Mordimer Madderdin to znana postać z cyklu książek Jacka Piekary, która ostatnio doznaje chyba pierwszych oznak zmęczenia materiału. Niepomna na niepokojące symptomy Fabryka Słów pragnie zachęcić do bliższego zapoznania się z całą serią za pomocą specjalnie przygotowanego trailera.

Sam pamiętam mój pierwszy kontakt z inkwizytorem i światem, w którym Jezus zszedł z krzyża tylko po to, by ukarać winnych. Jacek Piekara zdołał wykreować uniwersum pełne zła, tortur, ludzkiej chciwości oraz demonów i magii. Na kanwie sukcesu pierwotnej serii, na którą składało się pięć tomów, powstała zupełnie nowa linia, czyli "Ja, inwkwizytor".

Kojarzycie może dylogię "Królotwórca, królobójca?". W świetle kolejnego sezonu "Gry o Tron" można się pokusić o luźne skojarzenie z Jaime Lannisterem, ale zdecydowanie nie o niego tu chodzi, bo przecież Karen Miller nie zamieniła się w George'a Martina. Niemniej, na tych dwóch tomach się nie skończyło, bowiem mamy kontynuację – "Dzieci rybaka", o czym z pewnością musicie już wiedzieć, tym bardziej, że Medivh recenzował "Utraconą magię". Na szczęście, ani myślał poprzestać tylko na trzech pozycjach spod pióra wspomnianej autorki. Dzięki niemu, mam przyjemność przedstawić wam najnowsze dzieło pani Miller – "Odzyskaną magię". Czym tym razem uraczyła czytelników?

Karen Miller przez trzy poprzednie – słusznej objętości – tomy pokazała, że nigdzie jej się z fabułą nie spieszy. Przedłużające się opisy, często traktujące o kompletnie błahych sprawach, odstraszyły niejednego czytelnika. Mnie osobiście rozwlekłość tekstu nie przeszkadzała i z zadowoleniem połykałem kolejne woluminy sagi. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że solidną część "Utraconej magii" stanowił wstęp do czegoś większego.

Czytaj dalej...

Świetliki. Takie małe owady, które w letnie noce rozpraszają mrok. Ot, las, jezioro, ledwo żarzące się ognisko i małe, jasne punkciki, zdecydowanie nie będące iskrami – zapewniam, piękny widok. A tak, robią także za naturalne lampki dla Simów, które i tak trzeba szybko wyrzucić. Ale raczej nie o takich żyjątkach opowiada książka pt. "Noc świetlików. Zdaje się, że prędzej będziemy mieć tu do czynienia z elfami, aniżeli z owadami. Lecz nie do mnie należy wyjaśnianie Wam, co i jak, tylko do Couruna, który zrecenzował tę pozycję. Zapraszam do lektury!

„Noc świetlików” to literacki debiut Elżbiety Rodzeń. Polska pisarka postanowiła w głównej roli obsadzić pacjentkę wielu zakładów psychiatrycznych, która próbuje zagłodzić się na śmierć. Czy uda się jej wyjść na prostą, a przy okazji poznać prawdę na temat swojego pochodzenia?

Czytaj dalej...

Na chwilę obecną naukowcy namiętnie poszukują wszelkich możliwych śladów życia w kosmosie. Ba, żeby to tylko śladów życia – istot inteligentnych również. Póki co, wszelkie te działania pozostają bezskuteczne (a może o czymś nie wiem?). Hm, osobiście wolę po prostu zachwycać się pięknem nocnego nieba (o ile przypadkiem księżyc w pełni nie zagłusza go swym blaskiem), aniżeli – na równi z badaczami – zastanawiać się, czy wśród tak odległych gwiazd kryją się jakieś byty. Jeśli zaś pogoda w nocy nie dopisuje – nie ma to jak książka. Ot, chociażby "Światło cieni", które przedstawia całkiem ciekawą koncepcję wspomnianych bytów, przeplatając to całkiem interesującymi wtrętami filozoficznymi i rozważaniami na temat ludzkiej natury. Czy warto po to sięgnąć? Przekonajcie się sami!

