Informacja prasowa

Świat magii i świat miecza. Brawurowa przygoda. Humor. Szalona miłość. Duchy, elfy, wampiry, gnomy i zabawne odmieńce. Magiczny głos narratora, Krzysztofa Gosztyły, przenosi nas w wyczarowany przez Andrzeja Sapkowskiego świat wiedźmina Geralta i Yennefer, jego zabójczo pięknej ukochanej.

Na czterech płytach CD zarejestrowanych zostało ponad 25 godzin nagrań. W postacie bohaterów wiedźmińskiej sagi wcielili się najlepsi polscy aktorzy i aktorki. Ponad 70 osób. A wśród nich: Krzysztof Banaszyk, Mariusz Benoit, Marcin Bosak, Jacek Braciak, Anna Dereszowska, Kazimierz Kaczor, Marian Opania, Maria Pakulnis, Wojciech Pszoniak, Dorota Segda, Henryk Talar oraz Wiktor Zborowski. W tle pobrzmiewa muzyka Adama Skorupy, a nastrój potęgują niesamowite efekty dźwiękowe.

Szanowna Pani Marszałek, Wysoka Izbo.

To, co można zaobserwować na zwiastunie Edycji Kolekcjonerskiej „Mass Effect 3”, da się sprowadzić tylko do jednego stwierdzenia – „Ciemny fan wszystko kupi”. Trudno jest ukryć, że każdy, kto teraz zdecyduje się na nabycie wspomnianego wydania, zapłaci pełną cenę za garść pikseli, która w niedalekiej przyszłości pojawi się na serwerach BioWare i będzie dostępna dla szarych graczy – zarówno pod postacią płatnych pakietów, jak i w darmowej wersji. Z tego co zauważyłem w tym swoistym exposé, kryzys edycji kolekcjonerskich już nie łomocze do naszych drzwi, jest już w przedpokoju, powiesił płaszcz, założył kapcie i zaczyna czuć się jak u siebie w domu. To jest coś, na co Klub Grających Burżujów z całą pewnością się nie zgodzi.

Premierze Hudson, cisną mi się na usta pytania... Czy nikt nie wyciągnął wniosków ze smutnych twarzy graczy, rozczarowanych specjalnym wydaniem „Mass Effect 2” i „Dragon Age II”? Gdzie się podziała radość, poczucie elitarności i wrażenie dobrze wydanych pieniędzy, gdy otwieraliśmy limitowaną edycję pierwszych przygód komandora Sheparda? Co się takiego stało, że człowiek tak utalentowany, z takimi dokonaniami jak Pan, nie ma w tej chwili odwagi na stworzenie prawdziwej „kolekcjonerki”, tylko w pewnym sensie Pan robi imitacje, reaguje tylko na najtrudniejsze sytuacje, aby przetrwać do następnego dodatku czy pełnoprawnej produkcji?

Oczywiście, zauważyłem niższą cenę tego wydania, popieram ją i przyklaskuję jej wszystkimi rękoma, jakie mam. Nie oszukujmy się jednak, to tylko chłodna kalkulacja – skutki połączenia wysokiej kwoty i braku satysfakcjonującej oferty, byłyby dla finansów BioWare mniej więcej takie, jak przegrana bitwa.

Naprawdę nie jest tak, że młode pokolenie graczy wychowane na cyfrowych dodatkach, bez gadżetów i doświadczeń, ale za to z robopsem i bluzą dla dziarskiego komandora, będzie szczęśliwsze niż pokolenie, które te gadżety ma i ma także te inne doświadczenia. Takie są fakty.

Runic Games w końcu potwierdził smutną informację, która kołatała się po głowach wszystkich graczy oczekujących na premierę jednego z najpoważniejszych konkurentów „Diablo III” do korony króla gatunku hack'n'slash. Pomimo wcześniejszych obietnic „Torchlight II” z pewnością nie ukaże się w tym roku, choć twórcy podkreślają, że walczyli jak lwy o dotrzymanie tego terminu. Powód kolejnego poślizgu nie jest zaskoczeniem – chęć dopracowania każdego aspektu produkcji do perfekcji, a w szczególności najmniejszych detali w trybie dla wielu graczy.

Trudno jest ciskać gromy na chłopców z Runic Games, gdyż ewidentnie chcą dla graczy jak najlepiej, a jako małe i niezależne studio nie mają dostatecznych środków, aby dopiąć wszystko na ostatni guzik w błyskawicznym tempie – to w końcu tylko ludzie. Poza tym, ciężko nie pochwalić starego pragmatyzmu braci Schaefer, wyniesionego jeszcze z czasów, gdy dłubali nad „Diablo” w Blizzard North. Strategia „będzie jak będzie” ma swoje rozliczne plusy i jest całkowicie zrozumiała w tym przypadku. O ile potentaci elektronicznej rozrywki mogą pozwolić sobie na małą wpadkę, to Runic Games zawsze gra „va banque” – albo sukces, albo bruk.

