Za sprawą "Damy, mrozu i diabła" Mirka Andolfo wprowadziła na scenę większość kluczowych postaci "Mercy". W kontynuacji autorka przechodzi do sedna opowieści.

Lady Hellaine zwróciła na siebie uwagę całej śmietanki towarzyskiej Woodsburgha. Aby jednak planom jej i wiekowego kamerdynera Goodwilla stało się zadość, oboje muszą zachować ostrożność podczas wszelkich kontaktów towarzyskich. Problemy z opanowaniem swej prawdziwej krwiożerczej natury, mogą się uwidocznić nawet podczas tak prozaicznej czynności, jak spożywanie indyka na obiad. Zwłaszcza, gdy ciało będące nosicielem prawdziwej Hellaine, będzie desperacko łaknąć ulubionej strawy.

Polskiemu czytelnikowi twórczości Dmitrija Glukhovskiego specjalnie nie trzeba przedstawiać. Ojciec niesamowicie poczytnego i intrygującego, bo tak odmiennego klimatycznie od zachodniej wizji postapokalipsy i przy okazji całkiem swojskiego, uniwersum "Metro". Pisarz obdarzony niezwykle lotnym i ciętym piórem, czego dowiódł chociażby w nieszablonowym "Futu.re" czy zgrabnie opisującym rosyjskie społeczeństwo zbiorze fantastycznych opowiadań "Witajcie w Rosji". No i facet, który ma otwarty umysł, uwielbia eksperymenty, lubuje się w przekraczaniu nowych granic, nie boi się mówić prosto z mostu, czego dowiódł nazywając Andrzeja Sapkowskiego, za przeproszeniem waćpaństwa, "aroganckim skurwysynem". Nieźle.

Dlatego też z ogromną ciekawością podchodziłem do jego nowego projektu – "Outpost". Nie dość, że autor wracał na stare śmieci, czyli do postapokalipsy, to jeszcze chciał ugryźć z zupełnie innej perspektywy klimaty, które były dla niego przepustką na salony. Porównywanie do tradycji kultowego "Metro 2033" wydawało się nieuniknione, lecz po przewróceniu ostatniej strony książki doszedłem do wniosku, że "Outpost" leżałby na deskach już w drugiej rundzie tego pojedynku. Jak dla mnie Glukhovsky trochę przekombinował i przeszarżował.

Jestem wielkim fanem "Diuny" Franka Herberta. Złożoność świata przedstawionego, rozterki filozoficzne czy mądrości płynące z pierwszej części sagi zajmują moje myśli po dziś dzień. Co ciekawe, pisarz stał się ofiarą własnego sukcesu, bowiem jego każda kolejna powieść niedotycząca Arrakis zyskiwała zdecydowanie mniejsze grono czytelników. Ja także znajduję się w grupie, która zna tylko "Kroniki Diuny", a i nie wszystkie części. Pierwsze wydanie "Roju Hellstroma" w Polsce to doskonała okazja, aby wspomniane braki nadrobić.

Poznajcie Agencję. Nie jakąś tam agencję wywiadowczą typu CIA, tylko taką pisaną przez wielkie "A", istnienia której nie uświadamiają sobie największe szychy w rządzie. Gdy w bibliotece MIT jej pracownicy przypadkowo znajdują tajne akta dotyczące tajemniczego Projektu 40, pewna odizolowana farma, będąca twórcą tych papierów, trafia pod lupę. Mieszka tam Nils Hellstrom, znany ekolog, entomolog i twórca filmów dokumentalnych o owadach. Ot, zwykły zdziwaczały naukowiec, jakich pełno. Nikt nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby w trakcie obserwacji jego posiadłości nie zaginął jeden z agentów.

