15 maja wpływy szatana będą silne, a po dwunastu latach spokoju bramy piekielne zostaną na powrót otwarte. Popularny w internetowych kręgach, ksiądz Piotr Natanek, który wie, że coś się dzieje, stara się trzymać rękę na pulsie i przestrzega przed zwodniczym wpływem Pana Grozy.

Wasza eminencjo, ale jak to tak? Przecież my z diabłem walczymy!

Zakończenie „Mass Effect 3” jest złe i niegodne tak popularnej marki. Pisane na kolanie, wymyślone w ewidentnym pośpiechu, całkowicie oderwane od klimatu trylogii, pełne pseudofilozoficznego bełkotu i niezrozumiałego mistycyzmu, stawiające więcej znaków zapytania niż dające odpowiedzi, w żaden sposób nie podsumowujące naszych osiągnięć. To tylko drobna esencja zarzutów ze strony fanów, a ja nie zamierzam pisać elaboratu, czemu BioWare zawiodło, gdyż tego typu wpisów jest już pełno w sieci i dość zgrabnie ukazują, w których miejscach studio popełniło błędy. Należy zaznaczyć tylko tyle, że skoro lwia część społeczności narzeka na epilog przygód Sheparda i tylko nieliczni fanatycy starają się rozpaczliwie dorobić niestabilne teorie do tego niejasnego finału, to faktycznie coś tutaj nie zagrało.

Kanadyjczycy mają teraz niemały problem, bo nawet zaskakująca zmiana stylu serii „Dragon Age” nie wywołała takiej fali wściekłości u pasjonatów. W końcu trzeba w jakiś sposób wyjaśnić tę kwestię, gdyż zwyczajowe nabranie wody w usta jedynie zwiększy frustracje graczy. Z drugiej strony, przyznać się do popełnienia ogromnego błędu w tak niesamowicie kluczowym aspekcie zwyczajnie nie wypada – przynajmniej nie niespełna dwa tygodnie po premierze tytułu.

Logicznym więc jest, że główny projektant gry postanowił wreszcie odnieść się do tej kwestii i stanąć w obronie swojego dziecka. Pytanie tylko, czy Casey Hudson potrafi przekonać masy do swojej wizji?

„Pojawiło się wiele dyskusji i debat związanych z zakończeniem „Mass Effect 3”, więc pomyślałem, że podzielę się swoją wizją na ten temat z wami. Będę unikać drastycznych spoilerów, jednak mimo wszystko polecam ukończyć grę i doświadczyć finału na własnej skórze przed przeczytaniem tego wpisu.

Jeszcze nie piliście zielonego piwa? Dziś jest do tego okazja, gdyż nadszedł Dzień Świętego Patryka. Chociaż nie jest to nasze narodowe święto, ale każdy powód jest dobry do dobrej zabawy. A więc już wieczorem idźcie w tany, tylko nie zapomnijcie, by przywdziać coś zielonego, bo dziś inaczej nie wypada.

A co kojarzy się z zielenią? Las! A co z lasem? Uszaste elfy! A tych pod dostatkiem w ostatnim ciekawym tytule, jaki wzbudził duże zainteresowanie na naszym serwisie – 'Kingdoms of Amalur: Reckoning'. Przed premierą nie było dnia i godziny bez tokarowych wieści na temat tej pozycji. I lepsze to niż kolejne wieści dotyczące dziarskiego Komandora Sheparda... jakże mnie to denerwowało. Nie chcę zrazić fanów 'Mass Effect', ale szczerze mówiąc, miałem już dość.

Ale wracając do tematu. Czy wszystko, co zapowiadali twórcy zdało egzamin? A może nie jest tak pięknie, jak być powinno? Po wersji demonstracyjnej miałem mieszane uczucia, ale niech wasze wątpliwości rozwieje recenzja 'Kingdoms of Amalur: Reckoning' autorstwa krzyslewego, który przetestował Faelands pod każdym względem.

Czy Joe wie, na co się porywa?

„Mass Effect 3” to jedna z tych gier, które ciężko jednoznacznie ocenić. Tytuł, przy którym jedni będą bawić się wyśmienicie, rozpływając się w zachwytach nad kunsztem chłopców z Edmonton, a drudzy zaczną zrzędzić nad kompletnym upadkiem znakomitej serii, otwarcie wytykając kanadyjskiemu studiu multum różnorakich błędów i uproszczeń. Co gorsza, obie grupki mają w pewnym sensie rację, bo wszystko zależy od tego, jak się postrzega tę rozrywkę i na co zwraca się uwagę. Niestety, w przeciwieństwie do wcześniejszych części kosmicznej sagi, to nie jest produkcja, która powinna usatysfakcjonować zarówno niedzielnych graczy, jak i weteranów wirtualnych przygód.

