Historia

Chronologia wydarzeń

1188 – 1192 – Trzecia krucjata pod przywództwem króla Ryszarda Lwie Serce

1192 – Rozdarcie

1193 – Anglia najeżdża północną Francję

1204 – Ostatnie wstrząsy ustają. Irlandia i Bretonia przestają istnieć, zaś Anglia zostaje podzielona na 15 wysp

1215 – Angielska szlachta zmusza króla Jana do podpisania Wielkiej Karty Swobód

1194 – 1244 – Czwarta krucjata przeciwko smokom burzy

1231 – Powstaje Inkwizycja

1241 – Wielki Chan Ugedej oszukuje śmierć i łączy się ze złym duchem Weichim, co umożliwia Batu Chanowi kontynuację jego wschodnioeuropejskiej kampanii

1243 – Siły Zachodu stawiają czoła Mongołom po zakończeniu czwartej krucjaty

1249 - Mongołowie docierają do Włoch, zmuszając Papieża do przeniesienia się do Hiszpanii

1250 – Siły mongolskie zostają zmuszone do odwrotu przez połączone wojska Wschodu i Zachodu

1251 – Batu Chan powraca ze swej kampanii po śmierci Ugedeja

1269 – 1275 – Rekonkwista przeciw zbuntowanym Dzierżycielom

1292 – Marco Polo znika, nigdy nie wracając do Europy

1316 – Klęska głód szerzy się w Europie

1347 – Początek Czarnej Śmierci we Włoszech. Do 1351 rozprzestrzenia się na całą Europę

1418 – 1449 – Piąta krucjata przeciwko nekromantom

1429 – Zjednoczenie Francji przez Joannę D'Arc

1433 – Śmierć Joanny D'Arc w południowej Francji

1449 – Lord Amonsil, ostatni z nekromantów, zostaje zgładzony w Kairze, piątą krucjata dobiega końca

1461 – 1464 – Szósta krucjata przeciwko Upadłym duchom

1492 – 1493 – Pierwsza wyprawa Kolumba do Nowego Świata, po której następuje druga, całkowicie zniszczona

1521 – Cortéz zostaje pokonany pod Tenochtitlán, co kończy epokę konkwistadorów

1555 – Nostradamus kończy pisać swe dzieło „Wieki” i zostaje ogłoszony heretykiem

