Zieeew… Kolejny dodatek do „Fallout: New Vegas”, który przejdzie bez echa? W naszym kraju z pewnością, gdyż Cenega Polska nie kładzie jakiegoś specjalnego nacisku na promocje postapokaliptycznych rozszerzeń i więcej pieniędzy wydaje miesięcznie na ekspres do kawy niż na faktyczny marketing dzieł Obsidian Entertainment. Daleki jednak jestem w tym przypadku do winienia rodzimego dystrybutora, bo tam, gdzie wchodzi zysk nie ma miejsce na sentymenty. DLC w naszym kraju nie są jakoś szczególnie popularne, o czym może zaświadczyć polski oddział Electronic Arts, który w pewnym momencie przestał lokalizować swoje mini-dodatki, a tajemnicą poliszynela jest fakt, dlaczego tak uczynił.

Inna sprawa, że sam Obsidian wyraźnie robi te całe rozszerzenia na „pół gwizdka” i jest zajęty innymi sprawami. Rozmienia swój tytuł na drobne na mocy jakiegoś tajnego cyrografu z Bethesdą, który każe im zszywać poćwiartowane kawałki swojego dziecka, wycięte wcześniej z rozmysłem. Ani to apetyczne, ani moralne, więc trudno się dziwić, że Cenega nie chce jakoś specjalnie nagłaśniać tej chorej makabreski i przykładać do niej ręki. Przynajmniej starczyło im przyzwoitości, aby uczynić te rozszerzenia kompatybilne z polską wersją gry. W końcu zawsze znajdzie się kilku pasjonatów, którzy z nadzieją, będą oczekiwać sytej uczty, a trafią na porąbaną orgię z biletem do psychiatryka w jedną stronę. Na tym też da się przecież zarobić...

Czy „Old World Blues” wniesie cokolwiek do krajobrazu pięknego Nowego Vegas i czy jest jakikolwiek sens informowania o nim? Nie mnie oceniać, ja jestem tylko posłańcem.

Dziś pojawiła się recenzja najnowszej części przygód grupy stworzonej przez Charlesa Xaviera, czyli X-Menów. Mowa oczywiście o filmie X-Men: Pierwsza klasa.

Nasz redakcyjny kolega, Tokar, udał się do kina i przygotował dla czytelników tak listę zalet, jak i wad, dzięki czemu przekonacie się, czy warto zainteresować się prequelem przygód ludzi o niezwykłych umiejętnościach.

Przyznam otwarcie, że do filmu „X-Men: Pierwsza klasa” podchodziłem jak pies do jeża i nie spodziewałem się po nim niczego wielkiego. Po fatalnym „Wolverine”, który swoim brakiem wysmakowania, idiotycznym scenariuszem i kiepskimi efektami specjalnymi dorównywał czołowym, grindhouse’owym produkcjom, trudno było być optymistą. Po cichu liczyłem, że po takim wiadrze pomyj, jakie zostało wylane na tamten film, dadzą odpocząć dumnym mutantom przynajmniej na dekadę. Hollywoodzcy potentaci zrobią jednak wszystko, aby wydoić z każdej dobrej marki ostatni grosz, nawet jeżeli to zakończy się zbiorowym i paskudnym gwałtem na niej. Dla nich nie ma żadnych świętości, bo w końcu ciemny fan kupi wszystko, nawet sodomię ukochanych herosów na ich własny koszt.

Czytaj dalej...

Świat „Magicki” był kiedyś spełnieniem socjalistycznego snu. W końcu wszyscy należeli do jednej klasy, byli teoretycznie równi i tworzyli zgrany kolektyw, aby osiągnąć upragniony cel – zgnieść kapitalistyczne tałatajstwo, które pragnęło wprowadzić nowe porządki. Arkadia jednak się skończyła, a nasi dumni magowie pokłócili się i poczęli ze sobą wojować. Jak to zazwyczaj bywa z konfliktami na pełną skalę, przyczyna wybuchu tej waśni była prozaiczna i wynikła z pewnego małego nieporozumienia.

Natomiast studio Arrowhead ponownie pokazało, że potrafi inteligentnie śmiać się ze swojej gry, skutecznie przebijając balon patosu, który przygniata ostatnio produkcje fantasy. Nie obyło się też bez odwołania do popkultury – tym razem inspiracją była jedna ze scen w kultowym dziele Quentina Tarantino.

Dodatek oferuje trzy nowe sposoby rozgrywki, które pozwolą nam utrzeć nosa przyjaciołom i pokazać, kto tu tak naprawdę rządzi. Tryb PvP daje możliwość pojedynkowania się w zespołach albo tradycyjnie – każdy na każdego. Oprócz tego otrzymamy specjalną szatę (ponad dziesięć kolorów do wyboru) i nietypowe narzędzie mordu (pistolet M1911). Co najważniejsze, twórcy postanowili rozpieścić swoich fanów, gdyż cała paczka jest do pobrania za darmo. Takie podejście, to ja rozumiem.

