Chociaż Neil Gaiman ma na koncie bardzo udane powieści, to – poza "Sandmanem" – najbardziej cenię jego twórczość za krótkie formy. Z tego powodu "Stwory nocy i inne historie" – zbiór sześciu komiksowych adaptacji opowiadań słynnego pisarza – od razu znalazły się na moim radarze.

Album otwiera "Arlekin i walentynki" z błaznem w roli narratora. Na przestrzeni kilkunastu stron Gaiman przedstawia zwartą historię o samotności w walentynki, platonicznej miłości i psotach, a przy tym przerabia na swoją modłę Arlekina i Kolombinę z komedii dell'arte. Mamy zatem błazna podążającego za ukochaną, gotowego ofiarować jej swe serce. Początek opowiadania budzi niepokój, szybko jednak to uczucie wypiera melancholijny nastrój utworu. Z powodzeniem można doszukać się przemyśleń o miłości nieodwzajemnionej bądź zbyt silnej u jednego z partnerów. Ponadto pozytywnie wypadają częste zbliżenia na twarze postaci i przełamywanie stonowanej kolorystyki czerwienią, podkreślającą wspomniany niepokój.

Od trzeciego tomu "Monstressy" minęło już dobre półtora roku. Przez ten czas Marjorie Liu i Sana Takeda pracowały, aby jak najszybciej dostarczyć czytelnikom dalszą część historii.

W czwartej odsłonie zatytułowanej "Wybranka" Marjorie Liu skupia się na losach Kippy oraz Maiki Półwilk i Corvina. W tle zawiązują się intrygi prowadzące do wojny, której mało kto chce zapobiec.

Przy okazji recenzji wcześniejszych tomów wskazywałem na skłonność scenarzystki do długich dialogów i ogólnego przeciążania czytelnika rozbudowaną warstwą tekstową, dodatkowo wzmacnianą przez wyjątki z wykładów profesor Tam Tam. W dużej mierze ten mankament nie dotyczy "Wybranki" – dzieje się bowiem zaskakująco dużo, bohaterki ocierają się o różne niebezpieczeństwa i nawet bierność demona kryjącego się w ciele Maiki nie spowalnia tempa wydarzeń.

Opowiadanie historii przez bohatera z pewnej odległości czasowej jest trudną zagrywką. Łatwo o wytrącanie z rytmu, a i do tak przedstawianej fabuły trzeba się przystosować, dać się jej rozkręcić. Niedawno oglądałem "Dżentelmenów" Guya Ritchie'ego, którzy bazowali na podobnej narracji i choć mają świetną scenę otwierającą, to kolejne minuty były potrzebne, by dobrze przebić się do zawartości i zupełnie zachwycić się filmem. Nie inaczej jest z "Indyjską włóczęgą", która po pierwszym szoku wizualnym, powodowanym między innymi wydaniem, przez chwilę bada cierpliwość czytającego.

"Indyjska włóczęga" jest kontynuacją XVII-wiecznej powieści "Żywot młodzika niepoczciwego imieniem Pablos, czyli wzór dla obieżyświatów i zwierciadło filutów" Francisca de Quevedo. Ciąg dalszy, choć został zapowiedziany, nie powstał, aż Alain Ayroles i Juanjo Guarnido postanowili przedstawić kolejne losy Pablosa, tylko że w komiksowym medium. Pierwszej części nie trzeba znać, ale warto zaznaczyć, że jest klasykiem literatury pikarejskiej.

"Porcelana" z samych zapowiedzi wydawała baśniową historią dla młodszego odbiorcy, ale już przyzwyczajonego do mroku, który z kolei pozwalałby na satysfakcję z lektury również starszemu czytelnikowi. Efekt jest, jak można było się obawiać, nie do końca harmonijny.

Jak wskazuje tytuł, opowieść koncentruje się na dziewczynce, która trafia pod opiekę konstruktora porcelanowych istot pełniących rolę służby. Z czasem jednak przechodzi w mroczne rejony, co wiąże się z odkrywaniem tajemnic i ułomnym postrzeganiem rzeczywistości. W tych momentach upiorność wywiera mocne wrażenie i to bodaj najlepsza część albumu.

Informacja prasowa

Na maj 2020 Non Stop Comics przygotowało dwa tytuły. Jest to czwarty tom uwielbianej przez czytelników serii "Deadly Class" oraz ósmy, ostatni tom "Odrodzenia", które było z wydawnictwem od początku działalności.

• Odrodzenie, tom 8: Zostań jeszcze przez chwilę (premiera 30.04.2020)
• Deadly Class, tom 4: 1988 Umrzyj za mnie (premiera 04.05.2020)

Harley Quinn na topie. Dostaje własny film (w pewnym stopniu), serial animowany, a nawet serię komiksową pod szyldem "DC Black Label". W pierwszych dwóch bohaterka próbuje poradzić sobie po zerwaniu z Jokerem, w komiksie jednak widzimy ją jeszcze z czasów, gdy jako ambitna psycholog próbuje nawracać złoczyńców.

