NwN2: Gniew Zehira

Polscy gracze (w tym i ja) długie miesiące musieli czekać na drugi oficjalny dodatek do dobrze przyjętego cRPG’a opartego na systemie Dungeons&Dragons 3.5. Każdy, kto miał okazję zagrać w drugą część gry Neverwinter Nights oraz pierwszy dodatek zatytułowany Maska Zdrajcy, z pewnością zapamiętał tę wspaniałą fabułę, idealnie odwzorowany świat oraz świetne dialogi między towarzyszami. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że Gniew Zehira powtórzy sukces swoich starszych braci. Niestety, prawda zbyt często okazuje się brutalna...

Przygodę zaczynamy na statku o jakże dumnej nazwie „Czujny”, który zmierza do miasta Samargol – stolicy dzikiej krainy Samarach. Mająca się ku końcowi podróż zostaje przerwana przez sztorm, podczas którego statek rozbija się na skałach. Wraz z kilkoma rozbitkami, wśród których znajduje się znany ze świata Forgotten Realms podróżnik Volo, dostajecie się do Samargolu jako niewolnicy, by po chwili odzyskać wolność dzięki uroczej właścicielce faktorii handlowej. Wraz z rozwojem fabuły główny bohater wmieszany zostanie w konflikt z wężowatymi Yuan-ti pod przywództwem tytułowego Zehira.

Średnio porywająca fabuła identycznie prezentuje się w rzeczywistości. Główny wątek fabularny (który notabene można ukończyć w jeden wieczór) bardziej uproszczony zostać chyba już nie mógł. Brakuje dynamicznej akcji i niespodziewanych zwrotów, których gracze doświadczyli w podstawce oraz pierwszym dodatku. Nie wykorzystano potencjału poznanych wcześniej przez Lorda Kapitana towarzyszy, z którymi gracz będzie mieć okazję się spotkać. Zamiast tego czytamy kolejne dialogi, mówiąc sobie w myślach „Aha”. Sytuację ratują zadania poboczne, których nie brakuje w grze oraz końcowe, pełne zwrotów akcji etapy.

Warto też wspomnieć o lokacjach. Obsidian Entertainment najwyraźniej w tej części postawił na ilość, a nie wielkość. Na głównej mapie znajduje się naprawdę duża ilość mniej lub bardziej interesujących miejsc, ale co z tego, skoro są one naprawdę małe? Zwiedzenie dobrze ukrytych ruin Illefarn zajmie graczowi przy dobrze doświadczonej drużynie nie więcej niż 5 minut. Samo Neverwinter zostało tak zmniejszone, że można zwiedzać jedynie NIEWIELKĄ część Czarnystawu.

Skoro już o drużynie mowa, to ta również doczekała się licznych zmian. Wraz z rozpoczęciem przygody pierwszym zadaniem jest zarejestrowanie towarzyszy przygód. Mówiąc w bardziej prostym języku – tworzymy nie jedną, a aż cztery postacie. Tworzenie całej kompani od podstaw sprawiło mi niemało frajdy, ale z czasem uświadomiłem sobie, że mój „team” składa się jedynie z chodzących za mną marionetek, które nie potrafią wyrazić swojej opinii, nie posiadają swojej historii i zadań bezpośrednio z nią związanych. Każdy gracz NWN2 pamięta z pewnością kąśliwe rozmowy między krasnoludem Khelgarem a łotrzycą Neeshką, czy też paladynem Casavirem a Bishopem. Posiadanie takiej drużyny wiązało się z licznymi kłótniami pomiędzy postaciami, które najczęściej zmuszały nas do poparcia jednej ze stron, tracąc tym samym wpływ na drugą. W Gniewie Zehira już tego nie doświadczymy. W czasie przygód po Samarachu i Wybrzeżu Mieczy spotkamy kilku towarzyszy, którzy takimi marionetkami nie są, ale i na tych gracz nie ma wpływu.

