Informacja prasowa
"Za horyzont" wieńczy trylogię Andrieja Diakowa, na którą składają się też wcześniejsze tomy "Do światła" i "W mrok". W Rosji są to najpoczytniejsze – obok Metra 2033 i Metra 2034 – książki w ramach Uniwersum Metro 2033 – międzynarodowego projektu Dmitrija Glukhovsky'ego. Opinię tę w pełni potwierdzają polscy Czytelnicy.
Zapraszamy do wysłuchania pierwszego fragmentu książki
Sam bóg śmierci naznaczył 17-letnią Ismae niezwykłym brzemieniem i zdolnościami.
Jako assassin, może uchronić swój lud przed zatraceniem i zdradą. Jednakże, aby tego dokonać, musi zabijać. Nawet tych, których kocha.
Noszę ciemnoczerwone piętno, biegnące od lewego ramienia po prawe biodro, ślad po truciźnie, którą matka dostała od znachorki, by pozbyć się mnie ze swego łona. Według znachorki, fakt, że przeżyłam, to nie żaden cud, a znak, że zostałam poczęta przez samego boga śmierci.
Zakłamanie, żądze i zdrada.
Muszę przyznać, że "Posępna Litość" na początku mnie kompletnie nie zachwyciła. Mijając ją na półce w księgarni może bym na chwilę zwróciła na nią uwagę, a później odłożyła zapisując tylko w pamięci jako ewentualny "zapychacz" w przypadku braku ciekawszych pozycji do czytania. Serio, serio. Nie wiem, co się stało z okładkami Fabryki Słów, ale kiedyś ich mistrzowskie grafiki wydawały mi się synonimem dobrej fantastyki. Teraz, co stwierdzam z przykrością, niektóre bardziej kojarzą mi się z tanimi romansami niż dobrym kawałkiem fantastyki. Podobnie było z "Posępną Litością" – ot, kolejne czytadło leżące na półce z fantastyką podszyte średniowiecznym klimatem.
Informacja prasowa
Już w najbliższy wtorek, 24 września, do księgarń trafi "Doktor Sen" – kontynuacja kultowego "Lśnienia". W zwiastunie wystąpił aktor, Marcin Perchuć, który przeczytał fragment nowej powieści Mistrza Grozy.
Powieść "Doktor Sen" to kontynuacja jednej z najbardziej znanych powieści Kinga – "Lśnienia" przeniesionej na ekran przez Stanleya Kubricka (z rewelacyjną rolą Jacka Nicholsona). W krótkim zwiastunie prezentującym fragment książki wystąpił aktor, Marcin Perchuć:
Oto Harry Dresden – pierwszy (i jedyny) w Chicago magiczny prywatny detektyw. Okazuje się bowiem, że „zwyczajny” świat pełen jest istot dziwnych i magicznych, a większość z nich niezbyt dobrze zgadza się z ludźmi.
Odkąd jego dziewczyna wyjechała z miasta, by jakoś poradzić sobie z nowo odkrytym apetytem na krew, Harry jest przybity i załamany. Nie ma z czego płacić czynszu. Unika kontaktów z przyjaciółmi. Nie pamięta, kiedy ostatni raz brał prysznic. I kiedy już się wydaje, że gorzej być nie może, pojawia się królowa Zimowego Dworu elfów, przedstawiając mu propozycję nie do odrzucenia. Harry musi odkryć, kto zamordował rycerza Lata, prawą rękę królowej Letniego Dworu, i oczyścić królową Zimy z podejrzeń...Sprawa wydaje się prosta, ale polityka elfów rzadko taka bywa. Dodatkowo, Harry odkrywa, że los świata zależy od jego śledztwa. Ale żadnych nacisków...
Harry Dresden, zakręcony, ale inteligentny mag z talentem do pakowania się w kłopoty, zawładnął mym sercem i duszą już od pierwszego tomu. Jego zaklęcia osiągnęły swój cel – każdą kolejną część wyczekuję z ogromną niecierpliwością, głodny dalszych przygód mego ulubionego bohatera. I nie tylko moje bariery ochronne padły pod jego urokiem – za granicą, jak i w Polsce, seria cieszy się niezwykłą popularnością i jest wręcz rozchwytywana przez rzesze czytelników. Niedawno, nadkładem wydawnictwa MAG, ukazał się jej nowy tom zatytułowany „Rycerz lata”. Tym razem jedyny prywatny detektyw i mag w Chicago będzie musiał zmierzyć się z niebezpieczną polityką elfów...
"Każdy z kilku autorskich pomysłów, które Dick wykorzystał w "Świecie Jonesa", mógłby dziś posłużyć zwykłemu pismakowi za kanwę całej powieści" – z przedmowy Wojtka Sedeńki
Wydawnictwo Rebis zdecydowało się sięgnąć po jedną z pierwszych powieści Philipa K. Dicka jako kolejną część znakomitej serii najwybitniejszych dzieł pisarza. Był to okres przejściowy w jego życiu, kiedy to przestawiał się z pisania opowiadań na dłuższe formy przekazu. Czuć, że dopiero uczy się łączyć ze sobą wątki czy po prostu pisać długo, ale spójnie i logicznie. Co ciekawe, znany przecież z nadużywania środków odurzających, wtedy jeszcze nie brał narkotyków, nie licząc przepisywanych mu od dawna z powodu męczących go bólów głowy leków psychotropowych na bazie pochodnych amfetaminy. Dick był zawsze odważnym pisarzem i nie bał się wprowadzać śmiałych wątków nawet w "świętoszkowatej" Ameryce roku 1956, gdzie, według Wojciecha Sedeńki, całowanie w miejscach publicznych było karane z urzędu. Na jakie więc wpadł pomysły?