Dlatego też, profesjonalni krytycy mają kompletnie przerąbane i muszą się nieźle nagimnastykować, aby nie nadepnąć na odcisk jednej ze wspomnianych grup, unikając tym samym lawiny nieprzychylnych komentarzy. No, ale hej! W końcu taki jest ich zawód i za to im płacą. Czy Angry Joe podołał temu wyzwaniu? Przekonajmy się. Zapraszam do obejrzenia jego „Wściekłej recenzji”, która jak zwykle została okraszona charakterystycznym humorem.

Hej, jak mogło być inaczej? Nie pierwszy raz pokazaliśmy, że kochamy klasyczne i głębokie komputerowe gry fabularne. Zazwyczaj nie szastamy pieniędzmi na wszystkie strony świata i nie kupujemy kota w worku, ale jeżeli idea jest dobra oraz perspektywiczna, to potrafimy się zjednoczyć, wspomagając ją naszymi portfelami. Tak też się stało w przypadku projektu kontynuacji „Wasteland” i ten fakt nie umknął czujnemu oku Briana Fargo.

„Wasteland 2” zebrał ustaloną kwotę 900 tys. dolarów w niespełna dwie doby, a wielkość funduszy wciąż rośnie, gdyż ewentualność wspomożenia finansowego projektu będzie otwarta jeszcze przez następne 31 dni. Dalsze wsparcie jest warte świeczki, w szczególności dla graczy korzystających z Linuxa i Mac OS X, gdyż dobicie do poziomu 1.5 miliona dolarów spowoduje, że twórcy będą mieli dość pieniędzy na stworzenie osobnych wersji gry dla tych platform. Generalnie, im więcej kasy na kickstarterowym koncie, tym szersze perspektywy i możliwości działania nad projektem otwierają się przed studiem inXile.

Przyjemna niespodzianka dla wszystkich tych, którzy poczuli się delikatnie na marginesie grając łucznikiem i magikiem, a oglądając prezentację z „tygodnia kreatywności” na konferencji D.I.C.E byli odrobinę podirytowani. Mianowicie, z najświeższą łatką oznaczoną numerkiem 1.5 do gry zostają wprowadzone nowe „finishery”, które w efektowny sposób ukazują śmierć naszego przeciwnika. Do tej pory tego typu zabójcze scenki były zarezerwowane jedynie dla bohaterów walczących wręcz, a teraz okazje do napawania się swoim morderczym kunsztem mają także zabójczy snajperzy czy brodaci czarodzieje.

Nie samą wojaczką jednak Dovahkiin żyje. Obok nowych „killcamów”, znalazło się również miejsce dla miłośników kucia mieczy i hartowania stali. Od teraz cena wyprodukowanego przez nas uzbrojenia, będzie zależna od wysokości talentu kowalstwa. Z kolei dla spokojnych wędrowców i obserwatorów piękna prowincji Skyrim, zostały dodane nowe cuda graficzne podczas nurkowania oraz cieniowanie traw, a także poprawiono wyświetlanie zaśnieżonych terenów, majaczących gdzieś na granicy horyzontu.

Kolejny przykład, dlaczego w branży elektronicznej rozrywki dzieje się gorzej niż w szekspirowskim państwie duńskim...

„Fallout: New Vegas” to jedna z najlepszych komputerowych gier fabularnych ostatniej dekady i tytuł, do którego zawsze chętnie wracam. Genialna intryga, multum klimatycznych zadań pobocznych, soczyste dialogi, świat z bogatą paletą odcieni szarości, sugestywny klimat postapokaliptycznego „Miasta Grzechu”, smakowita mechanika. Po prostu godny następca klasycznej serii (w przeciwieństwie do „Fallout 3”) i jestem w stanie bronić tego zdania do upadłego.

Produkcja miała tylko dwa zasadnicze mankamenty, które słusznie wytykali krytycy – sporo małych, acz irytujących błędów (zbyt mocno nie psuły one przyjemności płynącej z rozgrywki i były systematycznie łatane) oraz beznadziejny silnik, który Bethesda łaskawie „podarowała” Obsidianowi. Teraz okazuje się, że te kukułcze jajo kosztowało chłopców ze słonecznej Kalifornii sporo kasy.