1586 – Król Filip II zostaje zamordowany

1587 – Galileusz zostaje uwięziony przez Inkwizycję za herezję i używanie magii

1588 – czasy obecne – Hiszpańska Armada przygotowuje się do inwazji na Anglię

Rozdarcie

W roku pańskim 1189 Grzegorz VIII wezwał do przeprowadzenia Trzeciej Krucjaty, której celem miało być odbicie Jerozolimy i Ziemi Świętej z rąk pogan. Król Anglii, Henryk II, oraz król Francji, Filip II, zgodzili się przerwać wojnę, którą prowadzili między sobą i postanowili podnieść krzyż. Kiedy Henryk i Filip zbierali armie, Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Fryderyk Barbarossa, wyruszył z Europy na czele armii liczącej kilkaset tysięcy ludzi. Ale jego wyprawa zakończyła się nad rzeką Salef, w której utonął. Załamana po utracie przywódcy niemiecka armia rozpadła się. W ten sposób brzemienny w skutkach początek krucjaty zapowiedział straszne wydarzenia, które miały wkrótce nadejść. Król Anglii, Henryk II, zmarł, zanim udało mu się rozpocząć wędrówkę do Ziemi Świętej. Jego syn, Ryszard „Lwie Serce”, objął tron odpowiedział na papieskie wezwanie do broni. Połączył siły z królem Francji, Filipem, i ich armie wyruszyły w lecie 1190 roku. Po drodze Ryszard zdobył Sycylię i Cypr. Potem, wraz z francuską armią, rozpoczął oblężenie miasta Akka, latem 1191 roku. Po strasznych walkach armia saraceńska została zmuszona do negocjacji i zawarcia rozejmu z Ryszardem i Filipem. Warunki rozejmu były bardzo ciężkie – Saraceni mieli zapłacić krzyżowcom 200 000 złotych monet i zwrócić łupy oraz jeńców. Ale oblężenie było trudne i krzyżowcy wiele wycierpieli z powodu chorób i braków żywności. Obaj królowie z trudem uzgodnili podział łupów. W ten sposób pomimo zwycięstwa krucjata się rozpadła. Wkrótce wojska niemiecki i francuskie odpłynęły do domu, zostawiając Ryszarda i Anglików samotnie pod Akką. Podobno kiedy Saladyn, przywódca muzułmanów, nie zapłacił rekompensaty, której domagali się krzyżowcy, zaufany doradca Ryszarda namówił go do ukarania niewiernych. Doradził Ryszardowi, by zebrał razem kilka świętych relikwii i odprawił święty obrządek, który miał pobłogosławić armię Ryszarda i przekląć wrogów. Kierując się tą radą, Ryszard zgromadził razem relikwie. Ich obecność w jednym miejscu zaczęła osłabiać rzeczywistość. Kiedy wojska Saladyna obozowały nieopodal Akki, by ponownie negocjować warunki rozejmu, Ryszard skazał na śmierć 3000 muzułmaśkich jeńców w wielkim pokazie siły i zawziętości. Powiadają, że ci jeńcy stali się krwawą ofiarą dla katastrofalnego rytuały, który rozpoczął doradca Ryszarda. W ciągu zaledwie jednego dnia tkanina rzeczywistości zaczęła się rozdzierać i uwolnione zostały duchy i magia. Hordy demonów i obcych, potężnych istot wkroczyły na ulice Akki, otaczając armię Ryszarda. Po ciężki stratach Ryszard i Saladyn połączyli siły, by przebić się przez hordy wrogów. Walcząc z niesłychanym męstwem, obaj władcy zranili doradcę Ryszarda, który ujawnił swe prawdziwe oblicze jako demon o wielkiej potędze. Demoniczny doradca uciekł wraz z watahą piekielnych istot, przerywając rytuał, zanim został on dokończony. Choć bitwa trwała zaledwie kilka godzin, Rozdarcie, jak później nazwano to wydarzenie, uwolniło potężne moce na całej planecie. W tych czasach nowa magia została po raz pierwszy użyta w zniszczonej Anglii. Stosowano ją do naprawy, zapewnienia łączności i obrony narodu. Magia spowodowała też odrodzenie grupy nieistniejącej od stuleci – Druidów. W latach, które nastąpił po Rozdarciu, hordy magicznych istot rozproszyły się po całej ziemi. Najpotężniejszymi z nich były Smoki Burzy, olbrzymi gady, które potrafiły za pomocą swych magicznych zdolności wywoływać straszliwe zniszczenia. Potrafiły kontrolować pogodę i wywoływać katastrowy naturalne. Smoki Burzy były agresywne i silnie terytorialne. Szybko rozprzestrzeniły się na całą planetę i zaczęły dzielić między siebie ziemię. Śnieżne Smoki odleciały na skuta lodem północ Europy, Ogniste opanowały gorące pustynie Afryki i Bliskiego Wschodu, Smoki Błyskawic poszybowały do obu Ameryk, a Smoki Przypływów kontrolowały wody Pacyfiku.

Czwarta krucjata

Czwarta Krucjata wymierzona przeciw Smokom Burzy niemal zakończyła się klęską. Ludzkość odkryła, że zwykłe strzały, bełty i balisty były nieskuteczne wobec tego nowego zagrożenia. W tych czasach niektórzy ludzie czystej krwi stali się nosicielami obcych duchów i zaczęli rozumieć zakres ich przeklętych mocy. Pod koniec XII wieku Dzierżyciele stali się pierwszymi ludzkimi magami i nauczyli się kontrolować nową energię, która pochodziła ze znajdujących się w nich demonów. Dzierżyciele okazali bezcenną pomoc w walce ze Smokami, ponieważ ich ochronne czary zabezpieczały żołnierzy przed palącym oddechem smoka, a czary ofensywne potrafiły przebić grube, smocze skóry. Do roku 1201 zarówno Ryszard, jak i Saladyn zatrudnili Bitewnych Dzierżycieli, aby wspierali ich armie.

Ryszard nakazał Dzierżycielom, by rzucili potężny czar, który miał stworzyć magiczny szlak przez ziemię. Dzierżyciele połączyli swoje moce i przywołali magiczny szlak przez ziemię. Dzierżycielom udało się sprowadzić z głębin ziemi magiczne kryształy. Lekkomyślne zaklęcie przywołało wiele takich kryształów, które wyrosły jak grzyby po deszczu w różnych miejscach ziemi. Niektóre były bardzo niebezpieczne, ale Dzierżycielom udało się stworzyć stabilny pomost między Europą i Bliskim Wschodem, dzięki czemu krzyżowcy mogli zaoszczędzić miesiąc cennego czasu.

