Twórcy zdają sobie sprawę, że shadowrunowa kampania w Seatlle jest, jak na standardy cRPG, dość krótka i liniowa. Było to, ich zdaniem, zamierzone. Scenariusz miał być wprowadzeniem do gry, przedstawiał tak mało opcji wyboru, bowiem był nastawiony na opowiedzenie jednej, konkretnej historii oraz prezentował możliwości edytora.
To wszystko ma się zmienić wraz z wyjściem nowej kampanii – "Berlin", która da więcej questów pobocznych i w ogóle... ach ach.
Letnia pora nie sprzyja erpeowaniu, zamiast pięciu sesji miesięcznie, a taką średnią od stycznia utrzymywałem, lipiec dał mi okazję rozegrać jedynie dwie... No cóż, dla wszystkich graczy i mistrzów, którzy mają ten sam problem co ja, mamy "małe co nieco" do poczytania. Tym razem uzbierała się sześć dobrych, dużych tekstów.
Dwa felietony, dwie recenzje filmów i dwie książek. Jak widać – jest w czym wybierać. Pełną listę tekstów znajdziecie w rozszerzonej części newsa. Zapraszam do lektury!
Umiejętności:
Wszystkie umiejętności (skille) w M&M X mają wpływ na zdolności bojowe postaci gracza. Jak to ujęli dosadnie sami twórcy:
"Umiejętności są powiązane z walką, przypisane do konkretnej postaci oraz można je rozwijać wydając na to punkty. Błogosławieństwa to z drugiej strony, zdolności nie bojowe, działające na całą drużynę."
Trzecia, ostatnia i tragiczna według New York Times część trylogii Pozaświatowcy Brandona Mulla.
Jason i Rachel nie urodzili się w Lyrianie ani tam nie dorastali. Jednakże po wszystkich bitwach i porażkach, triumfach i przygodach, a przede wszystkim przyjaźniach nawiązanych w tym fantastycznym świecie, Lyrian stał się dla nich domem w stopniu, jakiego nigdy sobie nie wyobrażali.
Teraz więc, uzbrojeni w proroctwo wygłoszone przez umierającą wyrocznię, wyruszają w dwie oddzielne misje, każde w towarzystwie odważnych i potężnych sojuszników. Wiedzą, że szanse na sukces są niewielkie. Są jednak wreszcie gotowi stać się bohaterami, których Lyrian potrzebuje. Bez względu na cenę.
Tu możecie przeczytać recenzję pierwszego tomu, a tutaj drugiego.
60. aktualizację napisał sam Chis Avellone – żywa legenda branży cRPG. W obsiadianowym "Eternity" oraz w inXilowym "Tormencie" odpowiada za prace nad kompanami bohatera gracza. Drużyna z "Projektu" domyślnie ma składać się z sześciu osób, tak jak to miało miejsce w klasycznych grach na silniku Infinity.
Oczywiście nikt nie bezie bronił graczowi przechodzenia gry w pojedynkę, tudzież z mniejszą liczbą kompanów na drużynowym pokładzie, jeśli, rzecz jasna, tego zapragnie. Łączną liczba możliwych do zwerbowania npców ma składać się z ośmiu przygotowanych przez twórców (z przygotowaną zawczasu osobowością) oraz ośmiu bohaterów zaprojektowanych przez gracza w "Holu Awanturników".
Stany Zjednoczone po wojnie domowej. Niemal absolutną władzę sprawuje policja, na każdym rogu stoją jej posterunki. Gwiazda show-businessu Jason Taverner, który gromadzi przed telewizorami trzydziestomilionową widownię, pewnego dnia budzi się w obskurnym pokoju hotelowym. Nikt go nie zna, a nawet o nim nie słyszał, na domiar złego nie ma jakichkolwiek dokumentów – w gruncie rzeczy nie istnieje, jest wyrzutkiem bez żadnych praw. Nic z tego nie rozumiejąc, tropiony przez policję, stara się odzyskać tożsamość...