O "Czarodziejkach W.I.T.C.H." słyszałem jeszcze w dzieciństwie i nawet obejrzałem parę odcinków animowanej wersji. Mógłbym usprawiedliwić się tym, że skoro mam siostrę, to i na Barbie czasem się zerknęło... Ale w zasadzie czarodziejki wspominam całkiem pozytywnie (w przeciwieństwie do "Klubu Winx"). Obecnie zaś lubię eksperymenty, tj. sięgać po nieoczywiste rzeczy, więc gdy usłyszałem o powrocie "Czarodziejek W.I.T.C.H.", tyle że tych komiksowych, wcześniej mi nieznanych, to powiedziałem sobie: "Krzysztofie, dlaczego nie?". I tak znaleźliśmy się w tym miejscu, a ja wam odpowiem, dlaczego warto sięgnąć po wspomnianą serię.

Pięcioro nastolatek – Will, Irma, Taranee, Cornelia i Hay Lin – zyskuje niezwykłe moce powiązane z żywiołami wody, ognia, ziemi i powietrza oraz sercem Kondrakaru. Kondrakar to twierdza zamieszkiwana przez Wyrocznię śledzącą poczynania bohaterek – Strażniczek – na których barkach znalazły się losy całego wszechświata. Ich misją jest pilnowanie portali umożliwiających przejście do innego świata i walka z siłami zła, które świeżo po wyborze nowych Strażniczek zaczynają wdrażać w życie swoje niecne plany.

70 tygodni. Tyle czasu na listach bestsellerów utrzymywała się "Patria". W konsekwencji powieść Fernando Aramburu doczekała się wydań w aż 30 krajach, serialowej adaptacji przygotowanej na zlecenie HBO oraz komiksu, będącego przedmiotem niniejszego artykułu.

Za graficzne zaadaptowanie powieści odpowiada Toni Fejzula, raczej niezbyt dobrze znany polskim czytelnikom twórca, pomimo portfolio obejmującego współpracę z m.in. Mike'em Mignolą i Johnem Arcudim. Przed artystą stanęło niełatwe zadanie skompresowania ponad 600–stronicowego utworu do ponad dwukrotnie krótszego komiksu. Większym wyzwaniem była jednak zapewne tematyka dzieła wziętego na warsztat i specyfika opowiedzianej historii.

Nowe książki zawsze stanowiły i będą stanowić część doświadczenia każdego czytelnika. By móc właściwie ocenić powieść i stwierdzić, czy dana seria ma potencjał, trzeba dokonać tego pierwszego kroku. Czasem z potknięciem, ale nadal może nas to zaprowadzić w bardzo ciekawym kierunku. Z takimi właśnie przemyśleniami wziąłem się za ”Beniamina Ashwooda”, pierwszą część serii o tym samym tytule, pióra A. C. Cobble'a.

Beniamin Ashwood to zwykły młodzian z niewyróżniającej się niczym wioski na odludziu, zwanej Widokami. Jego życie jest proste i poukładane – warzenie piwa, turnieje walk na kije, słuchanie karczemnych opowieści o dalekich krainach. Nawet pojawienie się w okolicy demona, choć niepokojące, nie zapowiada zmian w tym niezwykłym żywocie… do czasu aż w celu eliminacji maszkary w miasteczku nie pojawiają się zaprawieni łowcy demonów.

Postapokalipsa kręciła mnie od zawsze. Światy dotknięte zagładą, nieliczni ocaleni odkrywający w sobie determinację, o jaką w normalnych czasach by się nie podejrzewali, i zmutowana flora oraz fauna. Nurt ten zdobywa też coraz więcej czytelników i, co za tym idzie, pisarzy próbujących swoich sił w kreowaniu rzeczywistości po katastrofie. Jedną z takich osób jest Meg Elison, której debiutancka powieść, "Księga Bezimiennej Akuszerki", zdobyła nagrodę im. Philipa K. Dicka. Mam już wystarczająco powodów, żeby nie przepuścić lektury koło nosa.