Do roku 1218 Niemcy i Francja zostały uwolnione od smoków. W 1220 udało się pokonać smoki w Anglii. W 1222 roku krzyżowcy zebrali wielką flotę, by pożeglować przeciw Smokom w Norwegii i zaatakować serce smoczego imperium, lodową fortecę, Lodową Iglicę. Ale morska inwazja zakończyła się tragicznie. Śnieżne Gady wezwały na pomoc swych morskich kuzynów, Smoki Przypływów. Niszczące fale i monsuny przywołane przez Smoki zatopiły flotę krzyżowców. Największy Smok Przypływów przewrócił i rozbił okręt flagowy króla Ryszarda Lwie Serce. Przyjęto, że wielki krzyżowiec zginął we wzburzonych wodach.

Strata Ryszarda okazała się fatalna w skutkach i przez osiem lat krzyżowcom nie udało się zgromadzić nowej floty. W 1230 roku krzyżowcy wylądowali w Danii i powoli zaczęli zdobywać Skandynawię. Kiedy walczyli ze Smokami, zniewoleni skandynawscy wojownicy zerwali pęta i stanęli do walki przeciw swym ciemiężycielom. W 1239 krzyżowcy z pomocą króla Hakona IV uwolnili Norwegię i zepchnęli Smoki do morza. Ostateczna bitwa Czwartej Krucjaty rozegrała się w 1244 roku na Islandii, koło Hunafloi. Historycy nazwali ją Bitwą pod Zatoką. Krzyżowcy sprowadzili okręty z każdej nadmorskiej prowincji Europy by rozpocząć oblężenie Lodowej Iglicy. Flota przez dwa miesiące szturmowała fortecę, uzbrojona w magiczne balisty i zaklęte machiny oblężnicze, wykute przez Dzierżycieli. Oblężenie zakończyło się definitywną zagładą Smoków.

Wpływ Dzierżycieli i długa wojna przeciw smokom odbiła się na ludzkości. Mieszkańcy Europy, przestraszeni szybkim rozprzestrzenianiem się magicznego piętna na świecie, domagali się ochrony od swoich władców i Kościoła. W 1231 roku zachodni królowie i papież postanowili powołać Inkwizycję. Ta organizacja miała szkolić i kierować działaniami błogosławionych „detektywów”, którzy mieli odnaleźć i zniszczyć zło wywołane przez Rozdarcie.

Po wygnaniu z Europy smoków i sukcesach Inkwizycji oraz Zakonu Templariuszy w zwalczaniu sił ciemności w pobliżu miast na krótki czas nastał pokój. W 1241 przerwała go inwazja Mongołów pod dowództwem Batu Chana.

Kiedy ta armia maszerowała na zachód, Batu Chan zebrał straż przednią z potwornych wojowników, ohydnych i okrutnych goblinów, którzy powstali ze związku mrocznych duchów z ludźmi. Te stwory szybko przejęły styl walki Mongołów, doprowadzając do perfekcji sztukę strzelania z łuku z końskiego grzbietu. Złota Orda Batu Chana została znacznie wzmocniona przez gobliny i przetoczyła się krwawą falą przez wschodnią Europę. Sukcesy Batu Chana zaniepokoiły wyczerpane wojną ze Smokami narody Zachodu. W 1243 zakończyła się Czwarta Krucjata przeciw Smokom, dzięki czemu Templariusze i wojska Zachodu połączyły się ze wschodnimi armiami, stając przeciw Mongołom.

Tej koalicji udało się spowolnić marsz Złotej Ordy na kilka lat, ale wojska Batu Chana nadal zdobywały nowe tereny. W 1249 koalicji udało się ostatecznie zatrzymać postępy Batu Chana we Włoszech, ale wiele włoskich prowincji odczuło dzikość hordy Mongołów. Sytuacja wydawała się tak rozpaczliwa, że papież uciekł na zachód do Hiszpanii, gdzie pozostaje do tej pory.

