Swoją znajomość z dziełami Roberta Kirkmana określiłbym mianem trudnej. Jako fan postapokaliptycznej konwencji doceniam początkowe stadia "The Walking Dead" i niektóre pomysły w "Oblivion Song", ale jednocześnie niepomiernie drażni mnie wydłużanie serii, na co zapewne wpływ mają serialowe ekranizacje i zarazem zobowiązania wobec wytwórni filmowych. Niestety piąty tom "Outcast. Opętanie" wpisuje się w ten trend.

Po ostatnich wydarzeniach Kyle Barnes został zmuszony, by porzucić dotychczasowe życie i ukryć się wraz z najbliższą rodziną na odludziu. Podobny los spotkał skompromitowanego wielebnego Andersona. Chociaż obaj panowie mają w gruncie rzeczy ten sam cel, to używają zgoła odmiennych środków, aby go osiągnąć.

Z recenzenckiego obowiązku dodam, że "Inwazja" zawiera zeszyty #25-36, przez co to najobszerniejszy z dotychczasowych albumów. Mogłoby się zdawać, że to wystarczająco dużo miejsca do sensownego popchnięcia fabuły w ciekawe rejony, rozwinięcia postaci i powiązania ze sobą wątków orbitujących wokół tzw. Scalenia i samego faktu istnienia demonów. Niestety niemożliwe jest pisanie o komiksie w samych superlatywach.

Zapytany w środku nocy o tytuły najlepszych kryminałów obok "Psa Baskerville'ów" czy "Długiego pożegnania" bez zastanowienia wymienię między innymi "Morderstwo w Orient Expressie" Agathy Christie. Literacki klasyk, który doczekał się niezliczonych adaptacji na potrzeby innych medium, niedawno ukazał się także w wersji komiksowej za sprawą wydawnictwa Egmont.

Zimą 1937 roku detektyw Herkules Poirot, najbardziej rozpoznawalna postać wykreowana przez królową kryminału, podróżuje słynnym Orient Expressem ze Stambułu do Calais. Zaspa śnieżna powoduje zatrzymanie się pociągu z dala od cywilizacji. Rankiem podróżujących czeka jednak większa niespodzianka – amerykański krezus nazwiskiem Ratchett został wielokrotnie dźgnięty sztyletem i zmarł na skutek odniesionych obrażeń. Poirotowi nie pozostaje nic innego jak zaprząc do pracy małe szare komórki.

Joann Sfar zabiera czytelnika w podróż do malowniczej Odessy, gdzie chwilowo zatrzymała się niezwykła grupa klezmerów, czyli muzyków grających na weselach, bar micwach bądź innych uroczystościach. Przyjaciele otrzymali pierwsze poważne zlecenie i mają grać przez całą noc w bogatym domu na przyjęciu z okazji wyjazdu seniorki pewnego rodu do Erec Izrael. Pozostaje zatem zapytać, czy i tym razem wartka akcja wciąga już od pierwszej strony, a sposób opowiadania powoduje, że kibicujemy bohaterom jeszcze długo po zakończeniu lektury? Zdecydowanie tak.

Mimo że od wydarzeń opisanych w pierwszej części opowieści – "Podbój wschodu" – nie minęło dużo czasu, bohaterowie stali się świetnym, doskonale zgranym zespołem, a my zaczynamy traktować ich jak rodzinę – trochę niesforną, momentami skłóconą, ale w krytycznych chwilach zawsze stojącą za sobą murem. Ponownie śmiech i rubaszność przeplatają się ze smutkiem i wzruszeniem, a czytelnik ma okazję spojrzeć na ten niezwykły, miniony świat oczami ludzi, dla których czasy przed II wojną światową stanowiły codzienność.

Nazwiska Eda Brubakera i Seana Phillipsa na okładce to gwarancja kryminału na co najmniej przyzwoitym, a zazwyczaj bardzo wysokim poziomie. Mimo że na polskim rynku jest wiele pozycji tego duetu, dopiero w 2019 roku doczekaliśmy się publikacji bodaj najgłośniejszego dzieła firmowanego przez Brubakera i Phillipsa, czyli serii "Criminal".

