Jeden z bohaterów "Cyklu demonicznego" Petera V. Bretta jest znakomitym skrzypkiem, który swoją grą urzeka publikę oraz potrafi zachwycić nawet demony. Autor omawianej serii ma z nim coś wspólnego. Czaruje on swego odbiorcę równie skutecznie, choć za pomocą słowa pisanego.

Wznowiona właśnie przez Fabrykę Słów "Pustynna Włócznia" jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z "Malowanego Człowieka". Sięgając po nią podjąłem się pewnego ryzyka i wyzwania zarazem – pierwszy tom oczekiwał na przeczytanie od lat na "stosie wstydu"... Nadrobienie zaległości przyszło sprawnie nie tylko za sprawą presji czasu na oddanie recenzji. Ona właściwie nie odegrała żadnej roli! Tę książkę czytało się po prostu jednym tchem, a każda przerwa od lektury wywoływała w duszy prawdziwy ból rozstania. Z marszu ukończywszy "Malowanego Człowieka" sięgnąłem po "Pustynną Włócznię".

Mimo pół roku od premiery twórcy z Madmind Studio nie zwalniają i cały czas pracują nad swoim najnowszym dzieckiem, demonicznym slasherem "Succubus". Ostatnia dość pokaźna aktualizacja dodała mnóstwo nowej zawartości (i naprawiła jeszcze więcej błędów). Jak dla mnie najciekawiej prezentuje się nowa broń – bicz. Widząc jak bohaterka wymachuje nim na ekranie i jak ładnie przeciwnicy są rozczłonkowywani, gdy tylko ich dotknie zalała mnie fala ckliwych wspomnień z "Dark Messiah of Might&Magic".

Szlachetnym superbohaterom nawet nie przeszłoby przez myśl, żeby w trakcie ratowania świata zaciągnąć się czymś znacznie mocniejszym niż tytoń albo pociągnąć z gwinta. Czasem jednak los ludzkości spoczywa w rękach osobnika, który nigdy nie myśli o niczym więcej.

Ernie Ray Clementine to osobnik z nizin społecznych, z których bardzo nie chce wychynąć. Jego codzienność mogłaby zamykać się w słynnym określeniu "sex, drugs and rock&roll", tyle że tego pierwszego mało kto chce z nim próbować, na drugie najczęściej go nie stać albo za prędko się kończy, więc pozostaje mu głównie wielbienie klasyków rocka. I zamęczanie swą osobą lokalnego dilera, którego z braku laku uznaje – oczywiście bez wzajemności – za najlepszego kumpla pod słońcem. Życie mija, a Ernie egzystuje niczym niebieski ptak do czasu, gdy po kolejnym upodleniu przypadkiem staje się niezwykle ważny dla pewnej agencji specjalnej. Tylko że nakłonienie kogoś o takim usposobieniu do altruistycznego ratowania świata okazuje się karkołomne. I wymaga walizy wyładowanej po brzegi prochami.

Serbski producent gier komputerowych Euclidean Studios ogłosił rozpoczęcie prac nad "Nazralath: The Fallen World", mroczną grą akcji z rozbudowanymi elementami RPG, inspirowaną serią "Dark Souls", "Planescape: Torment" oraz pracami H.P. Lovecrafta i Zdzisława Beksińskiego. Mimo iż inspiracje są zacne trudno jest przewidzieć końcowy wynik, gdyż jest to debiutancki produkt studia, chociaż po sukcesie "Archolos" mam większe zaufanie do małych, amatorskich studiów niż do gigantycznych molochów AAA. Chociaż z współpracy z Epic Game Studios i z wykorzystania Unreal Engine można wnioskować, że gra będzie Epic Exclusivem przez pierwszy rok po premierze.

Trudno zliczyć wszystkie literackie przypadki czerpania inspiracji z mitów arturiańskich. Czy na tym poletku można pokusić się o powiew świeżości?