Chris Avellone, jeden z głównych projektantów gry, został zapytany przez fana, ile pieniędzy zarobiło jego studio na sprzedaży „Fallout: New Vegas”. Pytanie było jak najbardziej na miejscu, gdyż gra trafiła do rąk milionów graczy i długo okupowała szczyty list przebojów, a to się delikatnie gryzie z ostatnimi informacjami o problemach finansowych Obsidianu. Niestety, jak zdradza wielki Chris, jego firma podpisała dość nieprzyjemny cyrograf z Toddem Howardem i jego zespołem – wszystkie zyski ze sprzedaży idą na konto spółki ZeniMax, a twórcy otrzymywali jedynie regularną pensję podczas okresu produkcyjnego „New Vegas”. Obok tej zasady był jeszcze zapis, że studio otrzyma pokaźną premię pieniężną, o ile średnia ocen na serwisie Metacritic będzie wynosiła minimum 85%. Ostatni „Fallout” zdołał jednak uzyskać tylko... 84%!

Jakiś czas temu pisałam, że w sieci pojawiły się plotki na temat Baldur's Gate, w związku z pojawieniem się na oficjalnej stronie gry wszystkim znanego logo, wraz z cytatem. W każdym razie, dzisiaj chciałam was poinformować, że od wczoraj na baldursgate.com trwa odliczanie. W tej chwili w przybliżeniu, do końca odliczania zostało mniej niż 5 godzin, czyli o godzinie 20 czasu Polskiego możemy się spodziwać... no właśnie, czego?

Większość osób jest sceptycznie nastawiona co do odświeżenia starego tytułu w postaci nowej części i uważa, że nie będzie to kontynuacja Baldur's Gate, a raczej nowa gra w świecie DnD, lekko powiązana fabularnie z naszym cRPGowym klasykiem. Zdażają się jednak pojedyńcze głosy, które chętnie by zobaczyły Baldur's Gate III.

W tej chwili pozostaje nam tylko czekać do godziny 20, a jeżeli pojawi się coś ciekawego na oficjalanej stronie BG, na pewno pojawi się odpowiedni news.

Po prawie dwunastu latach sielanki i arkadii, Pan Grozy ponownie nawiedzi Sanktuarium, aby odebrać należny mu hołd. Miesiące terroru i ciemności nadchodzą. Sesje oblane, prace dyplomowe spisane na straty, a świat nawiedzi potop lewych zwolnień lekarskich. 15 maja będzie się liczyć tylko jeden świat.

[Aktualizacja] Po tej krótkiej euforii wywołanej tą długo wyczekiwaną informacją, powróćmy na bardziej przyziemne ścieżki. Niestety, okazuje się, że zazdrosna polska rzeczywistość, która specjalizuje się w zaskakujących ciosach w punkty witalne, szybko sprowadza nas do parteru i nie pozwala bujać w obłokach. W czym rzecz? Wygląda na to, iż za standardową edycję „Diablo III” będziemy musieli zapłacić aż 199,99 zł. Czuję się, jakbym dostał z „soczystego liścia” w twarz.

O ile uniwersum „Pieśni Lodu i Ognia” kocham miłością graniczącą z fanatyzmem, o tyle do komputerowej gry fabularnej osadzonej w krainie Westeros podchodzę dość chłodno. Jasne, egranizacja „Gry o tron” oparta jest na stabilnych i frapujących konceptach, ale studiu Cyanide brakuje odpowiedniego doświadczenia, środków i tej charakterystycznej „iskry bożej”, która spowoduje, że do gry będzie się wciąż wracać jeszcze wiele lat po premierze. Na dodatek Francuzi oblali pierwszy egzamin we wrześniu, gdy ich strategia „Gra o tron: Początek” biła po oczach przeciętnością i niewykorzystanym potencjałem, a oceny krytyków były zimne niczym pokładziny Stannisa z Selyse. Znając te fakty, ciężko wykrzesać z siebie optymizm.

Jednak najświeższa prezentacja, zdradzająca tajniki systemu walki i klas postaci, pokazuje, że może nie należy skreślać tej szkapy i warto dać jej pewien kredyt zaufania? Pomysł, na którym opierają się potyczki przedstawia się niezgorzej i zachęca do bliższego przyjrzenia się produkcji. To miłe zaskoczenie, gdyż poprzednie materiały promujące cRPG nie napawały zbyt wielkim optymizmem i nie zachęcały do odkładania pieniędzy na jego majową premierę.