Na linii frontu wojny ze Żniwiarzami zapanowała błoga stagnacja i strudzeni żołnierze, walczący o wolność całej galaktyki, zdążyli już zatęsknić za bitewnym zgiełkiem czy skowytem dożynanego przeciwnika. Tym bardziej, że wróg ewidentnie wodził ich za nos, robiąc ze zwiadowców i informatorów pośmiewisko całej armii, gdyż koncentracja nieprzyjacielskich oddziałów w okolicach Kolonii (kryptonim „Gamescom”) oraz Seattle (misja „PAX Prime”), okazała się nie zaczątkiem kolejnego etapu inwazji, a zwykłą zasłoną dymną. Zamiast doborowych wojsk, które miały być w posiadaniu niezwykle istotnych informacji, natrafiono jedynie na niewielkie grupki zindoktrynowanych fanatyków, mających tyle zdrowego rozsądku, co marionetka i wiedzieli niewiele więcej. Ot, wyciągnięto z nich jedynie kilka zdjęć czy parę plotek, będących raczej myśleniem życzeniowym niż pełnokrwistymi faktami – coś takiego nie mogło zainteresować wywiadu, który był wiecznie spragniony wiedzy.

Na dodatek ministerstwo propagandy BioWare, które czuje widoczną miętę do kosmicznych najeźdźców, zamiast wziąć się za konkrety i podnieść morale dziarskich żołnierzy, zajęło się farsą związaną z kolorem włosów komandor Shepard. Nie dość, że z ciekawego pomysłu zrobiono kompletną żenadę, to jeszcze wzbudzono ferment wśród obrońców galaktyki – jakby mało było sporów i karczemnych burd w kwestii, czy Shepard była kobietą.

Kiedy sztab zastanawiał się, co począć z nudą i stopniową demobilizacją wojsk, do bunkra wpadł zadyszany kurier z dyplomatyczną depeszą o klauzuli najwyższej tajności. Rozkazów nie było w niej wiele, tak samo jak wyczerpujących danych, ale mogły się one okazać niezbędnym impulsem wyrywającym rozleniwionych bojowników o ludzkość z nienaturalnego zastoju. Więcej szczegółów znajdziecie jak zwykle w rozwinięciu.

George R. R. Martin miał zawrzeć pakt z samym diabłem? Choć moja ochrzczona dusza wzdryga się na samą myśl o tym, że Todd Howard i Pete Hines zyskaliby władzę nad wirtualnym Westeros, to ta propozycja wydaje mi się niespotykanie słodka. Mojej skromnej osobie trudno jest ukryć fakt, że z ideologią Bethesdy nie jest jej po drodze. Należę do jednych z tych ludzi, którzy uważają, że po sukcesie „Morrowinda” panowie strasznie zbłądzili, marnując swój bezcenny talent, pozwalający im stworzyć klasyczne oraz pełnokrwiste cRPG, na rzecz miniaturowych portretów Benjamina Franklina. Poza tym studio za mocno zasmakowało w marketingu o szemranej reputacji – potrafią znakomicie kreślić piękne wizje i wzbudzić pewne nadzieje w hardcorowych fanach, a gdy przychodzi czas premiery wszystko okazuje się finezyjnym odbieganiem od prawdy. Takimi postawami szczerze gardzę. Patrząc z tej perspektywy, uważałbym oddanie jednego z moich ukochanych światów w ich ręce za świętokradztwo i herezję, za którą powinno się iść na stos. Jednakowoż…

Cóż, kilkakrotnie dzieliłem się swoimi obawami związanymi z faktem, iż to studio Cyanide otrzymało prawa do marki „Gry o tron”. Broń Boże, nie posądzam ich o podobne praktyki! Jestem przekonany, że Francuzi się przykładają, a próba mariażu Westeros z mechaniką klasycznych cRPG zasługuje w tych czasach na gromkie oklaski. Niestety, dobre chęci i ambicja w tej branży nie wystarczą. Potrzebne są określone zdolności, doświadczenie, nowoczesne technologie, pieniądze czy odpowiednie kontakty, a pod tym względem firma ewidentnie kuleje, w efekcie czego podchodzę do projektu „A Game of Thrones cRPG” dość sceptycznie.

