Jest taki rodzaj fantastyki, w którym autor nakłada na nasz codzienny świat jakby folię z najróżniejszymi kreaturami, zrodzonymi w mitach czy legendach. Do takich należał chociażby "Popiół i Kurz" Grzędowicza, "Człowiek ze złotym amuletem" Simona R. Greena bądź cała seria "Akt Dresdena" Jima Butchera. Generalnie zwykli szarzy ludzie, toczący swoje zwykłe, szare życia i kompletnie nie zdający sobie sprawy, że zaraz obok nich przechodzi właśnie skryty za iluzją wampir, a ta pani przed nimi w kolejce przed kasą jest tak naprawdę drapieżnym sukkubem.

Niestety jednak tego rodzaju powieści najczęściej przedstawiały nie tylko zachodnie realia, ale także zachodnie legendy bądź współczesne, popkulturowe istoty. Dlatego powiewem przyjemnej świeżości wydaje się książka Tomasza Duszyńskiego "Droga do Nawi". Tego niestety już nie uczą w szkołach, ale Nawi jest mityczną krainą zmarłych pochodzącą z mitów naszych przodków – Słowian. Natomiast autor postanowił przywrócić do łask Peruna, Welesa, Świętowita oraz niewielki panteon słowiańskich demonów, duchów z Płanetnikiem oraz Lelem i Polelem na czele. Brzmi wspaniale, prawda? Niestety, nie jest do końca tak pięknie.

Czytaj dalej...

Witold Jabłoński powraca po dwóch latach z kontynuacją wydanego w 2013 roku "Słowa i miecza", pierwszego tomu jego słowiańskiego cyklu. "Ślepy demon. Sieciech" z jednej strony rozwija rozpoczęte uprzednio wątki, z drugiej jednak stanowi osobny rozdział w historii mówiącej o panowaniu Piastów i powolnym wymieraniu Ludu Słowa wraz z ich pradawnymi bogami.

"Słowo i miecz", monumentalne w swojej objętości, stanowiło zamkniętą, kompletną opowieść, która dotarła do swojego finału wraz z zakończeniem życia mazowieckiego księcia Miecława i utratą nadziei "pogańskich dzikusów" na odmianę swoich losów.

Drugi tom obiera więc innego dzielnego witezia za swojego głównego bohatera – tytułowego Sieciecha – możnowładcę małopolskiego z rodu Toporów i palatyna na służbie Władysława Hermana. Niech nas jednak nie zwiedzie "oficjalne" stanowisko protagonisty. Podobnie jak poległy kilkadziesiąt lat temu Miecław, on również skrycie wypełnia wolę słowiańskich bogów.

Czytaj dalej...

Historia, chociaż potrafi być niewątpliwie interesująca i wiele nas nauczyć, czasem może również niezmiernie nużyć. Zwłaszcza tych, którzy w czasach szkolnych nieszczególnie przepadali za tym przedmiotem, tudzież nie mieli szczęścia trafić na dobrych nauczycieli potrafiących zarazić swoją pasją uczniów. Historia może być strasznie ciekawa lub beznadziejnie nudna – w zależności od tego, w jaki sposób ją przedstawisz.

W tym momencie wkracza właśnie Witold Jabłoński ze swoją powieścią, w której próbuje "suche" i "nudne" fakty przedstawić w interesujący sposób. "Słowo i Miecz" jest w największym uproszczeniu powieścią historyczną opowiadającą o dziejach pierwszych Piastów, początkach chrystianizacji i buntach pogańskiego ludu, gdzieniegdzie przeplataną również delikatnymi elementami fantasy.

Wizja początków państwa polskiego dalece różni się od tej, z jaką mogliśmy zapoznać się na lekcjach w szkole. Chrzest Polski w 966 roku wcale nie był definitywnym punktem zwrotnym w historii, oddzielającym ciemne czasy guseł i barbarzyństwa od światłego pochodu postępu i chrześcijaństwa. W istocie chrzest przyjął wtedy jedynie książę Mieszko wraz ze swoją świtą.

Czytaj dalej...

Zawsze pociągała mnie starożytność. Budzi dziwną nutkę nostalgii, może pochodzącą z lekcji historii, kiedy nie omawialiśmy nowszych – czytaj: nudniejszych – tematów. Dla mnie po średniowieczu zaczyna się moment znużenia, już nie wspominając o sprawach polskich. Wiem, bluźnierstwo! Bardziej ciągnie mnie np. do starożytnych Greków niż walki Polaków o niepodległość! Ale zwróćmy uwagę na to, że im dawniejsze czasy, tym mniej o nich wiemy. Ludzie dopiero zaczynali odkrywać świat, a za progiem czekały na nich fascynujące tajemnice. Ich kultury znacznie się różniły od naszej, dopuszczały myśl istnienia różnorodnych bogów, którym poświęcano barwne mity. Dlatego starożytność stawiam najwyżej i nie mogłem odmówić sobie lektury "Nieśmiertelnych z Meluhy", rozgrywających się w 1900 roku p.n.e.

Książka indyjskiego pisarza opowiada o losach Śiwy, który wraz ze swoim plemieniem przybywa do cywilizacji Meluhów. Państwu początek dał wielbiony przez ówczesnych mieszkańców Pan Rama. Bohaterowi wydaje się ono uosobieniem doskonałości, lecz po pewnym czasie dostrzega, że kraj boryka się z problemami – między innymi atakami wrogich ludów.

Czytaj dalej...

