Mam niezmierną przyjemność poinformować, że wraz z tą chwilą na GameExe pojawił się kolejny artykuł. Jako że noc sprzyja wampirom, pragnę uroczyście przedstawić recenzję książki pt. "Krwawe Igrzyska", którą specjalnie dla Was, dzięki uprzejmości wydawnictwa Rebis, napisał nasz redaktor, Tamc.. Gorąco zachęcam do zapoznania się z świeżutką lekturą!

"W połowie bieżącego roku wydawnictwo Rebis wydało książkę pt. "Krwawe Igrzyska", będącą trzecią częścią cyklu poświęconego sławnemu hrabi Saint-Germain, autorstwa Chelsea Quinn Yarbro. Przyznam, że zastanawiałem się, czego tak naprawdę oczekiwać od tego tytułu, bowiem dobrze pamiętałem, że "Hotel Transylvania", otwierający omawianą serię, okazał się książką nad wyraz przeciętną. Część druga, pt. "Pałac", zaprezentowała się o wiele lepiej, co dało mi podstawy, by liczyć na to, że autorka utrzyma podobny poziom w "Krwawych Igrzyskach". Czy tak się stało? Tłumiłem w sobie mieszane uczucia, póki nie przekonałem się."

Informacja prasowa

W związku z powtarzającymi się prośbami ze strony wielbicieli serii Johna Flanagana „Zwiadowcy”, Wydawnictwo Jaguar zdecydowało się zmienić tytuł książki z „Oblężenie Zamku Macindaw” na „Oblężenie Macindaw”. Miło nam poinformować, że książka ukaże się już 16 czerwca 2010 roku.

„Zwiadowcy” należą do najpopularniejszych młodzieżowych serii fantasy na polskim rynku i od daty premiery pierwszego tomu w marcu 2009 cieszą się nieustającym zainteresowaniem czytelników. Cechujące się lekkością i bezpretensjonalnym stylem pisarstwo Flanagana zyskało uznanie nie tylko wśród nastolatków, ale również wśród starszych, bardziej doświadczonych odbiorców. W chwili obecnej cykl liczy sobie dziewięć tomów, w przygotowaniu są kolejne. Tom siódmy – „Halt’s Peril” został nominowany do australijskiej nagrody Book of the Year w kategorii książek dla młodego czytelnika.

Polskie wydanie szóstego tomu, „Erak’s Ransom” ukaże się jesienią tego roku.

W tę mroźną noc pragnę ogłosić, że wraz z tą chwilą na GameExe pojawił się kolejny artykuł. Tym razem za pióro chwycił Wiktul i, dzięki uprzejmości wydawnictwa Papierowy Księżyc, specjalnie dla Was napisał recenzję książki pt. "Infekcja". Jeśli nie obawiacie się o swoje zdrowie, przeczytajcie świeżutką recenzję. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, gorąco polecam!

"Krótkie przedstawienie fabuły książki Scotta Siglera okazuje się dość problematyczne. Jeśli napiszę, że składa się ona z kilku wątków oscylujących wokół zaskakujących morderstw powodowanych tytułową, tajemniczą infekcją, która wywołuje u ludzi niebezpieczne psychopatie, możecie pomyśleć, iż jest to kolejna produkcja klasy "z" o zaślinionych mordercach – sadystach i zmutowanych zombie. Byłoby to mylne wrażenie, gdyż "Infekcja" zawiera w sobie nie tylko cechy thrilleru i horroru, ale także kryminału i science-fiction."

Trzy dni temu sławny pisarz pojawił się na Corocznym Rozdaniu Nagród Biblioteki Los Angeles, na którym uhonorowano go nagrodą za nieoceniony wkład w rozwój literatury. Pan King, we właściwym sobie stylu, ocenił statuetkę jako nadającą się kształtem na wspaniałe narzędzie mordu.

Rzadko zdarza się, aby dwie książki miały premierę jednego dnia. Nam jednak udało się trafić na taki przypadek, a co więcej, przygotowaliśmy dla was dwie świeże recenzje tychże książek. Ich tytuły to "Zimowy Monarcha" oraz "Anima Vilis", wydane przez Instytut Wydawniczy Erica i Wydawnictwo Initium. Zapraszam do zapoznania się z opiniami naszych redaktorów!

