Channing Tatum w wywiadzie dla stacji MTV zdradził, że bardzo chciałby wcielić się w rolę swojego ulubionego X-mena – Gambita. Aktor przyznał, że poczynił już pewne kroki w tym kierunku.

Plotki o obsadzeniu roli Gambita przez Tatuma pojawiły się już we wrześniu ubiegłego roku, jednak w wywiadzie dla MTV aktor przyznał, że bardzo chciałby wcielić się w tego konkretnego X-mena. Channing uważa, że postać ta nie określa samej siebie definitywnie jako "dobrej" lub "złej", poruszając się w cienkiej, szarej strefie gdzieś pomiędzy.

Tatum potwierdził, że spotkał się z Lauren Shuler Donner, czyli producentką serii X-Men, zajmującą się również castingiem. Na efekty przyjdzie nam jeszcze poczekać. Bryan Singer zasugerował, że w X-Men: Apocalypse możemy zobaczyć Gambita, chociaż Donner ma nadzieję, że postać ta dostanie zielone światło na osobny film. Póki co jednym Gambitem na kinowym ekranie pozostaje Taylor Kitsch, którego oglądaliśmy w X-Men Geneza: Wolverine.

Mamy złe informacje dla wszystkich miłośników Świata Mroku – nie powstanie sieciowa gra RPG World of Darkness, w której mieliśmy się wcielić w członka jednego z wampirzych klanów.

CCP poinformowało o zakończeniu oczekiwania na sieciowe World of Darkness. Twórcy EVE Online porzucają ten projekt mimo faktu, iż firma chwaliła się już jego grywalną wersją. Oficjalne oświadczenie w tej sprawie to nie tylko koniec prac nad grą, ale także zwolnienia, które objęły 56 osób. CCP niektórym z nich zaproponowało udział w innych projektach firmy, zaś reszta wesprze zespół opiekujący się EVE Online.

Kojarzycie może dylogię "Królotwórca, królobójca?". W świetle kolejnego sezonu "Gry o Tron" można się pokusić o luźne skojarzenie z Jaime Lannisterem, ale zdecydowanie nie o niego tu chodzi, bo przecież Karen Miller nie zamieniła się w George'a Martina. Niemniej, na tych dwóch tomach się nie skończyło, bowiem mamy kontynuację – "Dzieci rybaka", o czym z pewnością musicie już wiedzieć, tym bardziej, że Medivh recenzował "Utraconą magię". Na szczęście, ani myślał poprzestać tylko na trzech pozycjach spod pióra wspomnianej autorki. Dzięki niemu, mam przyjemność przedstawić wam najnowsze dzieło pani Miller – "Odzyskaną magię". Czym tym razem uraczyła czytelników?

Karen Miller przez trzy poprzednie – słusznej objętości – tomy pokazała, że nigdzie jej się z fabułą nie spieszy. Przedłużające się opisy, często traktujące o kompletnie błahych sprawach, odstraszyły niejednego czytelnika. Mnie osobiście rozwlekłość tekstu nie przeszkadzała i z zadowoleniem połykałem kolejne woluminy sagi. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że solidną część "Utraconej magii" stanowił wstęp do czegoś większego.

Czytaj dalej...

Świetliki. Takie małe owady, które w letnie noce rozpraszają mrok. Ot, las, jezioro, ledwo żarzące się ognisko i małe, jasne punkciki, zdecydowanie nie będące iskrami – zapewniam, piękny widok. A tak, robią także za naturalne lampki dla Simów, które i tak trzeba szybko wyrzucić. Ale raczej nie o takich żyjątkach opowiada książka pt. "Noc świetlików. Zdaje się, że prędzej będziemy mieć tu do czynienia z elfami, aniżeli z owadami. Lecz nie do mnie należy wyjaśnianie Wam, co i jak, tylko do Couruna, który zrecenzował tę pozycję. Zapraszam do lektury!

