Elfie Mity

Caelestis

Malissin Ariessus, złoty elf, twórca arcydzieł, a zarazem artysta o niezmiernej wizji, mimo iż nie posiadał wyjątkowych zdolności. Jego największym marzeniem było stworzyć pewnego dnia doskonałe leśne miasto, gdzie wszelkie elfy mogłyby współżyć w harmonii i pokoju pośród niewyobrażalnych wspaniałości i nieprawdopodobnych budowli.

Udało się, istotnie, zrealizował swoje marzenie wśród wysokich drzew. Caelestis przekraczała wyobrażenia Malissin’a, i ekscytowała każdego, kto ją zobaczył. Nawet Bogowie byli pełni zdziwienia dla tego wspaniałego miasta na drzewach. Niestety, Malissin zapomniał wpleść swoje ostatnie tchnienie w swoje dzieło. Prze wiele wieków stał dumnie i wytrwale, pomnik marzeń elfa. Malissin kończył swój żywot w Arvanaith zadowolony i pewny, że jego twórczość jest taka, jaką chciał osiągnąć. Wielka nawałnica poprzedziła noc śmieci Malissin’a. Burza tak potężna, że rozdzierała na kawałki najtwardsze dęby. Miasto Malissin’a zostało zmiecione z braku wiążącego manuskryptu, który mógł ocalić je przez nadchodzące tysiąclecia- niedopatrzenie w twórczości bez najmniejszej skazy. Styl architektury Malissin’a zostały dawno zapomniany, jednakże jego marzenie przetrwało w Nas. Pragnienie tworzenia perfekcji, ukochanej przez bogów, pali pierś każdego stworzyciela, i chęć dla takiej pokusy jest nieodparta.

Morał Miłość tworzenia jest elementem perfekcji. Miłość z pasją tworzenia są trwałością perfekcji.