Niby „Bunt Ludzkości” został oceniony praktycznie ze wszystkich stron, my wystawiliśmy mu już odpowiednią laurkę jakiś czas temu, ale w tej nawałnicy entuzjazmu i innych pozytywnych reakcji nie mogło zabraknąć głosu jednego z największych krytyków branży gier – Angry Joe. Facet jak zawsze podszedł do sprawy niezwykle profesjonalnie i bezbłędnie wypunktował przygody Adama Jensena, okraszając swoją „wściekłą recenzję” nutką zdrowego szaleństwa. Nie było mowy o żadnych kompromisach, w końcu chodziło o prequel kultowej marki (a te zazwyczaj są kiepskie), a gdzieś w tle majaczyła korporacja Square Enix, która nigdy nie wzdrygała się przed dojeniem swojej własności.

Jeżeli nadal zastanawiacie się, czy warto zainwestować swoje oszczędności na „Deus Ex: Bunt Ludzkości”, to gorąco polecam recenzję, którą znajdziecie w rozszerzeniu. Choć pod względem humoru jest dość dyskusyjna (nie jest tak zabawna jak inne pozycje w bibliotece tego krytyka), to pod względem merytorycznym absolutnie niczego jej nie brakuje. Joe kolejny raz potwierdził, że w kwestii rzetelności jego marka jest wciąż nieskazitelna i za to mu chwała.

Ech… Ci pasjonaci! Nie dość, że łatają gry za samych twórców, tworzą modyfikacje lepsze od płatnych DLC i majstrują gadżety, które istniały dotąd tylko w wyobraźni projektantów, to jeszcze kręcą seriale, które śmiało można byłoby puścić w telewizji o najlepszej porze antenowej. Totalne świrusy, ale za to ich w końcu kochamy, nieprawdaż?

Nie da się ukryć, że pozytywne zakręcenie to podstawa i nie od dziś wiadomo, iż fanatyczni pasjonaci danego uniwersum potrafią zawstydzić profesjonalne firmy, trzepiące ogromną kasę z produktów przeznaczonych dla fanów wirtualnej rozrywki. Nie potrzeba ogromnego budżetu, drogiego sprzętu czy wielkich nazwisk, aby stworzyć rzecz, która wzbudzi uznanie u jednej z najbardziej zrzędliwych i niewdzięcznych grup społecznych – graczy. Wystarczy odpowiednia determinacja, stabilny koncept, mnóstwo wolnego czasu i niewielka „iskra boża” zwana talentem. Twórcy „Fallout: Nuka Break”, Wayside Creations, posiadają większość z tych cech i szturmem podbijają serca pasjonatów kultowego postapokaliptycznego uniwersum. Nawet „zatwardziałego betonu”, który widząc logo Bethesdy pluje na monitor i pokazuje „gest Kozakiewicza”.

Zresztą, przekonajcie się sami i zagłębcie się w perypetie Twiga (byłego mieszkańca Krypty 10), Scarlett (zbiegłej niewolnicy) oraz Bena (poczciwego ghula). Przemierzają oni pustynię Mojave w jednym celu – znalezienia perfekcyjnej, schłodzonej Nuka Coli. Szczytna idea, ale droga do niej nie jest niestety usłana różami. Choć establishment Republiki Nowej Kalifornii stara się zaprzeczyć tym faktom, to okolice Nowego Vegas wypełnione są po brzegi podłymi cwaniaczkami, rabusiami i łowcami niewolników, dybiącymi na życie nieprzygotowanych podróżnych. Już nie wspominając nawet o postnuklearnym środowisku, które zeżre i wypluje człowieka zanim ten się spostrzeże.

Czy trójce przyjaciół uda się ostudzić pragnienie korporacyjnej słodyczy? Trudno orzec, ale pierwsze dwa odcinki nastrajają dość optymistycznie do całej produkcji.

Informacja prasowa

Odległa przyszłość, w której autorytarny system rozległej inwigilacji obywateli nie pozwala mieć wątpliwości, kto stoi po słusznej stronie, a kto jest elementem wywrotowym. Ludzkość rozkwita – podbijając kosmos – kolonizuje planety i buduje stacje orbitalne. Te ostatnie to wielkie molochy o gęstej, dusznej i nieprzychylnej atmosferze, gdzie żaden człowiek nie może czuć się dobrze. Dotyczy to wszystkich – zarówno, dorosłych, jak i dzieci, kobiet i mężczyzn..

Szkoła na stacji orbitalnej tylko pozornie jest zwykłą placówką oświatową. Codziennością są mroczne tajemnice skrywane przed dorosłymi, brutalne gry i wszechobecne zagrożenie. Podobnie jest w świecie dorosłych, gdzie planetarne kolonie walczą o niepodległość, a każdy krok obywatela jest nadzorowany. W tym systemie stacja orbitalna może okazać się nie wybawieniem od trosk, ale pułapką dla swych mieszkańców. Miejscem, na które będą skazani na zawsze...

