W trzeciej odsłonie "Fatale" poznajemy cztery historie osadzone w różnych czasach. Pozwalają one zajrzeć za kurtynę, za którą skrywają się tajemnice związane z główną bohaterką. "Zajrzeć" to odpowiednie słowo, ponieważ nie ma tu jasnych odpowiedzi, a komiks ma raczej służyć rozbudowie świata i pozwolić na posmakowanie kilku interesujących opowieści.

Ed Brubaker i Sean Phillips zabierają nas do 1936 roku, w czasy średniowiecza i II wojny światowej oraz na Dziki Zachód. Taka różnorodność zdecydowanie sprzyja albumowi, ponieważ na przestrzeni czterech historii trudno o znużenie. Właściwie to można byłoby się pokusić o większą liczbę stron, bardziej rozwijając przedstawiane epizody z życia femme fatale. W obecnej wersji nie są zbyt długie – ot, w sam raz, żeby na chwilę odejść od głównego wątku cyklu oraz rzucić trochę światła na mroczny świat.

"Na zachód od piekła" traktuję jako przerywnik, który wypada bardzo zajmująco. Dowiadujemy się więcej o bohaterce, ale nie oznacza to, że dostajemy konkretne wiadomości. Ed Brubaker woli grać na niejasnościach, czyniąc fabułę tajemniczą i intrygującą. To się doskonale sprawdza, bo po dotarciu do ostatniej strony chciałoby się czytać dalej.

Kolejny film o najsłynniejszym detektywie Gotham nadal na etapie produkcji i wygląda na to, że jeszcze trochę poczekamy na pierwsze potwierdzone informacje. Czy plotki dotyczące nazwiska odtwórcy głównej roli okazały się prawdziwe?

Reżyser Matt Reeves chciał podobno założyć charakterystyczną pelerynę i maskę na Jacka Gyllenhaala, ale jeśli pamiętacie ekranizację "Prince of Persia", to doskonale zdajecie sobie sprawę, że ten wybór byłby jakkolwiek... kontrowersyjny. Podobno obaj panowie spotkali się w tej sprawie, jednak to wcale nie przesądza sprawy nazwiska odtwórcy głównej roli.

Wyspecjalizowane w projektach okładek studio Dark Crayon pokazało wygląd nadchodzącego wznowienia "Endymiona" – kontynuacji popularnej dylogii "Hyperion" Dana Simmonsa. Jeśli jeszcze nie macie tej książki na swojej półce, to pojawia się ku temu świetna okazja.

Amerykanin Dan Simmons to uznane i wciąż popularne nazwisko w świecie fantastyki naukowej, zaś seria książek o tytułowej planecie Hyperion przyniosła autorowi nagrodę Hugo za najlepszą powieść 1990 roku. Nic więc dziwnego, że kontynuacja serii, rozgrywająca się 200 lat po wydarzeniach z dylogii, ponownie trafi na sklepowe półki w ramach starannie wyselekcjonowanej serii wydawniczej.

"Jezioro Ognia" określane jest na tylnej okładce jako film w papierowej formie. Trudno nie przyznać racji – komiks wydawnictwa Non Stop Comics czyta się tak dobrze, jak ogląda się kinowe blockbustery. Nie trzeba specjalnie innowacyjnego pomysłu – wystarcza sprawnie opowiedziana historia o starciu krzyżowców z kosmitami (co brzmi zresztą jak "Kowboje i obcy", skoro w obu tytułach najeźdźcy z kosmosu odwiedzają Ziemię w dawniejszych czasach).

Już na pierwszych stronach widzimy statek kosmiczny, z którego, po rozbiciu się, wychodzą niebezpieczne stworzenia jak z horroru. Atakują one miejscową ludność. Na miejsce przybywa akurat grupka krzyżowców – i to na jej barki spada zadanie pokonania obcych i zapobiegnięcia inwazji.

Oczywiście wprowadzenie do akcji jest bardziej rozbudowane. Nathan Fairbairn krótko portretuje bohaterów, którym później towarzyszymy w starciu z kosmitami. Są to postacie skrojone w sam raz pod lekką przygodę – trzech młodzieniaszków, doświadczony i zgorzkniały rycerz oraz odważna heretyczka. Wraz z nimi podróżuje fanatyczny kapłan, aczkolwiek on pełni rolę, można powiedzieć, pomniejszego wroga. To skurkowaniec najgorszego rodzaju, swoją hipokryzją przypominający mi pewnego jegomościa z "Azincourt" Bernarda Cornwella.

