Dziesiątki postaci, dumna i silna bohaterka dążąca do osiągnięcia pełni potencjału, mroczne sekrety władców, wojny królestw i los maluczkich istot – brzmi jak przepis na epickie fantasy?

Autorki "Monstressy" od samego początku prowadzą flagową serię w tym kierunku – rozbudowanej opowieści o magii, przeznaczeniu, wielkich marzeniach i aspiracjach przeplatających się z wykorzystywaniem podwładnych i bliskich, toczeniem wojen i osobistych porachunków. W Znanym Świecie wojna zaczęła się na dobre, natomiast wpływ na nią ma wiele istot z Maiką Półwilk na czele. Nim jednak w końcówce "Przysięgi" dojdzie do kolejnego etapu konfliktu, czytelników czekają dwa rozdziały traktujące o przeszłości Maiki i Kippy. W retrospekcjach opowiadają o przygodach z młodości, choć nie po raz pierwszy w ramach serii to nie część poświęcona głównej bohaterce jest najciekawsza. Opowieść Kippy jest wprawdzie prosta, ale po raz kolejny uzmysławia czytelnikom niezwykły charakter postaci na tle tej brudnej rzeczywistości, gdzie aż dziw bierze, że ktoś o równie otwartym usposobieniu jest w stanie przetrwać tak długo.

"Dni, których nie znamy" trafiły do niejednej topki za 2020 rok i nie powinno to dziwić, ponieważ to świetny komiks, który prędko docenili rodzimi czytelnicy. Naturalną konsekwencją jest publikacja polskiego wydania kolejnego komiksu francuskiego autora.

Timothé Le Boucher ponownie serwuje thriller psychologiczny. W małym miasteczku nastolatka imieniem Laura morduje prawie całą swoją rodzinę, poza Pierre'em, młodszym bratem, który na skutek szoku i obrażeń zapadł w śpiączkę. Tytułowy pacjent budzi się po kilku latach i od razu trafia pod kuratelę Anny Kieffer, psycholog śledczej, mającej nadzieję, że sesje z Pierre'em pozwolą jej odkryć okoliczności dawnej zbrodni. Tym bardziej że tuż po rodzinnej masakrze zajmowała się przypadkiem Laury. Młody chłopak cierpi jednak na brak pełni władz w kończynach, a gdy zamyka oczy, dostrzega postać ubraną na czarno, oskarżając nawiedzającego go – wyimaginowanego lub nie – nieznajomego o zbrodnię, chociaż nie ma na to najmniejszych dowodów. Anna staje przed trudnym zadaniem oddzielenia rzeczy realnych od będących wytworami wyobraźni i traumy.

Buntownicy

Zgodnie ze słowami Ricka Remendera "Deadly Class" ma zakończyć się na jedenastu tomach (a pięćdziesięciu dwóch zeszytach). Szóstą odsłoną zatytułowaną "To jeszcze nie koniec" przechodzimy więc półmetek historii o młodocianych bohaterach szkolących się na przyszłych zabójców.

W poprzedniej części otrzymaliśmy swego rodzaju nowe początki – pojawili się nowi bohaterowie, którzy podobnie jak starzy są zagubieni w trudnym do życia świecie. Jednak postacie towarzyszące nam od początku serii wcale nie zostały zapomniane, a najważniejsza z nich – Marcus Lopez – wraca do gry. Kłopoty nadchodzą.

Rok 2021 upłynął pod znakiem "Diuny". Głośna ekranizacja kultowej powieści, wysyp gier planszowych bazujących na licencji znanego uniwersum i także adaptacje komiksowe.

Podczas gdy wydawnictwo Rebis sięgnęło po adaptację powieści, od której rozpoczęła się seria "Diuna", Non Stop Comics uraczyło czytelników rodzimą edycją "Diuny: Rodu Atrydów #1", czyli prequelu w komiksowej formule. To w nim poznajemy planetologa Pardota Kynesa, który dopiero wyrusza w podróż na Arrakis, aby badać tamtejsze tajemnice związane z pustynnym środowiskiem naturalnym, przyprawą zwaną melanżem, która w całym wszechświecie znajduje się tylko na tej jednej planecie, oraz poznać społeczność Fremenów. Równocześnie syn imperatora Elrooda niecierpliwi się, aby zasiąść na tronie, kilkuletni Duncan Idaho próbuje wywalczyć sobie wolność, a niewiele od niego starszy Leto Atryda zostaje wysłany na planetę cieszącą się niezwykle zaawansowaną technologią, gdzie czeka go niejedno zaskoczenie.

