Rednacze Landsbergonu planują podbój? Taka myśl zaświtała mi po obejrzeniu zawartości ostatniej przesyłki. Koperta zawierała nie tylko oczekiwany, kolejny, siódmy już numer gorzowskiego magazynu fantastycznego ale i pierwszy numer „Imaginarium opolskiego”. Numer bliźniaczy – rzekłbym – o ile formalny bliźniak może być młodszy o cztery lata. Intencja duetu Sobkowiak & Kwiatkowski została podana na tacy – to „część inicjatywy powołania lokalnych magazynów fantastycznych w całej Polsce”. Żadnej nadinterpretacji nie ma. Drżyj polska fantastyko!

Postapo rządzi! Do zaskoczeń serwowanych przez redaktorów powinienem już przywyknąć, ale komiksów, w dodatku w takiej dawce, się nie spodziewałem. Zajmują aż połowę objętości numeru. Do pełnej satysfakcji z lektury trochę brakuje. Podbijanie bębenka we wstępie, czyli erudycyjne przekonywanie przekonanych, że komiks jest sztuką, nie pomogło debiutantom. Trudno rywalizować z Gaimanem czy Spiegelmanem.

Zatem najpierw komiksy. Oba w klimatach postapo. Biblijnego Armagedonu („Piekło” M. Sobkowiaka i M. Kowalczyk) nie wyjaśnia w pełni publicystyczna odpowiedź na pytanie „dlaczego?” zadane przez ocalałego (chwilowo) wybrańca. Nawet przy najprostszym odczytaniu tej wieloznacznej kwestii.

Gdzie Rzym, gdzie Krym? Gorzów i Opole dzieli nie tylko odległość. Pomimo istnienia Internetu wróżę kłopoty z zarządzaniem takim projektem. Jednak franszyza wypadła na tyle interesująco, że należy dać jej szansę. Redakcji udało się przekonać do współpracy dobrych grafików. Kredowy papier i sprawdzona drukarnia ułatwiły zapewne negocjacje. Tu nie ma słabego punktu. O poziomie może dać pojęcie okładkowa fotografia Pawła Uchorczaka z cyklu „Mgliste Opole”.

Teksty w numerze nierówne. Głównie przez otwierające go opowiadanie Szymona Drzymały „Namiastka przeszłości”. Autor nie marnuje papieru i czasu czytelnika. Podejrzewam go o talent, więc nieco szerzej w akapicie poniżej. Reszta na tym tle wypadła mniej lub bardziej blado.

Łee… znowu stalker? Świat z „Metra” cięty nie uwodzi, jednak okazuje się tylko tłem emocjonującej i sensownej miłosnej (!) historii. W ten sposób autor oszczędził sobie fatygi z tworzeniem zrozumiałego dla czytelnika uniwersum. Akceptowalne uproszczenie przy tak krótkiej formie. Postacie mają motywację, dialogi są naturalne i znaczące, a fabuła meandruje nieoczekiwanie i niewymuszenie. Erudycyjny motyw (tekst Republiki) odgrywa ważną rolę. Wpleciony został bez widocznego szwu. Jest nawet puenta, pełniąca rolę klamry. Opowiadanie o pamięci zapada w pamięć. Trzeba więcej?

W trakcie zorganizowanej wspólnie przez Netflix oraz CDProjekt Red imprezy WitcherCon padło kilka ogłoszeń dotyczących wiedźmińskiego uniwersum. Poznaliśmy datę premiery drugiego sezonu serialu oraz jego animowanego prequelu poświęconego Vesemirowi, a także informacje o aktualizacji gry Wiedźmin 3 na konsole nowej generacji. Netflix wypuścił również garść zakulisowych materiałów poświęconych nowemu sezonowi oraz pokazał Jaskra w nowych szatach. Czy zaśpiewa w nich nowy hicior równy temu, jakim był "Grosza daj wiedźminowi"? Przekonamy się już za parę miesięcy.

Twórcy "Giant Days" przeprowadzają bohaterki przez blaski i cienie studenckiego życia, poświęcając czas również tematom spoza uczelni. Na perypetie Susan, Daisy i Esther składają się więc: nauka, rodzinne sprawy, miłości, kryzysy, konflikty czy przyziemne problemy takie jak stan wynajmowanego mieszkania – bliskie również polskiemu czytelnikowi.

Seria w dalszym ciągu utrzymuje swój urok polegający na lekkim, humorystycznym opowiadaniu o sytuacjach, z jakimi stykają się młodzi ludzie, dopiero poznający, czym jest dorosłość, i zbierający swoje pierwsze doświadczenia. W ósmym tomie szczególnie zaskoczył mnie temat kultury gwałtu. Do okropnego czynu nie dochodzi, dlatego też nie zmienia się swobodny ton narracji, ale problem wykorzystania seksualnego i jego obecności na uczelniach został zasygnalizowany. A jak mu się przeciwstawiać? Poprzez reagowanie. To aktualny i ważny przekaz, nie tak dawno poruszany w oscarowym filmie "Obiecująca. Młoda. Kobieta" (polecam).

