Czarno-białe ilustracje, wygadany kangur, jeszcze bardziej wygadana dziewczyna z papierosem w ustach i przekleństwa sypiące się w kierunku czytelnika? Ani chybi kolejny tom "Tank Girl".

Powyższy wstęp odzwierciedla, czym jest komiks Alana Martina i Jamie'ego Hewletta. To niczym (naprawdę niczym) nieskrępowana jazda po bandzie. Jazda potrafiąca obrażać wszystko i wszystkich, łącznie z czytelnikami. Ale taki to urok tego cyklu.

To już trzeci album "Tank Girl" od wydawnictwa Non Stop Comics, który zbiera pozostałe materiały z pierwszego okresu istnienia bohaterki. Czy to coś zmienia? Nie, bowiem Martin i Hewlett nie hamowali się ani na początku, ani na późniejszych etapach tworzenia historii z czołgistką.

Na komiks składa się 12 rozdziałów, czyli w gruncie rzeczy krótkich form. Nim jednak do nich przejdziemy, oficyna serwuje wprowadzenie Alana Martina. Scenarzysta serii komentuje głównie film poświęcony ich bohaterce i współpracę z ludźmi z Hollywood. Album ponownie wieńczą przypisy pozwalające lepiej odnaleźć się w komiksie, który szydzi z wielu wydarzeń i postaci sprzed lat. Zmniejsza to nieco barierę kulturowo-historyczną, ale to raczej wierzchołek góry lodowej, ponieważ znajomość specyfiki życia z tamtych czasów z pewnością wpływa na odbiór komiksu pełnego buntu wobec ówczesnej rzeczywistości. Mimo to komiks wzbudza spore emocje, jednak nie zawsze pozytywne.

Mucha Comics ujawniła pełną listę planowanych premier na bieżący rok. Znajdziecie ją pod tym linkiem, w katalogu, który zawiera również komiksy już wydane w 2018.

Szczególnie zadowoleni powinni być fani Marka Millera, ponieważ wydawnictwo nadal mocno stawia na jego serie – pojawi się drugi tom "Jupiter's Legacy", jak również nowości, np. "Starlight" i "Reborn". Z innych informacji: kolejne tomy "Outcast: Opętanie" będą zawierały dwa razy więcej zeszytów, a na pewno ciekawie zapowiada się "Black Magic" Grega Rucki. Cieszy także następna seria Bendisa poświęcona Jessice Jones i będąca kontynuacją "Alias".

W pałacu odbył się bal. Cinder zatańczyła z księciem, a gdy nadeszła pora, wybiegła z budynku i zgubiła przy tym pantofelek... i stopę. Wieść o tym, że dziewczyna jest cyborgiem, na dodatek nie z tej planety, tylko pognębiła następcę tronu, którego największym obecnie zmartwieniem jest zagrożenie wojną z mieszkańcami Księżyca. Wygląda na to, że bajka nie skończy się szczęśliwie, zwłaszcza dla Cinder, która wylądowała w więzieniu. Ale przecież jeszcze nie wszystko stracone!

Tymczasem w Europie... Nastoletnia Scarlet dostarcza płody rolne do rozmaitych restauracji, jednak nie bardzo może się na tym skupić. Jej ukochana babcia zaginęła, a policja wstrzymała poszukiwania. Nikt nic nie wie, chyba że weźmie się pod uwagę marnotrawnego ojca Scarlet, który nagle pojawia się nie wiadomo skąd i zachowuje się, jakby do reszty oszalał. Trzeba więc działać na własną rękę, za jedynego sojusznika mając Wilka. Tonący brzytwy się chwyta?

W drugiej odsłonie "Sagi księżycowej" motywem przewodnim jest bajka o Czerwonym Kapturku, ale równolegle ukazane są dalsze poczynania Cinder. Choć nastolatki nie znają się, nieświadomie obie zmierzają do spotkania. Zanim ono jednak nastąpi, obie mają do przebycia długą i wyboistą drogę. Tymczasem widmo wojny z Księżycowymi staje się coraz bardziej realne, a oczy całego świata skierowane są na księcia Kaito, który jako jedyny ma jakiekolwiek szanse udobruchać złą królową Levanę.