Jarsali i Drzewiec

Jarsali Oaklimbs była leśnym elfem z najprawdziwszej krwi- do tego stopnia, że unikała innych, preferując towarzystwo lasu. Jak jej serce stało się pełne podejrzeń i goryczy nikt nie wiedział. Wiadomo było jedynie, że jest dziwna, nawet jak na elfów. Nic nie łagodziło smutku w jej duszy tak jak bliskość drzew. Jej wędrówka z obozowiska zabrała ją do miejsca narodzin lasu, gdzie zaledwie garstka elfów postawiła stopę. W sercu lasu spotkała żywe drzewo utrzymujące dwór z podwładnymi. Zaszokowało ją to dogłębnie. Pamiętaj, że był to czas zanim elfy rozeszły się po świecie, mało wiedząc o innych rasach. Garstka słyszała o drzewcach, jeszcze mniej widziało. Chociaż jej współbratymcy zwracali uwagę na doświadczenia starszych, Jarsali nigdy nie miała ochoty to robić. Oczarowana widokiem drzewców, podkradła się bliżej. Nieoczekiwanie, wielki konar wychylił się z pobliskiego „drzewa” chwytając ją i unosząc zwinnie ponad ziemię. Żywy dąb przeniósł ją przed siebie. Jarsali wisiała uwięziona przed lordem drzewców. Coś w jej sercu pękło i uwolniło się. Elfka zakochała się w trwałym pięknie wyrazistego drzewa przed nią. Drzewiec zerknął na zarumienione policzki i jasne oczy Jarsali. Suthurithidan, syn Garanahil, Pierwszy Drzewiec, wyczuł zaczepny, nie do ugaszenia ogień w duszy elfki. To było pierwsze prawdziwe spojrzenie drzewca na elfkę. Był nią oczarowany. Cichym migotaniem gałązkowatych palców rozkazał puścić elfkę. W skupieniu patrzyli prosto w swoje oczy. Promienie słoneczne przenikały przez konary. Suthurithidan obrócił się i rozpłynął się w lesie. Jarsali powróciła do obozowiska. Jej towarzysze byli zdumieni jej nowym, spokojnym zachowaniem, które różniło się wielce od dotychczasowego. Zastanawiali się, co mogło się przydarzyć elfce podczas jej ostatniej wędrówki. Nikt o nic nie zapytał, czując jej wdzięczność. Kiedy Jursali cicho wykradła się tydzień obozu tydzień później, nie mogąc zapomnieć o Suthurithidan’nie, uśmiechnęli się, myśląc że znalazła miłość w pobliskiej wiosce, jeden nie śmiał się- marszczył brwi. Azalarer, chciał poślubić Jarsali, którą pożądał z całego serca. Jarsali odnalazła lorda drzewców, i teraz żadne z nich nie mogło zaprzeczyć, że ich dusze pasują do siebie. Początkowe radosne podniecenie zainspirowane ich pierwszym spotkaniem, zapewniło bodziec znajomości i uczucia mimo tak głębokich różnic. Z czasem zrozumieli, że nie mogą żyć bez siebie. W Azalarer’ze rosło podejrzenie po ciągnącej się dziwnej zachowaniu Jarsali. On i jego towarzysze śledzili ją idąc głęboko w las. Skupiona jedynie na zbliżającym się spotkaniu ze swoim ukochanym, ostry słuch Jarsali nie zwrócił uwagi na, stąpający jej po piętach pościg. To, co ujrzeli, zdumiało ich. Elfka obejmowana przez żyjące drzewo! Serce Azalarer’a zalał mrok. Szydził z niej okrutnie i podburzył towarzyszy. W słusznym gniewie wyrwali Jarsali’ę z gałęzi zaskoczonego drzewca i zaciągnęli ją do obozu. Tam Azalarer podsycał płomienie ksenofobi. Elfy nigdy nie słyszały o takiej więzi. Byli oburzeni, że Jarasili’a nie wybrała elfa, nawet humanoida. Zamknęli ją za drewnianą barykadą zastanawiając się, co z nią zrobić. Jarsali modliła się do wszelkich elfich bogów lasu i miłości. Odważyła się przyzywać boga Suthurithidan’a. Błagała ich o uwolnienie. Ci wysłuchali jej próśb. We wnętrzu barykady, ciało Jarsali’sy transmutowało w ciężkie i sztywne. Jej włosy wydłużyły się zmieniając kolor na zielony, a jej kończyny przemieniły się w konary. Jej stopy odszukały ziemię, wbijając się głęboko. Przebiła się przez cienką blokadę, wpadając do obozu. Elfy rozpierzchły się. Niektórzy przerażeni padli na ziemie w trosce o swoje życie. Azalarer wyskoczył z sali obrad. Jego serce mroczniało aż pękło z wściekłości. Złapał płonące badyle, ale został powstrzymany, prze ręce elfów. Z najwyższym respektem ukłonili się i zaoferowali czystą wodę. Jej transformacja utwierdzała ich w przekonaniu, że jej miłość była prawdziwa- nie mogli powiedzieć ani zrobić nic by zmienić ten prosty fakt. Z lekkim ugięciem, Jarsali pomknęła w lasu, ponownie zjednaczając się ze swoją prawdziwą miłością. Elfy traktowały ją z nowo odnalezionym respektem. Do dzisiejszych dni, leśne elfy i drzewce dzielą opiekę nad lasem.

Morał Prawdziwa miłość wykracza poza rasy... A nawet gatunki.

Haranavei Koehlanna

Spokojna wioskę elfów najechali i zmasakrowali orczy łupieżcy. Jedyną pozostałą przy życiu była elfka, z nienarodzoną dzieciną. Uciekała przez płonące lasy i brnęła przez wezbrane strumienie, aż znalazła schronienie w małej ludzkiej osadzie. W nocy wydała z wielkim bólem na świat swe dziecię. Z zanikającym tchem nazwała potomną córkę Haranavei Koehlanna, błagając osadnika by się nią zaopiekował. Tej nocy elfka zamknęła oczy na zawsze. Pod opieką mieszkańca wioski, który teraz był burmistrzem, wyrosła na elfkę, nieskazitelnej piękności. Przybrana matka zazdrosna jej pięknem, zapewniła, że taka piękność nigdy nie powinna się ukazać. Matka i jej córki zmusiły Haranavei do codziennego mycia pomieszczeń i kominków. Biedna elfka pracowała od świtu do zmierzchu. Ludzie, których nazywała „Rodziną”, zawsze upokarzali ją, wskazując na jej spiczaste uszy, wychudzone ciało, umniejszając jej prawdziwe piękno. Szydzili z jej niewinnego serca. Tak minęło wiele długich lat, aż pewnego dnia elf przejeżdżał przez osadę, w poszukiwaniu wody i paszy dla jego ogierów. Córki burmistrza były oczarowane jego elegancją i urokiem. Chwaliły cechy, z których drwiły u Haranavei. Elfa rozśmieszyło zachowanie dziewcząt, aż zobaczył wychudzoną sylwetkę Haranavei. Wytrudzoną, noszeniem ciężkich bali drewna do kominka. Elf złapał elfkę w ręce i spojrzał jej głęboko w oczy. Powoli jego twarz rozjaśnił uśmiech. Drawmij Koehlanna odnalazł swoją siostrę. Płakali, gdy prawda wyszła na jaw. Drawmij spoważniał na wieść o losie swej matki. Był daleko, podczas najazdu orków, a kiedy powrócił, zastał dom w płomieniach. Lecz nigdzie nie było śladu jego matki, która była w ciąży. Drawmij poprzysiągł sobie odszukanie jej i dziecka. Kiedy w domu burmistrza cała prawda została ujawniona, elf odkrył, że ludzie traktowali jego siostrę jak niewolnice. Zareagował natychmiast uśmiercając matkę i jej córki, oszczędzając mężczyznę w zamian za Haranavei. Jego siostrę.