Na dobry początek Mucha Comics wydała album zbiorczy złożony z dwóch historii pt. "Tchórz" i "Lawless". Co ciekawe, obie części można czytać niezależnie, gdyż Brubaker przedstawia różnorakie osoby uwikłane w przestępczy żywot, co razem tworzy mozaikę półświatka. Poszczególne opowieści są powiązane jedynie niektórymi lokacjami, w jakich rozgrywa się akcja, pobocznymi postaciami i miejskimi legendami.

Bohaterem "Tchórza" jest niejaki Leo, mający niemałe pojęcie o planowaniu skoków i uchodzeniu z życiem z tarapatów, ale także unikający ryzyka i korzystania z broni palnej, co przy jego sposobie zarabiania na życie jest tyleż ryzykowne, co intrygujące. Tym razem przychodzi mu zaplanować skok, który zgodnie z przeczuciem nie kończy się dobrze. Drugą część albumu poświęcono Tracy'emu Lawlessowi, który po długiej przerwie wraca w rodzinne strony, aby zdobyć informacje o śmierci swojego brata, jeszcze niedawno działającego w jednym z gangów.

Jubileusze często są pretekstem do wznowienia albo kontynuowania uznanych dzieł. W przypadku genezy "Sandman Uniwersum" mowa o podwójnej okazji do celebracji, ponieważ w 2019 roku minęło 30 lat od pierwszego pojawienia się kultowego komiksu Neila Gaimana oraz 25 lat od powstania imprintu Vertigo.

Neil Gaiman postanowił wrócić do najsłynniejszego ze swoich dzieł, lecz tym razem jako opiekun literacki grupy twórców mających rozpocząć cztery różne serie: "Śnienie", "Dom Szeptów", "Lucyfer" i "Księgi Magii". "Sandman Uniwersum" to zaś swoisty prolog do nowych historii, za który odpowiadają Simon Spurrier, Kat Howard, Nalo Hopkinson i Dan Watters, czyli scenarzyści mający owe serie stworzyć.

Na zaledwie 48 stronach "Sandman Uniwersum" dostajemy przedsmak tego, co czeka nas w kolejnych odsłonach – razem z krukiem wybieramy się na poszukiwania Daniela, przekonujemy się o magicznych uzdolnieniach Tima Huntera oraz spotykamy Lucyfera. Wdawanie się w szczegóły nie ma sensu ze względu na małą objętość komiksu. Grunt, że każda z zapowiedzianych serii ma swoje pięć minut.

Pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasunęło w związku z "Czasem nienawiści", to komiks "Infidel". Obie pozycje wydane przez Non Stop Comics dotyczą tematów ważnych dla społeczeństwa. W tym drugim przypadku zaangażowanie polityczne nie przyniosło dobrej opowieści – obawiałem się, że podobnie może być z "Czasem nienawiści".

Aleš Kot przedstawia Stany Zjednoczone 2022 roku. Bliska przyszłość, która w wyniku tarć poglądowych przybrała dystopijną postać. Szczegóły owiane są tajemnicą, a wśród głównych postaci znajdują się dwoje rozdzielonych kobiet, z których jedna, Amanda, jest lewicową terrorystką, i pracujący dla policyjnego państwa agent. Autor powoli odsłania związek bohaterek i pościg za Amandą.

"Akt pierwszy" to połowa historii – smutnej, powolnej i odkrywającej zamiary poszczególnych osób. Akcja nie tyle koncentruje się na potencjalnie emocjonującej walce o lepszą przyszłość, ile na prezentacji pierwszoplanowych postaci – zarówno ich zwykłego życia, jak i poczuciu misji w sterroryzowanej rzeczywistości. Z tego względu to opowieść dla czytelnika ceniącego atmosferę niż fabularne wolty.

Z czym zazwyczaj kojarzą się lekcje matematyki? Bardzo możliwe, że wspominacie "królową nauk" jako zmorę czasów szkolnych, ale co by było, gdyby już na początkowym etapie nauki udało się znaleźć miły i przyjemny sposób na lekcję dodawania? Być może wyniki matur wyglądałyby wtedy o niebo lepiej. Czasu rzecz jasna nie cofniemy, ale możemy zadbać o to, aby przyszłe pokolenia pochłaniały wiedzę z przyjemnością.