Drugi "Wiesiek" jest grą, z której już dziś możemy być dumni na całym świecie (podobnie jak w wypadku pierwszej części) i na pewno długo tę dumę zachowamy. Wiadomo jednak nie od dziś, że dla gier cRPG świat i U.S.A to dwa różne rynki i pola walki. Wielkim sukcesem pierwszego "Wiedźmina" było zaistnienie na rynku amerykańskim w sposób nie mniej udany, niż na rodzimym kontynencie, czego nie mogły dokonać hity pokroju "Gothica". Także teraz można zastanawiać się, czy "Zabójcy Królów" pozbędą się konkurencji zarówno wśród Amerykanów, jak i reszty świata. I tutaj pojawia się bardzo mocna odpowiedź – Nowojorski "Times" na swej oficjalnej stronie prezentuje artykuł – recenzję dzieła CD Projekt RED, którego obszerne fragmenty przetłumaczyliśmy dla Was.

Z większością wielkich gier jest tak, że widzisz, gdy nadchodzą. Nie ma wielu zespołów wystarczająco kreatywnych i dobrych technicznie, które mogłyby stworzyć nadzwyczajnie interaktywną rozrywkę z rodzaju tych radośnie unoszących was do dalekiego miejsca, które chcielibyście przemierzać przez dziesiątki godzin, zaś liderzy poszczególnych nisz gier komputerowych są dobrze znani.

Jednak raz na jakiś czas nie wiadomo skąd pojawia się gra, która definiuje na nowo oczekiwania wobec całego gatunku. Gra taka, jak “Wiedźmin 2: Zabójcy Królów”

Po przeczytaniu takiej wieści można się tylko uśmiechnąć od ucha do ucha. Inaczej się zwyczajnie nie da, bo jak to tak? Były jęki fanów oraz tysiące gróźb podszytych szantażem pod adresem HBO i scenarzystów „Gry o tron”, wynikających z szokującego zwrotu akcji w odcinku „Baelor”. Wielu telewidzów nie mogło się zwyczajnie z nim pogodzić i zapowiadało, że nie zamierza już podziwiać kolejnych epizodów tego serialu fantastycznego. No i co? Ano, to, że wielki finał postanowiła obejrzeć rekordowa liczba odbiorców.

Tak jest, wyniki nie kłamią. Odcinek „Fire and Blood” zebrał ponad 3,04 mln. widzów (około 400 tys. więcej ludzi niż tydzień temu), co jest zdecydowanie najlepszym wynikiem pierwszego sezonu i znacznie przekracza oczekiwania włodarzy HBO. O dalsze losy ekranizacji prozy George’a R. R. Martina możemy być więc spokojni.

Tak czy siak, zdjęcia do drugiego sezonu, opartego na kolejnym tomie sagi („Starcie Królów”) rozpoczną się już pod koniec lipca w Irlandii Północnej. Castingi zostały zakończone, a nazwiska aktorów, którzy wcielą się w nowych bohaterów (m.in. Stannis Baratheon, Davos Seaworth czy Brienne), poznamy zapewne na targach „Comic-Con 2011” w San Diego.

Współczesna kultura opanowana jest przez wszelakie sequele, prequele, rebooty czy inne tego typu obco brzmiące zwroty. Niektórzy przyrównują ten stan rzeczy do złośliwego raka – stopniowego obumierania kolejnych gatunków, które finalnie doprowadzi do całkowitej degeneracji. Brak innowacji i wyobraźni jest ostatnio nazbyt widoczny. Mimo zapowiedzi czegoś świeżego i odkrywczego, zazwyczaj kończy się jak zwykle – ci sami bohaterowie, identyczne światy, bliźniaczo podobne cele, tożsame pomysły i kosmetyczne poprawki. Tylko cyferki przy tytułach ulegają zmianie. Nuda jak falki z olejem? Rzygać się chce od samego patrzenia na te same twarze? Twórcy spoczywają na laurach i biją kasę od ciemnych fanów? Zapewne, ale w końcu sami sobie jesteśmy winni.

Umówmy się, lubię nowe marki czy bohaterów, ale kocham też tych starych pryków, z którymi już dawno temu zdążyłem się zapoznać, utożsamić i przeżyć niejedną intrygę. Uwielbiam patrzeć na zmiany w świecie, do których to sam się przyczyniłem i poznawać dalsze losy postaci, napotkanych kiedyś w moich wirtualnych wędrówkach. Chcę się jeszcze głębiej wgryzać w uniwersum, stojące na stabilnych fundamentach, które trafiło w mój gust i dalej je kształtować. Skoro za każdym razem bawiłem się przednio, czy to jest grzech, że wybieram utarty grunt, a nie kupuję kota w worku, który na dodatek może okazać się jeszcze kulawy i śmierdzieć octem?

Piszcie, co chcecie, ale jak macie do wyboru znaną markę, której już posmakowaliście i nowego gracza, będącego jedną wielką niewiadomą, to wybierzecie pierwszą opcję w dziewięciu na dziesięć wypadków. Nawet, gdy weteran zaczyna przejawiać pierwsze fazy wewnętrznego rozkładu. Nie lubimy rewolucyjnych zmian, czego przykładem jest „Fallout 3” czy „Dragon Age II”, trudno więc winić twórców, że mamy pewien marazm. Nie wykonuje się przecież operacji na otwartym sercu za pomocą siekiery, tym bardziej, gdy pacjentem jest milioner, który stale dotuje szpital.

