Gość przeskakiwał między dachami budynków, zwisał z lecącego helikoptera, nagrywał przyczepiony do zewnętrznych drzwi wojskowego samolotu lecącego 1.5 kilometra nad ziemią, a także wspinał się na najwyższy wieżowiec świata na wysokości 123 piętra. Kto jak kto, ale jeżeli masz przekraczać kolejne granice kina i podnosić poprzeczkę wyczynów kaskaderskich, dzwonisz po pieprzonego Toma Cruise’a.

NASA właśnie potwierdziła, że we współpracy z firmą Space X wizjonera Elona Muska, aktor trafi na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Ma tam nagrać sceny do pierwszego w historii pełnoprawnego filmu fabularnego, do którego zdjęcia zostaną wykonane w przestrzeni kosmicznej. Jeżeli zaplanowany za kilka tygodni lot statku Crew Dragon przebiegnie pomyślnie i bez zakłóceń, to Cruise prawdopodobnie w przyszłym roku poleci w kosmos.

Hm… No dobra, czemu nie. Tylko co z zapisem w pirackim kodeksie, że kobieta na statku przynosi pecha?

Trudno powiedzieć, ale Disney ciągle intensywnie myśli nad tym, aby po kilku latach przymusowego odpoczynku na zakurzonej półeczce, odgrzać i dać drugie życie swojej kultowej pirackiej serii. Jak podaje Daniel Richtman, niezależny dziennikarz dobrze poinformowany w światku kinematograficznym (w przeszłości potwierdził kilka filmowych plotek na długo przed przekazaniem ich oficjalnie do wiadomości publicznej), studio jest zdeterminowane, aby zacząć pracę nad rebootem “Piratów z Karaibów” w najbliższym czasie.

Disney, mimo że w ostatnich miesiącach klimat wokół Johnny’ego Deppa zaczyna stopniowo się poprawiać, nie zamierza odnawiać kontaktu z aktorem, a co za tym idzie angażować go do kolejnych swoich projektów. Wytwórnia pragnie nowej energii i świeżego powiewu dla pirackiej marki, a w tym pomyśle ma pomóc zrezygnowanie z legendarnego kapitana Jacka Sparrowa na rzecz wiodącej roli kobiecej.

Co ciekawe transakcja odbyła się na zasadzie barteru. Jest to raczej rzadko spotykane w branży elektronicznej rozrywki, stąd też póki co nie wiemy, czy wspomniane zakupy zostały poczynione na stałe, czy też układ jest czasowy. Z drugiej strony obie firmy, które brały udział w wymianie są sobie dość bliskie (to podmioty zależne od grupy Embracer) i żyją we względnej zgodzie, więc kij jeden tam wie...

Tak czy inaczej, THQ Nordic dodało do swojego portfolio prawa do takich marek jak “Risen”, “Sacred”, “Rush for Berlin”, “Second Sight” oraz “Singles: Flirt Up Your Life”. Z kolei do grupy Koch Media trafiła seria “Painkiller” oraz “Red Faction”.

Tym tekstem chciałbym otworzyć serię artykułów będących próbą przedstawienia i zinterpretowania dziejów Ciri, ukazanych w książkach, grach i komiksach. Dla przejrzystości zrezygnowałem z nazbyt wyraźnego oddzielania tych źródeł. Tworzą one jedną całość i nie stoją ze sobą w większej sprzeczności.

Odnoszę wrażenie, że postać Ciri jest wyjątkowo słabo rozumiana. O ile refleksja zawsze jest cenna, nader często opinie o niej są powierzchowne, a ich oparcie w książkach czy grach nikłe. Oczywiście nie brakuje też i ciekawych spostrzeżeń. Jej postać na przestrzeni książek "Wieża Jaskółki" i "Pani Jeziora", a później grze "Wiedźmin 3: Dziki Gon" i komiksie "Klątwa kruków", na tyle mnie zafascynowała, że postanowiłem podjąć się własnej interpretacji jej historii.

Ponad 100 milionów sprzedanych egzemplarzy książek, które zostały przetłumaczone na 52 języki i podbiły serca olbrzymiej ilości pasjonatów czytelnictwa. Niekwestionowane sukcesy w filmowym box-office, które przełożyły się na cztery pełnometrażowe produkcje, wypełnione efektami specjalnymi i gwiazdami światowej kinematografii, przynosząc prawie trzy miliardy dolarów zysków. "Igrzyska Śmierci" to już prawdziwa marka, śmiało włączająca się do rywalizacji z największymi tuzami gatunku.

Cóż, ma ku temu wszelkie atuty. Książki Suzanne Collins są napisane takim stylem, że trafiają do młodego odbiorcy, ale również ten starszy znajdzie w nich coś, co spowoduje że totalnie wsiąknie w akcje i dylematy zawarte na kartach powieści. Dowód? Proszę bardzo, nawet nasz etatowy i wymagający recenzent Tomasz "Medivh" Kiedrowicz – prywatnie niesamowicie ustatkowany, odpowiedzialny i poważny człowiek – stwierdził:

Niewiele jest powieści, które zdołają mnie wciągnąć na tyle, że jedyne 350 stron zdołam pochłonąć w zaledwie jeden dzień. [...] Przerwy na posiłki były prawdziwą mordęgą, a wieczorne wyjście z kumplami zakończyło się dla mnie stosunkowo szybko – podałem jakiś banalny powód i zmyłem się błyskawicznie do domu, aby wrócić do świata Panem.

