Na zmrożony po Upadku świat – wykreowany przez Piotra Patykiewicza w jego najnowszej książce – patrzymy oczyma Kacpra, dorastającego syna poważanego w wiosce myśliwego. Udana inicjacja, myśliwski sukces, przedmiot młodzieńczych pragnień i obaw, okazuje się mało znaczącym, niezauważalnym prawie epizodem. W świecie, który coraz szybciej podąża ku zagładzie, nie dane mu będzie życie w uświęconych tradycją ramach.

Mała, prawie że kastowa, społeczność złożona z myśliwych, mcharzy, drwali i złomiarzy (oraz kieratników), izolowana w stylizowanych na Tatry, wysokich górach, musi stawiać czoła coraz większym zewnętrznym wyzwaniom i wewnętrznym naprężeniom. Jedyną wątłą nicią łączącą ich z lokalnym centrum podupadającej od 300 lat cywilizacji jest sygnalista, starszy brat Kacpra. Czas gońców, znoszących skrawki dawnej wiedzy do katedralnej biblioteki, właśnie się kończy.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

12 czerwca 2015 roku swoją premierę będzie mieć drugi tom cyklu "Takeshi", autorstwa Mai L. Kossakowskiej. "Takeshi 2. Taniec tygrysa" to powrót do świata ostrych mieczy, walk mrocznych zakonów i zaawansowanej technologii.

"Zwierzęta odczuwają. Drzewa odczuwają. Jaguar odczuwa. Las jest niespokojny. A las, to ja.

Ratujcie świat. Bo nigdy, zapamiętaj to na zawsze, nigdy nie znalazł się tak blisko zagłady.

Wciąż możemy wygrać tę walkę

Nie śmiej porzucić tu tego miecza! "

Informacja prasowa

Na stronie wydawnictwa Genius Creations ukazało się opowiadanie Jacka Wróbla, "Interes życia". W najbliższym czasie będzie mieć również premierę zbiór opowiadań tego autora, "Cuda i Dziwy Mistrza Haxerlina".

– Ten dzban to jeden z nielicznych przedmiotów ocalałych z najazdu Kompanii Chaosu, która czterdzieści lat temu splądrowała Świątynię Słowika i obróciła w pył najpiękniejszy gmach Imperiału, a kto wie, czy nie całej Insirii. – Haxerlin nachylił się do ucha klienta i kontynuował konspiracyjnym szeptem. – Wujaszek Tucky, znajomy mojego ojca, był zastępcą kapitana doryckiej straży i jako pierwszy przekroczył progi zrujnowanego przybytku, niecałe dwie godziny po odejściu bandytów. Opowiadał później przerażające historie o tym, co zastał w środku, historie tak straszne, że na samo wspomnienie jeży mi się włos na gło... – Urwał, kiedy dostrzegł, że mężczyzna patrzy podejrzliwie na jego łysinę. – Na samo wspomnienie przebiegają mnie ciarki. – Obrał bardziej wiarygodną wersję. – Wujaszek Tucky, doświadczony żołdak, musiał walczyć z mdłościami, kiedy przedzierał się przez pełne gruzów marmurowe korytarze, niegdyś pyszniące się wspaniałymi freskami, a teraz odrapane i całe skąpane we krwi. Pod ścianami zalegały obdarte ze skóry trupy, w nozdrza uderzał odór śmierci, ale on dzielnie parł naprzód, by spełnić swój obowiązek i zameldować przełożonemu o skali zniszczeń...

Czytaj dalej...

Czym jest zaraza? Chorobą, która rozprzestrzenia się w zastraszającym tempie i sprawia, że bohaterowie zaprezentowani są czytelnikowi od najgorszej oraz najlepszej strony. Najgorszej, bo w końcu potrafimy walczyć o życie i zachowywać się jak zwierzęta – ta wspomniana zwierzęcość, dzikość, a także szaleńcze pragnienie życia sprawiają, że wszystko inne schodzi na dalszy plan. Te same okoliczności powodują jednak, że pozornie całkowicie egoistyczne jednostki zaczynają ze sobą współpracować, powstaje spójne i zgrane społeczeństwo, pragnące przeżyć i to razem. Tak przynajmniej wyglądało to w chyba najsłynniejszej opowieści o zarazie autorstwa Alberta Camusa. Czasy się jednak zmieniły, a razem z nimi podejście do zarazy.

Robert J. Szmidt zabiera nas w literacką podróż, podczas której zmierzymy się z epidemią sprawiającą, że ludzie zamieniają się w krwiożercze zombie. Jakby tego było mało, akcja powieści osadzona została przez pisarza w 1963 roku, a zatem z hordami nieumarłych, bo tak nazywają ich bohaterowie powieści, walczą oddziały milicji i ZOMO.

Czytaj dalej...

James Tiptree to literackie alter ego Alice B. Sheldon, która przybrała takie miano, by przełamać pewną niewidzialną granicę między męskim a kobiecym pisarstwem fantastycznym. Jako Tiptree uzyskała wiele nagród, a do najbardziej znanych jej utworów zalicza się "Houston, Houston, czy mnie słyszysz?", "Kobiety, których mężczyźni nie dostrzegają" oraz "Matka w niebie diamentów".