"Miecze cesarza" stanowią debiutancką pozycję autorstwa Briana Staveleya, otwierającą serię pt. "Kronika Nieciosanego Tronu". Książka ta została okrzyknięta debiutem roku w kategorii fantasy na Reddit Fantasy. Z kolei poświęcona literaturze prasa twierdzi, że jest to kąsek, który przede wszystkim zadowoli czytelników George'a R.R. Martina. Nie dziwcie mi się zatem, że, uwzględniając takie pochlebne zdania, wziąłem się za tę lekturę z wilczym apetytem.

Sprawy mają się źle. Cesarz Annuru zostaje zamordowany przez nieznanego sprawcę, a jego córka i dwaj synowie są rozrzuceni po świecie. Kaden, będący dziedzicem Nieciosanego Tronu, przebywa w odległym górskim klasztorze, gdzie uczy się tajników zarezerwowanych dla mnichów służących Niememu Bogu. Jego brat Valyn odbywa śmiertelnie trudny trening w Kettralu, elitarnej jednostce, mającej chronić lud Annuru. Przebywająca w stolicy Adare, jedyna córka zmarłego Sanlituna, dzięki zapiskowi w testamencie zostaje mianowana ministrem finansów i próbuje sprostać oczekiwaniom ludu. Każde z nich dowiaduje się o zawiązanym spisku w innym czasie, lecz wszystkich łączy jedno uczucie – chęć zemsty. Jak potoczą się ich losy?

Czytaj dalej...

Aby w ogóle zacząć czytać debiutancką książkę Joanny Pypłacz, wypadałoby się dowiedzieć, czym jest powieść gotycka. W paru słowach – to gatunek popularny przede wszystkim na przełomie XVIII i XIX wieku, a jego wyróżniki to między innymi tajemnicza atmosfera, ponure sekrety oraz wszechobecne poczucie grozy. Niegłupim więc ten śmiałek, który zaryzykuje stwierdzenie, że to po prostu subtelniejsza odmiana horroru.

Ale przejdźmy do meritum, jednocześnie przenosząc się do osiemnastowiecznej Hiszpanii. August Nacht jest młodym weneckim lekarzem, wychowanym jedynie przez samotną i schorowaną teraz matkę, dawną gwiazdę śpiewu. Obydwoje zostali odtrąceni przez zamożnego arystokratę, ojca Augusta – nie zamierzał on uznać swojego syna i łożyć na jego utrzymanie. Co łatwe do przewidzenia, odmowa zasiała w sercu małego wówczas Augusta ziarno zemsty, które wykiełkowało po latach.

Czytaj dalej...

Trudno zakwestionować sukces "Więźnia labiryntu". Prawa do książki trafiły do ponad dwudziestu krajów na świecie, do tego stworzono na jej podstawie film – moim zdaniem nieumywający się do powieści, ale z pewnością pozytywnie wpływający na zainteresowanie serią Jamesa Dashnera. Niedawno wyszła kontynuacja produkcji, co było dla mnie doskonałą okazją do zapoznania się z tomem drugim trylogii, "Próbami ognia". Czy dorównuje części pierwszej, opierającej się przede wszystkim na nieustannym trzymaniu czytelnika w napięciu?

Thomas wraz z grupą ocalałych Streferów znalazł bezpieczne schronienie – tak przynajmniej się wydawało, ponieważ DRESZCZ przygotował dla bohaterów nowe wyzwania. Wyjście z labiryntu nie oznaczało końca ich eksperymentów.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

10 października (sobota), o godzinie 17.00 w księgarni Matras w CH Tarasy Zamkowe w Lublinie odbędzie się spotkanie autorskie z Jackiem Wróblem, w ramach promocji jego debiutanckiej książki "Cuda i Dziwy Mistrza Haxerlina". Twórca zdradzi na nim także swoje literackie plany, szczególnie te związane z postacią Mistrza Haxerlina, ale nie tylko. Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych!

Jeśli chcecie poznać bliżej książkę i samego autora, zapraszamy do przeczytania naszej recenzji i wywiadu!

Do sięgnięcia po "Dżunglę" nie trzeba było mnie długo zachęcać. Moją ciekawość rozbudziła informacja, jakoby fanom Philipa K. Dicka, jednego z moich ulubionych pisarzy, książka miała zdecydowanie przypaść do gustu. Przeczytawszy skrócony opis powieści z tylnej okładki, stwierdziłem, iż z chęcią dam jej szansę. Dodatkowo pozytywnie podszedłem do faktu, że jest to debiut pana Dariusza Sypenia – dawno nie miałem okazji zapoznać się z kimś nowym na polskiej scenie fantastycznej, a wiele recenzji redakcyjnych kolegów wskazywało, iż powstaje coraz więcej ciekawych dzieł tej dziedziny na naszym rynku.

Czytaj dalej...

Terry Pratchett to jedno z najbardziej rozpoznawanych nazwisk środowiska fantasy. Chociaż moja znajomość Świata Dysku jest raczej pobieżna, sukcesywnie poprawiam ten pożałowania godny stan rzeczy. Zmotywowała mnie przede wszystkim kolekcja dzieł, wydawanych co dwa tygodnie przez Edipresse, w całkiem niezłej oprawie i dość przystępnej cenie. Kolejnym krokiem było zapoznanie się z książką o sir Pratchettcie – „Życie i praca z magią w tle”. Miałem nadzieję na porządną, rzetelną biografię, tymczasem otrzymałem produkt, który ciężko w ogóle jednoznacznie zdefiniować, nie wspominając nawet o recenzji.

Książka to coś pomiędzy broszurą informacyjną, połączoną z krótkimi, uczniowskimi wypracowaniami o ulubionym autorze, a próbą opowiedzenia o życiu słynnego artysty.

Czytaj dalej...