Pierwsze wrażenia

Pierwsze dwie godziny "Shadowrun Returns" to spacer alejką wspomnień. Ta gra jest jak cukierek dla kogoś takiego jak ja – grając w nią czuję się, jakbym znów oglądał filmy ze Schwarzennegerem, "Johnny'ego Mnemonica" i czytał "Neuromancera". Jakbym znów wertował po raz pierwszy podręcznik d20 modern, zachodząc w głowę, jaki sens mają koboldy w nowoczesnym świecie. Oto co w tym czasie przede wszystkim rzuciło mi się w oczy.

Cyberprzestrzeń

Udało im się. Harebrained Studios puknęło mnie w ten nerw, który sprawił, że wszystkie te tanie filmidła science fiction z niskim budżetem próbujące poruszać zagadnienia globalizacji, megakorporacji i dystopijnych społeczeństw wróciły do mnie, a ja powitałem je z radością. Grając w "Shadowrun Returns" czuję się, jakbym znów oglądał "Blade Runnera" – zresztą podobieństwa na tym się nie kończą.

Pierwsze dwie godziny gry to śledztwo – na konsolę w twoim apartamencie przychodzi wiadomość o śmierci starego druha – nadana przez niego samego. Wraz z nim przychodzi okrągła sumka, wypłacana tylko w momencie wyjaśnienia przyczyn tej śmierci. W ten sposób, obojętnie czy kierowany honorem, chciwością, czy żądzą przygód, zaczynamy rozpracowywać sprawę maniakalnego mordercy, który w czasach laserowych operacji i cyberprostetyki korzysta ze skalpela...

Niewyobrażalna złożoność

Czynimy to w Seattle przyszłości, mieście łudząco podobnym do Los Angeles circa 2019 – to znów chodzi o "Blade Runnera". Neonowy blask reklam i sloganów promujących technologię przyszłości, zewsząd otoczony jest przez biedę, ćpunów i gangerów, którzy czyhają na nieostrożnych przechodniów. Świat przejawia ogromną fascynację Japonią i kulturą dalekiego wschodu, ale tutaj, zamiast Chińczyka, sprzedającego na ulicy ramen z lichym sosem, mamy trolla, handlującego pączkami.

"Shadowrun Returns" łączy w sobie cyberpunk z elementami urban fantasy – prezentując je pod postacią ras metaludzi (krasnoludów, elfów, trolli, orków i tak dalej) oraz wszechobecnej magii. Magowie i szamani to nieodłączny element tego świata – jedni pracują w ochronie, inni w klinikach, za pomocą rytuałów nadrabiając to, co przegapi technologia. I tak w jednej chwili podpinamy pod poharataną elfkę nowe, lśniące cyber-ramię, najlepiej z wbudowanym laserem, by zaraz potem zaleczyć zainfekowaną tkankę oczyszczającym rytuałem, wykonanym przez demonicznego sługę.

W przeciwieństwie do "Divinity: Dragon Commander", o którym pisałem niedawno, "Returns" w doskonały sposób łączy ze sobą te elementy, w sposób podobny do "Arcanum" – choć tutaj między magią a technologią nie istnieje konflikt. To jedyna taka gra, jedyny taki świat, w którym spotkałem elfiego maga z kozacką brodą, który swojej magii pomagał cyberimplantami w oku, uchu (cyberelfie ucho!) i ramieniu. I to jest elf, z którym ja mogę robić interesy.

Wisienka na torcie? Elf był czarny.

Roje i konstelacje danych

Kim był rozmówca opisanego wyżej elfa? Zadając to pytanie inaczej – kim jesteśmy my? Świat "Shadowruna" stoi przed nami otworem – do wyboru są wszystkie klasy, jakie cyberpunk jest w stanie sobie wymarzyć (w tym mój ulubiony decker, czyli cyberpunkowy odpowiednik hakera), a potem jest jeszcze weselej – oparty na punktach, nazywanych tu karmą system rozwoju postaci jest rozbudowany i wymaga uważnej analizy, zaś odpowiedni rozwój umiejętności i statystyk otwiera przed nami wcześniej niedostępne możliwości – z dodatkowym smaczkiem w postaci nieobostrzonej niczym wieloklasowości.

Początkowy arsenał broni nie jest imponujący, bo każdego sprzętu jest po jednym rodzaju – spodziewam się jednak, że im dalej w gęstą intrygę, tym z większej ilości rzeczy będziemy w stanie skorzystać.

Historia prze do przodu w swoim tempie i po dwóch godzinach czuć po niej znamiona pewnej liniowości. Pozwala to jednak twórcom na drodze głównego bohatera postawić galerię ciekawych postaci. Najbardziej przypadł mi do gustu krasnoludzki koroner Dresden, którego poznajemy zaraz po prologu, a który zawsze wita nas znad truposza. I zawsze z wielkim uśmiechem. Absurdalność założenia takiej postaci jest nieprawdopodobna – i tym bardziej nieprawdopodobne jest, że tutaj to działa.