W 1250 roku armie europejskie ostatecznie pokonały siły Mongołów wojną na wyczerpanie. Obie strony poniosły ciężkie straty. Batu Chan sprytnie wysłał swoje plemiona goblinów przeciw Europejczykom. Potwory przedzierały się przez szeregi wroga, osłaniając odwrót Mongołów. Złota Orda zniknęła równie szybko, jak się pojawiła, a niektórym plemionom goblinów udało się przedrzeć na zachód. Wściekły atak Złotej Ordy starł z powierzchni ziemi kilka potęg, między innymi Bizancjum i Zakon Krzyżacki. Wielu Inkwizytorów zginęło, walcząc odważnie przeciw Mongołom. Ci Inkwizytorzy, którzy chcieli, udali się do Hiszpanii, ale zakon nie odzyskał swoich wpływów jeszcze przez wiele lat.

Do roku 1260 sojusz ambitnych Dzierżycieli starał się wzmocnić swoje wpływy na spustoszonych inwazją terenach. Kilku najpotężniejszych i najzuchwalszych Dzierżycieli mianowało się władcami lub gubernatorami, i stworzyło kilka niewielkich księstw oraz prowincji ma terenach zachodnich królestw. Za pomocą magicznych zdolności starali się zwiększyć swoje wpływy. W roku 1263 Dzierżyciele władali prawie jedną czwartą Hiszpanii i częścią Francji.

W 1268 roku władcy królestw Zachodu i przywódcy Inkwizycji przekonali Templariuszy by powstrzymać Dzierżycieli, którzy zaczęli zagrażać hegemonii ludzi czystej krwi. Inkwizycja wydała serię edyktów, które miały chronić mieszkańców przed magicznymi nadużyciami i ukarać tych, którzy nielegalnie korzystali z pomocy magii. Niektórzy Bitewni Dzierżyciele, lojalni wobec Templariuszy, zaakceptowali i zrozumieli edykty Inkwizycji, ale wielu otwarcie zaatakowało Inkwizytorów, by chronić swe przeklęte istnienie i żądzę władzy.

Powstała Hiszpańska Inkwizycja, która miała odzyskać ziemie Hiszpanii, przejęte przez Dzierżycieli.

Inkwizytorzy rozpoczęli Rekonkwistę, serię magicznych bitew, które pogrążyły Hiszpanię i Francję w wojnie domowej. Zbuntowani Dzierżyciele przywołali straszne siły żywiołów, a Inkwizytorzy rzucili na buntowników potężną boską magię. W rezultacie życie straciło wielu ludzi, zarówno czystej krwi, jak i dotkniętych skazą.

Rekonkwista trwała sześć lat. Do roku 1275 Inkwizycji udało się zniszczyć zbuntowanych Dzierżycieli. Lojalni względem Templariuszy Bitewni Dzierżyciele szybko odcięli od złych czarodziei, którzy władali częścią Europy. Ale Inkwizycja nadal bardzo podejrzliwie traktowała wszystkich czarodziei i nie zamierzała pozwolić, by kiedyś znowu zdobyli oni wpływy.

XIV Wiek

W 1316 Inkwizycja zakazała wszelkich praktyk magicznych, uważając je za herezję – nawet, jeśli miałyby rekompensować klęski urodzaju. Edykt te, w połączeniu z trwającym wyżem demograficznym, spowodował straszliwe klęski głodu. Zimą 1316 głodowała niemal cała ludność Europy. Ceny zboża ulegały znacznym wahaniom i farmerzy przerzucali się na pewniejszą finansowo produkcję, co pogarszało jeszcze sprawę. Po następnej biednej zimie 1317 roku Inkwizycja anulowała edykt o pozwoliła na magiczną ingerencję w zbiory pod ścisłą kontrolą kościoła.

Inkwizycja winą za klęskę głodu obarczyła Dzierżycieli i rozpoczęły się długoletnie prześladowania. Powstało coraz więcej edyktów ograniczających ruchy Czarodziejów i skażonych ras. W 1343 Inkwizytor Hiszpanii ogłosił, że unia z jakimkolwiek nieboskim duchem jest herezją. Aby uciec przed prześladowaniami, pewna część Dzierżycieli lojalna wobec Templariuszy skryła się w Anglii, gdzie restrykcje były łagodniejsze.

