Informacja prasowa

Na pięć dni przed premierą rozszerzenia „Diablo III: Reaper of Souls” w księgarniach pojawi się przygotowana przez wydawnictwo Insignis powieść „Diablo III: Nawałnica światła” autorstwa Nate’a Kenyona.

Historia opowiedziana w tej książce stanowi pomost między wydarzeniami z Diablo III, a fabułą Reaper of Souls.

Dla wszystkich fanów Diablo, którzy chcą dobrze przygotować się do nadchodzącego rozszerzenia gry, jest to po prostu lektura obowiązkowa. Po klęsce Najwyższego Zła odradza się Królestwo Niebios. Rada Angiris odzyskała Czarny Kamień Dusz i strzeże przeklętego artefaktu gdzieś w głębi roziskrzonego Srebrnego Miasta.

Valar morghulis! Słowa te przyświecają całej serii, poczynając od pierwszego tomu. Zaraz, zaraz, "tomu"? Toć ja nie o książce chcę tu pisać (szczegół, że niedawno mało co przez nią – w pewnym sensie – nie wyzionęłam ducha. Nie wiem, czy widzieliście, ale na fejsie krąży youtube'owy filmik, który z poziomu wspomnianego portalu informuje o rzekomej śmierci G. Martina... Chyba nie muszę już tłumaczyć swojej reakcji?), ale o serialu. Serialu, którego czwarty sezon nadciąga, jest coraz bliżej, bliżej i jeszcze bliżej, bo już za niecały miesiąc...!

I choć sceptycznie podchodzę do wszystkich ekranowych adaptacji książek – a w szczególności do omawianego serialu – muszę jednak przyznać, że dotychczasowa wizja nadchodzących odcinków prezentuje się całkiem nieźle. Do tego stopnia "nieźle", że zaczynam się zastanawiać, czy aby na pewno moje postanowienie o zaprzestaniu oglądania się utrzyma (tak, mam wysokie wymagania, jeśli chodzi o wierność literackiemu oryginałowi).

Tymczasem, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, producenci wypuścili w świat nowy trailer (zatytułowany "Secrets"), który znajdziecie w rozszerzeniu.

Jest coś nietypowego w kultowej serii Zacka Snydera i Franka Millera, którzy nakreślili specyficzną wizję legendarnej II wojny perskiej oraz dumnych czynów króla Leonidasa, jak również sprytnego Temistoklesa. Normalnie, kiedy ktoś mi proponuje, abym przez blisko dwie godziny delektował się spoconymi męskimi klatami, słuchając przy tym tekstów, skalą patosu przekraczających wszystkie możliwe limity dopuszczalne przez kinematografię, pukam się w głowę i zaczynam poważnie martwić się o jego zdrowie psychiczne.

Jest jednak pewien wyjątek. Po seansie "300" przypominają mi się te wszystkie piwne opowieści naszych ojców i stryjków, którzy z lubością rozprawiali o ekstraordynaryjnej skali pokoleniowego przeżycia, jakim było dla nich "Wejście smoka". Podobno dzieło dawało wtedy tak mocnego kopa, że każdy kanapowy lew zamieniał się w totalnego zabijakę, który po powrocie z kina otwierał drzwi do domu precyzyjnym kopniakiem, natomiast mięso przeznaczone na niedzielne schabowe tłukł własnymi pięściami.

Moi drodzy, chyba w końcu zrozumiałem ten ekscytujący stan. Kiedy dorosnę, chcę być hoplitą. Teraz proszę o wybaczenie, zostawiając Was ze świeżutką recenzją autorstwa Shaverasa. Idę rozwiązać zaległe spory z sąsiadem, który lubi raczyć się muzyką disco na cały regulator. Ludzie, sięgnijcie po chwałę!

Choć Nicolas Games może w obecnej chwili przypomina rozklekotaną łajbę, z której uciekły nawet niepoprawnie optymistycznie nastawione do życia szczury, to trzeba przyznać jedno – ta firma wciąż płynie i zdaje się, że w całkiem słusznym kierunku. Załoga zdołała przetrwać najgorsze kataklizmy, a teraz spokojnie zmierza do kolejnego portu, z nadzieją, że tym razem się uda i jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie.

Czy "Afterfall: Reconquest" okaże się tytułem, który obok stabilnego zysku, przyniesie również poklask oraz uznanie? Pierwszy teaser nie daje żadnej odpowiedzi na to pytanie, jednak prezentuje się całkiem klimatycznie.

Dziewięć lat. Tyle czekaliśmy, aby powrócić do Basin City – przestępczego raju, stolicy prostytucji, domeny skorumpowanych stróżów prawa. Miasta Grzechu, gdzie każdy nieprzemyślany krok w ciemną uliczkę jest zarazem ostatnim. Witajcie ponownie w świecie, w którym moralność oraz litość nie mają znaczenia, a całą pulę zgarnia ten, odznaczający się większą bezwzględnością i nienawiścią.

