Przygody Beniamina Ashwooda towarzyszą mi już od jakiegoś czasu i całkiem dobrze się przy nich bawię. Tempo akcji, które rzadko kiedy pozwala na nudę, ciekawe, umiejące zaskoczyć postacie i sensownie zbudowany świat. A teraz znów możemy się zagłębić w kolejną, trzecią już część serii, ochrzczoną podtytułem "Wrogie terytorium".

Ben i Amelia po prostu nie mogą złapać chwili oddechu. Bitwa o Północną Bramę rozwiązała tylko część z ciążących im na głowie problemów, zostawiając przy tym wiele pytań bez odpowiedzi i mnożąc nowe. Zamknięcie Szczeliny wywołało sporo zmian, a ich zakres nie jest do końca jasny. Jedynym miejscem, gdzie mogą liczyć na uzyskanie potrzebnej wiedzy, jest Irrefort, jedno z głównych miast Koalicji i kwatera starożytnego Zakonu Purpuratów. Od tej lokacji dzielą ich jednak miesiące pieszej podróży, bez pieniędzy i z niewielkimi zapasami, w obliczu ciągłego ryzyka ataku ze strony łowców Sanktuarium albo demonów. Co może pójść nie tak?

Pomimo starań, podróży temporalnych i innych prób, Liga Sprawiedliwości i spółka ponieśli klęskę w walce z Perpetuą, matką multiwersum. Czy to oznacza koniec świata, jaki znamy? Oczywiście, że nie.

Na początku warto wspomnieć, że "Batman. Death Metal" jest bezpośrednią kontynuacją "Batman. Metal", "Batmana, który się śmieje, "Ligi Sprawiedliwości: Wojny totalnej. Roku łotrów", a co za tym idzie znajomość tychże jest konieczna do zrozumienia wydarzeń przedstawionych w "Death Metal".

Lexa Luthora u boku potężnej istoty zastąpił Batman, który się śmieje, lecz nie pozostał on wierny swej pani. Ambicje najmroczniejszego wcielenia Gacka sięgają wyżej – posiadł moc Doktora Manhattana i pragnie na nowo ukształtować wszechświat, tym samym zwracając się przeciw Perpetui. Jednocześnie wyrusza w pogoń za Flashem, a raczej Flashami, ukrywającymi się wewnątrz mocy prędkości. Superman, Batman i Wonder Woman próbują powstrzymać oba byty i trafiają do mrocznego multiwersum, gdzie wciąż toczą się Kryzysy.

Informacja prasowa

Już 25 marca bieżącego roku do sklepów trafi nowe, dwutomowe wydanie "Pustynnej Włóczni" Petera V. Bretta. W tej samej szacie graficznej również w 2022 zostanie wydany cały "Cykl Demoniczny". Jeżeli do tej pory nie słyszeliście o "Pustynnej Włóczni" lub nie mieliście się czasu z nią zapoznać zapraszam do recenzji obu tomów w wydaniu Ammona i Kacpero.

Lądowanie na Księżycu odbyło się naprawdę, Reptilianie nie istnieją, a Ziemia ma kształt kuli – a może to wszystko tylko kłamstwa, silnie zakorzeniane w kolejnych pokoleniach?

James Tynion IV, znany w Polsce z kilkunastu komiksów o Batmanie i "Coś zabija dzieciaki", wziął na tapet niełatwy temat – teorie spiskowe. Zamiast jednak położyć jedną z nich na stół i nakazać czytelnikowi chłonąć opowieść osnutą wokół niej, scenarzysta postanowił się nie ceregielić i od razu sięgnął po kilkanaście z nich. Reptilianie istnieją i są trudni do ubicia. Wielka chwila Neila Armstronga i spółki odbyła się tak naprawdę przed obiektywem kamery Stanleya Kubricka. Towarzystwo płaskiej Ziemi nie tylko ma swoich członków na całym globie, ale ściąga ich w jedno miejsce, aby razem mogli naigrywać się z elementarnej wiedzy przekazywanej w szkole podstawowej. Nie zapominajmy o Lee Harveyu Oswaldzie – wszak domniemanemu zabójcy Johna F. Kennedy'ego przeznaczono szczególną rolę.

Po antagonistach – Kravenie i Venomie – okładkę trzeciej odsłony Amazing Spider–Man Epic Collection zdobi Pająk wraz z Kapitanem Ameryką. Szczęśliwie samego Rogersa nie ma w nim za wiele, bo jego występ trudno poczytać za udany.

"Inferno" bezpośrednio kontynuuje wcześniejsze linie fabularne – dlatego zastajemy Petera Parkera i Mary Jane Watson borykających się z kłopotami finansowymi, po części wynikającymi z zawiści odrzuconego, psychopatycznego zalotnika MJ. Oboje muszą znaleźć nowe lokum lub przeprowadzić się do cioci May. Jednocześnie Spider–Man nie może narzekać na brak zajęć. Przypominają o sobie chociażby Zielony Goblin, Lizard, Scorpion z nowym kombinezonem, a na scenę powraca nawet Venom, tym razem stawiający Pająka pod ścianą na skutek wzięcia na celownik jego bliskich. Najdłuższa przygoda czeka Parkera w Symkarii, gdzie wraz z Silver Sable i Kapitanem Ameryką spróbują zapobiec wybuchowi wojny.