„Noc świetlików” to literacki debiut Elżbiety Rodzeń. Polska pisarka postanowiła w głównej roli obsadzić pacjentkę wielu zakładów psychiatrycznych, która próbuje zagłodzić się na śmierć. Czy uda się jej wyjść na prostą, a przy okazji poznać prawdę na temat swojego pochodzenia?

Czytaj dalej...

Na chwilę obecną naukowcy namiętnie poszukują wszelkich możliwych śladów życia w kosmosie. Ba, żeby to tylko śladów życia – istot inteligentnych również. Póki co, wszelkie te działania pozostają bezskuteczne (a może o czymś nie wiem?). Hm, osobiście wolę po prostu zachwycać się pięknem nocnego nieba (o ile przypadkiem księżyc w pełni nie zagłusza go swym blaskiem), aniżeli – na równi z badaczami – zastanawiać się, czy wśród tak odległych gwiazd kryją się jakieś byty. Jeśli zaś pogoda w nocy nie dopisuje – nie ma to jak książka. Ot, chociażby "Światło cieni", które przedstawia całkiem ciekawą koncepcję wspomnianych bytów, przeplatając to całkiem interesującymi wtrętami filozoficznymi i rozważaniami na temat ludzkiej natury. Czy warto po to sięgnąć? Przekonajcie się sami!

Nie odkryję Ameryki, jeśli stwierdzę, że od dawien dawna ludzkość wpatruje się w nocne niebo i łamie sobie głowę nad tym, czy gdzieś – hen, daleko – znajduje się zdatne do zamieszkania miejsce. Ot, druga Ziemia. Oraz, czy kosmos zamieszkują inne inteligentne byty. Nie odkryję również Ameryki mówiąc, że w książkach spod znaku science-fiction oraz przestrzeni pełnej gwiazd i planet, odpowiedź na oba pytania brzmi twierdząco.

Czytaj dalej...

Osiriońskie miasto Wati było niegdyś pełnym życia ośrodkiem kultury i handlu. Jednak za sprawą Plagi Szaleństwa kilka wieków temu metropolia została opuszczona. Dopiero w następnych stuleciach kler Pharasmy, bogini śmierci i odrodzenia, osiedlili się w tym miejscu i zaczęli przywracać je do życia. Obecnie znaczna część aglomeracji jest już zdatna do zamieszkania, jednak wciąż pewien sektor trapią nieumarli oraz pozostałości po zarazie.

Właśnie w te partie miasta wysyłani są poszukiwacze przygód, by zajęli się odzyskiwaniem terenów w imieniu Pani Grobów. Niestety, w trakcie otwierania jednego z grobowców, Wati zostało zalane przez hordy nieumarłych. Źródłem tej plagi jest pewien nekromanta posługujący się Maską Zapomnianego Faraona, artefaktem umożliwiającym animację zmarłych. Co więcej, maską zainteresowani są również tajemniczy kultyści, którzy wydają się pałać chęcią przywrócenia do życia dawno zmarłego osiriońskiego władcy.

Lubicie postapokalipsę? Dobrze się czujecie w towarzystwie zmutowanych zwierząt? W takim razie Dziedzictwo przodków to coś dla was! Najnowsza książka z serii Metro autorstwa Surena Cormudiana! Jesteście ciekawi? Zapraszam do przeczytania mojej recenzji.

„Dziedzictwo przodków” Surena Cormudiana to kolejna część wchodząca w skład międzynarodowego projektu „Metro 2033”, zapoczątkowanego przez Dmitrija Glukhovsky’ego. Wszystkie książki z tej serii łączy wspólny czynnik – świat po wybuchu bomby atomowej czy innej apokalipsie. Zazwyczaj jest to całkowite zniszczenie. A co znajdziemy w tej powieści? Czy jest podobna do poprzedniczek? Przekonajcie się.