Fabuła "Raz i na zawsze" rozgrywa się współcześnie, lecz od pierwszej chwili scenarzysta Kieron Gillen jasno daje do zrozumienia, że ma zamiar połączyć ze sobą teraźniejszość z mitami arturiańskimi. Grupa tajemniczych postaci w brutalny sposób wchodzi w posiadanie świeżo odnalezionej pochwy legendarnego miecza Excalibura. Artefakt ma pomóc w przywróceniu do życia samego króla Artura. Niepokojące wieści docierają do Bridgette McGuire, łowczyni potworów w stanie spoczynku. W walkę o przyszłość Brytanii wciąga wnuka Duncana, niemającego pojęcia o drugim życiu babci. A że czyni to w trakcie niespecjalnie udanej randki Duncana, to ze złem zmierzy się od razu trójka bohaterów.

Co byłoby rezultatem połączenia "S.T.A.L.K.E.R." z "This War of Mine"? "Chernobylite", oczywiście! Czy ten postapokaliptyczny survival horror wypełni nostalgię za Prypecią? Otóż, jakby to powiedzieć...

Koncepcja "Chernobylite" jest sklejką nieoryginalnych motywów, jednak zebrane razem mogły stworzyć naprawdę udaną opowieść. Główny bohater, Igor Chiminiuk, wyrusza do Prypeci wraz z dwoma najemnikami w poszukiwaniu swojej zaginionej żony, Tatiany. Zniknęła ona tuż przed katastrofą w elektrowni z 1986 roku, więc nie mogło mieć to związku z ewakuacją Prypeci i jej okolic, zaś sprawa pozostawała niewyjaśnioną zagadką. Na miejscu, jak to zwykle bywa w takich opowieściach, wszystko okazało się bardziej skomplikowane, niż się dotąd wydawało.

Ten news zaskoczył miłośników MMORPG. Już wkrótce nastąpi zamknięcie serwerów "TERA: The Exiled Realm of Arborea". Wieloletnia przygoda tysięcy graczy właśnie dobiega końca. Dlaczego?

"Baldur's Gate 3" jest jedną z najważniejszych pozycji, na których oficjalne wydanie czekają fani RPG-ów. Teraz zaś okazało się, iż będą musieli poczekać jeszcze dłużej nim projekt wreszcie opuści Wczesny Dostęp.

Od kilku dni w Los Angeles trwa medialny proces dekady, w którym uczestniczą Johnny Depp i Amber Heard. Aktor zarzuca swojej byłej żonie zniesławienie i żąda zadośćuczynienia w wysokości 50 mln dolarów. Wczoraj na fotelu świadka zasiadł sam Deep – wygłosił oświadczenie, a także odpowiadał na pytania swoich prawników i obrońców Heard. Choć pikantne szczegóły tego procesu raczej nie są przedmiotem naszych zainteresowań, to z zeznań można wyłuskać ciekawe fakty na temat fantastycznej kinematografii.

Otóż przedstawiciele Heard chcieli podważyć, że odsunięcie aktora od hitowej franczyzy, jaką niewątpliwie są “Piraci z Karaibów” miało jakikolwiek związek z ich klientką. Według wcześniejszych doniesień Disney, a później także Warner Bros. (w przypadku serii “Fantastyczne zwierzęta”), odcięły się od aktora po publikacjach gazety Washington Post, która zamieściła tekst autorstwa Heard, w którym opisuje swoje małżeństwo z Deppem. Choć jego nazwisko nigdy w artykule nie padło, to przedstawiła ich relacje jako wysoce toksyczną, pełną przemocy i gnębienia psychicznego. Wszystko wskazuje jednak na to, że rezygnacja z postaci Jacka Sparrowa była indywidualną decyzją samego aktora.

Jeżeli rozpoczynamy jakiś serial i nam się podoba, to zwykle bierzemy się za kontynuację, prawda? Gdy sięgnąłem po drugi sezon "Arifurety", niewątpliwie żywiłem tego typu uczucia. Dla mnie jednak nie był to jedyny powód. Między innymi gnała mnie jeszcze ciekawość, czy nowy sezon okaże się lepszy od poprzedniego. Udało się? Cóż, pora podsumować wiedzę i się przekonać.