Boję się tylko jednego. W oficjalnym oświadczeniu Travis Baldree starał się obrócić ten poślizg w żart, wskazując, że i tak wszyscy gramy w „Skyrim” czy „Dark Souls”, więc nikt nie będzie płakał, gdy „Torchlight II” ukaże się trochę później. Jest w tym trochę prawdy, ale gdy nadejdzie premiera dziecka Runic Games możemy już na dobre tkwić w szponach „Diablo III” i wtedy też niewielu uroni łzę za pokonanym konkurentem, który nie wykorzystał swojej szansy, kiedy ją miał. Oby tytuł faktycznie został dopracowany, był odpowiednio zbalansowany i oczarowywał klasycznym klimatem jak jego ojciec, bo inaczej może nie być wesoło.

Jeżeli uważacie, że zbrojownia Hawke nadal wieje pustkami i bohater Kirkwall cierpi na ewidentny brak magicznych gratów lub zajrzeliście do każdej mysiej dziury w Wolnych Marchiach, ograbiając je ze wszystkich starożytnych artefaktów, to mam dla Was dobrą wiadomość. BioWare doszło do wniosku, że wszystkim wiernym fanom, którzy tak wspaniałomyślnie wydają swoje ciężko zarobione pieniądze na DLC do „Dragon Age II”, należy się pewna forma gratyfikacji. Każdy gracz, który zakupi dodatki „Książę na Wygnaniu”, „Dziedzictwo” oraz „Znak Zabójcy” do 1 listopada 2012 roku, zgarnie dwa darmowe przedmioty. Zgodnie z utartą praktyką, rzeczy pojawią się od razu w ekwipunku głównego bohatera – rzecz jasna, po uprzednim ściągnięciu ich z kanadyjskich serwerów.

Jednak hola, hola! Stara prawda mówi, że nie ma nic za darmo. Najpierw praca, potem przyjemności. Zanim nasz czempion będzie puszył się niczym paw i chodził dumnie po swojej rezydencji ubrany w świeżutkie przedmioty, musi się najpierw napracować. Dostęp do nowych artefaktów zostanie odblokowany jedynie wtedy, gdy zgarniemy przynajmniej jedno osiągnięcie z każdego DLC, co generalnie nie jest jakimś morderczym wyzwaniem, ale zmusza nas do zapoznania się z zakupionymi tytułami. Nie wystarczy rzucić kasy na stół – miło.

W rozwinięciu wiadomości znajdziecie kompletne statystyki dwóch nowych gratów: Naszyjnika Porannego Mrozu i Pasa Wielkiego Lorda.

Wypadałoby naświetlić tę kwestię czytelnikom, którzy czytając tytuł tej informacji, robią zdziwione miny i drapią się po policzku z zafrasowania stanem psychicznym jej autora.

Otóż, kilka miesięcy temu twórcy serii „The Elder Scrolls” postanowili rzucić nietypowe wyzwanie swoim fanom, którzy z niecierpliwością odliczali dni do premiery „Skyrim” i tak się szczęśliwie złożyło, że spodziewali się dziecka w okolicach 11 listopada. Zadanie polegało na tym, aby nadać noworodkowi imię „Dovahkiin”, co oznacza w języku polskim „Smocze Dziecię”. Nagroda? Klucz do platformy Steam, który da dostęp do dosłownie każdej gry sygnowanej nazwą ZeniMax/Bethesda – z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości – na całe życie.

Początkowo wszyscy brali ten koncept z przymrużeniem oka i traktowali go jako intrygującą ciekawostkę uatrakcyjniającą nudną zimową niedzielę. Jedni byli zniesmaczeni, inni rozbawieni, a następni kręcili z niedowierzaniem głową. Przez kolejne miesiące sprawa przycichła i wydawało się, iż nikt nie jest zakręcony niczym korkociąg, aby nazwać tak swojego syna czy córkę. Grzeszny oraz sceptyczny lud nie wiedział jednak, że starożytne zwoje nie kłamały i dziecię spokojnie rozwijało się w łonie matki.

Tak, moi mili, ktoś wątpił w fanatyzm maniaków komputerowych gier fabularnych? To było jasne, że pośród 3,5 milionowej rzeszy graczy, znajdą się dostatecznie zdeterminowani rodzicie, którzy podejmą rękawicę rzuconą przez Bethesdę. Dovahkiin przybył na ziemię jako zwiastun nowej karty w historii ludzkości i jedyna osoba, która potrafi zgładzić mrocznego smoka Alduina (o ile ten zdecyduje się nawiedzić nasz glob).

