Wyobraź sobie, że jesteś wygadanym bożyszczem tłumów, aby na drugi dzień stać się wrogiem ludzkości numer jeden. Taki los spotkał Nathana Brighta.

Cieszący się niezwykłą popularnością prezenter pogody jednej z marsjańskich stacji nieoczekiwanie został obarczony odpowiedzialnością za śmierć miliardów ludzi na Ziemi. Wiele wskazywało na to, że Bright jeszcze nie tak dawno wchodził w skład oddziału terrorystycznego, który doprowadził do niemal całkowitego wyginięcia homo sapiens na ich rodzinnej planecie. Potem jego pierwotna tożsamość została umieszczona na twardym dysku, a zastąpił ją nieustannie dowcipkujący i przesadnie otwarty Nathan Bright. W drugiej części "The Weatherman" ex–prezenter wraz z grupą towarzyszy pod przywództwem agentki Cross starają się odzyskać ten dysk, ponieważ ziemska tragedia może się powtórzyć na marsjańskiej kolonii.

Każdorazowo zakończenia tomów "Monstressy" zapowiadają wielkie wydarzenia w następnej odsłonie. Jednak ze spełnianiem takowych obietnic bywa różnie.

Niesnaski pomiędzy Arkanijczykami i Federacją Ludzi przybierają na sile, a wybuch otwartej wojny to już tylko kwestia czasu. Maika Półwilk staje po stronie obrońców arkanijskiego miasta Ravenna, choć robi to w swoim, jak zwykle krwawym i bezpośrednim, stylu. Jak wojna wpłynie na pacyfistycznie nastawioną Kippę?

Znaczna część "Dziecka wojny" to szykowanie się na nieuniknioną batalię u wrót Ravenny, a co za tym idzie podnoszenie i tak już podniosłej atmosfery, która narastała wokół konfliktu. Przez to też pierwszych kilkadziesiąt stron nuży, jak gdyby scenarzystka nie chciała wychynąć poza to, co dobrze zna i lubi pisać. Dlatego najpierw dostajemy bardzo dużo dialogów między różnymi postaciami, także tymi mało lub dotychczas w ogóle nieznanymi czytelnikom.

Pierwsza część "Die" okazała się jednym z najbardziej pozytywnych komiksowych zaskoczeń ostatnich kilkunastu miesięcy. Twór ten bowiem już na przykładowych planszach sprawiał wrażenie urokliwego graficznie, lecz również pojawiały się wątpliwości, czy aby fabuła nie skończy się na prostym odhaczaniu kolejnych schematów magiczno–miecznego fantasy. Tak się jednak nie stało, a do rąk czytelników trafił mięsisty kąsek łączący sesje RPG, komiksy, fantasy i przykuwającą wzrok oprawę.

Nim jednak ocenimy kontynuację, pokrótce przypomnijmy sobie, o co chodzi w całym tym rozgardiaszu. Otóż w latach 90. szóstka nastolatków została wciągnięta w świat gry fabularnej w klimatach fantasy. Do rzeczywistości powrócili wszyscy poza jedną osobą. Blisko trzy dekady potem – już jako dorośli – na powrót trafiają do magicznego świata, którego nie da się tak łatwo opuścić.

Cykl Demoniczny Bretta to seria, z którą spędziłem ogromną ilość czasu. Mroczny świat i zamieszkujący go bohaterowie mieli w sobie coś, co przyciągało do książek i nie chciało puścić, trwając przy czytelniku tak podczas lektury, jak i przez długi czas po niej. Nie będę ukrywał, od czasu pierwszych zapowiedzi z niecierpliwością czekałem na kolejną historię z tego uniwersum. A teraz z przyjemnością mogę zdać relację ze swych doświadczeń z pierwszą księgą ”Pustynnego Księcia”, stanowiącej początek Cyklu Zmroku.

Od czasu, gdy Arlen poświęcił się, urządzając ciężką rzeź skażającym ten świat demonom, minęło już 15 lat. Przez ten okres zaczęło dorastać nowe pokolenie, które nie musi obawiać się nocy. Spokój jednak jest tylko tymczasowy. Jak przystało na nastolatków, nadszedł dla nich czas kwestionowania ścieżek rodziców i szukania własnej. Jednak bunt nigdy nie jest prosty, a te dzieciaki nieświadomie patrzyły śmierci w oczy więcej razy, niż można się spodziewać. Przyszła pora, by stawili czoła knowaniom demonów i ludzi. Ich rodzice uratowali świat, oni muszą go teraz poprowadzić.

Po wielu latach fani "Trzeciego Testamentu" mogą odświeżyć serię w zbiorczych wydaniach. Warto jednak, aby dwoma przyzwoitej grubości albumami zainteresowali się także nowi czytelnicy.

Xavier Dorison i Alex Alice stworzyli bowiem pełną rozmachu opowieść traktującą o alternatywnych dziejach chrześcijaństwa. Punktem zaczepienia był dla nich Trzeci Testament, czyli jak sama nazwa wskazuje trzecia część Pisma Świętego. A w zasadzie poszukiwania tejże księgi, które równocześnie prowadzą inkwizycja, templariusze, nadnaturalne siły ciemności, a także dwójka przewodnich bohaterów: skazany onegdaj na karę śmierci Konrad z Marburga oraz młoda Elisabeth z Elsenoru, swego czasu przygarnięta i wychowana przez arcybiskupa Paryża.

Równanie Antyżycia? Jeśli nie stronicie od superbohaterszczyzny ta nazwa zapewne obiła się wam o uszy. Czas zatem cofnąć się o ponad trzy dekady i sięgnąć po – wprawdzie nie pierwszy, lecz jeden z istotniejszych – komiksów wykorzystujących ową formułę jako kluczowy punkt fabuły.