Wyjściowy pomysł Stjepana Šejica jest bardzo dobry – geneza Harley Quinn orbituje wokół tematów psychologicznych, wyobcowania bohaterki, wpływu mrocznego Gotham, manipulacji, baśniowych motywów i taniego romansidła. Może to ostatnie budzi wątpliwości, ale początkowo to parcie Harley w stronę Jokera, jak w "Pięknej i Bestii", zapowiada się intrygująco, a ilustracje uwodzą nie gorzej niż Pączuś panią psycholog.

Książkowe prequele do gier z serii "Dragon Age" to niewątpliwie ciekawy kawałek literatury. Choć ciężko je nazwać przełomowymi, a próba ukazania niektórych niuansów cyfrowej rozgrywki w tej formie niekoniecznie się sprawdza, pozycje te stanowią intrygujące uzupełnienie wiedzy na temat uniwersum Thedas. Ostatnimi czasy mieliśmy okazję spotkać się z nowymi wydaniami dzieł pióra Davida Gaidera, lecz nie jest to jedyna opcja. BioWare zapewniło nam też nową pozycję, tym razem autorstwa Patricka Weekesa, opatrzoną tytułem "Dragon Age: Cesarstwo Masek".

Orlais to najpotężniejszy kraj w Thedas. Zawdzięcza to wielu aspektom – tak militarnym, jak i kulturowym. To co jednak czyni cesarstwo tak niebezpiecznym, to tak zwana Gra, według której kręcą się tryby tamtejszej polityki. Zaś najlepszą Graczką jest cesarzowa Celene.

Tym tekstem chciałbym otworzyć serię artykułów będących próbą przedstawienia i zinterpretowania dziejów Ciri, ukazanych w książkach, grach i komiksach. Dla przejrzystości zrezygnowałem z nazbyt wyraźnego oddzielania tych źródeł. Tworzą one jedną całość i nie stoją ze sobą w większej sprzeczności.

Odnoszę wrażenie, że postać Ciri jest wyjątkowo słabo rozumiana. O ile refleksja zawsze jest cenna, nader często opinie o niej są powierzchowne, a ich oparcie w książkach czy grach nikłe. Oczywiście nie brakuje też i ciekawych spostrzeżeń. Jej postać na przestrzeni książek "Wieża Jaskółki" i "Pani Jeziora", a później grze "Wiedźmin 3: Dziki Gon" i komiksie "Klątwa kruków", na tyle mnie zafascynowała, że postanowiłem podjąć się własnej interpretacji jej historii.

Ponad 100 milionów sprzedanych egzemplarzy książek, które zostały przetłumaczone na 52 języki i podbiły serca olbrzymiej ilości pasjonatów czytelnictwa. Niekwestionowane sukcesy w filmowym box-office, które przełożyły się na cztery pełnometrażowe produkcje, wypełnione efektami specjalnymi i gwiazdami światowej kinematografii, przynosząc prawie trzy miliardy dolarów zysków. "Igrzyska Śmierci" to już prawdziwa marka, śmiało włączająca się do rywalizacji z największymi tuzami gatunku.

Cóż, ma ku temu wszelkie atuty. Książki Suzanne Collins są napisane takim stylem, że trafiają do młodego odbiorcy, ale również ten starszy znajdzie w nich coś, co spowoduje że totalnie wsiąknie w akcje i dylematy zawarte na kartach powieści. Dowód? Proszę bardzo, nawet nasz etatowy i wymagający recenzent Tomasz "Medivh" Kiedrowicz – prywatnie niesamowicie ustatkowany, odpowiedzialny i poważny człowiek – stwierdził:

Niewiele jest powieści, które zdołają mnie wciągnąć na tyle, że jedyne 350 stron zdołam pochłonąć w zaledwie jeden dzień. [...] Przerwy na posiłki były prawdziwą mordęgą, a wieczorne wyjście z kumplami zakończyło się dla mnie stosunkowo szybko – podałem jakiś banalny powód i zmyłem się błyskawicznie do domu, aby wrócić do świata Panem.

Niełatwo o lepszą rekomendację.

Informacja prasowa

Klasyczna powieść w komiksowej malarskiej adaptacji.

"Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre zwierzęta są równiejsze niż inne".

"Folwark zwierzęcy" to wybitna powieść satyryczna i alegoryczna o konsekwencjach totalitaryzmu i nieodpowiedniej władzy, jedna z najgłośniejszych powieści George’a Orwella, zwanego "sumieniem swojego pokolenia".

W tym w pełni autoryzowanym wydaniu, artysta Odyr przekłada świat i przesłanie "Folwarku zwierzęcego" na wspaniale wyobrażoną powieść graficzną. Komiksowa, malarska adaptacja Odyra płynnie przechodzi między satyrą a bajką i spodoba się wszystkim, niezależnie od wieku, zgodnie z zamierzeniami Orwella.