Nie odkryję Ameryki, jeśli stwierdzę, że od dawien dawna ludzkość wpatruje się w nocne niebo i łamie sobie głowę nad tym, czy gdzieś – hen, daleko – znajduje się zdatne do zamieszkania miejsce. Ot, druga Ziemia. Oraz, czy kosmos zamieszkują inne inteligentne byty. Nie odkryję również Ameryki mówiąc, że w książkach spod znaku science-fiction oraz przestrzeni pełnej gwiazd i planet, odpowiedź na oba pytania brzmi twierdząco.

Czytaj dalej...

Lubicie postapokalipsę? Dobrze się czujecie w towarzystwie zmutowanych zwierząt? W takim razie Dziedzictwo przodków to coś dla was! Najnowsza książka z serii Metro autorstwa Surena Cormudiana! Jesteście ciekawi? Zapraszam do przeczytania mojej recenzji.

„Dziedzictwo przodków” Surena Cormudiana to kolejna część wchodząca w skład międzynarodowego projektu „Metro 2033”, zapoczątkowanego przez Dmitrija Glukhovsky’ego. Wszystkie książki z tej serii łączy wspólny czynnik – świat po wybuchu bomby atomowej czy innej apokalipsie. Zazwyczaj jest to całkowite zniszczenie. A co znajdziemy w tej powieści? Czy jest podobna do poprzedniczek? Przekonajcie się.

Autor swoją powieść rozpoczyna lekką i przyjemną retrospekcją, dzięki której poznajemy kilka ciekawych postaci. Odsłania nam ona ostatnie godziny przed eksplozją, co ułatwia dalsze poznawanie losów Kőnisbergu, czyli miejscowości, w której rozgrywa się akcja. To miejsce, dziś nazywane Kaliningradem, wciąż skrywa wiele nieodkrytych tajemnic, zostawionych przez inżynierów III Rzeszy. Cóż więcej można napisać o fabule? Postapokalipsa w pełnym tego słowa znaczeniu. Nieliczna garstka ludzi przetrwała i podzieliła się. Dwaj przywódcy – obaj charyzmatyczni, ale tylko jeden z nich prawy, toczą ze sobą wojnę, która może jeszcze bardziej zdziesiątkować i tak małą ludność zniszczonej Ziemi.

Czytaj dalej...

W miniony weekend na południowej półkuli, w słonecznej Australii odbył się konwent Conflux. Ten doroczny spęd fanów sci-fi i fantastyki ma miejsce w Canberze, stolicy regionu. Był to także tegoroczny organizator NATCONu, australijskiego Narodowego Konwentu Science Fiction [ang. Australian National Science Fiction Convention], który w każdym kolejnym roku organizowany jest przez inny fandomowy komitet. Z tego powodu przyznano na nim nagrodę Aurealis w kilku kategoriach. Jest to statuetka przyznawana tytułom z dziedziny fantastyki stworzonym przez Australijczyków.

Poniżej znajduje się lista nominowanych i laureatów w poszczególnych kategoriach.

Odkąd świat istnieje, pojawiają się książki, których akcja jest spisana (tudzież przepisana) z filmu bądź gry, osadzona w realiach świata któregoś z popularnych settingów. No dobrze, może przesadziłam z tym zaraniem świata, niemniej, nie da się zaprzeczyć, że takie zjawisko istnieje. Hm, chyba już wolę, jak pierwowzorem danego produktu jest słowo pisane, a nie odwrotnie. Ale, każdy lubi co innego. W każdym bądź razie, jak ma się sprawa z "Diablo III: Nawałnica światła"? Wyszedł z tego gniot, którego nie warto tknąć nawet kijem czy coś, czym jednak można się zainteresować? Na to pytanie odpowiada Wiktul, nasz portalowy znawca tego uniwersum.

