Klasyczna powieść kryminalna Agathy Christie zaadaptowana do komiksu – czy jest to komukolwiek potrzebne?

"Morderstwo na polu golfowym" było trzecią powieścią Agathy Christie i drugą z jej serii o detektywie Herkulesie Poirot. Można ją znać bądź też i nie, jest to jednak niewątpliwa klasyka literatury kryminalnej. Teraz została ona przedstawiona w komiksie poświęconym słynnemu detektywowi.

Detektyw Poirot przybywa do Francji wraz ze swym pomocnikiem Hastingsem na prośbę biznesmena prowadzącego interesy w Ameryce Południowej. Na miejscu okazuje się, że proszący o pomoc mężczyzna został zabity przed ich przyjazdem. Według relacji jego żony sprawcami napadu na dom i morderstwa byli nieznani Chillijczycy. Poirot przystępuje do śledztwa w tej sprawie, a jego rywalem w dochodzeniu staje się inspektor Giraud, młodszy od Poirota i nowocześniejszy w metodach pracy, a zarazem arogancki i aż nazbyt pewny swoich kompetencji.

Lekturę nowej książki rozpocząłem w piątek i mniej więcej po tygodniu dotarłem na ostatnią stronę. To nieśpieszne tempo doskonale pasuje do "Wilczego tropu", bowiem trafiła mi się pozycja na swój sposób miła, niekonfliktowa, choć nad Wisłą melduje się po raz drugi. Cóż, musiałem zmierzyć się z zadaniem zrecenzowania pierwszego tomu serii, która pojawiła się na rynku w 2008 roku, a więc już jakiś czas temu. Nie od dziś wiadomo, że to właśnie czas jest jedyną siłą zdolną pokonać wszystko, stąd też postanowiłem sprawdzić, jak też "Wilczy trop" poradzi sobie w rękach dość leniwego czytelnika.

Początek całej historii Anny Latham pasuje jak ulał do bieżącej sytuacji na świecie, która nie maluje się w zbyt jaskrawych barwach. Wielokrotnie poniżana, gwałcona, okradana, wreszcie przemieniona wbrew swojej woli oraz skazana na kiepską pracę próbuje przetrwać w miejskiej dżungli Chicago. W stadzie wilków tego typu zachowania są rzadkością, zaś cała ta sytuacja jest przedstawiana Annie jako zupełnie normalna. Wszystko zmienia nagłówek w prasie odnośnie tajemniczego morderstwa oraz telefon do szefa wszystkich wilkołaków w Ameryce Północnej.

Przy wszystkich zajęciach, jakie znajdzie sobie człowiek, czasem ciężko wygospodarować czas na przyjemności. Jednak odrobina dobrej organizacji okazjonalnie pozwala osiągnąć w tej kwestii zdumiewające rezultaty. Poza tym warto mieć w obowiązkach coś, co nie tylko nam nie przeszkadza, ale też relaksuje. Tak więc miło jest mi dziś się do was zwrócić z przemyśleniami na temat kolejnej części przygód Beniamina Ashwooda, zatytułowanej "Pusty Horyzont".

Beniamin i jego kompania nie mogą złapać tchu. Od czasu bitwy o Szczelinę zagrożenie stwarzane przez demony tylko się pogarsza, nadal brakuje sposobu na rozwiązanie problemu, a do tego Sanktuarium wciąż stąpa im po piętach. Nie mając innych opcji, muszą postawić wszystko na jedną kartę: wybrać się do pustynnej krainy Dirhadji, gdzie mogą przebywać magowie dysponujący wiedzą, która pozwoli im na uporanie się z zagrożeniem. To jednak oznacza kolejną niebezpieczną, grożącą śmiercią eskapadę. Ale czy paląca pustynia i zamieszkujący ją brutalni koczownicy mogą być gorsi od czegokolwiek, z czym spotkali się do tej pory?

Informacja prasowa

29 czerwca do polskich księgarń trafił kolejny tytuł z serii Blizzard Legends: "Dzień smoka" Richarda A. Knaaka. Z kolei 27 lipca ukaże się długo wyczekiwana "Sylwana" autorstwa Christie Golden.

Wciąż dopisywane kolejne rozdziały historii sprawiają, że uniwersum Warcrafta staje się niczym niekończąca się opowieść. Jedni bohaterowie odchodzą, a ich miejsce zajmują nowe pokolenia herosów. Część fanów z entuzjazmem przyjmuje dalsze losy swych ulubieńców i ich potomków, towarzysząc im w wiekopomnych bitwach w kolejnych rozszerzeniach do gry World of Warcraft. Inni zaś z sentymentem wracają do przeszłości, przeżywając drugą młodość na klasycznych serwerach. Nadchodzące nowości książkowe niewątpliwie uradują zarówno jednych, jak i drugich.

"Harley Quinn" to komiks o Batmanie tyleż oryginalny, że "Gacka" w nim niewiele – odsiaduje on właśnie w więzieniu wyrok dziesięciu lat pozbawienia wolności. Joker tymczasem nie żyje, pozostali najgroźniejsi przestępcy również. Czyżby Gotham miałoby mieć zatem spokój? Nic bardziej mylnego!