Pomimo ośmiu albumów o Mike'u Blueberrym, jakie trafiły na polski rynek, dopiero dziewiąty opowiada o pierwszych donośnych przygodach ikonicznej postaci. A są to historie warte poznania.

Pierwsze wydanie zbiorcze "Młodości Blueberry'ego" zawiera tytułową "Młodość Blueberry'ego", "Jankesa o nazwisku Blueberry" i "Niebieskiego jeźdźca". Przyszłego awanturnika poznajemy jako napuszonego i zuchwałego syna bogatego plantatora z południa. Na skutek zakusów jednego z sąsiednich właścicieli ziemskich zostaje jednocześnie pozbawiony względów potencjalnej wybranki, posądzony o morderstwo i zmuszony do ucieczki bez środków do życia. Aby uciec przed oprawcami gotowymi dokonać samosądu, Mike kieruje się na północ i zmienia nazwisko na Blueberry. Niedługo potem Amerykę ogarnia wojna secesyjna.

Gatunek homo superior nigdy nie miał łatwo, ale po wydarzeniach z "Rodu M" wisi nad nim widmo wyginięcia, bowiem na Ziemi nie rodzą się już żadni nowi mutanci. Żadni? Z małym wyjątkiem.

Kiedy X–Men zastanawiają się nad nieuniknionym końcem ich gatunku, na świat przychodzi dziecko z genem X i od razu wywołuje nie lada zamieszanie. Nowo narodzone homo superior szybko staje się trudne do namierzenia, a w ślad za mutantem podążają zarówno chcący ocalić gen X, jak i pragnący wykorzystać dziecko do sobie tylko wiadomych celów. Rozpoczyna się wojna, w której stawką jest przetrwanie X–Men. W czym zresztą nie pomaga wtrącanie się profesora Xaviera w sposób kierowania drużyną przez Cyclopsa.

Zasadniczo "Kompleks mesjasza" zwiastował niezgorszą fabułę. Sprzeczki związane z kompetencjami przywódczymi Xaviera i Summersa, nowa nadzieja dla X–Menów i wielka wojna o przyszłość lub zagładę gatunku – mieszanka może nie najbardziej pomysłowych motywów, ale wystarczających, aby liczyć na smaczne danie w superbohaterskim sosie. Tyle że takiego dania nie dostajemy.

Co wyjdzie z połączenia Conana i warsztatu oraz wrażliwości Jeffa Lemire'a? Barbarzyńca poobijany przez życie w czasach współczesnych.

Kanadyjski scenarzysta na początku "Berserkera uwolnionego" przenosi nas do bardzo pobieżnie nakreślonego świata spod znaku magii i miecza. Wielki wojownik i zarazem lokalny król powraca do domu, gdzie dowiaduje się o śmierci żony i córki z rąk złowrogiego czarownika. Niedługo potem ku swojemu zdumieniu trafia w zupełnie inne miejsce, przypominające współczesne nam miasta. W dojściu do siebie pomaga mu bezdomny, z którym zaczyna nawiązywać nić porozumienia.

Można pokusić się o stwierdzenie, że Lemire opowiada wariację na temat przygód Conana z Cymerii. Co prawda imię najsłynniejszego bohatera powieści Roberta E. Howarda nie pada ani razu, ale charakterystyka i strzępki informacji o przeszłości protagonisty jasno wskazują na wyraźne inspiracje klasycznym wizerunkiem barbarzyńskiego wojownika, którego Conan stał się synonimem. Ogólne założenie fabularne jest proste. Scenariusz opiera się na relacji dwóch pozornie zupełnie różnych mężczyzn, których łączy samotność i zagubienie w otaczającej rzeczywistości oraz tragiczne losy rodzinne.