Pisanie powieści pod dyktando potężnych "franczyzodawców", jak roboczo możemy nazwać potentata pokroju Blizzarda, to bez wątpienia ciężki kawałek chleba. Każdy akapit poddawany jest konsultacji pod kątem zgodności z pierwowzorem, rozwijany tak, by całość jak najlepiej służyła nadrzędnemu względem książki produktowi, w końcu zaś cenzurowany w sposób chroniący ów przed zdemaskowaniem najcenniejszych tajemnic.

Czytaj dalej...

Nie, nie mylą was oczy. Tytuł został dobrze zapisany. Tak się bowiem składa, że bycie kotem ma swoje profity. Ot, wystarczy – wzorem słynnego Kota w Butach, mówiącego głosem Banderasa – użyć odpowiedniego spojrzenia, zrobić stosowną minę i gotowe! Dzięki temu dostałam "Dziecię ognia" sporo wcześniej, a warto wspomnieć, że ma premierę dopiero 4 kwietnia. Co za tym idzie – oddaję w Wasze ręce świeżutką, cieplutką recenzję tej pozycji, byście mogli zdecydować, czy należy chwycić za namiot i koczować całą noc pod najbliższą księgarnią. Miłej lektury!

Patrząc na wciąż powiększający się stosik książek (przeczytanych, oczywiście!), zaczynam się zastanawiać, czy dane będzie mi dostać w swe pazury coś względnie świeżego. Nowego. Bez wszechobecnych, obrokatowionych wampirów i laseczek, które poza nimi świata nie widzą. Tak, moi drodzy – ostatnimi czasy gdzie nie spojrzę, tam widzę właśnie taki schemat. W dowolnej konfiguracji. Jeśli nie wilkołak, chędożący wszystko, co się rusza, to krwiopijca lub inszy demon, okraszony seksem rodem z "50 twarzy Greya" tudzież innego (nie)taniego romansidła. Opcjonalnie mogę zwalić to na dziwnego pecha, który wpycha mi w ręce właśnie takie lektury, skazując me otoczenie na odpadnięcie uszu na skutek kociego narzekania. Niemniej, tym razem mogę z radością powiedzieć, że rzeczonego marudzenia nie będzie. Na pohybel tym wszystkim ustrojstwom!

Czytaj dalej...

W maju czekają nas dwie premiery fantastycznych pozycji. Pierwsza, czyli Zapomniana księga autorstwa Pauliny Hendel trafi do księgarń 21 maja, a druga, zatytułowana Pierwszy dotyk ognia 12 maja.

Czyżby piąty miesiąc roku miał prezentować się pod względem nowości książkowych całkiem znośnie? Wydaje mi się, że tak! A wy jesteście ciekawi tych pozycji? Zapraszamy do rozszerzenia, w którym umieściliśmy opisy i okładki książek.

JESTEŚ ŁOWCĄ, ALBO ZDOBYCZĄ

Nie wolno się pocić. Nie wolno się śmiać. Nie wolno ściągać na siebie uwagi. I przede wszystkim, cokolwiek się robi, nie wolno zakochać się w jednym z nich.

Gene różni się od swoich rówieśników. Nie potrafi biegać szybko jak błyskawica, słońce mu nie szkodzi, nie dręczy go również żądza krwi. Gene jest człowiekiem i zna zasady. Trzeba ukrywać prawdę. To jedyny sposób, żeby zachować życie w świecie nocy – świecie, gdzie ludzie stanowią przysmak i poluje się na nich dla krwi.

Znowu wampiry. Ale jednak w nieco innym stylu. Zamiast powieści o prężących muskuły w słońcu krwiopijcach (mam nadzieję, że rozumiecie ten paradoks) i ich zakompleksionych zwolenniczkach, Andrew Fukuda oferuje historię o jednym z ostatnich ludzi na świecie opanowanym przez wampiry. Na świecie, gdzie człowiek stanowi najsmaczniejsze danie.

Czytaj dalej...