Na przestrzeni siedmiu tomów "Hrabstwo Harrow" zaliczało wzloty i upadki, natomiast udane zawiązanie wątków w "Nadchodzą mroczne czasy" wzbudziło apetyt na zbliżający się finał.

Wspomniany siódmy album potężnie pogmatwał losy postaci. Gwoli przypomnienia: Kammi nie żyje, Emma – choć w dobrej wierze – dopuściła się niewybaczalnego czynu, natomiast największym problemem dla Harrow stał się powrót Hester Beck. Po osiemnastu latach wiedźma pragnie zemsty na członkach Rodziny i przede wszystkim na Emmie, rzekomo będącej nowym wcieleniem potężnej Amarylis, mogącej powstrzymać Hester.

Dotychczasowe odsłony "Hrabstwa Harrow" przyzwyczaiły do wyraźnego postawienia na kameralność. Stawka ciągle była niemała, związana ze swobodą wiedźmy, która była gotowa zagrozić lub zniszczyć wszelkie życie przeciwne jej rządom. Jednak Cullen Bunn skupiał uwagę na osobistych opowieściach wąskiej grupy bohaterów, którzy zresztą pozostawali ze sobą w zażyłych relacjach – do tego stopnia, że można było odnieść wrażenie, jakoby hrabstwo zamieszkiwała tylko rodzinka o magicznych zdolnościach.

Otwarcie "Astonishing X–Men" to jedno z przyjemniejszych zaskoczeń wśród komiksów superbohaterskich, z jakimi miałem do czynienia w ostatnich miesiącach. Wysokooktanowa akcja, bardzo gładko poprowadzona narracja z wątkami kilkorga członków drużyny mutantów, które świetnie się zazębiały we wspólnej walce ze złem z zewnątrz. Czy o drugim tomie mogę napisać to samo?

Emma Frost, co chyba nikogo śledzącego dzieje mutantów nie dziwi, ponownie okazuje swą dwulicowość. Kończy balansowanie pomiędzy przynależnością do X–Menów i jednoczesnego spełniania sobie tylko wiadomych celów i jawnie występuje jako członkini Hellfire Clubu w ataku na Instytut Xaviera. Do wewnętrznych problemów mutantów dochodzi jeszcze kryzys przywódczy Cyklopa, a to i tak zaledwie wierzchołek góry lodowej. Superbohaterowie będą też zmuszeni do odwiedzenia Breakworldu, czyli planety zamieszkiwanej przez wojowniczą rasę, której przedstawiciel polował na X–Menów w pierwszej części "Astonishing X–Men". I zarazem planety, której zagładę – wedle lokalnego proroctwa – przyniesie właśnie jeden z mutantów.

Magia zawsze ma swoją cenę. Temu prawu podlega nawet wielki mistyk Doktor Strange, a co dopiero nowicjusze nauk tajemnych. Przekonuje się o tym również młody Timothy Hunter.

W drugim tomie "Księgi Magii" Tim w dalszym ciągu pragnie odnaleźć Ellie, nastolatkę ze swojej szkoły, powszechnie uważaną za zaginioną, która tak naprawdę padła ofiarą zaklęć jednego z nauczycieli. Tymczasem doktor Rose, aby pomóc Timowi, przenosi go z Londynu do magicznego świata zamieszkiwanego przez elfy. Za sprawą czarów królowej Tytanii młodzieniec nie chce opuszczać pięknego miejsca. Wkrótce staje przed wyborem – pozostać w idyllicznej rzeczywistości lub wrócić na Ziemię, aby uratować Ellie i odnaleźć matkę. Chociaż może ta ostatnia nie znajduje się wcale tak daleko?

W setkach komiksów o Batmanie widzieliśmy tak wielu arcyłotrów i pomniejszych złoli, z którymi musiała mierzyć się Bat–rodzina, że trudno na tym poletku o jakieś zaskoczenie. No chyba że antagonista zwie się… Architektem.

Kyle Higgins (to on odpowiada tak za pomysł, jak i za scenariusz omawianego komiksu; Scott Snyder pełnił rolę konsultanta i umieszczono go na okładce zapewne ze względów marketingowych) snuje dwutorową opowieść. Batman – w tej roli zastępujący Bruce'a Dick Grayson – wraz z Red Robinem, Robinem i Black Bat (postaci znanej czytelnikom jak dotąd niewydanego w Polsce "Batman Incorporated") starają się zapobiec zniszczeniu całego Gotham. Nieznany złoczyńca, nazywający siebie Architektem, użył zdobytych za pośrednictwem Pingwina materiałów wybuchowych, aby zburzyć trzy najstarsze mosty w Gotham, zbudowane na przełomie XIX i XX wieku dzięki finansowemu zapleczu trzech prominentnych rodzin Gotham. Jedną z nich byli oczywiście Wayne'owie.