Graficzny obraz danych

Jednak nie wszystko jest śpiewające w świecie przyszłości. Gra wygląda ładnie i ma swój unikalny styl, przypominający nieco powieść graficzną i nadchodzącą grę twórców "Bastionu" – "Transistor" (też osadzony w dystopijnej przyszłości, nawiasem mówiąc). Wszystko jest świetnie, dopóki nie przyjdzie nam się mierzyć z niewygodnym interfejsem otaczającego nas świata – nie ma podświetlania obiektów, z którymi możemy wejść w interakcję, gra robi to za nas – co jest o tyle niefajne, że czasem trzeba czekać. Często na darmo, bo stoimy w miejscu o milimetr od tzw. "event triggera", który podświetli nam coś wartego zainteresowania. Trójwymiarowe modele postaci, choć zmieniają się wraz z noszonymi strojami, dobrze wyglądają tylko z daleka.

Jeszcze gorzej jest ze skryptowaniem gry, choć to błąd samego założenia – twórcy postawili na grę maksymalnie otwartą (wyszła od razu z zestawem narzędzi dla modderów i dostępem do steam workshopa, tak by fani mogli tworzyć własne kampanie). Minusem tego rozwiązania jest brak praktycznie jakichkolwiek animacji i cutscenek. Ktoś schodzi ze szpitalnego łóżka? Wygaszenie do czerni i powrót do sceny, z postacią już stojącą obok. Przesuwamy szafkę? To samo. Można wymieniać w nieskończoność, a ta tania sztuczka przestaje bawić.

Zresztą sama animacja chodu, używania przedmiotów czy korzystania z czarów jest również kiepska. Wszystkie animacje odgrywane są w innym tempie – czasem szybciej, czasem wolniej, zupełnie nie biorąc pod uwagę otoczenia czy czegokolwiek. Postacie chodzą po świecie jakby lewitowały milimetr nad powierzchnią i radośnie majtały nóżkami dla zachowania pozorów, a rzut granatem i trajektoria jego lotu były robione chyba po obu stronach studia i bez wzajemnej komunikacji, bo granat leci w zupełnie inny sposób niż zamachnął się rzucający. To tylko kosmetyczne problemy, pewnie – ale jednak jest ich dużo za dużo i po pewnym czasie ich absurdalność ustąpiła miejsca irytacji na tak leniwe podejście do sprawy, ponieważ to wszystko zostawia na "Shadowrunie" wrażenie niedopracowanego.

Mimowolna halucynacja

Szczególnie, że dopiero teraz napiszę o rzeczy, która najbardziej od "Shadowrun Returns" mnie odrzuca.

Jeśli coś w "Baldur's Gate 2" czy "Tormencie" wbiło mi się w pamięć i jeszcze bardziej utrwaliło geniusz ich fabuł, to dialogi. Szczególnie dialogi, które były czytane. Pewnie, angielskie głosy nie były tak wybitne jak polska oprawa (bo jednak każdemu BG kojarzy się z panem Piotrem i jego wyruszeniem w drogę albo Krzysztofem Kolbergerem jako Irenicusem), ale były.

W "Shadowrunie" ich nie ma. Każdy dialog jest tylko na piśmie, każdy rozmówca jest tylko avatarkiem obok okna dialogowego. Pewnie, ładnie narysowanym, ale to wszystko. Ich reakcje i postawa opisane są w kwadratowych nawiasach, podobnie jak opisane są obrazki, zdjęcia, grafiki i tak dalej. "Shadowrun Returns" równie dobrze mógłby być książką albo grą przygodową i nic byśmy nie stracili – szczególnie, że steruje się praktycznie tylko za pomocą myszki. Zostawia to gigantyczne pole do popisu dla wyobraźni, ale to nie o to tu chodzi. Nie chcę grać w grę i wyobrażać sobie, jak brzmi krasnolud Dresden, chcę móc dopasować głos do postaci. Chcę słuchać kwestii porucznika McKlusky'ego wypowiadanych przez szorstki głos Steve'a Bluma. Bo jednak argument z książką i wyobraźnią zbić można szybko – nie gram w książkę, gram w cRPGa. I stare cRPGi (bo z ich dialogowego modelu korzysta "Shadowrun") mnie do czegoś przyzwyczaiły.

Światła miasta, milknące w oddali

Ale ja lubię czytać. Lubisz czytać? Chcesz być jak Deckard? Chcesz zastanawiać się "czy androidy śnią o elektrycznych owcach", przewożąc w swoim umyśle lek na tę chorobę, która męczy wszystkich, marząc przy okazji o wycieczce na Marsa, ale nigdy o to nie prosząc? A może chcesz się zmierzyć z kimś na kształt śmiejącego się mężczyzny (któremu w angielskiej wersji głos podkładał Steve Blum właśnie), zastanawiając się, czy w maszynie jest duch? Albo po prostu chcesz postrzelać do orków ze swojego SMG, w kształtnej, turowej potyczce? Zagraj w "Shadowruna".

I zagraj ze mną. Moja mini-gra jest prosta i jest dla zarejestrowanych użytkowników. Jeśli odgadniesz, skąd pochodzą śródtytuły w tym tekście (a nie jest to trudne) i podzielisz się tym w komentarzu, nagrodzę Cię forumowym odznaczeniem – Kielichem Wiedzy. Oczywiście tylko, jeśli Twój neurointerfejs jest na tyle szybki, by kojarzyć fakty przed innymi.