W książce podążamy za nienazwaną położną. Jej spokojne i dostatnie życie zostaje przerwane wraz z pojawieniem się nowej choroby. Groźna gorączka o niewiadomym pochodzeniu zaczyna trawić znaczną część ludzkości, a prace nad lekarstwem grzęzną w martwym punkcie. Większość zarażonych umiera. Co ciekawe, ciąża i związany z nią poród oznaczają wyrok śmierci zarówno dla matki, jak i dziecka. Niewielu zaraza ominęła, nielicznym udało się ją przeżyć. Do tej drugiej grupy zalicza się tytułowa akuszerka, starająca się od tej pory przetrwać w nieprzyjaznym świecie.

Popularne marki raczej nie ograniczają swoich historii do jednego medium. Tak samo jest z "Cyberpunkiem 2077", który poza grą komputerową ma doczekać się serii samodzielnych opowieści pod szyldem Dark Horse Comics. "Trauma Team" jest pierwszą z nich i może po nią sięgnąć zarówno gracz, jak i czytelnik nieznający produkcji CD Projekt RED.

Trauma Team International to korporacja ratująca swoich klientów z wszelakich zagrożeń, których nie brakuje w cyberpunkowej rzeczywistości, pełnej przemocy i konfliktów. Akcja koncentruje się na Nadii, medyczce biorącej udział w misjach ratunkowych. Pewne wydarzenia odcisnęły na niej swoje piętno, a nowe zlecenie zabiera ją i jej zespół w niebezpieczny rejon opanowany przez członków gangu.

Podróż przez Azeroth: Wschodnie Królestwa to prawdziwa perełka dla fanów World of Warcraft i światów fantasy spod znaku magii i miecza. Pierwszy tom Podróży przez Azeroth poświęcony został tytułowym Wschodnim Królestwom, gdzie rozegrały się jedne z największych batalii w historii uniwersum. To głównie tutaj rozgrywała się fabuła trzech pierwszych odsłon serii, które dały początek kultowemu MMORPG. Echa tych wydarzeń wciąż są widoczne w grze, a dzięki Podróży przez Azeroth poznacie również fakty dotąd owiane aurą tajemnicy.

Po zażegnaniu kolejnego wielkiego konfliktu między Przymierzem i Hordą, który wstrząsnął całą Azeroth, nadszedł czas leczenia ran. Pora również pomyśleć o zabezpieczeniu przyszłości. Król Wichrogrodu, Anduin Wrynn, zleca swemu zaufanemu mistrzowi szpiegów, Matiasowi Shawowi, misję eksploracyjną obejmującą zasięgiem najważniejsze krainy wschodniego kontynentu. Wyposażony w dawne raporty i księgi Shaw został zobowiązany do przeanalizowania posiadanej wcześniej wiedzy oraz jej zaktualizowania. W tym trudnym zadaniu ma wesprzeć go wierny towarzysz, kapitan Flynn Fairwind. Przyjaciół czeka długa i wyczerpująca podróż, a dzięki nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z Radą Hordy, nawet zamknięte do tej pory wrota miast przeciwnej frakcji staną przed nimi otworem.

W pierwszych tomach "OKP Dolores" – "Ścieżce Nowych Pionierów" i "Sierotach z Fortu Messaoud" – Lyse i Didier Tarquin niechętnie udzielali odpowiedzi na pojawiające się pytania dotyczące przeszłości bohaterów i całego zamieszania związanego z okrętem pirackim, niecodziennym spadkiem, jaki otrzymała była zakonnica Mony. W trzecim tomie spodziewajcie się zatem pigułki informacji.

"Sieroty z Fortu Messaoud" pozostawiły bohaterów i zarazem czytelników w niejasnej sytuacji. Tytułowy okręt kontynuuje kurs wyznaczony przez zniszczonego robota. W oczekiwaniu na dotarcie do celu Mony i Kash spędzają wolny czas na strzelnicy i rekonwalescencji po ostatnich przygodach. W ślad za bohaterami rusza armia Kościoła Nowych Pionierów i nieco skromniejsza flota kosmicznych rabusiów. Jak zakończy się polowanie na Monę i Dolores, będące kluczem do odnalezienia potężnego Czerwonego Kryształu?