Natura nie znosi próżni – tę w przestępczym światku próbują wypełnić Producent i Gwiazdka. W mieście dochodzi do serii morderstw, których ofiarami padają miejscowe gwiazdy filmowe złotego wieku kina. Zabójstwa są okrutne i stylizowane na te, które wcześniej popełniał Joker. Sceny śmierci sprawca nagrywa, a skóra ofiar charakteryzowana jest na szarość czarno-białych filmów, w których występowały. Pozostaje jednak jeszcze jedna luka – skoro nie ma Batmana, to któż tych szaleńców powstrzyma? Zadanie to spada na Harley Quinn. Prowadzone w sprawie Producenta i Gwiazdki śledztwo jest thrillerem z elementami akcji. Wątek ten sprawnie przeplatany jest z życiowymi problemami i rozterkami bohaterów, luźno bądź wcale związanymi ze sprawą, acz są one istotne dla całości opowieści.

"Żeglarze i Jeźdźcy" to interesujące zestawienie, sprzeczne zupełnie względem siebie żywioły. Czy da się je jakkolwiek pogodzić? W ramach jednego zbioru opowiadań – jak najbardziej! "Żeglarze i Jeźdźcy" to tytuł tyleż dobrze brzmiący, co zarazem wyjątkowo... techniczny. O nich to bowiem jest właśnie najnowsza książka Kresa.

Jeźdźcom zostały poświęcone opowiadania "Miód dla Emiry", "Jeźdźcy równin" oraz "Armektańska nienawiść". Stanowią one jeden cykl, może nawet minipowieść, poświęconą armektańskim Jeźdźcom Równin oraz przywódcy jednej z ich grup, Aktarowi. W tematy okołomorskie, bo historie te zlokalizowane są na terenach przybrzeżnych, wkraczamy wraz z opowiadaniami "Gówno" i "Siedmiu najemników". Przedstawiają one oddzielne i niepowiązane ze sobą epizody, dla których spoiwem jest Ślepa Foka Ridi.

Świat Tolkiena to uniwersum, które odcisnęło ogromny wpływ na literaturze fantastycznej i wciąż cieszy się ogromnym zainteresowaniem. Nie trzeba o tym przekonywać nikogo, kto słyszał choćby o serialu tworzonym przez Amazon. Ale to w dalszym ciągu nie wszystko. Wydawnictwo Zysk i S-ka zapowiedziało program wydawniczy, w ramach którego mają się ukazać kolejne książki z tego uniwersum.

Śniący bogowie, dewy i tajemne rytuały to potencjalny zestaw głównych elementów konstrukcji świata, brzmiący jak przepis na udaną powieść fantasy. Tasha Suri tymczasem dobrze z niego skorzystała – "Cesarstwo Piasku", otwierające cały cykl, to książka, z którą warto się zapoznać.

Główną bohaterką powieści jest Mehr, córka cesarskiego gubernatora i wygnanej metresy pochodzącej z prześladowanego w państwie ambhańskim ludu Amrithi. Po swojej rodzicielce przejęła ona liczne zwyczaje i wierzenia tej ludności, pomimo problemów, jakie mogłoby to ściągnąć – zwłaszcza że stało to w sprzeczności z oficjalnymi, państwowymi kultami. Gdyby jednak w związku z tym nie wynikły jakieś kłopoty, to nie byłoby o czym opowiadać! Tak więc na skutek pewnej szlachetnej, choć lekkomyślnej decyzji, Mehr ściągnęła na siebie problemy, w związku z którymi została poślubiona mistykowi i zabrana do świątyni Mahy, pierwszego cesarza, sprawującego w swoim imperium władzę religijną. W jakim celu była im potrzebna? O tym czytelnik dowie się, zapoznając się z powieścią.

Sir Terry Pratchett należy do panteonu najbardziej rozpoznawalnych autorów współczesnej literatury fantasy. Jego znakami rozpoznawczymi są szczególny humor i wyobraźnia, która umie przekraczać wszelkie granice – tak pozorne, jak i te bardziej konkretne. Jego śmierć była wielkim ciosem dla milionów czytelników na całym świecie, ale dziedzictwo pisarza wciąż trwa. Na chwilę obecną klejnotem jest ostatnie dzieło opatrzone jego nazwiskiem, stanowiące zbiór najwcześniejszych opowiadań, przez wiele lat trzymanych w szufladzie, by teraz doczekały się redakcji i wydania. Kompilacja ta otrzymała tytuł "O jaskiniowcu, który podróżował w czasie".

Książka nie ma jakiegoś ustalonego motywu przewodniego. Jest to po prostu zbiór niepowiązanych ze sobą, krótkich opowieści. Jedna może opowiadać o podróży w kosmos, inna o próbie ustalenia poprawnej pogody. Zgodnie z opisem zawartym w dziele są to opowiastki stworzone przez Pratchetta w początkach swojej twórczości dla gazet "Bucks Free Press" i "Western Daily Press"...

Nie jestem miłośnikiem "Gwiezdnych Wojen", lecz daleko mi do antyfana. Oglądałem kilka filmów z tego uniwersum, jak dla mnie jest to taka efekciarska bajka, gdzie miecze świetlne robią "zium – zium" i przecinają ludzi. Owszem, delikatnie sobie pokpiwam w tym momencie, ale to całkiem niezły "odmóżdżacz". Dałem więc piętnastemu tomowi zbiorów komiksów "Star Wars Komiks: Łotry i Rebelianci" szansę... Nie skorzystał z niej.

Seria "Star Wars Komiks" począwszy od samej okładki wprost krzyczy do czytelnika: "jestem budżetowy!". Niektóre magazyny mają lepszą jakość wydania niż ona. Jedynym usprawiedliwieniem tego stanu rzeczy jest cena: równie budżetowa, bo wynosząca 19.99. Poszczególne komiksy nie mają nawet okładki – tytuł i autorzy są podani w lewym górnym rogu pierwszego kadru każdego z nich. Poza jednym paradoksalnym wyjątkiem, do którego jeszcze wrócę...