Umiejętności bojowe

Sztylety

Do tej kategorii należy każda broń ostra, której używa się prawie wyłącznie do zadawania ciosów kłutych i rzadko kiedy do parowania. Maksymalna długość właściwa oręża z tej grupy nie przekracza pół metra. Gama dostępnych rodzajów broni w tej klasie zaczyna się od zwykłych noży, a kończy na sztyletach, z których niemal każdy wyposażony jest w proste, obosieczne ostrze.

Broń szermiercza

Do oręża szermierskiego zaliczamy broń o cienkim ostrzu i długości właściwej poniżej jednego metra, zaprojektowaną z myślą o ciosach kłutych. Jej rękojeść, jelec i obłęk są często bogato zdobione. Broń z tej klasy jest niewątpliwie wytworna i szybko zadaje się nią rany. Choć są tacy, którzy uważają ją za niezmiernie nowoczesną, inni sadzą, że jest to oręż dla błaznów i fircyków.

Topory i buławy

Do tej kategorii należą wszystkie jednoręczne topory, młoty i buławy, które zadają obrażenia głównie dzięki sile uderzenia. Oręż z tej grupy nadaje się w szczególności do miażdżenia pancerza wroga i gruchotania kości. Maksymalna długość właściwa broni z tej grupy wynosi około jednego metra, a jej maksymalny ciężar to blisko dwadzieścia kilogramów. Oręż wykraczający poza tę specyfikację zalicza się już do broni dwuręcznych.

Szable

Szabli, w odróżnieniu od mieczy, używa się raczej do cięć niż pchnięć. W przeciwieństwie do mieczy broń ta wyposażona jest w ostrze jednosieczne, niekiedy z zaostrzonym szpicem. Grupa ta obejmuje broń od krótkich tasaków po wytworne szable kawaleryjskie.

Miecze

Do grupy tej zaliczamy broń ostrą o długości właściwej od pół metra do metra i ćwierci, przy czym przynajmniej trzy czwarte długości stanowi obosieczne ostrze. Ponieważ miecze tworzy się głównie z myślą o zadawaniu cięć i dźgnięć, jelec broni z tej kategorii umożliwia dodatkowo bardziej wyrafinowane ruchy obronne.

Włócznie

Ten rodzaj oręża cechuje krótkie ostrze przymocowane do długiego trzonu, które wykorzystuje się głównie do zadawania ran kłutych i pchnięć. Do tej grupy broni należą wszelkiego rodzaju piki, halabardy i prymitywne włócznie.

Włócznie zaliczają się do broni dwuręcznej i nie mogą być wykorzystywane w połączeniu z tarczami.

Kostury

Prosty drewniany kostur o długości rzędu ośmiu piędzi w rękach mistrza może okazać się niezwykle efektywną bronią. Większość przedmiotów należących do te kategorii to nie zwykłe drewniane kije, lecz utwardzany, okuty metalem oręż, na końcach którego przytwierdza się niekiedy ostrza.

Kostury zaliczają się do broni dwuręcznej, więc nie można ich używać w połączeniu z tarczami.

Dwuręczne topory/buławy

Posługując się orężem tego typu, należy pamiętać, że ważne jest mocne i precyzyjne uderzenie całą płaszczyzną obucha (bądź głowicą topora), ponieważ trafienie przeciwnika trzonem zadaje niemal zerowe obrażenia. Nie jest to broń stworzona do zadawania ran kłutych, a jej możliwości parowania są ograniczone.

Broni tej nie można używać w połączeniu z tarczami.

Miecze dwuręczne

Ta umiejętność dotyczy wszystkich rodzajów broni o dość długiej klindze, które służą przede wszystkim do cięć. Jest to broń dwuręczna, co można poznać po długiej rękojeści. Ponadto oręż z tej kategorii nadaje się także do parowania ataków, choć wykonanie tego ruchu może chwilę potrwać.

To broń dwuręczna – nie można jej wykorzystywać w połączeniu z tarczą.

Bijatyka

Jest to umiejętność samoobrony bez użycia broni. Zamiast niej używa się ciosów, haków i sierpowych. W przypadku walki bez broni parowanie zastępowane jest unikami.

Kusza

Kusze to krasnoludzki wynalazek – przypominają łuk zamontowany poziomo na kolbie. Pociski wystrzeliwane są dzięki cięciwom bądź sprężynom. Kusze wyposażone są w spust oraz mechanizm napinający i regulujący siłę, a strzela się z nich, mierząc do celu i naciskając cyngiel. Mechanizm blokujący cięciwę pochłania siłę naprężenia, umożliwiając tym samym strzelcowi dokładne wycelowanie. Przeładowanie kuszy trwa przez to dłużej.

Amunicja ma postać sztywnych bełtów o różnych zakończeniach grotów lub – w przypadku ciężkiej kuszy – kamiennych i metalowych kul.

Łuk

Łuki to ulubiona broń mieszkańców stepów, pustyń i łąk, co tłumaczy wysokie zdolności łucznicze elfów, orków, Novadich czy Medowian. Do tej grupy należą zarówno krótkie łuki Novadich, jak i długie łuki medowiańskie. Aby prawidłowo używać łuków, potrzeba zarówno krzepy, jak i praktyki.

Broń miotana

Chociaż noże i sztylety to najbardziej rozpowszechniona broń miotana, nie każdy sztylet czy nóż nadaje się do rzucania. Odpowiednia jest do tego jedynie właściwie wyważona broń, zazwyczaj z odciążoną rękojeścią. Do tej kategorii zaliczają się również toporki i gwiazdki do rzucania.