Wszyscy ci, którzy przeżyli lata 90', zapewne mają związane z tym przyjemne wspomnienia. Nierzadko sam chciałbym powrotu tamtych dni – trochę kiczowatych, trochę nieporadnych, gdy wszyscy uczyli się, co to popkultura, masowe media, telefony komórkowe kosztowały krocie i tyle samo ważyły, komputery to była rzadkość i jakoś wszystko było łatwiejsze, tak mi się przynajmniej zdaje. Ostatnio miałem okazję powrócić do lat dzieciństwa za sprawą Stevena Eriksona i jego ogromnej, bo dziesięciotomowej, sadze "Malazańska Księga Poległych", a dokładniej pierwszej części – "Ogrodów Księżyca". Książka powstawała w latach 90' i to da się odczuć już na wstępie, co również wspominam w mojej recenzji, do której zapraszam tych, którzy czasami tęsknią do literatury końca XX wieku.

Wielotomowe sagi mają to do siebie, że przedłużają przeżywane przez czytelnika przygody. Wspaniale, gdy każda kolejna odsłona jest ciekawsza lub równie wciągająca. Niestety, nie każdy autor posiada w sobie tyle pokładów weny i talentu, by przyciągać odbiorcę przez lata, dlatego większość z nich pozostaje przy klasycznych trylogiach. Ten przypadek nie tyczy się jednak kanadyjskiego pisarza, Stevena Eriksona, pracującego nad swoją dziesięciotomową sagą "Malazańskiej Księgi Poległych" od ponad dekady. Mimo tak licznych wydań, nie stracił on na popularności i często jego twórczość porównywana jest do "Czarnej Kompanii" Glena Cooka czy "Pieśni Ognia i Lodu" George'a Martina. Ostatnimi czasy wydawnictwo MAG postanowiło wznowić całą sagę, publikując dotychczas pierwszą część obszernej serii – "Ogrody Księżyca".

Dziękujemy wydawnictwu Wydawnictwo MAG za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.

Konkurs o "Zakonie Smoka" zakończony. Z opóźnieniem, za które serdecznie przepraszamy, prezentuję wam prawidłowe odpowiedzi oraz oczywiście zwycięzców – serdecznie wam gratulujemy!

Odpowiedzi:

• Trojan i Trzygłów to prawdopodobnie późniejsze wcielenia boga Welesa,
• Słowiański bóg grzmotów i piorunów to Perun,
• Obyczajem słowiańskim związanym z pogrzebem zmarłego nie jest wyprawianie mu stypy, na której ludzie go opłakują i się nie bawią.

Zwycięzcy:

• Rafał Ch. z Zawiercia
• Wanda K. z Sosnowca
• Robert W. z Ostrowa Wielkopolskiego
• Marta Z. z Poznania

Dziękujemy wydawnictwu Prószyński i S-ka za ufundowanie nagród.

Na GameExe pojawiła się kolejna recenzja! Tym razem za sprawą rzetelnego Tamca. możecie przeczytać, jak prezentuje się długo wyczekiwana najnowsza część serii GONE. Michael Grant powoli kończy swoje przygody z GONE, jako że jest to przedostatni tom. Uspokoję was – spisał się naprawdę dobrze, ale o tym opowie wam już mój redakcyjny kolega.

Pamiętacie czasy, kiedy byliście dziećmi i baliście się ciemności? Jak w momencie, gdy gasło światło, wyobraźnia wariowała i podsuwała przed oczy najróżniejsze straszne obrazy, powodujące, że włos jeżył się na karku? Pamiętacie? Cóż... taki strach nic nie znaczy na tle tego, co czeka na bohaterów serii "GONE" w piątym tomie pt. "Ciemność". Po długim czasie nieobecności na literackim rynku, Michael Grant powraca z oczekiwaną przez wielu fanów na całym świecie książką. Każdy z nas od momentu ukończenia poprzedniego tomu zadawał sobie pytania, co też ciekawego wydarzy się jeszcze pod Kopułą? Czy autora stać na następną wartką opowieść o dzieciakach pozbawionych człowieczeństwa przez ich nowy "świat"? Nie pozostało mi nic innego, jak osobiście się o tym przekonać.

Czytaj dalej...