Skoro sequele są złe, to dlaczego są tak dobre? Odpowiedzieć na to pytanie starali się najbardziej znani doktorzy w branży – Ray Muzyka oraz Greg Zeschuk, szefowie BioWare.

Kolejny raz nasi użytkownicy mają okazję stanąć przed szansą zaznania okrutnej śmierci z rąk wygłodniałych, wściekłych i nieposkromionych Wilkołaków. Dotychczas kolejne rundy "Wilkołaka" cieszyły się rosnącą popularnością, nie inaczej jest i tym razem. Jeśli i Wy chcecie przyłączyć się do drużynowego polowania na bestie, połączonego z mentalną walką o przetrwanie, to macie na to czas jeszcze do wtorku, do północy!

Co jest dość zaskakujące, bo nic nie wskazywało na to, że najbardziej medialny człowiek warszawskiego studia pożegna się z nim zaraz po targach E3. Jednak taka jest prawda, jeden z kluczowych trybów w ogromnej machinie CD Projekt RED, postanowił opuścić swoich kolegów, pracujących obecnie nad wersją „Wiedźmina 2” na konsole Xbox 360. Do tej informacji dotarli czujni redaktorzy serwisu GameZilla, którzy szybko podparli swoje źródła serwisami pracowniczymi, na których Pan Tomek jest zarejestrowany – Goldenline oraz Linkedin.

Co spowodowało rozbrat ze studiem, w którym spędził aż 5 lat swojego życia zawodowego? Konflikt interesów czy wypalenie? Cóż, jak skomentował były starszy producent, zadecydowały przyczyny osobiste i pożegnano się jak na dżentelmenów przystało, w dobrej atmosferze.

„Nikt mnie nie odszedł jakby co. Powody osobiste (nie mylić z personalnymi ani finansowymi).

Dzięki wszystkim, którzy uważają że nie spartoliłem roboty. Tym którzy mnie nie lubili, dzięki za to, że nie próbowali.” – zdradził Tomasz Gop.

Nie będę ukrywał, że dla mnie to smutna wieść, gdyż sympatycznego Pana Tomka zawsze kojarzyłem z ogromnym profesjonalizmem, nieskończonymi pokładami pasji i zaangażowania, a także z pewną dozą skromności oraz realistycznego podejścia do branży wirtualnej rozrywki. Każdy materiał przez niego prezentowany, nawet ten najmniej istotny, był zawsze okraszany specyficznym miksem rzetelności, celnego humoru oraz pozytywnych emocji. Zwyczajnie, oglądało się to z uśmiechem na ustach. Ciężko nie zauważyć, że takich ludzi na naszym rynku wciąż brakuje.

Z drugiej strony, na odpoczynek zasłużył jak nikt inny. Pozostaje tylko trzymać kciuki i życzyć szczęścia oraz podobnego entuzjazmu w wypełnianiu nowych wyzwań w życiu zawodowym.

Miło mi zakomunikować, że od dziś dostępny jest dział dotyczący sieciowej gry Guild Wars!

Zebraliśmy w nim wszystkie opublikowane do tej pory artykuły na temat tej gry. Wśród zasobów m.in opis wszystkich klas, jak też recenzje opublikowanych kampanii oraz dodatku "Eye of the North". Jeśli jesteście ciekawi, czy ten pozbawiony miesięcznego abonamentu tytuł – mimo upływu lat – wciąż nadaje się do grania, to powinniście jak najszybciej zajrzeć tutaj!

Film o Conanie zgodny ze wszystkimi zasadami „PG-13”? Koncept tak samo szalony, jak idiotyczny i producent, który na niego początkowo wpadł, powinien smażyć się na najniższych poziomach piekielnych czeluści, gdzie oglądałby tego typu „cudeńka” przez cała wieczność. Dobrze, że Marcus Nispel finalnie poszedł po rozum do głowy i zdecydował się upichcić prawdziwy kawał krwistego mięsa.

Najnowszy zwiastun „Conana Barbarzyńcy 3D” ukazuje, że twórcy się nie patyczkowali. Widzowie mogą spodziewać się hektolitrów krwi, a także sporej dawki przemocy, seksu, flaków, dekapitacji i scen naprawdę okrutnej śmierci. Co tylko cieszy, gdyż świat stworzony w umyśle Roberta E. Howarda nie należy w końcu do najgrzeczniejszych i najbezpieczniejszych miejsc.

Gdyby tylko dobrano odpowiedni pokład muzyczny (obecny jest kompletnie od czapy, nie pasuje do sugestywnego klimatu dzieła), a Jason Mamoa starałby się ukazywać większą paletę emocji przed kamerą, to byłoby cudownie. Tak, to jest tylko nieźle, aczkolwiek chętnie pójdę do kina i przekonam się, czy efekt finalny jest zjadliwy. Polska premiera już 19 sierpnia.