Konkurs o "Pradawnej stolicy" zakończony. Czas najwyższy zaprezentować wam prawidłowe odpowiedzi oraz oczywiście zwycięzców – serdecznie wam gratulujemy!
Odpowiedzi:
Zwycięzcy:
Dziękujemy wydawnictwu Prószyński i S-ka za ufundowanie nagród.
Popularność Harry'ego Pottera sprawiła J. K. Rowling nie tylko dużą liczbę fanów, ale także i przeciwników. Pewnie wiecie już o co chodzi – magia jest zła, a książki fantastyczne również. Są kanałem umożliwiającym opętanie biednego, wciągniętego fascynującą historią czytelnika. Takie opinie już się wielokrotnie pojawiały, nawet Kościół miał o serii pisarki negatywne zdanie. Ale jeśli myślicie, że ostatnio sprawa ucichła, to się mylicie. Grupa nazywająca siebie Teenage Exorcists, w której znajdują się nastolatki na czele z wielebnym Bobem Larsonnem, właśnie wkroczyła do Wielkiej Brytanii, aby siać zamęt uratować Londyńczyków od złych mocy.
Każda opowieść ma swój koniec. Brzmi to rzecz jasna jak banał, ale tak po prostu jest. Tym razem przyszedł czas na literacki cykl "GONE", autorstwa Michaela Granta. Pora, aby ktoś ocenił, czy ostatecznie zasłużył on na poczesne miejsce w literaturze i spoczął na półce otoczony splendorem i chwałą, czy wręcz przeciwnie – chałą. I jak myślicie – któż spośród redakcji GE podjął się tego zadania? Oczywiście, że Tamc. Zapraszam zatem do tekstu reanimowanego jakiś czas temu kolegi redaktora. Sprawdźcie, jak na ostatnim już ETAPIE trzyma się Faza szósta: Światło.
"Jako że wszystko ma swój koniec, musiał kiedyś nadejść dzień, w którym zostanie wydana ostatnia część serii "GONE", opowiadającej historię o dzieciakach zamkniętych w ETAP-ie. Nastąpiło to w czerwcu bieżącego roku, kiedy na półkach sklepów i księgarń pojawiła się "Faza szósta: Światło", która wieńczy cykl autorstwa Michaela Granta. Czy autor wspiął się na wyżyny swych umiejętności i zakończył dzieło tak, by zadowoliło nawet najbardziej wybrednego czytelnika?"
Wiek XXV. Tajemniczy władcy Galaktycznego Imperium Sh'daar uznali, że gwałtowny rozwój genetyki, robotyki, infotechnologii oraz nanotechnologii (GRIN) doprowadzi gatunek ludzki do punktu "osobliwości technologicznej", w którym ludzkość osiągnie transcendencję. Sh'daar uważają, że jest to zagrożenie dla całego Wszechświata, dlatego gatunek ludzki musi zostać powstrzymany, nawet jeśli miałoby to oznaczać jego całkowitą eksterminację. Lecz ludzie nie byliby sobą, gdyby podporządkowali się bez szemrania naciskom obcych, choćby i najpotężniejszych...
Pierwsze wrażenie było raczej... nieprzyjemne. Głównie dlatego, że zderzyłam się z ogromem astrofizycznych terminów i teorii, które do tej pory znajdowały się raczej na obrzeżach niż w centrum mojego zainteresowania. Jednak zarówno lekki styl Douglasa, jak i świetne tłumaczenie wydawnictwa Drageus sprawiły, że dość szybko przestawiłam się na nową, bardziej naukową formę rozrywki. Przyznam nawet, że niesamowicie mnie wciągnęła – w astrofizycznych teoriach zawsze jest pewna abstrakcja, która mnie pociąga tak samo, jak majestatyczny ogrom kosmosu i statków kosmicznych.
Wolicie przygodę czy kryminał?
Jak już pewnie niektórzy z Was wiedzą, Mark Hodder zrezygnował z dziwnych i zdumiewających spraw na rzecz Wyprawy w Góry Księżycowe. Przygoda wiodąca przez tereny Afryki z niewielką, szczątkową ilością steampunkowego Londynu – czy udało się z tego stworzyć ciekawą historię? Moje sprawozdanie z wyprawy przeczytacie tutaj.
„Zdumiewająca sprawa nakręcanego człowieka” była bliższa zrobienia ze mnie wielbiciela twórczości Marka Hoddera, niż „Dziwna sprawa Skaczącego Jacka”. Przede wszystkim, druga część przygód Burtona i Swinburne'a posiadała lepiej wyważoną akcję, a także pełną intrygujących tajemnic fabułę, dodatkowo urozmaiconą nutką grozy. Spowodowało to, że książka angielskiego pisarza była dla mnie wyśmienitą, wciągającą oraz trzymającą w napięciu do ostatniej strony lekturą, więc niezmiernie cieszyłem się z faktu, że pod ręką miałem już jej kontynuację – „Wyprawę w Góry Księżycowe”. Czy Hodder przeskoczył wysoką poprzeczkę, jaką postawił sobie poprzednim tomem?
Połącz przez Facebooka