Fascynując się dziełami różnych pisarzy, dobrze jest poznać ich biografie. Czytając następnie książkę po raz kolejny, możemy odkryć zadziwiające smaczki, jak nawiązania do rzeczywistych wydarzeń i postaci. W przypadku powieści Dicka ma to szczególne znaczenie, jako że przydarzały mu się naprawdę dziwne historie, czemu trudno się dziwić, biorąc pod uwagę ilość substancji psychoaktywnych, jakie zażywał. Pomijam już nawet wątek zmarłej niedługo po narodzinach siostry bliźniaczki Philipa, Jane, żal po stracie której opisywał w niemal każdej książce. Z "Płyńcie łzy moje, rzekł policjant" związana jest osobliwa historia, gdyż po ukończeniu pisania, Dick nie od razu ją wydał, lecz odłożył na parę lat do sejfu. Co ciekawe, wkrótce przydarzyło mu się prawie to samo, co głównemu bohaterowi powieści. A jaka jest jego historia?
W końcu pudełko z oboma części sukcesora cRPGowego cyklu "Gothic" na pokładzie ujrzało światło dzienne. "Risen: Wydanie Kompletne" dostępny jest już w sprzedaży od piątku (który gdy kreślę te słowa, powoli odchodzi do przeszłości) w sugerowanej przez wydawcę cenie 119 zł. Cóż, jeśli ktoś z was do tej pory nie grał w żadną cześć "Risena", to ma teraz dosko...ekhm...dobrą okazję, aby to nadrobić. Jeśli zaś ktoś grał, to myślę, że taniej i lepiej będzie dokupić brakujący produkt. Bo jakby to delikatnie ująć – cena do zbyt atrakcyjnych nie należy.
W rozszerzonej części newsa możecie przeczytać cóż takiego upchnięto do pudła "Risen: Wydanie Kompletne". A ja standardowo – czekam na wasze opinie i komentarze. Ktoś z was w ogóle planuje zakup "dopakowanego" o sequel "Risena"?
"Shadowrun Returns" to nie tylko adaptacja kultowego systemu RPG, ani też kontynuacja leciwego "Shadowruna" z 1993, ale też pierwsza gra z serii kickstarterowych – miejmy nadzieję, że WIELKICH – cRPG bazujących na sentymencie do "starych, dobrych" rozwiązań z przełomu tysiącleci. Z miejsca nasuwa się jedno pytanie – "czy się udało?". Sprawą zajął się nasz Überredaktor – Hassan', który w przerwie pomiędzy graniem i pisaniem recenzji znalazł czas aby podzielić się z wami, naszymi czytelnikami, swoimi pierwszymi wrażeniami po paru godzinach zabawy z "Shadowrun Returns". Zapraszam do lektury!
"W jaki sposób, kiedy i gdzie zaczęły się Zapomniane Krainy? Co jest sercem kreacji Eda Greenowoda i w jaki sposób, Wielki Mistrz Krain, prowadzi swoje kampanie D&D dla graczy?"
Na te oraz na inne pytania odpowiada w swoim cotygodniowy cyklu "Forging the Forgotten Realms" twórca Zapomnianych Krain we własnej osobie – Ed Greenwood.
Tym razem Ed zajął się minikampania zatytułowaną "The Solution", której akcja ma miejsce w dobrze znanym fanom gry "Baldur's Gate" mieście – Saradush. Zainteresowanych tekstem odsyłam pod ten adres.
Uwielbiam smoki. Od kiedy tylko pamiętam, fascynowałem się tymi stworzeniami i kiedy usłyszałem, że ma pojawić się gra, w której będzie można sterować smokiem, pomyślałem sobie, że muszę w nią zagrać. Ta gra nazywa się "Divinity: Dragon Commander". Czy warto wgłębiać się w ten świat? Przekonacie się już za chwilę, czytając wrażenia z wersji beta, sporządzone przez Hassana.
"Czytających ten artykuł lojalnie uprzedzam – siadając do gry "Divinity: Dragon Commander" słabo wiedziałem, czego się spodziewać. Jasne, przewinęła mi się gdzieś w kuluarach, ale zdecydowanie bardziej zainteresowany byłem rozwijanym w tym samym czasie "Divinity: Original Sin". Po kilku godzinach gry w betę – ciężko mi się jasno określić.
Jedną z przyczyn moich obaw jest obrazek wyżej czy raczej to, co jest na nim zawarte. "Smoki z jetpackami", określenie (dla niektórych niemalże oksymoron), którym promowany jest "Dragon Commander", wprowadziło mnie w nie lada konfuzję. Spodziewałem się turowej strategii w settingu fantasy, dostałem w zamian (wręcz po łbie) miks strategii turowej i tej czasu rzeczywistego, wykąpany w realiach futuro-retro-steampunku."