"Zimowy Monarcha"

Przypuszczam, że każdy z was kiedyś słyszał o legendarnym królu Arturze i jego wyczynach. Do dziś po świecie krążą różne historie o młodym mężczyźnie, władającym Ekskaliburem, który siał grozę na ziemiach obecnie zwanych Wielką Brytanią. Jedną z licznych opowieści naświetlił "Zimowy Monarcha" – książka autorstwa Bernarda Cornwella, wydana przez Instytut Wydawniczy Erica. Przyznam się szczerze, że byłem niezmiernie ciekaw, w jakim świetle Anglik przedstawił Króla Artura. Gdy tylko znalazłem wolną chwilę, zabrałem się za czytanie.

Całą opowieść poznajemy z przekazu narratora saksońskiego pochodzenia – Derfla, który miał w swym życiu zaszczyt i przyjemność towarzyszyć Arturowi podczas licznych bojów. Akcja rozpoczyna się w V wieku, za panowania Wielkiego Króla Uthera, Pendragona Brytanii. Niestety, Uther jest człowiekiem starym i schorowanym, a w dodatku gnębionym przez powtarzane powszechnie pytanie – kto odziedziczy tron, kiedy obecny władca uda się do Krainy Cieni? Jego syn, Mordred, poległ w bitwie z Saksonami, jak król twierdzi, z winy Artura, który jest jednym z jego nieślubnych dzieci. Uther nie bez powodu całą nadzieję pokładał w Norwennie, wdowie po Mordredzie, bowiem właśnie teraz kobieta rodziła. Wszyscy zastanawiali się, czy będzie to chłopiec, wnuk króla? Owszem, urodził się. Problem w tym, że ze skrzywioną stopą, a kaleki władca to zły znak dla całego królestwa. Po narodzinach czytelnik ma przyjemność poznać pierwsze dni życia królewskiego wnuka, również nazwanego Mordredem, a następnie rozpoczyna się wieloetapowa przygoda, opisywana po latach przez Derfla, w której nie tylko Artur, ale i sam kronikarz odegrał znaczącą rolę. Przyznam wam szczerze, czyta się ją tak, że aż brakuje tchu.

Informacja prasowa

Kolejka do stoiska, na którym autografy rozdawał autor „Trylogii husyckiej”, ciągnęła się przez całą salę wystawową. Żaden z polskich autorów nie budzi w Czechach podobnego zainteresowania.

Nadkomplet pojawił się również na spotkaniu z pisarzem. Andrzej Sapkowski dał popis ciętego humoru. Zapytany, czy jego najnowsza powieść – rozgrywająca się w Afganistanie „Żmija” – to jeszcze fantasy, odparł: – Z literaturą fantasy jest jak z koktajlem martini. Gdy przyrządza go kobieta, na dziewięć części wermutu daje jedną ginu. Gdy mężczyzna, na siedem porcji wermutu przypadają trzy porcje ginu. A Hemingway szklankę ginu zakropił wermutem i to też było martini.

Gdy któryś z czytelników zagadnął go, co myśli o ekranizacji „Wiedźmina”, prozaik jęknął: „A nie ma tam czasem innych pytań?”. W końcu jednak wyjaśnił: – Najlepiej posłużyć się tu przykładem krzywej Gaussa, która w przybliżeniu przypomina sterczący cycek. Otóż wszystko, co jest na samym dole, to koszmarnie złe ekranizacje. Powyżej mamy ekranizacje po prostu złe. A tylko sam wierzchołek zajmują dzieła naprawdę udane. Otóż film „Wiedźmin” plasuje się gdzieś pośrodku tej krzywej.

Pisarz nie miał ochoty, by wyjaśnić, nad czym teraz pracuje. – Nie brak ludzi żyjących z kradzieży cudzych pomysłów. Dlatego też amerykański autor Tim Powers mawiał w podobnych sytuacjach, że jego kolejna książka traktować będzie o parostatkach. Ja też o nich napiszę.

"Rzeczpospolita" Bartosz Marzec.

15 maja, w Cocoa Beach (Floryda), odbyła się gala rozdania nagrody Nebula za rok 2009. Była to również pierwsza odsłona imprezy transmitowana za pomocą internetu. U nas mogliśmy ją oglądać w nocy z 15 na 16 maja.