O tym, że Spider–Man przeżywa kolejną młodość, nie trzeba przekonywać nikogo, kto śledzi kinowe lub komiksowe premiery. Ogromna popularność Człowieka–Pająka zachęciła Egmont Polska do przypomnienia rodzimym czytelnikom również starszych przygód Petera Parkera.

Pierwszy tom nowej na polskim rynku serii "Amazing Spider-Man Epic Collection" składa się z pokaźnej ilości materiału, pochodzącego z lat 1986–1987. Nabywcy otrzymają możliwość zapoznania się z zeszytami „The Amazing Spider-Man" #289–294 i „Annual" #20–21, „Spider-Man Versus Wolverine", „Web of Spider-Man" #29–32 i „Peter Parker: The Spectacular Spider-Man" #131–132. Dużo? Bardzo dużo, całość zajmuje bowiem 468 stron, więc na brak lektury nie można narzekać. Nasuwa się zatem pytanie, jak te historie zniosły upływ czasu?

Neopolis niejedną ma twarz – przekonał się o tym każdy, kto sięgnął po lekturę "Top 10". W drugim albumie, opatrzonym podtytułem "Smax i inne opowieści", czeka nas uzupełnienie wiedzy o mieście, niebieskim siłaczu i nie tylko.

Komiks można podzielić na trzy części – "W roku 1949", "Smax" oraz "Poza najdalszym komisariatem". W pierwszym z nich trafiamy do Neopolis wraz ze Steve'em i Leni, dwójką młodych bohaterów wojennych, próbujących odnaleźć swoje miejsce w świecie. Następnie przeskakujemy do czasów współczesnych, ale tylko na pozór, gdyż "Smax" został poświęcony w całości odwiedzinom tytułowego olbrzyma i filigranowej Robyn w krainie, z której pochodzi niebieski superpolicjant. "Poza najdalszym komisariatem" to z kolei powrót na stare śmieci posterunku Top 10, którego funkcjonariusze tym razem będą musieli zbadać sprawę wielkiego widma, jakie zepsuło im piknik.

Przyznam szczerze, że "Cyberpunk 2077" mnie ominął. Nie, żebym był negatywnie nastawiony wobec tego uniwersum, zwyczajnie nie wsiadłem w ten hype train, a z tytułem zapoznam się kiedyś, przy jakiejś okazji. Tak więc do świata wprowadziła mnie nie gra, lecz zilustrowany przez Giannisa Milonogiannisa komiks według scenariusza Bartosza Sztybora, "Cyberpunk. Gdzie jest Johnny?". Jak poczułem się, wchodząc do Night City?

To drugi komiks napisany przez Bartosza Sztybora, którego sposób opowiadania historii spodobał mi się przy okazji jego wcześniejszych "Zatartych wspomnień". Względem serii komiksów o Wiedźminie zaskoczył mnie nieco sposób wydania: miękka oprawa i niewielka liczba stron – zaledwie 68. Cóż, nieco stosownie względem poziomu popularności marki, jak przypuszczam, niech żyje wolny rynek.

Po niespełna półtora roku od wydania pierwszego tomu do sklepów trafił finał "Mercy". Czy na ostatniej prostej seria nareszcie chwyciła za serducho?

Trzeci tom wieńczy losy lady Hellaine, jej przybocznego kamerdynera Goodwilla, małej Rory i naturalnie także łowców z Woodsburgha. Już pierwsze strony zwiastują, że Mirka Andolfo postanowiła wyraźnie podkręcić tempo, zmierzając ku rozwiązaniu całej intrygi związanej z kopalnią znajdującą się w miasteczku. Krótka retrospekcja, przeskok do rozmowy łowców, potem szybkie zajrzenie do alkowy, do której Hellaine zaprosiła naiwnego Gregora i równie urywkowa demonstracja prawdziwej twarzy Goodwilla, na co dzień skrytego pod chłodną maską wyniosłości i obojętności – otwierająca album sekwencja nie do końca oddaje, z czym mamy do czynienia w ostatniej odsłonie serii.

Początek 2022 roku dał nam drugi tom "Rodu Atrydów", bezpośrednio kontynuujący dobrze znane wątki. Leto Atryda, odkrywszy buntowników na planecie IX, próbuje zaalarmować ród Verniusów o zbliżającym się zagrożeniu, lecz z marnym skutkiem, po czym wraz z nimi staje się świadkiem wybuchającego konfliktu. Szaddam coraz niecierpliwiej krąży wokół imperatorskiego tronu własnego ojca. Równolegle Pardot Kynes zaraża mieszkańców Arrakis wizją terraformacji pustynnej planety w istną oazę, aczkolwiek musi przełamać sceptyczne nastawienie przywódców Fremenów.

Środkowa część komiksowej adaptacji "Rodu Atrydów" po trosze cierpi przez swój pierwowzór, a po trosze przez operowanie jego fabułą. Linia poświęcona młodemu Leo Atrydzie przedstawia bunt – ale tak po prawdzie to mógłby być dowolny bunt, jaki autorzy by sobie wymyślili. Ot, garść wybuchów, szczypta strzelanin, szybka ewakuacja z pospiesznymi pożegnaniami i zamykamy temat. Czy to wielka wada?