowiadają wielkie wydarzenia w następnej odsłonie. Jednak ze spełnianiem takowych obietnic bywa różnie.

Niesnaski pomiędzy Arkanijczykami i Federacją Ludzi przybierają na sile, a wybuch otwartej wojny to już tylko kwestia czasu. Maika Półwilk staje po stronie obrońców arkanijskiego miasta Ravenna, choć robi to w swoim, jak zwykle krwawym i bezpośrednim, stylu. Jak wojna wpłynie na pacyfistycznie nastawioną Kippę?

Znaczna część "Dziecka wojny" to szykowanie się na nieuniknioną batalię u wrót Ravenny, a co za tym idzie podnoszenie i tak już podniosłej atmosfery, która narastała wokół konfliktu. Przez to też pierwszych kilkadziesiąt stron nuży, jak gdyby scenarzystka nie chciała wychynąć poza to, co dobrze zna i lubi pisać. Dlatego najpierw dostajemy bardzo dużo dialogów między różnymi postaciami, także tymi mało lub dotychczas w ogóle nieznanymi czytelnikom.

Pierwsza część "Die" okazała się jednym z najbardziej pozytywnych komiksowych zaskoczeń ostatnich kilkunastu miesięcy. Twór ten bowiem już na przykładowych planszach sprawiał wrażenie urokliwego graficznie, lecz również pojawiały się wątpliwości, czy aby fabuła nie skończy się na prostym odhaczaniu kolejnych schematów magiczno–miecznego fantasy. Tak się jednak nie stało, a do rąk czytelników trafił mięsisty kąsek łączący sesje RPG, komiksy, fantasy i przykuwającą wzrok oprawę.

Nim jednak ocenimy kontynuację, pokrótce przypomnijmy sobie, o co chodzi w całym tym rozgardiaszu. Otóż w latach 90. szóstka nastolatków została wciągnięta w świat gry fabularnej w klimatach fantasy. Do rzeczywistości powrócili wszyscy poza jedną osobą. Blisko trzy dekady potem – już jako dorośli – na powrót trafiają do magicznego świata, którego nie da się tak łatwo opuścić.

Cykl Demoniczny Bretta to seria, z którą spędziłem ogromną ilość czasu. Mroczny świat i zamieszkujący go bohaterowie mieli w sobie coś, co przyciągało do książek i nie chciało puścić, trwając przy czytelniku tak podczas lektury, jak i przez długi czas po niej. Nie będę ukrywał, od czasu pierwszych zapowiedzi z niecierpliwością czekałem na kolejną historię z tego uniwersum. A teraz z przyjemnością mogę zdać relację ze swych doświadczeń z pierwszą księgą ”Pustynnego Księcia”, stanowiącej początek Cyklu Zmroku.

Od czasu, gdy Arlen poświęcił się, urządzając ciężką rzeź skażającym ten świat demonom, minęło już 15 lat. Przez ten okres zaczęło dorastać nowe pokolenie, które nie musi obawiać się nocy. Spokój jednak jest tylko tymczasowy. Jak przystało na nastolatków, nadszedł dla nich czas kwestionowania ścieżek rodziców i szukania własnej. Jednak bunt nigdy nie jest prosty, a te dzieciaki nieświadomie patrzyły śmierci w oczy więcej razy, niż można się spodziewać. Przyszła pora, by stawili czoła knowaniom demonów i ludzi. Ich rodzice uratowali świat, oni muszą go teraz poprowadzić.

Po wielu latach fani "Trzeciego Testamentu" mogą odświeżyć serię w zbiorczych wydaniach. Warto jednak, aby dwoma przyzwoitej grubości albumami zainteresowali się także nowi czytelnicy.

Xavier Dorison i Alex Alice stworzyli bowiem pełną rozmachu opowieść traktującą o alternatywnych dziejach chrześcijaństwa. Punktem zaczepienia był dla nich Trzeci Testament, czyli jak sama nazwa wskazuje trzecia część Pisma Świętego. A w zasadzie poszukiwania tejże księgi, które równocześnie prowadzą inkwizycja, templariusze, nadnaturalne siły ciemności, a także dwójka przewodnich bohaterów: skazany onegdaj na karę śmierci Konrad z Marburga oraz młoda Elisabeth z Elsenoru, swego czasu przygarnięta i wychowana przez arcybiskupa Paryża.