W kategorii powieść zdobywcą został Paolo Bacigalupi i jego The Windup Girl.

W rozszerzeniu znajdziecie szczegółową listę laureatów.

Od dawna jestem fanem twórczości pani Kossakowskiej, tym bardziej miło mi przedstawić Wam recenzję jej najnowszej książki pt. "Zbieracz Burz", kontynuacji cyklu "Zastępy Anielskie". Któż nie pamięta Daimona Frey'a? Nasz redaktor Wiktul postanowił rozprawić się z najnowszą odsłoną przygód Abbadona. Zapraszam do lektury!

Anioł Zagłady Daimon Frey, znany też jako Abbadon i Tańczący na Zgliszczach, poniewiera się po najgorszych zakamarkach Sfer Poza Czasem, w niedookreślonym momencie po pokonaniu Siewcy Wiatru. Poprzez nielegalne walki stara się wyładować swój gniew, zagłuszyć koszmarne echa minionych doświadczeń oraz znaleźć ujście dla przyprawiającej go o obłęd mocy Burzyciela Światów, którą obudził w nim Pan w chwili starcia z Siewcą. Od tego czasu zmieniło się niewiele: Królestwo nadal pogrążone jest w niezliczonych intrygach, które stara się kontrolować Gabriel. Ziemia ciągle stanowi kryjówkę dla wszelkich nadprzyrodzonych uchodźców i przestępców, zaś Głębia pozostaje Głębią w całej rozciągłości, znajdując się pod chwiejną władzą Lucyfera, która to władza osłabła jeszcze bardziej po odejściu Zgniłego Chłopca. W trakcie swojego "urlopu" Daimon Frey słyszy rozkaz Jasności, po raz pierwszy od walki z Siewcą. Rozkaz ten okazuje się być tak straszny i szalony, że sam Abbadon nie jest w stanie uwierzyć w jego treść. Rozterki związane z wątpliwością, czy został on wydany faktycznie przez Pana, czy też przez Antykreatora, decyzja o przyjęciu lub odrzuceniu przez Daimona owego polecenia oraz problemy powstałe w związku z tą decyzją, stanowią właściwą fabułę pierwszego tomu "Zbieracza Burz".

Czytaj dalej...

Mam niezmierną przyjemność poinformować, że wraz z tą chwilą na GameExe pojawił się kolejny artykuł. Tym razem nasz redaktor, Tamc., dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar, mógł przeczytać i specjalnie dla Was zrecenzować książkę pt. "Starcie Demonów". Jeśli interesują Was dalsze losy młodego Toma, nie traćcie czasu i zapoznajcie się z świeżutką recenzją. Gorąco polecam!

Joseph Delaney rozpoczął od mocnego uderzenia. Tom, który tę noc spędzał samotnie w domu stracharza, obudził się przerażony, nie wiedząc, co się dzieje. Sytuację naświetliła mu młoda czarownica, Alice, posługując się mrokiem, dzięki któremu skontaktowała się z przyjacielem przez lustro i ostrzegła o zabójcy pętającym się w ogrodzie. Młody bohater szybko i sprawnie rozprawił się z intruzem, a od stracharza, który wrócił do domu, dowiedział się, że pokonał nie byle kogo – krwiożerczą Menadę. W głowie mistrza powstało pytanie – co w Hrabstwie robił stwór pochodzący z dalekiej Grecji? Odpowiedź powinna pojawić się wraz z mamą Toma, mającą niebawem przypłynąć z tego kraju do Hrabstwa. Jak się szybko okaże, kobieta nie bez celu chce spotkać się z synem, a od ich pierwszej rozmowy rozpoczyna się wielka gra, która będzie mieć wpływ nie tylko na życie Toma i najbliższych mu osób, ale na istnienie bardzo wielu innych ludzi.

Neil Gaiman otrzymał propozycję ze strony Greater Talent Agency, by przyjść na czterogodzinne spotkanie z czytelnikami w Stillwater Library oraz udzielić radiowego wywiadu. Pan Gaiman zgodził się to zrobić. Za 45 tysięcy dolarów.