"Sin City: Damulka warta grzechu", to jeden z sequeli, którego wyczekuję bardziej niż Putin kapitulacji wojsk ukraińskich na Krymie.

W imieniu wszystkich redakcyjnych dżentelmenów, których przedstawicielem przyszło mi być tego szczególnego dnia, chciałbym złożyć naszym drogim Czytelniczkom i Forumowiczkom, najserdeczniejsze życzenia z okazji Dnia Kobiet. Bez Was nasze życie straciłoby wiele pięknych barw oraz byłoby zdecydowanie bardziej nudne. Pomijając już fakt, że dla tabunu samców nie chciałoby się nam pisać tylu pokręconych informacji, nieprzerwanie stać na pierwszej linii frontu branży elektronicznej rozrywki czy siedzieć po godzinach dłubiąc nad recenzjami filmowych gniotów. Sorry, taką mamy motywację.

Tak więc, spełnienia wszystkich marzeń i ambitnych zamierzeń, sukcesów na polu wirtualnym oraz rzeczywistym, jak również wielu przemiłych chwil spędzonych podczas odkrywania zakamarków naszego ukochanego gatunku, które będą godne okraszenia ich Waszym uśmiechem. No i generalnie, żebyście były w ten niezwykły dzień traktowane miło oraz wyjątkowo.

PS. Niestety, budżet naszego serwisu jest mocno ograniczony, a poza tym idzie wojna (przynajmniej tak mówią w mediach), więc nie możemy sobie pozwolić na wysłanie prawdziwych kwiatów (choć na to, rzecz jasna, zasługujecie). No chyba, że dostanę za to gorącego buziaka od każdej z Was, to wyłożę z własnej kieszeni lub zdefrauduję kasę z naszego skarbczyka zgodnie z tajnikami kreatywnej księgowości. Trzeba mieć w życiu priorytety...

I znowu bohaterski Hassan' postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i podzielić się z wami opinią na temat jednej z najgorętszych produkcji 2014 roku! Bez zbędnych ceregieli – ladies and gentlemen, przedstawiamy wam recenzję "South Park: Kijek Prawdy"!

Od 1997 South Park wzbudza kontrowersje. Kontrowersyjny, bez żadnych świętości, podejmujący sprzeczne i gorące tematy i bezlitośnie je parodiujący. Zazwyczaj adaptowanie telewizyjnego albo filmowego materiału na gry komputerowe się nie sprawdza – podobnie rzecz ma się w drugą stronę. "Kijkowi Prawdy" nie wróżyłem wielkiego sukcesu od momentu kiedy usłyszałem o tym projekcie. Pomyliłem się.

Czytaj dalej...

Kolejny tydzień, piątek i weekend oznacza kolejny odcinek naszego erpegowego cyklu. Dziś moja nieskromna osoba przedstawi Wam doskonałe, sklecone z pełną maestrią mych czcigodnych macek, recenzje gier planszowych i karcianych w związanym z nimi bloku – "Recenzje z Ktulu".

Zapewne wielu z Was w swej erpegowej karierze omijało gry planszowe w myśl stwierdzenia "no tak jakoś...". No właśnie, tak jakoś się nie składało, bo dziwne to to, bo drogie, bo czasu pożera masę, a przecież jeśli już go trawić, to na POWAŻNE rozrywki, czyli pełnoprawne sesje RPG. Nic bardziej mylnego, moi drodzy, nieszczęśni, potencjalni kultyści. Wyprowadzimy Was z błędu krok po kroku, zaczynając od przedstawienia jednej z najbardziej klasycznych planszówek w historii, dodamy recenzję rodzimej, fantastyczno-historycznej karcianki, a całość zwieńczymy wywiadem z jej twórcami, odnoszącymi sukcesy na międzynarodowych targach w Essen. Fhtagnujce!

Na oficjalnym blogu studia BioWare pojawił się nowy materiał dotyczący gry Dragon Age: Inkwizycja. Wśród opublikowanych nowości znalazło się kilka zrzutów ekranu z gry oraz filmik, na którym pokazano już trochę więcej świata przedstawionego. W rozwinięciu znajdziecie wspomniane materiały oraz przetłumaczoną treść wpisu producenta Camerona Lee.

Już ósmy raz rusza nasza cykliczna zabawa, mająca na celu wyłonienie serwisowej śmietanki forumowej. Najlepszych komentatorów, dobrodusznych mędrców i totalnie ekscentrycznych typów, którzy czynią te miejsce jednym z ciekawszych przystanków na sieciowej mapie. Bez owijania w bawełnę i kręcenia kiełbachy wyborczej, kolejną edycję GE Wyborów uważam za uroczyście rozpoczętą!