Dziwne czasy nastały. Potworów nie ma i wiedźmin bez roboty. Bartosz Sztybor umiejscawia akcję w niewygodnej dla bohatera rzeczywistości, w której poszczególne postacie borykają się z problemem przydatności – chcą działać, spełniać się w jakiejś misji, lecz z różnych przyczyn nie mogą.

Motyw jest tak wyraźny, że nie sposób go przeoczyć. Dotyczy... z pięciu bohaterów na przestrzeni około 100-stronicowego albumu. Oczywiście stanowi część głównego wątku i nieraz pojawia się w narracji, gdy mamy możliwość czytania myśli wybranych postaci. Tak szczerze – pomysł wydaje się wymuszony, przynajmniej w sytuacji Geralta. Nagle Biały Wilk pozostaje bez perspektywy pracy i miałby łowić ryby, czekając na śmierć – takie sugestie daje scenarzysta, dopóki nie dowiadujemy się, czyje słowa towarzyszą scenom.

Trochę z zaskoczenia i bez specjalnej pompy, Piranha Bytes postanowiło opublikować pierwszy fragment rozgrywki z ogłoszonego niedawno “Elex 2”. Studio postanowiło prawdopodobnie ujawnić gameplay z wersji demonstracyjnej, który był pokazywany dziennikarzom na zamkniętych spotkaniach prasowych. Zaprezentowano między innymi cut-scenki dialogowe, delikatne spojrzenie na nowe/stare lokacje, a także system walki w powietrzu za pośrednictwem jetpacka, który ma być największą nowością kontynuacji serii.

Studio Anshar mocno wzięło sobie do serca dewizę, że jesteśmy sumą wszystkich naszych wyborów i każdy nasz czyn niesie za sobą trudne do przewidzenia konsekwencje. Developerzy chwalą się, że ich debiutancki projekt stoi wielowątkową, nieliniową narracją i każdy problem będzie można rozwiązać na 3-4 alternatywne sposoby. Minimum. Trzeba przyznać, że to robi wrażenie.

Na eksponowaniu tego atutu skupia się najnowszy zwiastun “Gamedeca”, który pokazuje, że każda decyzja będzie miała ogromne znaczenie na kształt rozgrywki i naszych doświadczeń z grą.

Garth Ennis w swoim ostatnim tomie "Hellblazera" pokazuje, jak dobrze rozumie cwanego maga i jego świat. Doprowadza wątki do emocjonujących kulminacji, korzysta z onirycznej atmosfery, wzrusza, a także raczy ironią w opowieści niemal detektywistycznej – słowem: czaruje.

Komiks rozpoczyna się podróżą do kraju możliwości – Stanów Zjednoczonych. Zmiana miejsca akcji okazuje się udanym pomysłem i szkoda, że rozgrywa się tu tylko opowieść "Płomień potępienia". Ennis przedstawia odwróconą rzeczywistość – świat najeźdźców, którzy wygnali Indian, zamordowanych prezydentów oraz czarnej magii. Przypomina to trochę "Amerykańskich bogów" Neila Gaimana, zwłaszcza pod względem pesymistycznej wymowy i wykorzystania reliktów przeszłości. Zamiast amerykańskiego snu jest amerykański koszmar oparty na kulturowym dziedzictwie narodu.

Powód? Nowoczesne syntezatory dubbingowe, które z coraz większym realizmem podkładają głos wykorzystując próbki dialogowe popularnych aktorów.

Kontrowersje wywołała modyfikacja “A Night to Remember” do “Wiedźmin 3: Dziki Gon”. Autor przygody postanowił wykorzystać dobrodziejstwa współczesnej Sztucznej Inteligencji i za pomocą usługi CyberVoice wygenerował ścieżki dubbingowe Geralta bez absolutnie żadnego udziału Douga Cockle'a, który podkłada głos dziarskiego łowcy potworów w angielskim oryginale. Za pomocą próbek głosowych i sekwencji zdań program stworzył podkład dźwiękowy, który nierzadko niewiele ustępuje od fachowej roboty w studiu i symuluje głos aktora z naprawdę imponującą dokładnością.

Apple ogłosiło datę premiery serialowej adaptacji kultowego cyklu książek "Fundacja" autorstwa Isaac-a Asimova. Pierwsze trzy odcinki serialu (z dziesięciu) ukażą się 24 września bieżącego roku, a pozostałe będą się ukazywały w kolejne piątki. W produkcję zaangażowane są znane nazwiska – jego twórcą jest David S. Goyer (scenarzysta m.in. "Człowieka ze stali" oraz trylogii o Mrocznym Rycerzu Christophera Nolana), a w rolach głównych zobaczymy Jareda Harrisa oraz Lee Pace. Serial będzie oczywiście dostępny wyłącznie na platformie Apple TV+.