Zmian doczekał się również panel rozmowy. Tym razem nie musimy tworzyć postaci, która będzie średniakiem w dyplomacji, zastraszeniu i blefie jednocześnie, by móc odpowiednio pokierować rozmową. Twórcy umożliwi przełączanie rozmowy z jednego towarzysza na drugiego, co oznacza, że cała wesoła kompania może być szkolona w różnych umiejętnościach, które w odpowiednim momencie zostaną wykorzystane.

W Gniewie Zehira zwiększono też znaczenie wspominanych wcześniej umiejętności. Taka na przykład Sztuka przetrwania zyskała teraz tak wielkie znaczenie, że umożliwia szybszą podróż na mapie po trudnym terenie, który stanowią lasy czy bagna. Odpowiednio rozwinięta umiejętność Ukrywanie się sprawia, że na mapie głównej ciężko wykryć wrogim jednostkom sterowaną przez nas postać, a tym samym umożliwia uniknięcie starcia. Spostrzegawczość pozwala dostrzec ukryte skarby i lokacje, a Nasłuchiwanie ostrzec przed czającymi się niedaleko potworami.

Kolejną nowością jest handel, który był jedną z najbardziej zapowiadanych przez twórców innowacji. Polega on na tym, by wznosić faktorie handlowe w licznych osadach, a następnie wypuszczać z nich karawany do innych miejsc. Prawdę mówiąc to właśnie ten element gry zajmuje najwięcej czasu i nie jest wcale taki głupi, jak się wydaje. ;-) Śmiało można powiedzieć, że jest to element strategiczno-ekonomiczny i bardzo, ale to bardzo, przypomina zarządzanie Warownią z podstawki. Odwiedzając osady natkniemy się również na surowce: trzy podstawowe, które stanowią drewno, ruda i skóra oraz osiem rzadkich. Zadanie jest proste: kupuj tanio w jednej z osad, by następnie sprzedać drogo w innej. Wraz z rozwojem kompania kupiecka stanie się imperium handlowym, które będzie przynosić zyski liczone w tysiącach sztuk złota.

Ostatnią z nowości jest stworzona od nowa mapa świata. Tym razem nie wystarcza kliknąć na daną lokację i czekać, aż bohater sam się do niej przeniesie. Sama plansza pełna jest wspominanych wcześniej ukrytych miejsc, skarbów, tajemniczych postaci (np. płaczące dziecko, które okazuje się być gnomim bandytą) oraz potworów. Naprawdę dużej ilości potworów, z którymi walka z czasem staje się uciążliwa, dlatego NPC z odpowiednio wysoką umiejętnością Ukrywania się jest w drużynie raczej niezbędny.

Na koniec jeszcze dwa bardzo ważne aspekty: grafika oraz muzyka. Ta pierwsza już w momencie premiery podstawki prezentowała się średnio. Wprawdzie Gniew Zehira wprowadza kilka poprawek, ale nadal prezentuje się ona przeciętnie.

Zdecydowanym atutem gry jest jednak muzyka. Przy jej tworzeniu udział brali Paul Romero i Rob King – obaj odpowiedzialni za ścieżkę dźwiękową do Heroes of Might & Magic. W Gniewie Zehira idealnie komponuje się ona do sytuacji: w czasie ataku jest dynamiczna, a w podróży spokojna i miła dla ucha. Zwiedzając Neverwinter czy Warownię na Rozstajach można usłyszeć poznane już wcześniej kawałki.

Podsumowując całość z żalem stwierdzam, że Gniew Zehira nie potrafi zadowolić gracza tak jak poprzednie części. Najważniejszy aspekt gier fabularnych – fabuła – prezentuje się średnio. Największą przyjemność sprawiło mi odkrywanie nowych miejsc i tworzenie swego imperium handlowego. Te aspekty (oraz bardzo dobrze wykonana muzyka) nie wystarczają jednak, by Gniew Zehira zaliczyć do grona najlepszych.

Dziękujemy firmie CDP za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.