Gra, na którą czeka większość pasjonatów komputerowych gier fabularnych właśnie doczekała się nowego zwiastuna. W najświeższym materiale znajdziemy wszystkiego po trochu. Od prezentacji systemu walki i widowiskowych czarów, poprzez krótkie spojrzenie na mapę świata, a skończywszy na rozbudzających wyobraźnie lokacjach Archipelagu Martwego Ognia.

Co tu dużo pisać – całość zapowiada na większą, lepszą i bardziej kozacką grę. Tak jak powinno się tworzyć dobre sequele.

Seria "Magi: Labyrinth of Magic" rozpoczęła się bardzo zachęcająco, a ku mej radości kolejne przygody Aladyna i spółki okazały się jeszcze lepszymi pozycjami. Później nastąpiła obniżka poziomu i chyba każdy czytelnik życzył sobie, by kwestia władzy w Balbadzie została w końcu rozwiązana, zaś fabuła skupiła się na innych tematach. Nie do końca tak się dzieje, lecz można już mieć nadzieję na zmianę.

Jak uprzednio, tak i w siódmym tomiku polityki nie braknie, a wręcz nabiera ona na sile. Pojawiają się nowe postacie, ale też starzy znajomi dotychczas sprowadzeni do drugoplanowych ról zaliczają swoje pięć minut. W recenzji jednej z poprzednich odsłon narzekałem na zbyt dużą ilość akcji, przyćmiewającej pozostałe aspekty opowieści. Tym razem – dla odmiany – największą bolączką jest przegadanie pierwszej połowy tomiku.

Pierwszy tom "Posępnego Mononokeana" wzbudził więcej negatywnych niż pozytywnych emocji. Z tego powodu do kontynuacji podchodziłem pełen obaw. Czy słusznie?

Na koniec poprzedniej odsłony egzorcyści Abeno i Hanae przyjęli zlecenie od istoty z zaświatów. Zgodnie z umową Hanae miał odzyskać Maskę Śmiechu, powodującą niepohamowany rechot. Zadanie dosyć proste, ponieważ nietypowy klient zdradził, gdzie obecnie znajduje się jego zguba. Hanae bardzo szybko natrafia jednak na ścianę w postaci opiekunów świątyni, w której jest Maska.

W drugim tomiku Kiri Wazawa czyni perypetie Hanae i Abeno bardziej zajmującymi, pomimo że pierwsze kilkadziesiąt stron zawodzi. Kontynuacja opowieści o Masce Śmiechu jest przewidywalna i nieznośnie rozciągnięta. Prosta intryga została rozpisana na zbyt wiele stron, przez co nie broni się mimo paru udanych gagów i wprowadzenia elementu brakującego w pierwszym tomie – solidnej postaci drugoplanowej.

"Sługa korony" to czwarta z książek autorstwa Briana McClellana osadzonych w świecie magów prochowych. Nie jest ona kontynuacją wydarzeń mających miejsce w "Trylogii", ale ich prequelem. "Obietnica krwi", "Krwawa kampania" oraz "Jesienna republika" potrafiły oczarować czytelnika i do dziś tkwią w mej pamięci. Czy autorowi udało się utrzymać dotychczasowy poziom, czego efektem byłby tytuł godny udanej trylogii?

Tegoroczny Blizzcon już za nami, lecz nie doczekaliśmy się informacji na temat odświeżonej wersji "Diablo II" wraz z oficjalnym dodatkliem. Wygląda na to, że kultowa odsłona walki z Diablo, Baalem i Mefistem będzie musiała jeszcze trochę poczekać.

Chociaż od kilku ładnych lat możemy bawić się w "trójkę", to właśnie poprzedniczka uchodzi za najlepszą odsłonę serii i do dziś można natknąć się na graczy, którzy chętnie mordują diabelskie zastępy. Strona graficzna, chociaż wcale nie najważniejsza, mocno się już zestarzała, więc nic dziwnego, że pojawiły się prośby o remaster "Diablo 2". Cóż, w najbliższym czasie nie ma co jej wypatrywać na horyzoncie.

Sukces finansowy "Wonder Woman" sprawił, że twórcy filmów z heroinami wyczuli dobrą okazją do zarobienia pieniędzy. W kolejce po dolary ustawia się właśnie Millenium i zapowiada, że na duży ekran powróci ruda piękność – "Red Sonja".

Sławna wojowniczka długo musiała czekać na powrót do kinowych sal. Od czasu ostatniego filmu, czyli 1985 roku, bohaterka nie pojawiła się ani razu. Nie liczę tutaj nieudanej próby sprzed siedmiu lat, która ostatecznie nie doszła do skutku. Red Sonja występowała jedynie w komiksach i wydawało się, że pozostanie już tam na zawsze. Świetne wpływy "Wonder Woman" sprawiły, że odżyła nadzieja na filmowy powrót bohaterki.