Motyw zwierząt, zachowujących się i myślących jak ludzie, od zawsze cieszył się zainteresowaniem autorów. Traktuję podobne pomysły z naprawdę dużym respektem; wszak w jednej z najpiękniejszych książek mojego dzieciństwa ("Zadziwiający Maurycy i jego uczone szczury") oraz w jednej z najlepszych książek w ogóle ("Wodnikowe Wzgórze") główne role grają właśnie zwierzęta. Dlatego też szczerze ucieszyłem się, kiedy dano mi możliwość zrecenzowania znanego dzieła Kennetha Grahame’a pt. "O czym szumią wierzby".

A szumią o wielu interesujących rzeczach – trzeba jedynie umieć wsłuchać się w ich głos.

Czytaj dalej...

Jestem dość mocno uprzedzona do polskiej literatury, a poza "Wiedźminem" żadna pozycja rodzimego autora mnie nie zachwyciła. Były lepsze lub gorsze, ale nie zniewalały. Czy powieściowy debiut Anny Bichalskiej sprawił, że zmieniłam zdanie? Niestety nie.

Mikołaj Osadnik przyjeżdża do miasteczka, w którym mieszkała jego babka. Sam opuścił Czarci Most w dość niejasnych okolicznościach, a teraz musi się uporać nie tylko ze wspomnieniami, ale także z wyrzutami sumienia. Zaniedbał bowiem regularne odwiedziny swojej ostatniej żyjącej krewnej i nie zjawił się nawet na pogrzebie. Na miejscu spotyka przyjaciółkę z dzieciństwa – Jagę i wspólnymi siłami postarają się rozwiązać zagadkę śmierci jej siostry oraz zaginięcia syna kobiety. Przy okazji przekonają się, że opowieści o rzekomym nawiedzonym miejscu to nie legendy i banialuki, mające przyciągać turystów, ale rzeczywistość.

Czytaj dalej...

Niedawno zakończył się konkurs, w którym do wygrania był egzemplarz książki Joego Abercrombiego, "Ostrze". Zadaniem uczestnika było opisanie antagonisty fantastycznego, który zrobił na nim największe wrażenie i w maksymalnie 10 zdaniach uzasadnienie dlaczego. Postanowiliśmy nagrodzić dwie osoby – zwycięzcami sa: Paweł B. z Kraśnika i Adrian K. z Lublina. Serdecznie gratulujemy wygranej! Pozostali, niestety, nie spełnili wymagań konkursu.

Dziękujemy wydawnictwu MAG za sfinansowanie nagród.

„Golem” to zasłużony klasyk po raz pierwszy wydany w 1915 roku i systematycznie wznawiany do dziś. Uznawany jest za najlepsze dzieło austriackiego pisarza, Gustava Meyrinka, nazywanego często „Szatanem z Pragi”. Jego biografia z pewnością należy do najciekawszych wśród pisarzy. Meyrink był buddystą, znawcą kabały, pasjonował się fenomenami parapsychicznymi, zapisał się też w historii jako mistyk oraz okultysta. Swoje doświadczenia przelał na karty powieści. Wcześniej nigdy nie spotkałem się z tym tytułem ani żadnym innym utworem napisanym przez Meyrinka. Do lektury przede wszystkim skłonił mnie redakcyjny kolega, Jezid, ponieważ sam raczej niechętnie sięgam po klasykę, która nierzadko cechuje się ciężkim stylem i nastręcza trudności w interpretacji.

„Golem” początkowo w sam raz pasuje do powyższej definicji klasyki. Pierwsze zetknięcie z nim nie należy do najłatwiejszych i zmusza czytelnika do koncentracji. Zdecydowanie nie jest to utwór, który czyta się bez żadnego ciężaru, ale czy rzeczywiście oznacza to, iż nie niesie ze sobą żadnych przyjemnych doznań?

Czytaj dalej...

Trudno uznać mnie za miłośnika literatury młodzieżowej, chociaż na łamach GE wystawiłem niejedną recenzję książki przeznaczonej dla grona młodszego od siebie. Nic więc dziwnego, że wyciągnąłem chciwie ręce po „Wypowiedz jej imię” Jamesa Dawsona. Czy laureat nagrody Queen of Teen może liczyć na ciepłe słowa od takiego staruszka jak ja?

Nim do tego dojdziemy, lepiej poznamy Boby Rowe, czyli główną bohaterkę książki. To nastoletnia uczennica prestiżowej, chociaż nieco przygnębiającej swym gmachem, szkoły Piper's Hall. Dziewczyna nie należy do najpopularniejszych czy najładniejszych, a w towarzystwie płci przeciwnej całkowicie traci tak pewność siebie, jak i zdolność wypowiedzenia z sensem chociaż jednego zdania. Nie czeka ją los Kopciuszka dzięki współlokatorce, Nai, będącej kimś na wzór starszej siostry oraz najlepszej kumpelki w jednym. Przyjaciółki ulegają namowie jednej z uczennic, Sadie, by w halloweenową noc udać się przed lustro i wywołać ducha Krwawej Mary. Chociaż próba wydaje się nieudana, to wkrótce przyjdzie nam poznać efekty nieodpowiedzialnego zachowania nastolatek.