Sukces, któremu szczerze winszuję i oklaskuję z nieskrywanym zadowoleniem. Jasne, „Skyrim” posiada rozliczne grzeszki, które dyskwalifikują go do miana mesjasza komputerowych gier fabularnych. Owszem, niespełnione obietnice Todda Howarda po raz kolejny doprowadziły do tego, że Bóg musiał wymordować tysiące puszystych kociaków. Pewnie, wciąż dziwi mnie słodycz, którą wylewają krytycy na tę produkcję, równocześnie zapominając o dodaniu zasłużonej porcji dziegciu. Ba, parafrazując sieciowego klasyka – choćby matkę moją lub ojca mego wysmarowano miodem i wsadzono do mrowiska, z szacunku do siebie i wszelkiego istnienia, nie wystawiłbym tej grze soczystej „dziesiątki”. Pomimo tego, ten tytuł zasługuje na wielkie uznanie.

Gdy nieśpiesznie przemierzałem mroźną ojczyznę Nordów, która zachwycała mnie żywym i różnorodnym światem, zalewała setką zadań pobocznych oraz starała się na każdym kroku czymś zaskakiwać, abym nie poczuł nudy, to w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać nad kilkoma rzeczami. Ile ludzi musiało zaprojektować wszystkie te lokacje od zera, jak wiele czasu zajęło wymyślenie multum misji wypełniających mój dziennik i jaką ilość pieniędzy musiało kosztować stworzenie czegoś tak rozległego...

Ciężko nie oprzeć się wrażeniu, że Piranha Bytes usunęła się w cień po sierpniowych targach Gamescom, albowiem od wspomnianej imprezy na próżno było szukać jakichś konkretniejszych nowin związanych z „Risen 2: Dark Waters”. Całkiem możliwe, że takie zachowanie spowodowała pewna aura rozczarowania, która nagle pojawiła się wokół projektu.

Zamiast ekscytującego i świeżego materiału, otrzymaliśmy prezentację skupiającą się w głównej mierze na nudnym ganianiu po cukierkowej wyspie (gdzie się podział mroczny klimat, który wprost wylewał się ze zwiastunów?!), drętwym systemie walki i Sztucznej Inteligencji wołającej o pomstę do niebios. Natomiast z zapowiedzi krytyków, którzy mieli szansę spędzić trochę więcej czasu przy tej produkcji, nie wiało tropikalnym optymizmem – raczej dało się wyczuć coś pomiędzy flautą a chłodnym pesymizmem.

Nie można jednak wiecznie chować się po kątach czy nabierać wody w usta, jeżeli chce się zawojować serca miłośników wirtualnych przygód i podbić światowe rynki. Dlatego też, po kilkumiesięcznej nieobecności, „Piranie” postanowiły wpuścić wszystkich zainteresowanych za kulisy prac nad „Risen 2” i pochwalić się, jak powstawał świat ich najnowszego dziecka osadzonego w pirackich klimatach. Czy ta krótka wycieczka uspokoi i odegna troski zaniepokojonych graczy niczym dobra butelka rumu?

To ostatni wtorek, w którym możemy podziwiać perypetie elfki Tallis i jej dramatyczny pościg za niegodziwym Saarebasem. Niezależnie od tego, czy fanów uniwersum zasmuci ta wieść lub spotyka się ona z ich chłodną obojętnością, to do wirtualnych czeluści trafił finałowy epizod serialu internetowego autorstwa Felicii Day oraz studia BioWare – „Dragon Age: Redemption”. Czego spragnieni pasjonaci mogą oczekiwać od „la grande finale”?

Jak przystało na przygodę rodem ze świata Thedas, koniec ma zaiste słodko-gorzki smak. Zwolenników romantyzmu i miłosnych uniesień z pewnością ucieszy fakt, że w końcu dojdzie do kumulacji uczuć łączących dwóch głównych bohaterów historii, co zaowocuje ujawnieniem od dawna tłumionych emocji. Z kolei na fanów akcji czeka potyczka z magiem krwi, wypełniona akrobatycznymi podskokami, ostrymi klingami i śmiercionośnymi czarami. Widzowie będą również świadkami małej i niespodziewanej zdrady.

Zainteresowanych zapraszam jak zwykle do rozwinięcia wiadomości, gdzie znajdą pełen epizod.

Dragon Age 2 większość z nas rozczarował, wielu do tego stopnia, że zupełnie odwrócili się od tej gry, kompletnie nie interesując się wychodzącymi dodatkami. Czy słusznie? Może Bioware postanowił wreszcie wrócić na właściwy kurs i naprawić swoje błędy? Na to pytanie, postanowił odpowiedzieć nasz redakcyjny kolega krzyslewy, recenzując Znak Zabójcy, niedawno wydany DLC. Zapraszamy do lektury!

Skyrim był dla mnie pewną zagadką, mimo ogromnej kampanii marketingowej nie wiedziałem, czego się po nim spodziewać – tych samych błędów i mankamentów, które denerwowały mnie w poprzednich odsłonach „Zwojów”? Czy też zupełnie nowej jakości, która wyniosłaby serię na nowy poziom? Po kilku godzinach z grą, mogę mniej więcej odpowiedzieć na te pytania. Nie marnujmy więc czasu i przyjrzymy się temu, co Bethesda nam przygotowała...