"Kosmiczna Odyseja" to kolejny tytuł wpisany w linię DC Deluxe wydawnictwa Egmont, którego premiera miała miejsce w końcówce lat 80. Niegdyś budząca strach formuła Antyżycia, która zniszczyła setki układów planetarnych, odeszła w zapomnienie. Do czasu gdy Darkseid, poszukujący nowych źródeł mocy mających pomóc w zaspokojeniu jego żądzy władzy, dostrzegł, że Antyżycie ponownie zagraża wszechświatowi. Aby powstrzymać niebezpieczeństwo, jest zmuszony szukać pomocy wśród superbohaterów.

"Batman: Sekta" promowany jest jako "kontrowersyjna opowieść o Mrocznym Rycerzu". Kontrowersje nie dotyczą tylko podjętego tematu, choć to naturalnie główna przyczyna, ale także sposobu jego ukazania. Chodzi mianowicie o brutalność – niby w każdym superhero nie brakuje okładania się po pyskach, czasem zdarza się łamanie kończyn (lub kręgosłupa Zamaskowanego Krzyżowca), lecz "sekta" wynosi drastyczność na wyższy poziom, rzadko kiedy widziany w trykociarskich komiksach. Ale po kolei.

W 1988 roku duet złożony z Jima Starlina (scenariusz) oraz Berniego Wrightsona (którego horrorowe i zarazem bardzo efektowne dzieła publikowane są przez wydawnictwo KBOOM) stworzył "Batmana: Sektę". W tym 200–stronicowym komiksie Gacek mierzy się z charyzmatycznym Diakonem Blackfire'em, przywódcą zgromadzenia–sekty religijnej w podziemiach Gotham. Jako świetny mówca, silny i stanowczy człowiek rzekomo cieszący się boskim namaszczeniem, przygarnął pod swoje skrzydła rzesze bezdomnych i prędko uczynił z nich wiernych wyznawców. W efekcie problem pozostających bez dachu nad głową na terenie Gotham po prostu zniknął.

"Preludia i nokturny" rozpoczynają wielokrotnie nagradzaną serię "Sandman". Niebawem jej ekranizacja trafi na Netfliksa, ale wcześniej warto poznać pierwowzór, który przez lata nic nie stracił na swojej sile. Opowieść o władcy snów jest fantasmagorią na najwyższym poziomie.

Morfeusz to jeden z siedmiorga Nieśmiertelnych – potężnych istot reprezentujących najważniejsze siły rządzące światem. Śmierć, Rozpacz, Maligna, Pożądanie, Zniszczenie, Los i wspomniany główny bohater serii, czyli Sen. Ostatni z nich zostaje schwytany przez śmiertelników za sprawą magicznego rytuału. Narusza to równowagę w królestwie snu i powoduje szereg reperkusji, takich jak częste koszmary, trudności z wysypianiem się czy śpiączki. Mija wiele lat i Sandmanowi w końcu udaje się uciec, ale powrót do dawnej roli pana snów nie będzie łatwy. Po pierwsze, protagonista jest osłabiony. Po drugie, utracił swoje atrybuty. Po trzecie, musi zmierzyć się z powstałym podczas jego nieobecności bałaganem.

"Tom Strong" nie miał łatwej drogi. Alan Moore, skłócony z DC i Marvelem, publikował swoje komiksy pod szyldem America's Best Comics, imprintu Wildstorm, którego założycielem był nie kto inny, jak Jim Lee. Z czasem jednak i Wildstorm, a co za tym idzie America's Best Comics, zostało wykupione przez DC. Pomimo niechęci Moore postanowił kontynuować pisanie przygód Toma Stronga i jego niezwykłej rodziny, lecz z czasem krucha współpraca poskutkowała zakończeniem serii na 36 zeszytach.

W polskiej edycji od wydawnictwa Egmont seria ma się zamknąć w trzech tomach zbiorczych. Pierwszy oczywiście przedstawia nam grono bohaterów na czele z samym Tomem Strongiem – cudownym dzieckiem, urodzonym na wyspie Attabar Teru, u której brzegu rozbił się okręt przewożący Susan i Sinclaira Strongów, rodziców Toma. Zamiłowanie do nauki i przychylność tubylców pozwoliły młodej parze na założenie obozu, przyjęcie potomstwa i zaplanowanie dlań przyszłości. Kolejne lata dziecko spędziło bowiem w zaprojektowanej przez Sinclaira komorze o znacznie większym ciążeniu, w efekcie czego Tom nabrał nieprawdopodobnej krzepy i wytrzymałości.

Świat Azeroth to miejsce, do którego już i tak niedawno zaglądałem, przez co brak mi pomysłu na jakiś wyrafinowany wstęp. Tak więc bez dalszego przeciągania prezentuję wam kolejne dzieło tej stajni, którego autorem jest tym razem Michael A. Stackpole – "World of Warcraft: Vol'Jin: Cienie Hordy".

Pandaria – legendarna kraina Azeroth, pełna mistycznej mgły i owiana licznymi tajemnicami. Jednocześnie może też stanowić klucz do zmiany równowagi sił między Hordą a Przymierzem. Gdy Vol'jin, wódz plemienia Mrocznych Włóczni, ledwo umyka z życiem z zasadzki przygotowanej przez łotrów Garosza Piekłorycza, zostaje uratowany przez pandareńskiego przyjaciela, Czena Gromowara, i wysłany na rekonwalescencję do ustronnego klasztoru. Miejsce to oferuje leczenie, ale także wyzwanie w formie znajdującego się w podobnej sytuacji tajemniczego żołnierza służącego Przymierzu.