Adrian Tchaikovsky to angielskiej narodowości pisarz i twórca znakomitej serii "Cienie Pojętnych", która posiada niezwykle oryginalny świat, opierający się na pojętności. Żyją w nim obok siebie rasy niepojętne, posługujące się magią, ale technologią już nie, oraz rasy pojętne, używające technologii, ale nie posiadające umiejętności magicznych.

Fani Tchaikovskiego mogą zacierać ręce, bowiem ich ulubieniec dostał zielone światło na trzy kolejne książki w tym właśnie na ostatni tom "Cieni Pojętnych" – "The Seal of the Worm". Drugą powieścią, jaką ma w planach angielski pisarz jest pojedyncze fantasy, dotykające napoleońskich i amerykańskich wojen. Przyznam, że ta najbardziej mnie zaciekawiła, gdyż niewiele jest pozycji dziejących się w takich realiach. Trzecia książka otworzy nowy cykl w zupełnie nowym otoczeniu. O niej i o powieści, rozgrywającej się w czasach napoleońskich z czasem mamy dowiedzieć się więcej. Z niecierpliwością więc czekamy na dalsze informacje.

Już po premierze "Cienia węża" autorstwa Ricka Riordana, a my przygotowaliśmy dla Was jego recenzję i konkurs, w którym do wygrania są aż cztery egzemplarze właśnie ostatniego tomu "Kronik rodu Kane"!

Rick Riordan zyskał sławę dzięki serii "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". Kluczem do sukcesu okazał się sympatyczny nastoletni bohater stający w obliczu niecodziennych faktów. Dodajmy do tego największy plus serii – bogowie greccy. Amerykański pisarz stworzył świetny magiczny świat, który oczarował czytelników. Potem pojawiły się dwie kolejne części, o bogach rzymskich i egipskich. Ja mam przyjemność recenzowania trzeciego i ostatniego tomu "Kronik rodu Kane" – powieści o bogach egipskich. Pierwsze dwie części były dobre, czy tak samo będzie z "Cieniem węża"?

Czytaj dalej...

Pod tym adresem znajdziecie konkurs. Cztery egzemplarze "Cienia węża" ufundowane przez Galerię Książki do zdobycia, ale przedtem trzeba odpowiedzieć na trzy pytania – zapraszamy do wzięcia udziału w zabawie!

Informacja prasowa

Kiedy MacKayla Lane dostaje pocztą kartkę wyrwaną z dziennika jej nieżyjącej siostry, zaskakują ją pełne desperacji słowa Aliny. I wie, że zabójca jest blisko. Ale zło jest jeszcze bliżej. Tak oto widząca sidhe wyrusza na poszukiwania. Odpowiedzi. Zemsty. I starożytnej księgi mrocznej magii tak złej, że demoralizuje każdego, kto jej dotknie.

Poszukiwania Sinsar Dubh prowadzą Mac na niebezpieczne, zmienne ulice Dublina, a jej śladem wędruje podejrzliwy gliniarz. Jest uwięziona w niebezpiecznym sojuszu z V’lanem, nienasyconym elfim księciem o zabójczych erotycznych gustach z jednej strony, a z drugiej z Jericho Barronsem, mężczyzną kryjącym w sobie pierwotne pragnienia i niewypowiedziane tajemnice. Mac musi rozpocząć walkę o ciało, umysł i duszę.

Właściwie sam się zdziwiłem widząc tytuł tego newsa, ale co poradzić, bowiem właśnie Czas żyć, czas zabijać to tytuł najnowszej książki Miroslava Žambocha, której recenzja od dziś powiększa nasze zasoby.

Książkę w swoje ręce dorwał Wiktul, który przygotował dla was dość obszerną recenzję. Mój redakcyjny kolega tyle się rozpisał, bowiem trafiła mu się literatura wybitna, czy też raczej Žambocha dopadła niemoc twórcza, dzięki czemu można sobie narzekać i narzekać?

Odpowiedzi jak zwykle udzieli wam lektura naszej recenzji.

Pył po premierze "Diablo III" zdążył już opaść. Ci, co jeszcze nie mieli okazji zapoznać się z tą produkcją, mogą zawsze zajrzeć do uznanej we wszystkich dziewięciu kręgach piekieł recenzji Wiktula. Inni z pewnością mają już wyrobione zdanie. Mimo iż emocje zdążyły opaść, machina marketingowa nigdy się nie zatrzymuje. Stąd też w nasze ręce oddano kolejną książkę z serii "Diablo", pt. "Diablo III: Zakon". Jaka jest? Odpowiedź poznacie z ust Couruna. Zapraszamy do czytania!

