Świat stworzony przez Johna Flanagana to miejsce, do którego bardzo lubię wracać. Spędziłem tam niemało czasu i cieszę się, że każda taka wizyta umie zapewnić mi sporo dobrej rozgrywki. Tak więc, kiedy pojawiła się możliwość by dostać w swoje ręce kolejną książkę, to nie trzeba było mnie dwa razy namawiać. Tak więc nadeszła pora, by opowiedzieć co nieco o kolejnych przygodach zwiadowców, zapisanych w "Wilkach Arazan".

Normalną codzienność Willa i Maddie (na ile można to tak nazwać) przerywa kolejne zadanie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie miejsce i natura owej misji. Tym razem duetowi zwiadowców przyjdzie zawitać do Celtii – ponurej krainy, z którą Willa łączy wiele nieprzyjemnych wspomnień. Prośba również nie jest standardowa, gdyż dotyczy uporania się z dręczącymi tamtejszych mieszkańców wilkami olbrzymimi, czyli niewidzianymi od wieków gigantycznymi, mitycznymi bestiami.

Sztuka jest jednym z najstarszych sposobów wyrażania siebie. Skoro tworzyć każdy może, to na przestrzeni dziejów powstały rozmaite dzieła, zarówno wspaniałe, jak i okropne. Jednak istnieje grupa, która wymyka się kategoryzacji. Przyczyną jest samo dzieło, czy też otaczające je legendy i tajemnice? Tak czy owak, stanowią enigmę nad którą nawet największe umysły mogą doznać pomieszania zmysłów. Budzą fascynację i prawdopodobnie właśnie to odczucie kierowało Edwardem Brooke-Hitching'iem, gdy tworzył swoją "Galerię Szaleńca".

Zestawy LEGO z różnych uniwersów nie są żadną nowością. Nie można jednak nie lekceważyć mocy i potęgi, które w sobie niosą. Fani zawsze chętnie wysłuchują takich wieści, a na listach proponowanych projektów można znaleźć rozmaite koncepcje z przeróżnych filmów i seriali. To też daje im szansę na ziszczenie się. A tym razem zielone światło otrzymał naprawdę duży projekt z filmowej trylogii Tolkiena.

Uniwersum Diuny jest bardzo rozbudowane. Większość książek z głównego cyklu to opasłe tomy. Nie oznacza to jednak, że wyczerpały potencjał tej przepastnej galaktyki, o historii sięgającej tysiące lat wstecz. Brian Herbert i Kevin J. Anderson wykorzystali go z budzącym podziw rozmachem. Wśród stworzonych przez nich dzieł znajduje się m. in. "Zgromadzenie żeńskie z Diuny".

Choć od bitwy pod Corrinem i ostatecznej klęski myślących maszyn minęło już ponad osiemdziesiąt lat, zwycięskich ludzi wciąż czeka jeszcze ogrom pracy. Zręby Nowego Imperium zdążyły okrzepnąć, jednak do spokoju wciąż jeszcze daleko. Butlerianie pod wodzą Manforda Torondo wciąż nie składają broni i nawołują co coraz radykalniejszych posunięć, a dawni herosi i demony znów podnoszą głowę.

Choć pierwotnie ostatni numer magazynu "Pixel" miał ukazać się jeszcze w starym roku, to redakcja postanowiła trochę poczekać, co tłumaczono niespodziewanym dodatkiem w postaci raportu o polskiej branży gamedev. Od dziś możemy już nabyć nowego "Pixela", który co prawda znika z rynku, jednak wydawca podkreśla, że decyzja jest podyktowana ceną papieru a nie spadkiem zainteresowania wśród czytelników. Nie przekreśla też szans na ewentualny powrót.

O tym, jak wielki wpływ na światową literaturę miał cykl "Władca Pierścieni" nie trzeba nikogo przekonywać, za to warto od czasu do czasu pokazywać, jak potężne piętno odcisnęło to również na naszej codzienności. Tym razem doskonałego przykładu udzieliła stołeczna Warszawa, która pozwoliła, by na swojej mapie zagościły ulice J. R. R. Tolkiena i Gandalfa.

Jacek Piekara definitywnie pożegnał się z przygodami na Rusi, dzięki czemu jego sławny inkwizytor ponownie powraca na łono Cesarstwa, gdzie wciąż czekają nowe intrygi. Nie ma co jednak liczyć na "Czarną Śmierć", bowiem Mordimer Madderdin co prawda ponownie zagości w naszych domowych biblioteczkach, jednak uczyni to przy okazji tomu zatytułowanego "Ja, inkwizytor. Dziennik czasu zarazy". Co ważniejsze, premiera została zaplanowana na przyszły miesiąc.

Mitologie najróżniejszych systemów wierzeń i religii to coś, co zna każdy fan fantastyki. To opowieści o bogach i ich przygodach stanowią kamień węgielny wielu koncepcji, które pojawiają się w niezliczonych opowieściach spod znaku magii i miecza. Warto od czasu do czasu spojrzeć na źródło, z którego się wywodzą. To założenie skłoniło mnie do zatopienia się w dziele Neila Gaimana, "Mitologia Nordycka".

Nie jest to typowa encyklopedia czy podręcznik. Podczas lektury można lepiej zapoznać się z północnym panteonem, jednak opisy poszczególnych bóstw są dość krótkie, a książka szybko przechodzi do mitów i legend, w których postacie boskie odgrywają główną rolę. Dowiemy się co nieco o mitach poświęconych powstaniu nordyckich światów, a także powiązanych z nimi miejscach i przedmiotach. Całość wieńczą opowieści o Ragnaroku, czyli końcu wszechrzeczy.

Jak mogły potoczyć się dalsze losy świata po wydarzeniach ukazanych w "Batman: Death Metal"? Propozycję dalszego ciągu tej historii zaoferowała trylogia "Stan przyszłości". Zaczynamy od Batmana.

"Stan przyszłości. Batman", składający się na „Future State: Superman/Batman” #1-2, „Future State: The Next Batman” #1-4, „Future State: Dark Detective” #1-4, „Future State: Catwoman” #1-2 i „Future State: Harley Quinn” #1-2 oraz pominięty w oficjalnym spisie Future State: Arkham Knights #1-2 jest interesującym pomysłem, który nie wykorzystał swojej szansy. Ogólny klimat komiksu znakomicie uchwycili ilustratorzy, Ben Oliver, Dan Mora i Laura Braga. Niestety, scenarzystom historia nie do końca się udała.

Gotham stało się miastem policyjnym pod zarządem prywatnej agencji Magistrat, która rzuca wyzwanie tak czarnym charakterom, jak i superbohaterom. A całej reszcie społeczeństwa oferuje solidny zamordyzm. W tej dystopijnej wizji Batman staje więc zarówno przeciw swoim typowym antagonistom, jak i surowej i represyjnej władzy.

Jeśli można tak w ogóle stwierdzić odnośnie komiksów, to jest to zbiór opowiadań, a nie jednolita historia wieńcząca całość. Przyjęte rozwiązanie jest zupełnie wykluczające czytelnika, który nie zna poprzednich części – zupełnie inaczej, niż w przypadku "Król Thor", gdzie próg wejścia dla nowego czytelnika był niski nawet u samego końca. Nie sposób zresztą nie porównywać obu komiksów, gdy łączy je osoba autora scenariusza i ta sama data wydania.

"Król Thor" był komiksem dobrym... jak na ostatni dorobek Marvela, tymczasem "Kres wojny" równa do średniej tego wydawnictwa, czyli mierzy niezbyt wysoko.