Niedługo potem Inkwizycja ogłosiła, że magia mająca swe źródło w duchach boskiego pochodzenia jest akceptowana u członków Inkwizycji oraz pewnych wybranych osób spoza jej kręgu. Nie dotyczyło to jednostek z wyraźnymi objawami Skazy, które stały się ofiarami nocnych aresztowań oraz niekończących się procesów i przesłuchań. Wybierając resocjalizację, w najlepszym wypadku stawali się obywatelami drugiej kategorii. W 1347 Europą zawładnęła Wielka Zaraza, ale pomimo to Inkwizycja nie zniosła dekretu zakazującego kontaktu z nieboskimi duchami. Wielu Dzierżycieli występowało w obronie prawa do uprawiania magii i leczenia ludzi, lecz byli oni zamykani lub ginęli bez wieści. Boscy Dzierżyciele w łonie Inkwizycji byli zbyt zajęci polowaniem na Dzierżycieli odszczepieńców, by pomagać ludności, w efekcie, czego zginęło wiele tysięcy ludzi. Jak na ironię, wielu skażonych było bardziej odpornych na plagę i podczas gdy ludzie czystej krwi umierali, populacja dotkniętych skazą stanowiła mały procent wszystkich narodzin, lecz na początku 15 wieku populacja skażonych stała się na tyle znacząca, że różne jej kombinacje z populacją czystej krwi dały w efekcie rasy nazywane Zwierzoludźmi, Półbiesami i Sylwanami.

Piąta Krucjata

W 1336 roku grupa potężnych Czarnoksiężników weszła w posiadanie magicznego tomu, należącego do egipskich faraonów, który zawierał sekret życia i śmierci. Była to Księga Umarłych zawierająca tajniki wiedzy nekromantycznej oraz magii pozagrobowej. Po przestudiowaniu jej Nekromanci tchnęli duchy potępionych w martwe ciała i stworzyli armię potężnych i bezwolnych nieumarłych wojowników. Przy pomocy armii stworzonej z ożywionych zwłok i nieumarłych bestii Nekromanci w roku 1336 podbili Egipt oraz okoliczne narody Afryki. W miarę trwania wojny rosły szeregi armii, zasilane przez pokonanych. Imperium Otomańskie i Rycerze Saladyna zebrali siły, by powstrzymać Nekromantów, lecz w przeciągu paru lat zostali zmuszeni do odwrotu.

Na początku 1344 Nekromanci postanowili przeprawić się wraz z armią szkieletów przez, morze Śródziemne i zaatakować Europę. Podczas, gdy armie nieumarłych walczyły z ludźmi w Azji, Afryce i Europie, Nekromanci wysłali swe najpotężniejsze stwory, by odszukały ukryte artefakty, strzeżone przez Zakon Templariuszy i Rycerzy Saladyna.

XV Wiek

Na początku 1400 roku, podczas Wojny Stuletniej, północna Francja zostawała pod panowaniem Anglików. A południowa stanowiła księstwo o niewielkiej zależności i trwająca wojna była bardzo dużym obciążeniem dla zdziesiątkowanej ludności. Kiedy koronowany został Karol VII, Francja przeżywała głęboki kryzys. Sytuacja pogorszyła się, gdy Nekromanci zagrozili całej Europie. W 1429, kiedy wydawało się, że Francja straci swój cały autorytet, młoda siedemnastoletnia dziewczyna imieniem Joanna D’Arc uzyskała audiencję u Karola. Przekonała go, by dał jej tytularne zwierzchnictwo (miała być tylko figurantką) nad jedną ze swych armii. Joanna szybko uzyskała całkowitą kontrolę i z mieczem w jednej ręce, a tarczą w drugiej poprowadziła swą armię w zwycięskim marszu przez Francję. Jej zdolności przywódcze i strategiczne były niezrównane, w przeciągu roku jej żołnierze i znaczna część ludności zaczęli uważać ją za świętą. Jej armia rosła w siłę, w miarę jak zdobywała terytorium za terytorium, przywracając je koronie – trzeba jednak zauważyć, że niektóre regiony poddawały się łatwo z powodu trwającej ciągle Piątej Krucjaty. W 1341 odzyskała całą północną i południową Francję, i wkroczyła do Paryża. Królestwo Francji znów rozciągało się od Genui nad morzem Śródziemnym po Flandrię.

W 1342 Joanna i jej armia przyłączyły się do Piątej Krucjaty przeciwko Nekromantom. Wraz ze swą strażą przednią starła się w potyczce z nieumarłymi w jaskiniach południowej Francji. Podobno armia nieumarłych i należący do niej Dzierżyciele kompletnie zniszczyli kompleks jaskiń, zabijając Joannę i jej ludzi.