Niedawno zakończone mistrzostwa Europy w piłce nożnej raz jeszcze pokazały, że logo wielkiej imprezy można wcisnąć praktycznie wszędzie – od kubków, po flagi, długopisy czy nawet choinki zapachowe do samochodów. Wydaje się wtedy, że to tylko kwestia czasu, zanim dany towar zniknie z półek, bowiem szczęśliwy nabywca chce mieć wszystko, co z daną marką związane. Właśnie dlatego nad Wisłą dość niespodziewanie pojawia się "Zakon", którego akcja poprzedza wydarzenia z gry "Diablo III". Chcąc fabułę książki przedstawić możliwie najzwięźlej powiedziałbym, że to w zasadzie książka o Decardzie Cainie oraz jego wyprawie, której wynik pozwala tchnąć iskierkę nadziei w świat szykujący się do ostatecznego konfliktu Niebios i Płonących Piekieł. Horadrimski uczony dociera do Kaldeum, gdzie spotyka Leę – dziewczynkę o niezwykłym potencjale, który pragnie wykorzystać także sam Belial.

Czytaj dalej...

Informacja prasowa

Zbliża się jubileusz setnej rocznicy istnienia WayEmpire. Imperator Ludzkości, Gorgon Nemezjus Ezra, ma zamiar zaskoczyć trzysta miliardów ludzi zamieszkujących 25 światów Imperium i… odbić ojczysty glob.

Terra Damnata, Ziemia Utracona, kolebka ludzkości, ma dołączyć do WayEmpire. Siedemnaście miliardów Erthirów zainfekowanych niegdyś cyfrową Bestią to nie jedyny problem. Spaczeni Unithirowie, którzy po Wielkiej Przegranej uciekli w Kosmos, kiedyś powrócą by dokonać wyimaginowanej zemsty. A wtedy Imperium Tao zatrzęsie się w posadach.

Torkil Aymore, znamienity Podróżnik i Gamedec, a przede wszystkim Ran, żołnierz elitarnej Pierwszej Centurii Pierwszego Maodionu, będzie walczył o przetrwanie. We wszystkich pięciu wcieleniach.

Są książki, które uwielbia się mimo upływu czasu. Z takimi tytułami najśmieszniejsze jest zawsze to, że niezależnie od tego ile razy się przez nie już przebrnęło i tak ciężko określić "co" w zasadzie nas do nich przyciąga. Ja niedawno zdałam sobie sprawę, że dla mnie takim tytułem są "Naznaczeni Błękitem". Chociaż książkę Białołęckiej znam już niemal na pamięć, a w swojej recenzenckiej karierze przebiłam już trzecią dziesiątkę, nadal moja opinia kończy się zazwyczaj na "szalenie uwielbiam". I to wszystko. A jeżeli ktoś mnie zapyta "dlaczego?", będę jedynie mogła odpowiedzieć "bo tak". Ale postarałam się z siebie wycisnąć nieco więcej. Oto efekty:

Fabryka Słów jest ostatnio zdecydowanie na fali. Wydaje mnóstwo nowych tytułów i to zarówno znanych jak i początkujących pisarzy. Ewę Białołęcką można zaliczyć zdecydowanie do tych rozpoznawalnych. Pierwsza powieść “Tkacz Iluzji”, przyniosła jej nie tylko nagrodę Zajdla, ale również rzeszę wiernych po wsze czasy fanów. Sama się do nich zaliczam i chociaż każdą kolejną powieść spod jej pióra przyjmowałam z otwartymi ramionami, nadal pozostawała pewna nuta rozczarowania i niezadowolenia, ponieważ nie był to kolejny tom “Kronik Drugiego Kręgu”. Ale czasem okazywała się następnym wznowieniem dotychczas wydanych powieści z tegoż cyklu. I tak “Tkacz Iluzji” doczekał się już wydań w liczbie czterech. Pierwsze – dziewicze, wydała SuperNowa, następne dwa już pt. "Naznaczeni Błękitem" Runa, a ostatnie najnowsze właśnie wspomniana na początku Fabryka Słów. Nieśmiało przyznam się, że zaliczyłam wszystkie cztery wydania.

... czytaj dalej!