Morał Cierpienie jest próżnością innych.

Duma Halimath’a

Halimath był rzemieślnikiem, który wykraczał w biegłości poza wszelkie granice rzemiosła. Prawdziwy pan młota i szczypiec. Każdy kawałek cennego kruszcu całkowicie poświęcał jego uwagę, na każde uderzenie młotem składał się cały świat. Jego twórczość była wspaniała i inspirowała respekt u innych. Z każdym mijającym rokiem jego wprawa stawała się większa. Elfy przybywały z całego świata by zobaczyć jego dzieła. Minęły wieki i szary elf zdecydował by jego życie ukoronowało stworzenie potężnego artefaktu- najlepiej miecza- dzierżonego w imię dobra. Nie wątpił w swoje umiejętności, nie brakowało mu kosztownych metali i magicznych klejnotów, którymi mógłby wyryć starożytne runy. Lecz tworzenie potężnych przedmiotów zostało dawno temu zakazane księżycowym elfą. Nikt nie chciał przypomnienia krwawych wojen. Zakazano Halimath’owi wykucia miecza. Elf nie posłuchał. Łamanie praw było niczym w porównaniu z wielką chwałą, która była na wyciągnięcie dłoni.

Tak zapoczątkowała się zagłada Halimath’a. Rytuały, które pragnął użyć do zaczarowania ostrza były mroczne i potężne. A ich moc przewyższała, to, co mógł opanować. Halimath kontynuował nie patrząc na zło, wierząc, że stworzenie Klingi Sprawiedliwości odpokutuje za całą nikczemność popełnioną w chwili kucia. Pierwszy czar, który rzucił o mało go nie kosztowało najwyższej cenny, życia. Zaklęcie zapewniło wieczne życie dzierżącemu ją, tak długo jak ją trzymał. Drugi czar zaczarował klingę tylko dla walczących w imię dobra. Trzeci czar, zarazem najpotężniejszy dawał moc zabijania najtwardszego wroga jednym ciosem. Pogłosy o przekroczeniu praw doszły do starszyzny elfów. Najmądrzejsza i najbardziej sprawiedliwa z nich, Andriana, stanęła przed Halimath’iem i zażądała prawdy. Na jej nieszczęście dzierżyła miecz podkreślając jej punkt widzenia. Mistrz rzemiosła wpadł w szał. Jego masywna pięść uderzyła w kruchą elfkę. Krew spłynęła po ostrzu w rękach Andriana’y i rozlała się po dywanie spod żywej elfki. Halimath wpatrywał się w przerażeniu na elfkę. Zmysły zaczęły powracać w zimnym przypływie prawdy. Wiedział, że nikt ze starszych nie zezwoliłby na dokończenie Klingi Sprawiedliwości. Ta myśl zżerała go od środka. Niedługo potem, szarzy elfowie odkryli tajemnicze zniknięcie Halimath’a. Na szczęście Andriana przeżyła, a starsi przysięgli na krew, przeklinając Halimath’a. Polowali na niego dzień i noc, aż zaciągnęli go w sprytną pułapkę. Mimo, że ciężko zraniony na ciele i duchu, ciągle nie był skruszony. Halimath zaczął łkać i uniósł Klingę Sprawiedliwości w postawie defensywnej. Skoczył do ataku, lecz ostrze skruszyło się w pył. Kiedy strzały przeszyły jego ciało, Halimath padł martwy.

Morał Obsesja niszczy wszystko.