"Pan Żarówka" zapowiadał się na najlepszy polski komiks roku. Za wcześnie by mówić, czy jest nim w istocie, ale trzeba przyznać, że wyróżnia się wśród innych pozycji. Już wydanie zadziwia: czarnymi brzegami ponad 600 stron oraz minimalistyczną czarną okładką z żółtymi elementami. Z daleka można się zastanawiać, czy oglądany przedmiot to na pewno komiks, z bliska zaś – czy treść też się okaże tak wyjątkowa.

W największym skrócie: Wojtek Wawszczyk opowiada o życiu. Szerzej: robi to za pomocą absurdów, których nie należy odbierać wprost. Z jednej strony czytamy dziwną, naprawdę dziwną historię, w której, dajmy na to, ojciec staje się plackiem po wyprasowaniu samego siebie, a jego syn (główny bohater) ma zdolność świecenia. Z drugiej – za tym kryją się bardzo smutne motywy samotności, wpływu rodziców (i ich problemów) na dziecko czy też bycia zranionym i ranienia innych. Ten niepokojący świat z niedorzecznymi, fantastycznymi sytuacjami to odzwierciedlenie naszej rzeczywistości, a przynajmniej jej ciemnej strony.

Maj u Muchy Comics to trzy nowe premiery.

Pierwszą z nich są "Wampiry" – dość niespodziewany tytuł, ponieważ wcześniej nie pojawiła się żadna informacja na temat planów jego wydania. Druga to "Twierdzi Pereira", a trzecią jest czwarty tom "Hrabstwa Harrow". Komiksy będzie można zakupić przedpremierowo podczas Komiksowej Warszawy.

Na maj Kultura Gniewu przygotowała cztery nowe komiksy i jedno wznowienie.

Wśród nowości znalazł się trzeci tom "Bajki na końcu świata", druga odsłona "Hotelu Dziwnego", "Kinderland" oraz "Zguba zębiełków". Wznowiony zaś zostanie "Berlin. Miasto kamieni".

Informacja prasowa

Inne Światy

Obrazy: Jakub Różalski

Opowiadania: Sylwia Chutnik, Jacek Dukaj, Aneta Jadowska, Anna Kańtoch, Jakub Małecki, Remigiusz Mróz, Łukasz Orbitowski, Robert J. Szmidt, Aleksandra Zielińska, Jakub Żulczyk

Premiera: 23 maja 2018

Zadziwiające obrazy i znakomite opowiadania!

Refleksje, skojarzenia, inspiracje

Nieprzypadkowo w opiniach, której pojawiają się na temat prac Jakuba poza granicami naszego kraju, bardzo często pojawia się sformułowanie „epickie”. Z jednej strony to współczesny dowód uznania, pełen zachwytu wykrzyknik na określenie czegoś niepowtarzalnego i pełnego rozmachu. Ale w drugim, tym bardziej pierwotnym ze znaczeń – to także epitet wskazujący na inną cechę tych grafik: obrazów, za którymi, poza uściskiem kadru, kryją się całe intrygujące historie, nieodkryte tajemnice, czekające na opowiedzenie dramaty. (...) Za każdym pociągnięciem pędzla kryją się całe wszechświaty.

Wstęp: Michał Cetnarowski

Morze zawsze urzekało ludzi. To ucieleśnienie emocji, którego nikt nie jest w stanie w pełni opisać. Kryje w sobie wszystko, czego człowiek żądny przygód może pragnąć od życia: piękne widoki, śmiertelne niebezpieczeństwa, pamiętne chwile i niezliczone tajemnice. Pomimo tego w opowieściach fantasy ten motyw pojawia się – jeśli już – na dość krótko i stanowi głównie tło. Są jednak chlubne wyjątki, które zaprzeczają tej tezie. Tym razem na szerokie wody zabierze nas Paulina Kuzawińska – szkutnik, kapitan i matka chrzestna w jednym. Jej okręt zwie się "Zaklęcie na wiatr".

Królestwo Crystallum jest niegościnnym miejscem. To kraj, gdzie panuje zbrodniczy król i żądni mocy magowie, zaś uznawanie smoków za bogów jeszcze wzmacnia ich pozycję. Jednak nie wszyscy się na to godzą i w imię uczynienia świata lepszym oraz zdobycia przy tym wiecznej chwały są gotowi zrobić naprawdę wiele. Jednym z nich jest Gwinto Gerk – kapitan okrętu i członek tajemniczego bractwa dragitów, ścigany przez inkwizycję. Po raz pierwszy od wielu lat odwiedza rodzinne miasto, żeby spłacić dawny dług i pozyskać szczególnego załoganta. W wyniku nieoczekiwanego splotu wydarzeń razem z nim wyrusza jego siostrzeniec Arion. Wspólnie udadzą się na wyprawę, która pokaże, co ludzie są gotowi zrobić dla spełnienia swoich zachcianek i czy zemsta naprawdę jest warta każdej ceny.

