Połącz przez Facebooka
Polska scena literatury fantastycznej, choć mało rozpoznawalna przez ogół społeczeństwa, to radzi sobie całkiem nieźle, zwłaszcza przedstawiciele młodego pokolenia, którym nie brakuje pomysłów docenianych nawet zagranicą. Tak jest w przypadku Anny Kańtoch i jej "Przedksiężycowych", na których drugi tom dane było czekać czytelnikom kilka dobrych lat... Ale oto jest on i dopełnia to, co rozpoczęte zostało w 2009 roku. Utopijne Lunapolis przechodzi ciężkie chwile, a jej mieszkańcy coraz sceptyczniej podchodzą do idei Przedksiężycowych i ich zasad.
Zapraszam do zapoznania się z recenzją obu tomów trylogii, a co ważniejsze, polecam przeczytać oba tytuły samemu, bo jeśli pomysł nagrodzony został Zajdlem, to ja nie mam więcej pytań, tylko czytam.
Tom 1
(...)postaci w znacznej części są kompletne, pełne emocji i psychologicznie ulepione w taki sposób, by przedstawiały najróżniejsze ludzkie charaktery. Kańtoch jest niezwykle dobrym obserwatorem rzeczywistości i z łatwością przenosi zaobserwowane zachowania czy reakcje do swojego fantastycznego świata.
Tom 2
Lunapolis przesiąkniętego niewyobrażalnym artyzmem chyli się ku upadkowi. Niepokoje społeczne, zmieniająca się moda wśród elit oraz coraz częstsze pojawianie się pytań o pochodzenie i naturę Przedksiężycowych spycha metropolię ku dekadencji i roztacza obraz antyutopii. Kańtoch w subtelny, zręczny sposób opisała tę metamorfozę, nadając jej płynności, jednocześnie unikając suchego przejścia z jednej wizji do drugiej.
Dziękujemy wydawnictwu Powergraph za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.
Komentarze
Brak komentarzy! Bądź pierwszy! Podziel się swoimi spostrzeżeniami!
Dodaj komentarz