Czytaj dalej...

"Jasny i straszliwy miecz" to ostatnia odsłona trylogii Anny Kendall, w której wszystkie wcześniej rozpoczęte lub tylko zarysowane wątki wreszcie doczekały się zakończenia. Czy trzecia część "Kronik Duszorośli" dorównuje poprzednim powieściom z serii?

Roger po raz kolejny będzie musiał walczyć, aby nie tylko ocalić siebie i swoich najbliższych, ale przede wszystkim w celu utrzymania równowagi pomiędzy światem żywych, a przestrzenią umarłych. Nic, z czym dotychczas się zmierzył nie było tak groźne i niebezpieczne, ponieważ wcześniejsze wojny wymagały sprytu, a teraz przyda się wnikliwa wiedza na temat zjawisk nadprzyrodzonych. Tajemniczy mieszkańcy Duszorośli dowiedzieli się, jak zostać nieśmiertelnymi i nie cofną się przed niczym, żeby tylko osiągnąć swój cel.

Czytaj dalej...

Od dłuższego czasu przymierzałem się, aby przeczytać którąś z licznych pozycji Grahama Mastertona. Ba, byłem już o krok od „Tengu”, ale względy ode mnie niezależne sprawiły, że musiałem obejść się smakiem. Dlatego też wieść o nowym wydaniu „Domu Kości”, wzbogaconym o trzy dodatkowe opowiadania bardzo mnie ucieszyła. Nie ociągając się, zasiadłem do lektury.

John, młody, niezbyt dojrzały chłopak, rozpoczyna pracę w branży nieruchomości. Zmusza go do tego trudna sytuacja rodzinna – poważnie chora matka właściwie nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji, natomiast ojciec nie zarabia na tyle, aby zapewnić im godziwe życie. Problemy domowe szybko schodzą na dalszy plan – bowiem pracodawca Johna, pan Vane, okazuje się nader zagadkowym osobnikiem.

Czytaj dalej...

Stephen King jest niekwestionowanym mistrzem budowania napięcia oraz tworzenia klimatu opowieści. Udowodnił to już niejednokrotnie i pewnie nie tylko dla mnie jego dzieła stanowią przykład literatury naprawdę wartej przeczytania. Inaczej pisze się jednak horrory, a inaczej kryminały, więc "Znalezione nie kradzione" to świetny sprawdzian mogący albo pokazać wszechstronność i talent mistrza, albo go pogrążyć. Chociaż oczywiście to za mocne słowo, chodzi raczej o gatunkowe, artystyczne zaszufladkowanie. Na szczęście Stephen King po raz kolejny pokazał odbiorcom, że jest autorem porządnej literatury, a ta nie podlega żadnym ograniczeniom.

W 1978 roku został zabity wybitny pisarz amerykański – John Rothstein. Policja uznaje, że był to napad na tle rabunkowym, ale w rzeczywistości chodziło o coś zupełnie innego.

Czytaj dalej...

Mimo upływu czasu, Oscara Wilde’a wciąż uznaje się za postać kontrowersyjną. Przyczyną tego nie jest bynajmniej, tak jak w czasach jego życia, rozwiązłość obyczajowa (autor "Ballady o więzieniu w Reading" był skazany za praktyki homoseksualne, chodziły również słuchy o pederastii), natomiast igranie sobie z ludzką, odwieczną moralnością i zasadami. Król Paradoksu wywraca do góry nogami wszystkie dotychczasowe założenia, formułując tezę, która – chociaż podana w ironiczny, momentami zabawny sposób – mówi jasno: człowiek to istotna przewrotna, niemądra, egocentryczna, pełna negatywnych cech. Najdobitniej ukazano to w "Portrecie Doriana Graya", najsłynniejszym z dzieł autora.

Majstersztykiem są dialogi, szczególnie te, w których udział biorą lord Henry i główny bohater...

Czytaj dalej...

Polscy czytelnicy wreszcie mają okazję zapoznać się z serią książek o superbohaterach XX wieku, która jest projektem George'a R. R. Martina, odpowiadającego za redakcję i wybór tekstów. Oczywiście pisarz dokłada do cyklu własne opowiadania, ale oprócz niego swój wkład mają inni twórcy fantastyki – Roger Zelazny, Walter Jon Williams czy Pat Cadigan. W rodzimych księgarniach dostępny jest już drugi tom – „Wieża Asów”. Jedno trzeba przyznać na początku – choć książka jest zbiorem utworów, czyta się ją prawie jak powieść, w przeciwieństwie do pierwszej części, „Dzikich kart”.

W obu tytułach historie pisane są zgodnie z założonym schematem fabularnym. Wcześniej był to wirus, który nadał ludziom nadzwyczajne zdolności, czyniąc ich Asami, lub przeobraził ich w budzące grozę i obrzydzenie istoty zwane Dżokerami. To zaowocowało opowiadaniami o początkach poszczególnych bohaterów, więc wspólnym elementem był przede wszystkim świat.

Czytaj dalej...