Autor swoją powieść rozpoczyna lekką i przyjemną retrospekcją, dzięki której poznajemy kilka ciekawych postaci. Odsłania nam ona ostatnie godziny przed eksplozją, co ułatwia dalsze poznawanie losów Kőnisbergu, czyli miejscowości, w której rozgrywa się akcja. To miejsce, dziś nazywane Kaliningradem, wciąż skrywa wiele nieodkrytych tajemnic, zostawionych przez inżynierów III Rzeszy. Cóż więcej można napisać o fabule? Postapokalipsa w pełnym tego słowa znaczeniu. Nieliczna garstka ludzi przetrwała i podzieliła się. Dwaj przywódcy – obaj charyzmatyczni, ale tylko jeden z nich prawy, toczą ze sobą wojnę, która może jeszcze bardziej zdziesiątkować i tak małą ludność zniszczonej Ziemi.

Czytaj dalej...

Będąc cały czas w pociągu...

Vitanee: Noire, patrz! Pociąg się zatrzymuje! Ciekawe, gdzie jesteśmy? To miasto... coś mi przypomina. O, zobacz – jakiś festyn? Chodźmy, może ktoś pomoże nam wrócić do domu...

Noire Panthere: Hmmm. Wiesz, nie liczyłabym na niczyją pomoc, bo stara prawda mówi, że najlepiej liczyć na siebie. Ale tak sobie myślę, jeśli festyn, to pewnie jakieś zwierzęta tam będą. W klatkach. Tylko tego brakuje, by za mną ganiano, bo "uciekłam". Parsk. Chcę mieć spokój. Idź pierwsza, za chwilę do ciebie dołączę, jakoś cię znajdę.

Jedzie, jedzie rycerz z dali,
młody rycerz w lśniącej stali,
a po hełmie laur mu pnie się,
dank i chwałę z pola niesie.

Od dawna natykam się na koncepcje istnienia innych światów. Dalekich, lecz w jakiś sposób równoległych do naszego. Jakoś z nim sprzężone, lecz zgoła inne. Światy niebieskie, światy podziemne, lustrzane odbicia… długo można by wymieniać. Co jednak, jeśli istnieje... świat w świecie?

Jaś i Małgosia, Kopciuszek, Czerwony Kapturek – od nich każdy zaczynał, a może raczej powinien zaczynać, swoją przygodę z fabułą. Klasyczne, "cudowne i pożyteczne" baśnie braci Grimm kształtowały umysły i wrażliwość wielu pokoleń. Groza i okrucieństwo były ich nieodzownym, choć nie pierwszoplanowym elementem. Kastrowanie baśni z tej składowej – w imię ochrony niewinnej dziatwy przed brudem tego świata – jest błędem. Świadectwem niezrozumienia roli jaką mogą i powinny pełnić. Ugrzecznione wersje wyrzućcie do kosza.

Ale nie o tym, a właściwie nie całkiem o tym, pisze Noire Panthere w symbolicznej, dwunastej (zainteresowanym służę wykładnią) odsłonie Filozofii Dnia Siódmego. "Grimm – świat żywych baśni i legend" to tekst o filmowej, postmodernistycznej zabawie klasycznymi motywami. Jak najbardziej dla (niekoniecznie całkiem) dorosłych, choć tylko uświadomione odpowiednio wcześnie dziecko poczuje pełnię smaku. Zapraszam.

Podczas konwentu PAX East w Bostonie zapowiedziano tryb przygodowy do gry "Hearthstone: Heroes of Warcraft" pt. "Klątwa Naxxramas". Jak mówią twórcy: miejscem akcji nowej kampanii dla pojedynczego gracza będzie starożytna nekropolia Naxxramas. Rzekomo zamieszkuje ją potężny licz Kel'Thuzad wraz ze swymi nieumarłymi sługami. Podczas zabawy zyskamy możliwość odwiedzenia różnych skrzydeł podziemi i zdobycia nowych kart do swojej kolekcji. Jeśli wierzyć firmie Blizzard, na naszej drodze staną potężni przeciwnicy, których pokonanie ma okazać się ogromnym wyzwaniem nawet dla doświadczonych graczy. Co jeszcze znajdziecie w dodatku? Sprawdźcie w rozszerzeniu!