Informacja prasowa

Na tegorocznych Bachanaliach wprowadzamy novum – aukcje, w których płacić będziecie wygranymi w konkursach i GamesRoomowych turniejach Bachelami! Licytować będziemy rzadkie, dziwne i niespotykane przedmioty i zjawiska. Już teraz możemy ujawnić te związane z naszym Gościem Honorowym.

Będziecie mogli wygrać piwo z Peterem Wattsem (o ile, rzecz jasna, osiągnęliście pełnoletność), certyfikowany słoik z powietrzem, którym oddychał sam Peter oraz – uwaga – własne nazwisko w kolejnej powieści Petera Wattsa, który po umieszczeniu w niej zwycięzcy aukcji bardzo brutalnie i szczegółowo opisze jego śmierć! To szansa na przejście do historii fantastyki. Każdy może spróbować szczęścia – wystarczy przyjść na kilka konkursów lub turniejów, niektóre z nich trwają zaledwie 5-10 minut!

Ech… nasza swojska branżowa piaskownica nigdy się nie zmienia i choć ostatnio wymieniono piasek, odmalowano ławeczki oraz ogrodzono wszystko nowiutkim płotem, doganiając tym samym światowe standardy, to jej użytkownicy pozostali tacy sami. Jasne, w końcu wyszli z zaścianka, zaczęli ubierać się w fikuśne mundurki i starają się trzymać fason, ale nadal nie potrafią ukryć zazdrości o babki innych. Tym bardziej, jeżeli „zawistni konkurenci” wchodzą na ich kąt placu zabaw, który ponoć dawno temu sobie zajęli poprzez niepisane podwórkowe umowy (tak zwane „zaklepanie pierwszeństwa”).

Otóż City Interactive zapowiedziało, że niedługo w jej zdolnych rączkach znajdzie się zupełnie nowa wersja foremki. No i się zaczęło, bo jak każdy podekscytowany młody budowniczy, nieśmiało pochwaliło się przed całym podwórkiem, iż potrafi stworzyć piaskowe dzieła sztuki porównywalne do niekwestionowanego króla osiedla w tej dziedzinie – CD Projekt RED. Na domiar złego okazało się, że do jej paczki dołączył najpopularniejszy kolega w okolicy, idol całego placu zabaw i zdobywca dziewczęcych serc – Tomasz Gop. To wszystko przelało czarę goryczy, wzbudzając oczywistą reakcje twórców piaskowego Geralta. Po kurtuazyjnym wstępie, prychnęli znamiennie na poczynania rywala, apelując, aby powrócił na ziemię i przy okazji zaznaczyli, że nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa w kwestii swojej wiedźmińskiej babki (po cichu mówi się o wychuchanym zestawie kapsli do starej rzeźby i zupełnie nowym wiaderku w 2013 roku). Całą sytuację skomentował Adam Kiciński, lider CD Projekt RED:

„Dobrze jest, aby gry robione przez polskie firmy odnosiły sukcesy na świecie. To buduje rodzimą branżę twórców gier. W tym kontekście życzę firmie City Interactive, żeby udało jej się odnieść jak największy sukces z ich pierwszą grą RPG.

Jednak warto być też realistą odnośnie oczekiwań. Gry RPG to bardzo skomplikowany gatunek. Firm, które potrafią je robić na światowym poziomie i odnosić globalne sukcesy jest kilka. Wejście do tego elitarnego grona przez City Interactive jest możliwe, ale na pewno nie będzie to proces ani łatwy, ani szybki i jest on obarczony sporym ryzykiem. Dlatego sądzę, że szansa przebicia sukcesu „Wiedźmina 2” zarówno pod względem jakościowym, jak i sprzedażowym jest niewielka.

Na moją skrzynkę mailową przychodzą czasem dziwne wiadomości. Co rusz jakaś niewiasta proponuje mi spotkanie – do tego w miejscu zamieszkania, by jeszcze bardziej ułatwić mi sprawę. Jednak wybrałem tamtego wieczoru komputer, a dokładniej rzecz biorąc dzięki przypomnieniu zalogowałem się na serwis Facebook, gdyż czekały tam na mnie darmowe prezenty.

Nie ma nic złego w tym, że dotychczasowe uprawianie farmy opiera się na poziomach doświadczenia. Zbiera je nasze mniej lub bardziej kolorowe gospodarstwo a nie nasza postać o głowie tak wielkiej, że reszta wydaje się być wiotka i jakoś mniej ważna. W końcu jednak zasiadłem nad moją wyspą i odkryłem jakieś nowe zadania do wykonania. Zbieranie rozbitych butelek, uwalnianie rzekomych przyjaciół z klatki czy też zbieranie owoców. Zadania te, jakkolwiek "ciekawe", miały się okazać zwiastunem postępującej praktyki, którą mogę nazwać krótko – świństwo.