Najprawdopodobniej o swoich rówieśnikach myślała także Miranda Evarts – sześcioletnia pomysłodawczyni gry karcianej "Śpiące Królewny". Wszystko zaczęło się od tego, że pewnej zimowej nocy Miranda nie mogła zasnąć, gdyż w jej głowie rozgrywała się partia wymyślonej przez nią gry. Następnego ranka, tuż po przebudzeniu, dopracowała reguły rozgrywki i tak powstał ostateczny produkt, który trafił do Polski za pośrednictwem wydawnictwa Rebel. Spokojnie, dziewczynka nie działała sama, cały czas miała wsparcie siostry Madeleine oraz rodziców, Denise i Maxa. Podobno pomagał im nawet najmłodszy braciszek, który był tak uprzejmy, że nie zjadł kart. No cóż, wtedy trzeba by zapewne zmienić tytuł...

Pierwszy tom z serii "Dziedzictwo" był zaskoczeniem, bo nikt się nie spodziewał sukcesu piętnastolatka. A jednak Paolini dorobił się uznania i całkiem sporej rzeszy fanów (a nawet ekranizacji, ale biorąc pod uwagę jej jakość jest to coś, o czym najlepiej zapomnieć). Choć sam autor już przy zakończeniu serii o przygodach Smoczych Jeźdźców wspominał, że będzie chciał wrócić do stworzonego przez siebie uniwersum, sprawa przycichła. Cierpliwość została nagrodzona i Paolini odłożył na chwilę pracę nad nowym projektem, by podarować nam pierwszy tom "Opowieści ze świata Alagaësii", opatrzony w polskim wydaniu tytułem "Widelec, Wiedźma i Smok".

Minął rok odkąd Eragon i Saphira opuścili Alegaësię. Budowa nowej twierdzy Smoczych Jeźdźców pomimo trudności posuwa się naprzód, ale tak ogromne projekty zawsze ściągają mnóstwo kłopotów i stresu. Wiedziony chęcią oderwania się nad chwilę od nawały obowiązków, Eragon zwraca się z prośbą o pomoc do smoków, dobrych przyjaciół i obsady twierdzy. W zamian usłyszy kilka ciekawych wieści ze świata, zagadkowych opowieści dających więcej pytań niż odpowiedzi oraz starą legendę urgalskich szczepów, co może mu pozwolić na świeże spojrzenie na swoją sytuację.

Informacja prasowa

W 2020 roku przypada setna rocznica publikacji pierwszej powieści Agathy Christie („Tajemnicza historia w Styles”). Królowa kryminału dzierży berło najlepiej sprzedających się książek, tuż po dziełach Szekspira i Biblii, nieprzerwanie od wieku.

Z okazji okrągłego jubileuszu wydawnictwo Egmont prezentuje komiksowe adaptacje jej trzech kryminałów: „Morderstwo w Orient Expressie”, „Noc w bibliotece” oraz „Tajemniczy przeciwnik”. Kolekcja trafiła już na księgarskie półki.

Ed Brubaker niejednokrotnie przekonywał nas o niemałym wyczuciu, z jakim kreuje przestępców w ich naturalnym środowisku. Razem ze swoim stałym współpracownikiem Seanem Philipsem mają na koncie m.in. świetne "Zabij albo zgiń", w którym protagonista i morderca zarazem działa na własną rękę, bez zagłębiania się w półświatek. Nagrodzony Eisnerem komiks "Wszyscy moi bohaterowie to ćpuny" także opowiada o ludziach, którzy nie są częścią podziemnego świata.

Tytuł komiksu jest nieprzypadkowy. Ellie od lat romantyzowała narkomanów – wszyscy muzyczni idole bohaterki pogrążali się w igłach i tabletkach, a matka przedawkowała dekadę wcześniej. Nastolatka zdaje się nie dostrzegać wyniszczających skutków zażywania psychoaktywnych substancji i zamiast tego kieruje uwagę ku ich osiągnięciom niejako ich gloryfikuje. Czy to podążanie w ślad za artystami zaprowadziło Ellie do ośrodka leczenia uzależnień? Tego dowiadujemy się z tej kilkudziesięciostronicowej noweli.