Nagroda jej imienia przyznawana jest corocznie na WisCon tytułom, które w istotny sposób motywują do rozważań na temat płciowości w literaturze nie tylko fantastycznej. Poza samą nagrodą tytułową laureaci otrzymują także czek o wartości $1 000 oraz czekoladę.

Poniżej znajduje się lista tegorocznych nominowanych i laureatów nagrody.

Nie byłem zadowolony z poziomu „Drogi Cienia” i do kolejnej odsłony podchodziłem po prostu z redaktorskiego obowiązku, nie czerpiąc właściwie żadnej przyjemności z możliwości zapoznania się z treścią, niemalże zmuszając się do brnięcia przez nią. Niezbyt to zachęcający wstęp do recenzji, ale cóż – pan Weeks solennie sobie na ten brak zaufania zapracował.

Niemniej zapracował również na powstrzymanie płynącego z mych ust strumienia negatywnych opinii. Obawiałem się, że przy okazji „Na krawędzi cienia” zmieni się on w istny wodospad, niemniej fortunnym zrządzeniem losu zmniejszył się o parę rozmiarów. Wciąż niestety pozostając znaczącym…

Czytaj dalej...

Jeden z polityków powiedział kiedyś, że prawdziwego mężczyznę poznamy po tym, jak zakończy swoją historię. Parafrazując tamten znany cytat, prawdziwą wartość serii i jej autora poznamy po tym, jak zaprezentuje się w ostatnim tomie. Niestety, „Cienie Pojętnych” i wieńcząca je „Pieczęć Robaka” to książka na swój sposób bardzo zła, nużąca – a co gorsza – dźwigająca na barkach całą serię, którą czytałem wytrwale przez ostatnie lata.

Nim jednak dotarłem do tych smutnych wniosków, z pewną dozą radości zagłębiłem się w lekturze. Warto zauważyć, iż bez znajomości serii nawet opis bohaterów w końcowej części książki może okazać się niewystarczający. Tchaikovsky nie idzie na kompromisy i serwuje nam staroszkolną kontynuację, która wymaga od czytelnika dość dobrej znajomości świata. Nie jest to zasada bezwzględna, jednak nowicjusz może zagubić się w dość skomplikowanej sytuacji politycznej Nizin. Co więcej, tak naprawdę główny wątek dotyczyć będzie tytułowego Robaka, który odzyskuje możliwość ingerencji w świat powierzchni i ochoczo zabiera się za realizację jakże ambitnego planu – pożerać i przekształcać.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

3 czerwca do księgarń trafi nowa powieść Piotra Patykiewicza, która może wprowadzić powiew świeżości do gatunku książek postapokaliptycznych. Autor w „Dopóki nie zgasną gwiazdy” przenosi czytelnika do mroźnej rzeczywistości będącej skutkiem nagłego kataklizmu. Mimo totalnej zmiany porządku, czytelnik szybko zorientuje się, że ta nowa rzeczywistość nie jest mu tak zupełnie obca. Powieść Piotra Patykiewicza ukaże się nakładem Wydawnictwa SQN.

Dopóki nie zgasną gwiazdy to historia ludzi, którzy znaleźli się na rozdrożu, pomiędzy zagładą starego świata i narodzinami nowego.

Przeczytawszy drugi tom Kronik Amberu, ciśnie się na usta jedno zdanie – szkoda, że to już koniec. W dodatku koniec niedopowiedziany. Kontynuacji nie będzie na pewno; genialny autor niestety zmarł, zanim zdążył przekazać spragnionym czytelnikom ostateczne rozwiązanie kwestii Amberu, Dworców Chaosu, Corwina, jego krewnych i wielu innych spraw.

Amber jest dla mnie cyklem, który może podobać się każdemu. Wielu odrzuca chociażby Tolkiena ze względu na nadmiernie bogaty język lub Martina za notoryczne zabójstwa głównych postaci, nieokiełznaną przemoc i wszechobecną erotykę. Natomiast Kroniki to opowieść o ludziach, zamieszkujących świat, którego do końca nie rozumieją i nie kontrolują, chociaż pozornie sprawują nad nim pieczę. Wielu z nas może się z nimi łatwo identyfikować... Niby wyrośli pośród intryg i spisków, w ogólnie niesprzyjających warunkach, niby są cynicznymi i pragmatycznymi osobnikami, jednakowoż w kulminacyjnych momentach zwyciężają w nich praworządne uczucia – oddanie przyjaciołom, poświęcenie się większemu dobru czy przeciwstawianie się nieprawości.

Czytaj dalej...

Konkurs o książce "Gregor i Niedokończona Przepowiednia" zakończony. Z małym poślizgiem, za który przepraszamy i posypujemy głowy popiołem, prezentujemy wam dwie zwycięskie prace – serdecznie wam gratulujemy! Reszta niestety nie spełniła wymogów konkursu – życzymy szczęścia kolejnym razem!

Jednocześnie zapraszamy raz jeszcze do lektury recenzji pierwszej części Kronik Podziemia "Gregora i Niedokończonej Przepowiedni" autorstwa Suzanne Collins.