Niełatwo o lepszą rekomendację.

Czas na kolejne przymiarki i poprawki do jednego z najbardziej niekochanych projektów ostatnich lat. “Rune 2” okazał się grą tworzoną w pośpiechu, bez specjalnego entuzjazmu a ekipa, która nad nim dłubała prawdopodobnie skutecznie blokowała jej rozwój. Studio Human Head zostało zamknięte w dniu premiery produkcji, jednak to nie developerzy zostali na lodzie (bo cały zespół jednocześnie dołączył do struktur Bethesdy – przypadek, nie sądzę) a wydawca tytułu. Ten zszokowany działaniami producentów, został zmuszony do wytoczenia im wniosku prawnego, dzięki któremu w ogóle otrzymał dysk z kodem źródłowym gry i mógł cokolwiek zrobić, aby naprawić tę katastrofę.

Nie może zatem dziwić, że “Rune 2” przeszedł w zeszłym roku bez większego echa, a recenzje były zdecydowanie dalekie od entuzjazmu (47% na Metacritic mówi samo za siebie), bezlitośnie wytykając dziesiątki błędów i niedoróbek. Wydawca jednak poczuł się do odpowiedzialności, zakasał rękawy i zaczął mozolny proces odbudowy. Efekty tego widzimy dziś.

Informacja prasowa

Klasyczna powieść w komiksowej malarskiej adaptacji.

"Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre zwierzęta są równiejsze niż inne".

"Folwark zwierzęcy" to wybitna powieść satyryczna i alegoryczna o konsekwencjach totalitaryzmu i nieodpowiedniej władzy, jedna z najgłośniejszych powieści George’a Orwella, zwanego "sumieniem swojego pokolenia".

W tym w pełni autoryzowanym wydaniu, artysta Odyr przekłada świat i przesłanie "Folwarku zwierzęcego" na wspaniale wyobrażoną powieść graficzną. Komiksowa, malarska adaptacja Odyra płynnie przechodzi między satyrą a bajką i spodoba się wszystkim, niezależnie od wieku, zgodnie z zamierzeniami Orwella.

Czy mi się wydaję, czy trochę tu zimno?

Choć Sylvestera Stallone’a już od kilku lat można przypisać do kategorii “starszego pana po 70-tce”, to aktor jest zdecydowanie daleki od wzdychania do perspektywy relaksu w ciepłych kapciach na bujanym fotelu a kondycji mógłby mu pozazdrościć niejeden facet w wieku 30 lat. Nestor kina akcji w ciągu ostatnich miesięcy zdążył już pożegnać się, w lepszym bądź gorszym stylu, z legendą Rocky’ego i Rambo, a teraz zamierza zmierzyć się z kultem kolejnego ikonicznego bohatera, w którego wcielił się w nostalgicznych latach 90’. Mowa tu o Johnie Spartanie znanym szerszej publice jako “Człowiek Demolka”.

Nie jest to jakimś specjalnym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że współpraca Nowozelandczyka z Disneyem na przestrzeni lat przebiegała wzorowo, a jego ostatnie produkcje osiągały sukces – artystyczny, ale również i komercyjny. Nie będzie to też pierwszy kontakt reżysera ze światem “Gwiezdnych Wojen”, albowiem zdążył on już zasiąść na stanowisku reżysera jednego z odcinków serialu “The Mandalorian”.

Tym razem jednak na jego haczyku znalazła się zdecydowanie grubsza ryba, ponieważ Waititi wyreżyseruje, a także będzie jednym z autorów scenariusza (obok nominowanej do Oscara za “1917” – Krysty Wilson-Cairns), pełnometrażowego filmu w uniwersum “Gwiezdnych Wojen”.

Druga połowa historii o ludziach żyjących w świecie nienawiści, Stanach Zjednoczonych 2022, gdzie lewicowi terroryści walczą ze skrajnie prawicowym, kontrolującym obywateli rządem. Jak kończy się opowieść, w której zasady moralne już dawno przestały się liczyć?

Dla pragnących nagłej zmiany w tempie narracji mam złą wiadomość – akt drugi "Czasu nienawiści" nie różni się od pierwszego. Seria do końca pozostała historią operującą ponurym klimatem, pokazującą trudną sytuację bohaterów po obu stronach barykady i niemożność prowadzenia normalnego życia. Jeden zwrot akcji jest tylko kamieniem chwilowo tworzącym kręgi na spokojnej tafli jeziora. Oczywiście to wrażenie czytelnika, bo nie ulega wątpliwości, że we wewnątrz postaci toczy się ciągła walka.