Lokalna legenda głosi, że przed wielu laty mieszkał w moim rodzinnym domu niewielki potwór, który terroryzował całą rodzinę, szczególnie zaś upodobał sobie mego ojca. Biedny rodziciel każdego wieczora zmuszany był do opowiedzenia potworowi kilku historii na dobranoc. Cały problem polegał na tym, że każda kolejna bajka nosiła tytuł "Kopciuszek" i musiała brzmieć słowo w słowo tak samo jak poprzednia. I tak minimum trzy razy każdego wieczora przez jakieś dwa, trzy lata. Jakimś tajemnym sposobem rodziciel mój nie wyłysiał z tej zgryzoty, za to do dziś wzdraga się, gdy ktoś przy nim wspomni o rzeczonej bajce. Ja zaś najwyraźniej w pewnym momencie poczułam w końcu przesyt i wyrosłam z klasycznych opowieści. Obecnie nawet popularne ostatnimi czasy filmowe adaptacje, "dorosłe" i mroczne, nie budzą mojego przesadnego zainteresowania. Na "Cinder" Marissy Meyer zapewne również nie zwróciłabym uwagi, gdyby nie fakt, że książkę tę w ostatnim czasie poleciło mi z zachwytem kilka osób.

Nastoletnia Cinder jest... cyborgiem, czego się zresztą wstydzi i co starannie ukrywa, jako że społeczeństwo nie darzy zaufaniem osób takich jak ona. Dziewczyna mieszka z prawną opiekunką i jej dwiema córkami. Nie ma lekko, ale może liczyć na wsparcie androida Iko i – o dziwo – młodszej z przybranych sióstr, Peony. Cinder zarabia na utrzymanie (głównie macochy), pracując jako mechanik. Kiedy do jej stoiska przychodzi sam książę Kaito, bohaterka nie przypuszcza nawet, że od tego momentu jej życie wywróci się do góry nogami. Wkrótce potem na chorobę dziesiątkującą mieszkańców Ziemi zapada Peony i wydarzenia zaczynają pędzić w zastraszającym tempie.

"Klątwa dla demona" to finał "Fatale", komiksu o ściganej i przynoszącej mężczyznom zgubę Josephine. W poprzednich albumach zdarzało mi się zarówno chwalić, jak i krytykować historie z jej udziałem. Ostatnia przesądza o tym, że czytanie tej serii nie było straconym czasem.

Ed Brubaker nareszcie odpowiada na pytania, które towarzyszyły lekturze poprzednich tomów. Jest to o tyle istotne, że do tej pory fabuła była tak przeciągana, że zostawienie odbiorcy z sekretami nie byłoby zaskakującym wyjściem. Rozwinięcie przeszłości bohaterki i jej wroga oraz definitywny, aczkolwiek nie dla wszystkich szczęśliwy i nadal spowity tajemnicą, koniec okazały się tym samym trochę niespodziewane.

Jak na femme fatale przystało, Josephine jest postacią tragiczną. Nieintencjonalnie niszczącą życie innych, nieszczęśliwą i ciągle uciekającą. "Klątwa dla demona" pokazuje to jednak dużo dobitniej, ponieważ dopiero teraz poznajemy najbardziej dramatyczne wydarzenia, które świadczą o tym, o jak mrocznych mocach czytamy. W pewnym momencie autor nawet daje do zrozumienia, że mężczyźni, zakochani na zabój w bohaterce, nie muszą być wcale niewinnymi ofiarami. Zresztą również ostateczne starcie i zwieńczenie historii są pozbawione jednoznaczności, jakby autor, świadom oczekiwań, nie chciał skończyć opowieści w prosty, łatwy do przewidzenia sposób. Nie silił się jednak na gwałtowne zwroty akcji, bo to by nie pasowało do charakteru opowieści – do tej pory pozbawionej wielkich twistów – i mogło wydawać się sztuczne.