Przez lata obcowania z medium komiksowym superbohaterskie eventy nauczyły mnie, aby nie oczekiwać od nich zbyt wiele. I wówczas na scenę wkroczyło wydarzenie anonsowane przez DC jako "Wojna Totalna", po której ma nastąpić "Batman. Death Metal". Czy było na co czekać?

"Liga Sprawiedliwości. Wojna Totalna: Rok łotrów" to licząca ponad 600 stron cegła będąca superbohaterskim eventem, w którym zbiega się wiele linii fabularnych z innych serii. Dlatego chcąc uniknąć spoilerów i poznać wydarzenia, które doprowadziły do "Roku łotrów" – co warto rozważyć, żeby nie mieć problemów z odnalezieniem się w fabule – lepiej wcześniej sięgnąć po "Batman Metal", "Batman, Który się Śmieje" i "Ligę Sprawiedliwości: Bez sprawiedliwości".

Pokrótce przypomnijmy w czym rzecz. W barierze, zwanej Ścianą Źródła, na skraju Galaktyki Prometejskiej pojawia się wyłom. Odłamki, tzw. Totalności zaczynają opadać ku Ziemi. Lex Luthor postanawia opuścić Ligę Sprawiedliwości i wierząc w swoją rolę zbawiciela ludzkości zbiera najgroźniejszych wrogów LS i zakłada Legion Zagłady, w skład którego wchodzą m.in. Brainiac i Sinestro. Tymczasem z okowów Totalności wyzwala się Perpetua, twórczyni całego multiwersum i matka Monitora, Antymonitora i Kowala Światów.

Na przestrzeni siedmiu tomów "Hrabstwo Harrow" zaliczało wzloty i upadki, natomiast udane zawiązanie wątków w "Nadchodzą mroczne czasy" wzbudziło apetyt na zbliżający się finał.

Wspomniany siódmy album potężnie pogmatwał losy postaci. Gwoli przypomnienia: Kammi nie żyje, Emma – choć w dobrej wierze – dopuściła się niewybaczalnego czynu, natomiast największym problemem dla Harrow stał się powrót Hester Beck. Po osiemnastu latach wiedźma pragnie zemsty na członkach Rodziny i przede wszystkim na Emmie, rzekomo będącej nowym wcieleniem potężnej Amarylis, mogącej powstrzymać Hester.

Dotychczasowe odsłony "Hrabstwa Harrow" przyzwyczaiły do wyraźnego postawienia na kameralność. Stawka ciągle była niemała, związana ze swobodą wiedźmy, która była gotowa zagrozić lub zniszczyć wszelkie życie przeciwne jej rządom. Jednak Cullen Bunn skupiał uwagę na osobistych opowieściach wąskiej grupy bohaterów, którzy zresztą pozostawali ze sobą w zażyłych relacjach – do tego stopnia, że można było odnieść wrażenie, jakoby hrabstwo zamieszkiwała tylko rodzinka o magicznych zdolnościach.

Otwarcie "Astonishing X–Men" to jedno z przyjemniejszych zaskoczeń wśród komiksów superbohaterskich, z jakimi miałem do czynienia w ostatnich miesiącach. Wysokooktanowa akcja, bardzo gładko poprowadzona narracja z wątkami kilkorga członków drużyny mutantów, które świetnie się zazębiały we wspólnej walce ze złem z zewnątrz. Czy o drugim tomie mogę napisać to samo?

Emma Frost, co chyba nikogo śledzącego dzieje mutantów nie dziwi, ponownie okazuje swą dwulicowość. Kończy balansowanie pomiędzy przynależnością do X–Menów i jednoczesnego spełniania sobie tylko wiadomych celów i jawnie występuje jako członkini Hellfire Clubu w ataku na Instytut Xaviera. Do wewnętrznych problemów mutantów dochodzi jeszcze kryzys przywódczy Cyklopa, a to i tak zaledwie wierzchołek góry lodowej. Superbohaterowie będą też zmuszeni do odwiedzenia Breakworldu, czyli planety zamieszkiwanej przez wojowniczą rasę, której przedstawiciel polował na X–Menów w pierwszej części "Astonishing X–Men". I zarazem planety, której zagładę – wedle lokalnego proroctwa – przyniesie właśnie jeden z mutantów.