Okazało się, że od jakiegoś czasu jest już gra, w stosunku do której słowo "legenda" pojawiać się będzie jedynie przy wymienianiu tytułu. Przyznam szczerze, że gdybym był fanem Dragon Age'a pozwałbym EA za ten tytuł, który wylądował obok tych wszystkich uprawianych farm czy pielęgnowanych wysepek. Ale nim doszedłem do takich wniosków, zbudowałem sobie zamek i udałem się na pierwszą walkę z moją gildią. Mówiąc krócej – zadanie opierało się na przejściu planszy z wybranymi odgórnie bohaterami, na których rozwój w zasadzie wpływu nie mam. Poczułem się jak przy Diablo.

Przed nami epicka walka Kliczko-Adamek i miejmy nadzieję, że potrwa ona dłużej niż jedną rundę, bo inaczej wielu widzów, którzy wysupłali dodatkowy grosz za możliwość delektowania się tą potyczką, obejrzy, jak kilkadziesiąt złotych ląduje w widowiskowy sposób w brudnym błocku. Tak czy inaczej, zespół tłumaczy z GameExe View ewidentnie pozazdrościł szumnej gali mieszkańcom Wrocławia i na przekór wszystkiemu postanowił zorganizować konkurencyjną, w której swój udział zapowiedziały równie wielkie gwiazdy. No i jak to z ludźmi o cnotliwych duszach – żadnych dodatkowych kosztów, zero biletów, brak reklam. Wystarczy wygodne siedzisko, a także coś do ugaszenia głodu i pragnienia, aby delektować się znakomitą wymianą ciosów w najlepszym rzędzie.

W pierwszy starciu rękawice ponownie skrzyżują „Wampir” i „Wilkołak”. Tych dwóch nienawidzi się od zawsze i wielokrotnie dochodziło pomiędzy nimi do różnorakich spięć, zazwyczaj o piękne kobiety (jakież to oczywiste!). Po licznych nielegalnych walkach w podziemiach, które kończyły się remisem, chcą w końcu rozstrzygnąć swój spór ostatecznie – wygrany bierze wszystko. Przed potyczką nie obyło się bez skandali dopingowych i genetycznych, wykrytych przez doktor Kate „Selenę” Beckinsale, ale to tylko dodatkowy smaczek mający pobudzić publiczność oraz podgrzać atmosferę do granic możliwości.

Walką wieczoru będzie niewątpliwie potyczka niekwestionowanego mistrza wagi ciężkiej, Khala Drogo, który ostatnio miał pewne… kłopoty natury zdrowotnej, ale specjalnie wrócił z krainy bezkresnych stepów, aby przyjąć wyzwanie głupca śmiejącego wyzwać go na ring. Tym hardym pretendentem jest niejaki Caddoc – facet nie mający nic do stracenia po nieudanym debiucie w branży elektronicznej rozrywki. Wóz albo przewóz – wygrana lub bruk. E’lara, jego ponętna pani menadżer, zapowiada, że jej zawodnik znokautuje obecnego czempiona przed trzecią rundą. Przekonamy się, wszechmocni bukmacherzy z firmy „The Secret World” nie dają mu większych szans.

Natomiast w przerwie między walkami, swój występ zapowiedziała światowa gwiazda muzyki azjatyckiej – czuła Lightning i jej „Final Fantasy” band.

Zatem… z siedziby GameExe, która znajduje się w tej samej monumentalnej i mrocznej budowli z początku wieku… Let's get ready to rumble!

Małe zamknięte społeczności zawsze skrywały jakieś tajemnice. Ulokowanie takiej grupy na odległych moczarach zapowiada całkiem ciekawą kampanię. Paizo Publishing udostępniło właśnie nowy moduł do systemu Pathfinder – 'The Feast of Ravenmoor'.

Opis produktu:

'Przez wieki malutka wioska Ravenmoor istniała cichutko w górnym biegu rzeki Lampblack, z dala od centrum cywilizacji Varisii. Połączeni ze światem zewnętrznym wyłącznie przez zarośnięty, dawno zapomniany trakt, mieszkańcy wioski lubią swoją izolację. Są pokorni, oryginalni a czasami ekscentryczni, natomiast podróżnicy uznają mieścinę za dziwną i nie wartą zapamiętania. Oczywiście brak tawerny, dusząca wilgoć oraz pełne robactwa bagna i moczary, otaczające wioskę, nie są zachęcające.