Po swej śmierci Joanna stała się w oczach ludu Francji męczenniczką, w efekcie, czego ludzie masowo zaciągali się do armii. Francuskie siły odegrały kluczową rolę w pokonaniu Nekromantów, by następnie zająć się odbudową potęgi królestwa. Francja wróciła na arenę światowych potęg, a lud po raz pierwszy w historii zjednoczył się pod rządami jednego króla.

Gdy niebezpieczeństwo ze strony Nekromantów zostało zażegnane, rycerstwo powróciło do swych miast, pomagając w ich odbudowie, a Inkwizycja utrwalała swą niekwestionowaną potęgę. Każdy, kto występował przeciwko niej, narażał się na oskarżenie o herezję.

Szósta Krucjata

W 1461 wysoki urzędnik dworu Hiszpanii został oskarżony o uprawianie magii i postawiony przed obliczem Inkwizycji. Oskarżony wprawił w zdumienie czterech Inkwizytorów, opierając się ich egzorcyzmom, wykazując nieludzką wytrzymałość i przemawiając wieloma starożytnymi językami. Po wielu dniach przesłuchań dwóch z czterech Inkwizytorów padło z wycieńczenia. Trzeci z Inkwizytorów zaczął skarżyć się na dziwne dolegliwości po tym, jak więzień poprosił go o prywatną rozmowę i wyjawił mu swe grzechy. Kiedy pozostali Inkwizytorzy wrócili, zastali go bełkoczącego o „Upadłych Duchach”, podczas gdy więzień śmiał się.

Biskup i wysokiej rangi Inkwizytorzy, którzy postanowili przeegzaminować więźnia, również zostali zaskoczeni jego szczerością i otwartą postawą. Mimo, że nie posunęli się ze swymi egzorcyzmami ani o krok, demon, który opętał więźnia, dumnie opowiadał o dawnych czasach, gdy Upadłe Duchy były demonami znanymi przez wszystkie stare religie. Hindusi znają je jako straszliwe Daytie, Persowie jako Devów, Buddyści jako głodne Prety, Hebrajczycy nazywają jednego z nich Upadłym Duchem Asmodeuszem, a Chrześcijanie najbardziej obawiają się Lucyfera.

Pomimo, że zapiski z przesłuchań pierwszego Upadłego Ducha nigdy nie zostały ujawnione, to wiadomo, że brał w tym udział sam Wielki Inkwizytor. Niektórzy historycy odnotowują, że Torquemada wezwał jednego z boskich duchów, który był przeciwnikiem Upadłego Ducha już wiele razy w przeszłości. Według nich Torquemada nie opuszczał swoich komnat przez wiele dni, jednak udało mu się w końcu doprowadzić swoje egzorcyzmy do końca. Krążyły pogłoski, że Torquemada uwięził Upadłego Ducha w komnatach Inkwizycji, pozbawiając go w ten sposób mocy.

Wieść o Upadłym Duchu rozprzestrzeniła się szybko. Powszechnie wierzono, że złe siły infiltrują także rządy innych królestw.

Inkwizycja rozpoczęła szeroko zakrojone działania, by odsunąć od władzy innych urzędników opętanych przez Upadłe Duchy. Powszechna histeria sparaliżowała stolice Europy, a Inkwizycja ograniczyła podróże i handel pomiędzy miastami. Wspólnoty odwróciły się od siebie i setki, a może tysiące niewinnych ludzi znalazło się pod bezlitosnym jarzmem Inkwizycji.

W 1463 Inkwizycja wysłała swoich przedstawicieli do Londynu, by sprawdzić świątobliwość angielskiej monarchii. Kiedy Inkwizytorzy poprosili o audiencję królową Elżbietę, ta udzieliła im jej w obecności straży honorowej. Kiedy Elżbieta zorientowała się, że spotkanie jest w istocie przesłuchaniem, uznała to za zniewagę i rozkazała zgładzić Inkwizytorów. Incydent wpłynął bardzo na stosunki między Anglią i Inkwizycją, nieomal doprowadzając do wojny. Jednak w 1464 odnowiono dyplomatyczne relacje i związano nietrwały rozejm.