Nie będzie przesadą powiedzieć, że "Cowboy Bebop" jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych anime na Zachodzie. Przekonałem się o tym niedawno na imprezie służbowej, w trakcie której parę osób natychmiast zidentyfikowało Faye Valentine na moim T-shircie. Animowane przygody Spike'a Spiegla i spółki mają kultowy status oraz liczne rzesze mniej lub bardziej hardkorowych fanów. Animowane podkreślam, ponieważ niedawna adaptacja wykonana przez Netflix wywołała bardzo mieszane uczucia i już wiemy, że nie będzie drugiego sezonu. Przy okazji premiery serialu ukazała się książka "Cowboy Bebop. Requiem dla Czerwonej Planety". Autorem jest Sean Cummings, będący jednocześnie jednym ze scenarzystów serialu.

Historia Azeroth to temat, który już od dawna uważam za fascynujący, dlatego tak lubię się w niego zagłębiać i odkrywać kolejne tajemnice. Bardzo ucieszyłem się z możliwości sięgnięcia po trzeci tom kronik tego uniwersum.

Chronologicznie czeka nas pewna zmiana. Poprzednie części opisywały lore pod kątem starożytnych czasów tego świata, kończąc na wydarzeniach z pierwszych gier mających miejsce w Azeroth. Tym razem mamy przejście z wydarzeń podczas Trzeciej Wojny (od ”Warcrafta III”) po Kataklizm. Tak więc otrzymaliśmy opis wydarzeń, które możemy poznać na ekranach komputera nie tylko jako stratedzy, ale też czempioni tego świata.

Do lektury "Diuny" przystępowałem z dużą dozą rezerwy. Od światów science-fiction zawsze wolałem te spod znaku magii i miecza. Tymczasem ogromna popularność danej rzeczy wywołuje u mnie przekorny dystans. Wreszcie, miałem obawy, na ile jest to dziś utwór żywy, a na ile literacki skansen archaiczny względem dzisiejszej twórczości. Rzec by się aż chciało, że była to rezerwa wewnątrz rezerwy w rezerwie.

W świecie "Diuny" zostałem wrzucony na głęboką wodę. Uniwersum, którego nie znam – jego historii, praw, powiązań bohaterów, a w którym szykują się, jak od początku wiadomo, wielkie wydarzenia i intrygi. Z nieświadomością "kto? kiedy? dlaczego?" w "Diunie" trzeba się pogodzić, a wszystko zostanie wyjaśnione w swoim czasie. Owe niejasności budziły jednak moje zaciekawienie, a nie znużenie.

Z ogromnym smutkiem informujemy, że odeszła od nas Anne Rice. Kultowa pisarka, która podbiła serca milionów czytelników przede wszystkim swoim cyklem Kroniki Wampirów, gdzie możemy znaleźć takie perły literatury fantastycznej jak “Wywiad z wampirem” czy “Królowa potępionych”, odeszła od nas w wieku 80 lat. Powodem śmierci były komplikacje po udarze, jaki przeszła niedawno. Informacje przekazał jej syn, Christopher, za pośrednictwem mediów społecznościowych.

Opuściła nas niemal dokładnie 19 lat po śmierci mojego ojca, a jej męża – Stana. Nasza rodzina pogrążona jest w żałobie. Jako matka wspierała mnie bezwarunkowo – nauczyła mnie walczyć o marzenia, odrzucać konformistyczną naturę i przeciwstawiać się mrocznemu głosu strachu, który prowadzi do zwątpienia w siebie. Natomiast jako pisarka pokazała mi, jak przekraczać granice gatunków i oddawać pasji.

Kiedy kilka lat temu sięgnąłem po "Falangi Czarnego Porządku", nie zrobiły na mnie większego wrażenia. Ba, zdaje się, że nawet nie przetrawiłem całości i przedwcześnie zakończyłem lekturę. Drugie podejście po latach okazało się znacznie łaskawsze.

"Fins de Siecle" zawiera dwie oddzielne opowieści – "Falangi Czarnego Porządku" oraz "Polowanie", rozdzielone za pośrednictwem kilkustronnego wywiadu z twórcami. Warto odnotować, że – wzorem wznowień klasyków komiksu frankofońskiego – Egmont zdecydował się zastosować powiększony format z lekko zaokrąglonym grzbietem.

Pomimo upływu lat pierwszy sezon serialu "Star Trek", którego emisja rozpoczęła się w 1966 roku, wciąż trzyma się zaskakująco dobrze. Owszem, uproszczenia, braki budżetowe, starodawna scenografia oraz niska dynamika mogą razić współczesnego odbiorcę. Pośród tych bolączek wynikających bezpośrednio z wieku produkcji wyłania się obraz bardzo dobrej fantastyki naukowej, nieodmiennie przykuwającej do ekranów. Czy w podobnym tonie można się wypowiadać o komiksie?

"Star Trek: Rok piąty" opowiada o wydarzeniach następujących po trzecim sezonie klasycznego "Star Treka". Załoga USS Enterprise, na czele z kapitanem Kirkiem, oficerem naukowym Spockiem, doktorem Bonesem i porucznik Uhurą, zakańcza swą kilkuletnią podróż po kosmosie, aby wrócić na Ziemię. Powrót nie przebiega tak gładko, jak mogliby sobie tego życzyć załoganci okrętu. Koniec pięcioletniej misji przyniesie im bowiem równie niebezpieczne przygody, co w serialowym pierwowzorze.