W tym czasie Inkwizycja ograniczyła swe poszukiwania innych Upadłych Duchów. Pomimo, że znaleziono wiele podejrzanych stworzeń zamieszkujących mroczne zakamarki miast, nie udało się uzyskać dowodów na opętanie urzędników królewskich w Europie. Powodzenie krucjaty polegało jedynie na wzbudzeniu powszechnej paniki i prześladowaniu niewinnych ludzi.

Kiedy zakończyła się krucjata przeciw Upadłym Duchom, zerwany został rozejm między Anglią i Inkwizycją. Anglia i Hiszpania rozbudowały swe floty, by chronić szlaki handlowe i zamorskie interesy. Zdarzające się w ciągu następnych kilku lat potyczki podsycały ogień nienawiści miedzy tymi krajami. W 15 wieku Hiszpania wysłała nawigatorów w odległe morskie rejony w celu znalezienia nowych szlaków handlowych. Jeden z nich, Krzysztof Kolumb, opuścił hiszpański port w sierpniu 1492 i po pokonaniu znacznych trudności zdołał przepłynąć Atlantyk. Dotarł on do północnego wybrzeża Hispanioli i wrócił do Hiszpanii w roku 1943, z wieściami o bogatych i potężnych plemionach Nowego Świata. Pozostający pod wrażeniem relacji Kolumba król Ferdynand dał mu fundusze na drugą wyprawę, która odbyła się w 1493. Kolumb dostał też małą armię, przy pomocy, której miał założyć pierwszą siedzibę w Nowym Świecie. Zniesiona przez potężny sztorm flota Kolumba dotarła do wybrzeża Ameryki Północnej. Kolumb rozkazał wyciąć pas dżungli i zbudować w tym miejscu pierwszą hiszpańską siedzibę w Nowym Świecie, La Isabela.

Dwa tygodnie później tubylcze plemiona dosiadające olbrzymich gadów, wycięły w pień wszystkich kolonistów wraz z Kolumbem oraz większość jego żołnierzy. Pozostała przy życiu garstka niedobitków wróciła do Hiszpanii w 1494, zanosząc tam wieść o straszliwej porażce.

XVI Wiek

Zdecydowany ujarzmić te dzikie ziemie, Król Filip opłacił kilku konkwistadorów, których zadaniem było zdobyć je i uczynić częścią Hiszpanii. Jeden z nich, Hernan Cortez, dostał w tym celu małą flotę. Podczas pierwszej ekspedycji utworzył małą bazę w południowym Meksyku i spotkał Azteków, potężne plemię posiadające nieprzebrane bogactwa. Cortez wrócił do Hiszpanii wraz ze zdobytymi skarbami i zażądał więcej wojska i zasobów, które pozwoliłyby mu zaatakować Azteków. W 1521 Cortez stanął na czele większej niż poprzednio floty i popłynął z powrotem doi Nowego Świata. Połączywszy swe siły z plemionami wrogimi Aztekom Cortez ruszył na Tenochtitlan, stolicę państwa Azteków. Kiedy Cortez rozpoczął oblężenie gigantycznego miasta, Aztekowie rozpętali prawdziwe piekło. Z oblężonego miasta wypełzły ogromne upierzone węże i zniszczyły maszyny oblężnicze, starożytni Azteccy bogowie kroczyli w tłumie dzikich wojowników, pożerając najeźdźców. Ciężko ranny Cortez zdołał wrócić do Hiszpanii z jednym uszkodzonym statkiem.

Kompletna porażka armii Corteza była ostatnia odnotowaną próbą stworzenia przyczółka w Nowym Świecie.

Wojna morska między Anglią i Hiszpanią pochłonęła w 1587 roku wiele ofiar po stronie hiszpańskiej, wliczając w to wpływowych Inkwizytorów i hiszpańską szlachtę. W odróżnieniu od konfliktu sprzed stu lat niepoczynione zostały żadne kroki dyplomatyczne, by zakończyć wojnę.

Rok później, w bieżącym roku 1588, wiadomo już, że Inkwizycja przez wiele miesięcy przygotowywała się do nieuchronnego konfliktu, wywołanego przez nieszczęsną Szóstą Krucjatę. Podczas gdy Inkwizycja sporządzała długą listę wykroczeń heretyckich Anglii, Hiszpańska Armada rosłą w siłę i stała się najpotężniejszą flotą w historii. Ponieważ Inkwizycja uważa magię za herezję, zabrania używania jej poza boskimi czarami uzdrawiającymi, które można rzucać jedynie na terenie Barcelony.